Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |  sepleniący syk, zdławiony, gdy po nią chciwie rękę wyciągnął.
  2  1,  1 |         cisza nastaje, a pospołu z nią, niby chmurki w wyżynie,
  3  1,  1 |     dzieckiem? Oczy nie mogą się z nią rozstać i nogi nie mogą
  4  1,  1 |    spływały ku Łysicy i wrastały w nią, ażeby dalej iść jednym
  5  1,  1 |           ma ochotę i upór, ale za nią tylko poprawia. Spojrzyj
  6  1,  1 |        rozum i nie tak rączo, a za nią, za nią!~- To bardzo piękne
  7  1,  1 |            tak rączo, a za nią, za nią!~- To bardzo piękne psy...
  8  1,  2 |             słuchała muzyki, to za nią w żartkich lansadach szła
  9  1,  2 |      puszystym futrem... Tańczył z nią krakowiaka i mówił już kilka
 10  1,  2 |      Olbromski, żywy i trzeźwy, na nią patrzał w futro otuloną,
 11  1,  2 |      niebieski. Co tchu pobiegł za nią pragnąc jej służyć, w razie
 12  1,  2 |          jakby miał zamiar uderzyć nią w tłum cały niby taranem.
 13  1,  3 |     calizny lodowej i wwalił go na nią. Później sam się tam wczołgał
 14  1,  4 |        naturę ludzką. Brzydził się nią jak starym, zgniłym próchnem
 15  1,  4 |            Wiła się jak wąż: można nią było zawrócić na stole.
 16  1,  5 |          że Rafał o kęs nie mógł w nią wszczepić wzroku, nie widział
 17  1,  5 |       długa ławka. Rafał wszedł na nią i, cicho brodząc w puchu
 18  1,  5 |      miejsca. Był gdzie indziej, z nią razem, w przedziwnym zaśnieniu,
 19  1,  5 | zdruzgotanej mordy twarz i mówił w nią:~- Znaj pana, znaj pana!...
 20  1,  6 |            uklepana, drżała, gdy w nią bić wzięły rozjuszone podmuchy.
 21  1,  6 |        kwicząc przeciągle, tłukł w nią stumilowymi skrzydłami i
 22  1,  6 |            torbę śnurem, buchnął w nią pierzcią, i wszystkie diabły
 23  1,  7 |          podnóża. Rafał zwrócił na nią oczy pełne łez. Całe życie
 24  1,  7 |       Każdy zaufał w szpadzie i na nią poprzysiągł. Wierzyliśmy,
 25  1,  7 |         Ale nim odeszły, stały nad nią, jak gdyby w modłach utopione.
 26  1,  8 |       nawet rodowa duma, bo gdym w nią z rozpaczą bił pięściami,
 27  1,  10|            urodzi taka... Już by o nią dziesięciu czuby se powyrywało
 28  1,  11|      Marzył o niej ciągle. Szedł z nią zawsze przez jakieś knieje,
 29  1,  11|       susach dopadł. Zrównał się z nią. Ujrzała go zdumiona, wielkimi
 30  1,  11|           on pierwszy raz utopił w nią dziób i pazury oczu. Czuł
 31  1,  11|          Rafał raz tylko rzucił na nią okiem.~- A wasan skąd przywozisz
 32  1,  12|         nim znowu. Śnił patrząc na nią, że go niby urząd duchowy,
 33  1,  13|    przymuszono do marszu pospołu z nią. Zaledwie oddalili się z
 34  1,  14|           dragi?~- Nie wiem. Przed nią jedną drżą mi kolana.~-
 35  1,  15|        mieli wspólną. Dzielili się nią w sposób wzruszająco arkadyjski,
 36  1,  16|       połowę tego schronienia. Nad nią zwartym, nieprzeniknionym
 37  1,  16|         stało, gdy brat patrzał na nią drwiącymi, męskimi oczyma!
 38  1,  16|           ty pleciesz? - syknął na nią zniecierpliwiony - czego
 39  1,  17|      odtrącenia, a nad siły, nic z nią nie mający wspólnego...
 40  1,  17|       domowa na obraz kotary, a za nią widać było nicość, nędzę
 41  1,  17|       mostu Molini ku cytadeli, za nią artyleria z działami. Furgony
 42  1,  17|          Artyleria na przedzie, za nią konnica, kompanie piesze
 43  1,  17|            Oficerowie szli równo z nią krokiem chyżym. Zbliżywszy
 44  2,  1 |       ubiegłą młodość i złączone z nią szczęście, działał ten wist.
 45  2,  2 |            i hieny, przelatuje nad nią cień orła i sępa, głowę
 46  2,  2 |          wiedząc, jaka to ręka nad nią się wznosi. Nie mógł doczekać
 47  2,  2 |        bardziej w górę. Kolana pod nią zgięły się. Zdawało się,
 48  2,  4 |        bardziej w górę. Kolana pod nią zgięły się. Zdawało się,
 49  2,  5 |    strachem, i słuchała, jak przed nią i za nią nieruchomą i wieczną
 50  2,  5 |       słuchała, jak przed nią i za nią nieruchomą i wieczną jest
 51  2,  5 |        morze upału składały się na nią, tworzyły ją od tygodni.
 52  2,  6 |           samej chwili: patrzał na nią. W półciemności widzieli
 53  2,  6 |         jest na pewno tu, gdzie na nią czekał tyle godzin w spazmach
 54  2,  6 |           za sobą. Serca wołały na nią, gdy nagle zwracała w bór
 55  2,  6 |        uczynił? Oczy nurzały się w nią, nurzały bez końca i, zapamiętawszy
 56  2,  8 |          rzeczywistości, wlepiał w nią oczy i nie był w stanie
 57  2,  9 |           nawisła skała. Leżał pod nią bez protestu, zabity i rozmiażdżony.
 58  2,  10|             którzy się poważyli na nią, na tę, której już nie był
 59  2,  11|         gałąź na ziemię i stał nad nią ze zwieszaną głową jak nad
 60  2,  12|            samą śmiercią czekał na nią obojętnie. Śmierć nie przyszła.
 61  2,  17|           zatoko... Jak to tam nad nią stały złomy nagie, w których
 62  2,  19|    podkowami, uprzężą a bronią. Za nią piechota środkiem ulicy.
 63  2,  20|     świadoma swej potęgi i władała nią, jak wódz włada mieczem.
 64  2,  21|      wiedeńczyka skłonił się przed nią, przyjęła go, równie jak
 65  2,  21|       szczęśliwej chwili. Zawsze z nią walcował ktoś inny albo
 66  2,  21|           miał możność obcowania z nią w pewnych chwilach. Z przymkniętymi
 67  2,  21|             Dusza tylko nasyca się nią, jak kwiat nasyca się mgłą
 68  2,  21|           ich dosięgła, zawołał na nią cichym szeptem oszalałej
 69  2,  21|          samo złoto! - krzyknął na nią.~Otrząsnął się i co prędzej
 70  2,  24|          pierwszą. Składały się na nią cztery regimenty piesze,
 71  2,  24|             Wówczas rzucali się na nią w pięciu, sześciu, pewni,
 72  2,  24|  straszliwy kij-samobij, że wali w nią z góry, z wysoka młot-samogrzmot.
 73  2,  24|       naprzeciwko bramy i zaczął w nią prać na wylot, raz za razem.
 74  3,  1 |           splunął w garść, chwycił nią jedlca szabli i dopiero!
 75  3,  1 |       trzecia pod Giełgudem, który nią dowodził w zastępstwie wodza
 76  3,  1 |         trzeciej, o zdobyciu przez nią dwu armat, o brawurze konnicy
 77  3,  1 |      Stanął na miejscu i patrzał w nią zaczarowany przez milczące
 78  3,  1 |    oceanu-otoczyświata. Głębia pod nią wody, sześć wiorst licząca
 79  3,  1 |        powierzchni do dna. Noc nad nią ciężka.~Lecz oto jedno słabe
 80  3,  3 |        swoją wybranką i patrzał na nią blady jak trup. Oczy jego
 81  3,  3 |            trwogi mógł spojrzeć na nią. Te same ujrzał samoświecące
 82  3,  3 |           za drzwiami. On szedł za nią o kilka kroków, nieświadom
 83  3,  3 |            na barykadę i wpadły na nią wśród zapasów, tratując
 84  3,  3 |     zachłysnął się krwią i rzygnął nią w biegu drugi, przykląkł
 85  3,  3 |        uśmiechem, nachylił się nad nią i rzekł do Cedry:~- Patrz!~
 86  3,  3 |          odrzwiami. Rzucili się na nią i zdarli suknie. Aliści
 87  3,  3 |       dychały. Wał, toczący się za nią, kipiał. Szept w nim, klaskanie
 88  3,  3 |            de Cineja, rzucił się w nią; zamiast w ulicę Świętego
 89  3,  6 |           we krwi, mundur przemókł nią do cna. Położono wojaka
 90  3,  6 |          od wojska. Las olszowy za nią i okolica zrujnowanego pałacu,
 91  3,  6 |           martwym okiem patrzał na nią. Wreszcie rzekł niby do
 92  3,  6 |           nie wydalimy, boby nas w nią wegnali i utopili. Nawet
 93  3,  6 |     tłukący tępo w ziemię, jakby w nią waliła olbrzymia stępa.~
 94  3,  6 |    sformować tu kolumnę i ruszyć z nią naprzód.~Starania jego szły
 95  3,  6 |       drugi pułk piechoty szedł na nią głębokim szykiem.~Rwano
 96  3,  6 |        wioski. Rezerwę krył między nią a dworem, a batalion Godebskiego
 97  3,  7 |          ogrodu, przerzucone przez nią suche jeszcze, poplątane
 98  3,  9 |    kilkanaście chat tej wioski. Za nią, od strony Kępy Glinieckiej,
 99  3,  11|            szczętem Austriaków pod nią pochowam.~- Świętego Jakuba! -
100  3,  12|            chwili zjawia się przed nią jej "książę"... Tenże to
101  3,  13|      święte komunikanty złodziej w nią zawinął i na ołtarzu porzucił.