Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |       sobą. Na zewnątrz murów, w głębi świątyńki i w lesie jakie
  2  1,  2 |       zapiera, i tylko z jakiejś głębi, jakby spod śniegu, dolatywała
  3  1,  2 |      futro otuloną, widział ją w głębi siebie inną, odmienną. Wspominał,
  4  1,  2 |        zatrzęsły nim aż do samej głębi duszy. Pochylił się na kark
  5  1,  2 | przenikało ich serca aż do samej głębi i trwoga nieznana, a nie
  6  1,  2 |     modrzewiowego drzewa. Stał w głębi ogrodu. Ze starości zapadł.
  7  1,  3 |      głosem nieswoim, surowym, z głębi piersi.~Złomy lodu płynęły
  8  1,  3 |        cały ten proces upadku, w głębi, za wszystkim, stało coś,
  9  1,  3 |         i wybuchów. Aż oto w jej głębi, jakby w czarnych niebiosach,
 10  1,  4 |      muzykę ich mrącą jak echo w głębi serca. Kiedy znowu wzniósł
 11  1,  4 |        słyszaną, dźwięki z samej głębi serca płynące tak bez woli
 12  1,  5 |       dach z okiści. Westchnął z głębi serca. Zatrzymał się tam
 13  1,  5 |         błyski migocące gdzieś w głębi. Gdy tak wzrok natężał,
 14  1,  5 |    rżenie Baśki. Słyszał w samej głębi serca i w szpiku kości jęki
 15  1,  6 |        to zowie. Widział tylko w głębi swych oczu, czy w mrocznych
 16  1,  7 |    miękkich wielobarw kwiatów, z głębi prochów i dymów wonnych
 17  1,  7 |         się w nim, a torfiasta w głębi ziemia głucho dukała. W
 18  1,  7 | kołyszącą, senną. Niekiedy z jej głębi dawał się słyszeć przeciągły,
 19  1,  7 |          korę. Słońce wnikało do głębi lasu i promienie jego przelewały
 20  1,  7 |        niby obłoczki wiosenne. W głębi lasu drzewa się przerzedzały
 21  1,  8 |      śmiechem i tylko czasami, z głębi brzozowego gaju, który wśród
 22  1,  8 |     przejrzystą szatę, słyszał w głębi siebie jak gdyby obietnicę
 23  1,  8 |        jak głos surowy, mówiąc w głębi ducha, że nie wiadomo, co
 24  1,  8 |       które za dnia widać było w głębi horyzontu, wisiały teraz
 25  1,  8 |      szlakiem, płonącym w nocnej głębi. Olchy wybujałe schylały
 26  1,  10|        Pałac grudzieński leżał w głębi starego parku. W końcu siedmnastego
 27  1,  10| ogołocone jak słupy wiorstowe. W głębi parku kryły się tu i owdzie
 28  1,  10|    Drzewa nad tym ciennikiem i w głębi parku, z dala stojące głuchym,
 29  1,  10|       zrozumiałe Rafał ścierpł w głębi. Za chwilę zbliżył się już
 30  1,  10|          wyglądał jego powrotu z głębi swej izby, nie spuszczając
 31  1,  11|         woli wyśmiewać z niego w głębi siebie, nagle zjawiała się
 32  1,  12|        kołysała się rytmicznie w głębi, a później poszła w górę,
 33  1,  12|         złotego mroku. Słyszał w głębi swej duszy szelest sukni
 34  1,  12|        lwa...~Poruszony do samej głębi ducha wyszedł z kościoła.
 35  1,  12|         kamienną niszę, w której głębi znajdowała się płyta. Zdjął
 36  1,  12|     widzieć całą prawdę życia. Z głębi jego okien, dzierganych
 37  1,  13|         utęsknienie do Werony. Z głębi myśli wzburzonych, błędnych
 38  1,  13|          coś jeszcze gorszego. W głębi czarodziejskiego pałacu
 39  1,  13|         jak umarłe. Nawet z jego głębi, z oddalenia nie dochodził
 40  1,  14|   przeziąbł do szpiku kości i do głębi duszy. Ów świat, który teraz
 41  1,  16|     murawa ledwie się puściła. W głębi parowu,, u stóp swoich,
 42  1,  17|          na zewnątrz nas, lecz w głębi duszy. Nie pochwyci ich
 43  1,  17|    pękało i paliło się miasto. W głębi czarnych ulic kotłowały
 44  1,  17|  zaprowadził księcia do baraku w głębi sąsiedniego bonnet de prętre;
 45  1,  17|       chwytają idącego za nogi z głębi trzęsawiska. Zduszone rzężenie
 46  2,  1 |            Jesteśmy poruszeni do głębi żołądków...~- Mnie wątroba
 47  2,  1 |         oporządzona, gdy naraz z głębi sąsiedniego zaułka dały
 48  2,  2 | przywarły do jego ust. Słyszał w głębi swej duszy przemierzły podszept
 49  2,  2 |       dostąpił. Tak sądzę, tak w głębi serca mniemam. Nigdy sam
 50  2,  2 |         czyś okiem wewnętrznym z głębi siebie patrzał na to, jak
 51  2,  2 |          powstałe wlewało się do głębi. Chłód zimny powiewał z
 52  2,  3 | przysięgi. Rafał uradował się do głębi, do cna, jak wówczas, kiedy
 53  2,  3 |      obitej suknem niebieskim. W głębi jej stał tron ze złotymi
 54  2,  3 |          z płonącymi świecami, w głębi, obok ołtarza - trzeci.
 55  2,  6 |       istoty należąca, wydarta z głębi piersi, że jak skamieniały
 56  2,  7 |          cząbrów. Patrzały z jej głębi w okna chaty oczy łąkowych
 57  2,  7 |     spadała w przepaść zionącą z głębi ziemi. Potok szumiał na
 58  2,  7 |       siwarnik, ukryty w czarnej głębi smereków, z cicha i rzewnie
 59  2,  8 |    jaskini, zawierającego w swej głębi bryłę wiecznego lodu. Śmieli
 60  2,  8 |        dusz wzruszonych do samej głębi, owo, jak mówi Pismo, błogosławieństwo
 61  2,  10|    przeciągły, prawdziwy krzyk z głębi duszy, wołający na góry,
 62  2,  11|        ich wokoło. Spod ścian, z głębi bulw i garbów zielonych
 63  2,  11|         schodziły się w górze. W głębi, pomiędzy ich pniami, w
 64  2,  11|      kwiatów była karminowa, a w głębi kielichów ciemniejąca aż
 65  2,  12|          je w prawo i w lewo. Na głębi spokój panował jak pod dachem
 66  2,  13|  obrazami szkoły włoskiej. Ale w głębi domu istniały jeszcze stare,
 67  2,  14|        wyniosłości i rozdołów. W głębi kryły się zimne polanki,
 68  2,  14|        spod wapna. Cała ściana w głębi zastawiona była ogromnymi
 69  2,  15|    próżnię czasu. Echo wołania z głębi gór wychodziło z ciemności.
 70  2,  15|      tylu czasów roześmiał się z głębi, z gruntu duszy, do myśli
 71  2,  16|       ściany...~A mnie wówczas z głębi duszy~Wszystkie czucia żal
 72  2,  17|          na drugą, badając je do głębi. Wreszcie dłużej spoczęły
 73  2,  17|          rzec - już ci ślocham w głębi szeregu. Nim słowo rzec,
 74  2,  18|      obrazek. Westchnął... Nie z głębi cielesnego serca, lecz z
 75  2,  20|     naprawdę, zraniłoby go to do głębi jak rozkosz wydarta.~Gdy
 76  2,  20|        zaciśnięte zęby szeptał w głębi do siebie:~- Milcz, milcz...
 77  2,  20|       zielony blask wpadający do głębi ciemnika, i oddać niewysłowione
 78  2,  20|          teraz - alejo moja...~W głębi, w zamglonym oddaleniu rysunku,
 79  2,  20|        tym bardziej się unosił w głębi siebie. Ale nade wszystko
 80  2,  21|  usłyszał coś takiego, co cię do głębi...~- Przysięgam na moje
 81  2,  22| wszystkie miejsca były zajęte. W głębi, w ciemnej izbie, kule bilardowe
 82  3,  1 |     Niezmyślony zachwyt wynosi z głębi duszy imię ukochane: Viriates!~
 83  3,  1 |       widły, osęki...~Wypłynął z głębi gór biały, jasnośliczny,
 84  3,  3 |          pokazali się w ulicy, z głębi tego przejścia runęły w
 85  3,  3 |      palm i magnoliowych alei. W głębi czerniały budynki gospodarskie
 86  3,  3 |       ogromną sień z szerokimi w głębi stopniami z marmuru. Połowa
 87  3,  3 |       opiewał, a raczej wzywał z głębi ducha, ze wszechwładzy serca,
 88  3,  6 |       się gołębnik. Widać było w głębi gumno, obdarte zabudowania
 89  3,  6 |     ciszy porankowej. Jęknęła do głębi pod kopytami wstrząśnięta
 90  3,  6 |       powtórnie wdzierała się do głębi lasku, targając bagnetami
 91  3,  6 |          dymu, sadzy. Odsapnął z głębi piersi. Strzepnął palcami.
 92  3,  7 |        badyle dzikiego wina, a w głębi ogrodu front pałacyku i
 93  3,  9 |  rznących mokrą ziemię. Gdzieś w głębi miał za sobą pochód pułku
 94  3,  9 |      Sierawskiego walczyły już w głębi szańca. Austriacy stali
 95  3,  11|         czasu. Rozkopując tak do głębi ziemię tych pagórków, pokrytą
 96  3,  11|       tych złudach. Stawał się w głębi lochów sam dla siebie niezupełnie
 97  3,  11|         domu księżym, stojącym w głębi podwórza. Całe to domostwo
 98  3,  11| okrągłego ogrójca czy kostnicy w głębi długiego podwórza. Pchnęli
 99  3,  11|    przywykły do mroku, dojrzał w głębi jakoby wzgórze szare, jakoby
100  3,  11|        podszedł bliżej. Wielka w głębi pieczara była zawalona kośćmi
101  3,  12|        poranny wiatr przegina. Z głębi, z rozdołu. zapachniały
102  3,  13|         nazwy leśną, zbudowaną w głębi puszczy, siedlisko ludzi
103  3,  13|   wydłubana w głazie kwarcytu. W głębi, pod amboną, pomnik rycerza
104  3,  14|        Saragosso... - pomyślał w głębi siebie. - Złożyłaś broń
105  3,  15|          Cedry i uśmiechał się z głębi duszy.~- Dobrze - powiedział