Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |            węgłów domu wybiegło kilku ludzi. Jedni wysadzali pana, inni
  2  1,  8 |               życie; opuszczone przez ludzi, czarowało smutkiem swoim
  3  1,  10|           grubych, że ledwie czterech ludzi objąć by zdołało ich pnie,
  4  1,  10|         szczęścia, a biegł od niej na ludzi smutek i udręczenie.~Rafał
  5  1,  11|             zjeżdżano olbrzymią hurmą ludzi do pierwszego lepszego dworku
  6  1,  11|         wioski widać było zbiegowisko ludzi. Z kolein drogi podnosiła
  7  1,  12|    niemieckich". Broń szczękała. Obok ludzi, idących miarowo, brnęły
  8  1,  12|              murach. Nie widząc wcale ludzi przechodzących książę brnął
  9  1,  12|             że już raz widział takich ludzi za swego niedługiego żywota.
 10  1,  12|               wyciągający rękę? Udają ludzi wierzących w doskonałość
 11  1,  12|               mówi po polsku. Dojrzał ludzi w mundurach tej samej barwy,
 12  1,  12|              wasan jesteś? Mam rozkaz ludzi użyć, więc używam.~- Masz
 13  1,  14|          jakże to uczynić nie tykając ludzi, tych właśnie zdzierców
 14  1,  14|             dlatego zarzniemy tysiące ludzi... - szeptał prawie z rozpaczą. -
 15  1,  14|         cnotami tak samo jak wojskiem ludzi!~- Znienawidziłem wojnę
 16  1,  14|               Gdybyś to widział! Tych ludzi mocnych, wyniosłych, zwinnych,
 17  1,  16|          trwogą odpędzając natrętnych ludzi od gniazd skrytych w gąszczu
 18  1,  17|              około dziesięciu tysięcy ludzi. Z tej liczby połowa najwyżej
 19  1,  17|       jadowity zadźwięczał nad uszami ludzi zamkniętych w murach, fosach,
 20  1,  17|             śmiertelny niewidzialnych ludzi, łomot i stęki wyrwanej
 21  1,  17|               bramie Cerese pięciuset ludzi. Książę zrazu nie chciał
 22  2,  1 |               nie poznaje najtęższych ludzi.~Po chwili dodał:~- Był
 23  2,  1 |         zaułka dały się słyszeć kroki ludzi równo maszerujących. Jak
 24  2,  2 |           dzieje tych rzeczy, spraw i ludzi, z którymi stykał się wczoraj.
 25  2,  2 |            kukułka zakuka i rozraduje ludzi na ziemskim przestworze"...
 26  2,  2 |        głuchej tajemnicy przed resztą ludzi kłonił do snu wiecznego
 27  2,  2 |          sobie opinię dobrego brata u ludzi najlepszego towarzystwa.
 28  2,  3 |             wielkiej, ciepłej, pełnej ludzi i światła. Ustawiony twarzą
 29  2,  3 |            miał znowu obok siebie dwu ludzi.~- Bracie Dozorco! - mówił
 30  2,  4 |          sobie opinię dobrego brata u ludzi najlepszego towarzystwa.
 31  2,  6 |               i śmiejesz się wesoło z ludzi, z przysiąg i ślubów. Nie
 32  2,  6 |          nikogo, nikogo na ziemi. Ani ludzi, ani zwierząt! Któż może
 33  2,  8 |       widziadłu, wysokim czapkom tych ludzi, do których jeden przyczepił
 34  2,  9 |               przez sen. Szukał teraz ludzi. Ludzi! Wbijać w ich piersi
 35  2,  9 |              sen. Szukał teraz ludzi. Ludzi! Wbijać w ich piersi ostry
 36  2,  9 |            drzew...~Nareszcie spotkał ludzi...~Szedł onego dnia w dół
 37  2,  9 |              w kajdany, obejrzał tych ludzi wzgardliwym spojrzeniem.
 38  2,  11|              zabawnie obszerną odzież ludzi przybywających zza gór.
 39  2,  11|        zielonymi oczyma na nieznanych ludzi. Ludzie Północy szli krok
 40  2,  12|              potrzebie zbliżał się do ludzi. Kilkakroć udało mu się
 41  2,  12|         ścieżynką, twardym szlaczkiem ludzi ubogich, szedł szparko,
 42  2,  13| naszczekiwanie psów, wrzawę i wołania ludzi z latarniami biegnących
 43  2,  15|     szczególnie do tonu i trybu życia ludzi tęgich i zdrowych. Na szczęście,
 44  2,  17|            bracia! Spojrzę ja na tych ludzi krwawym ślepiem w boju spracowany...
 45  2,  17|            chorób dwadzieścia tysięcy ludzi. Z nas znowu, z żołnierzy
 46  2,  17|           legion liczył sześć tysięcy ludzi. Ruszyli my się z Marsylii
 47  2,  17|              i ze stu sześćdziesięciu ludzi tylko jeden kapitan Kastus
 48  2,  17|              uległ zarazie. Z tysiąca ludzi, którzy weszli do miasta,
 49  2,  17|          batalionu, który tysiąc miał ludzi, zostało nas stu kilkunastu.
 50  2,  17|             samych utracił sześciuset ludzi. Tak to, panowie bracia:
 51  2,  20|         wypędzony z domu, kiedy wśród ludzi obcych mu zgoła i nowych
 52  2,  22|                nagły. Kraj potrzebuje ludzi, a tu brak zupełny. Trzeba
 53  2,  22|              potrzebujemy gwałtownie, ludzi z charakterem, ludzi oddanych,
 54  2,  22|      gwałtownie, ludzi z charakterem, ludzi oddanych, którzy by szli
 55  2,  22|               kącie wobec dwu młodych ludzi zranionych. Jeden z nich
 56  2,  22|       rozstrzelali za to, że Prusakom ludzi wydali.~- Za poległych.:.~-
 57  2,  23|          jazda w sile sześciu tysięcy ludzi, czyli bez mała trzy regimenty
 58  2,  24|           listowej - musiały, w braku ludzi, odstawiać na miejsce przeznaczenia
 59  2,  24|              Prusacy z dużą siłą 3000 ludzi napadli zarówno z prawego
 60  2,  24|        Menarda w sile sześciu tysięcy ludzi, przeznaczony do wzmocnienia
 61  2,  24|               załoga w sile pięciuset ludzi z dowódcą poddała się. Zabrano
 62  3,  1 |             między tlejące ogniska na ludzi rozespanych, którzy się
 63  3,  1 |               mokrych koni i czarnych ludzi, bitwa w ciemności. Tam
 64  3,  1 |              dwu oficerów i około stu ludzi zabitych. Prawdziwym męstwem,
 65  3,  2 |           było dojrzeć miejsce i tych ludzi! Zmierzyć oczyma ich liczbę!
 66  3,  2 |          ludzki!~Naokół siła i wesele ludzi zdrowych!~W pierwszych minutach
 67  3,  3 |        kamiennych zagród, zastaną tam ludzi, złapią stada. Przystawią
 68  3,  3 |         posiłki w liczbie dwu tysięcy ludzi gwardii hiszpańskiej, ale
 69  3,  3 |        Dopadli. Ujrzeli oczyma żywych ludzi w tych murach żywych. Ujrzeli
 70  3,  3 |           kłębach dymu prochowego dwu ludzi w gałganach, z białymi czaszkami,
 71  3,  3 |          drogi, murów, ulicy, świata, ludzi, którzy go kłuli popędzając
 72  3,  5 |           Gotów by był umrzeć za tych ludzi, dąłby się w sztuki porąbać
 73  3,  5 |              Było tego bydła z tysiąc ludzi, a nas pięćdziesięciu, zamkniętych
 74  3,  6 |        gwałtownego kołatania wynalazł ludzi, a ci mu w mig podali osiodłanego
 75  3,  6 |             jej strzechy i oszalałych ludzi. Niby to jest żal, strach,
 76  3,  7 |            pełne straszliwych krzyków ludzi operowanych na trzeźwo,
 77  3,  8 |           przodem pod eskortą trzystu ludzi. Piechota miała żywności
 78  3,  8 |          miłości i żalu, oglądał tych ludzi.~- Tak tedy - rzekł wódz
 79  3,  9 |          Każda z nich miała po pięciu ludzi obsługi.~- Ile ich było?~-
 80  3,  9 |               są z ognia. Powinno nam ludzi wystarczyć. Jeśli most nie
 81  3,  9 |           biret. Mieli przecie czas i ludzi, w swoim są państwie...~
 82  3,  9 |             na dłoni widać było setki ludzi pracujących około szańca
 83  3,  9 |       wyznaczyła czwartą część swoich ludzi do wsi okolicznych po drzewo,
 84  3,  9 |       nadwodnych, dalekie echa rozmów ludzi pracujących na moście...
 85  3,  9 |              szyi szańca. Zwołał tedy ludzi i biegł z nimi na tamtych.
 86  3,  10|           Obadwaj my z Krzysztofem na ludzi wyszli. Światem rządzimy!
 87  3,  11|               do Sandomierza batalion ludzi, których w swoich przeważnie
 88  3,  11|               gęściej w płomienie. Na ludzi padła wraz z tą perzyną
 89  3,  11|               więc jakie pięć tysięcy ludzi, spitych gorzałką, kilkakroć
 90  3,  11|          wyzywający: czemu to zamiast ludzi pędzić na obronę starej
 91  3,  11|             nie pozostanie. Jakże mam ludzi w nich trzymać!~- Czemuż
 92  3,  11|         napaścią.~- Masz pięć tysięcy ludzi!~- Idź precz, człowieku! ~
 93  3,  11|              podziemiu tym skupionych ludzi. Kobiety, siedzące w kucki
 94  3,  13|              głębi puszczy, siedlisko ludzi krzepkich jak jodły i twardych
 95  3,  14|             Przyniesie między tamtych ludzi ogień i niezłomną dumę,
 96  3,  14|            swoją, lecz jakoby sześciu ludzi, i z chichotem szczęścia
 97  3,  15|              przemytników zawodowych, ludzi górskich.~Tam i sam, w miejscach
 98  3,  15|             spotykali w tych stronach ludzi na swej drodze. Długo nieraz
 99  3,  15|               gdzie z dwiema secinami ludzi bronił się przed zbuntowaną
100  3,  15|              Cedro udał się do swoich ludzi z rozkazami:~- Konie tęgo
101  3,  17|             ci, za górami, za lasami, ludzi prawie nie widzę... skądże