Tom, Rozdzial

 501  1,  4 |              ale umiała również wydrzeć z rąk cugle perskiego munsztuka,
 502  1,  4 |              cugle perskiego munsztuka, z rozwartym pyskiem, wziąwszy
 503  1,  4 |           rozpoznać jego kroki, gdy już z daleka nadchodził, rżała
 504  1,  4 |                daleka nadchodził, rżała z cicha, radośnie, gdy się
 505  1,  4 |               spojrzenie jej oczu jakby z pytaniem czułym i trwożnym
 506  1,  4 |             Baśki przymrużonymi oczyma, z dziwacznym uśmiechem śpiewał
 507  1,  4 |        dziwacznym uśmiechem śpiewał jej z cicha głuchą piosenkę swej
 508  1,  4 |            nikogo nie słyszaną, dźwięki z samej głębi serca płynące
 509  1,  4 |                 i wiedzy, jak łzy płyną z oka...~
 510  1,  5 |                     NOC ZIMOWA ~Jednego z pierwszych zaraz dni marca
 511  1,  5 |                  które cześnik pożyczał z sąsiedztwa. Lektura trwała
 512  1,  5 |               dla księdza Zdziechowicza z Piekoszowa"...~- Wiem. Dobrze.
 513  1,  5 |           szczątki "Gazety Krakowskiej" z roku 1796 i zaczął głośno,
 514  1,  5 |           Buonapartego do Dyrektoriatu. Z głównej kwatery! Werona,
 515  1,  5 |                       dla złączenia się z dywizjami jego armii, które
 516  1,  5 |            które są w Tyrolu, poszedłem z dywizjami generałów Augereau..."~-
 517  1,  5 |                Verne, Lasne musieli być z miejsca boju sprzątnieni"...~-
 518  1,  5 |              mówił, patrząc ojcu w oczy z rzewną serdecznością, sięgnął
 519  1,  5 |                  Cóż się też stało?~"...Z tym wszystkim potrzeba było
 520  1,  5 |                 teraz ostygło i zaczęło z wolna wysuwać się z piersi,
 521  1,  5 |             zaczęło z wolna wysuwać się z piersi, wysuwać jak dusza.
 522  1,  5 |                domu zakwilił, a później z żałośliwym szmerem wałęsa
 523  1,  5 |                Chwilę nacichnie i znowu z rykiem i świstem pięściami
 524  1,  5 |                godziny od chwili, kiedy z izby cześnika wrócił. Kilkakroć
 525  1,  5 |              gorącu, które szerzył piec z rogu izby.~Przed północą
 526  1,  5 |               krótki barankowy kożuszek z żółtej, twardej skóry, ściągnął
 527  1,  5 |            osypała go śniegiem dymiącym z dachu, całego od stóp do
 528  1,  5 |               nich i kopał, nim wybrnął z ogrodu. Gdy wszedł na dziedziniec,
 529  1,  5 |           włochate, mokre, pospuszczane z łańcuchów. Skakały mu na
 530  1,  5 |                 badał pogodę. Śmiał się z radości widząc, jak śnieg
 531  1,  5 |                na sztabę żelazną, która z wewnątrz na ukos je przypierała.
 532  1,  5 |               czy nie obudził się który z parobków. Ale chrapali wszyscy
 533  1,  5 |               progiem ściągnął i mocno, z drobiazgową pilnością pozapinał
 534  1,  5 |                 walił zewsząd: rwał się z ziemi i smagał z boku. Trwała
 535  1,  5 |               rwał się z ziemi i smagał z boku. Trwała ciemność tak
 536  1,  5 |                 zniżać się i przygasać. Z tego wniósł, że już minął
 537  1,  5 |                 serce. Wzywały ku niemu z ziemi wzgardzone mogiły...
 538  1,  5 |                że wiatr mu sprzyja: dął z tyłu, podniecał kobyłę do
 539  1,  5 |             była tam na rozstaju figura z Panem Jezusem. Rafał czuł
 540  1,  5 |              błądzi. Skręcił na prawo i z godzinę równym kłusem jechał
 541  1,  5 |                 cicho, żując wędzidło i z lekka lotną zaspę rozgarniając
 542  1,  5 |                snów, wspiął na siodło i z ciszy wyjechał w wicher.
 543  1,  5 |           pieszczotliwie piękną grzywę. Z ust mu się wymykały dźwięki
 544  1,  5 |              noga za nogą aż do miejsca z dawna przewidzianego.~Oczy
 545  1,  5 |             ziemię i sprowadził klaczkę z wyniosłości na drogę niżej
 546  1,  5 |           położoną. Basia szła chętnie, z cicha chrapiąc i ostrożnie
 547  1,  5 |                  Była to kuźnia stojąca z dala od folwarku, w alei.~
 548  1,  5 |              otrąconych u dołu filarach z cegły, gdzie w czasie deszczu
 549  1,  5 |              Tymczasem wyciągniętą ręką z nagła dotknął się ściany.
 550  1,  5 |               Stąpał obok kilka kroków, z rozpaczą marząc, że to już
 551  1,  5 |               sypały się puchy śniegowe z cichym szelestem, ale na
 552  1,  5 |                 na gałęziach jakby dach z okiści. Westchnął z głębi
 553  1,  5 |                dach z okiści. Westchnął z głębi serca. Zatrzymał się
 554  1,  5 |             Biały promień wydzierał się z serca okiennicy i nikłym
 555  1,  5 |            osiadła melancholia, płynąca z kart książki. Zdawało mu
 556  1,  5 |         trzykroć cicho stuknął w szybę. Z wyciągniętymi rękoma rzuciła
 557  1,  5 |                 Światło zgasło.~Poszedł z wolna od tego okna. Przymknął
 558  1,  5 |                nie znowu oczy...~Znikło z wolna widziadło. Wówczas
 559  1,  5 |             miejsca. Był gdzie indziej, z nią razem, w przedziwnym
 560  1,  5 |               zaspach, jak wiatr wydyma z dachu długie jego żagle,
 561  1,  5 |    wyciągniętymi rękoma dotknął jednego z filarów, na którym spoczywała
 562  1,  5 |             ścisnęła i gdzie żal płynął z najgłębszej rany, stanęli.
 563  1,  5 |             pocałunek, tylko ten jeden, z ochotą marząc, żeby go za
 564  1,  5 |              usta wpiły się w jego usta z cichym, bolesnym szeptem...
 565  1,  5 |           ramieniem spychać mu przyszło z posady. Tę samotną i potajemną
 566  1,  5 |               potajemną chwilę rozkoszy z nagła roztrąciło coś jak
 567  1,  5 |                 do niej przyszły. Kilka z nich ze szczekaniem skoczyło
 568  1,  5 |            Wicher dął zaciekle. Wypadał z gwizdem, jak gdyby z jakichś
 569  1,  5 |            Wypadał z gwizdem, jak gdyby z jakichś szczelin w ziemi.
 570  1,  5 |          zdławiony jakoby przez pętlicę z rzemienia. Wybuchały niewiadome
 571  1,  5 |           puszczona wolno, szła w zawód z wichrami. Osnowa jej grzywy
 572  1,  5 |                leciały teraz na wyścigi z wiatrami.~Kobyła przez czas
 573  1,  5 |                 zatopiony w marzeniach, z lekka ją tylko zwracał do
 574  1,  5 |                Helenkę, ale dawniejszą, z kuligu i kościoła. Dzisiejszą
 575  1,  5 |             dnie znajdował tajemnicę... Z daleka przylatywały wspomnienia.
 576  1,  5 |               tedy do wielkiego lasu, a z takiej strony, że wcale
 577  1,  5 |                 lecą w bezdenną próżnię z wysokości obłoków. Słychać
 578  1,  5 |                 cudem tylko nie zleciał z siodła. W oczach mu coś
 579  1,  5 |                 jak gdyby lanca. Kobyła z ryczącym chrapaniem stanęła
 580  1,  5 |          tylnych nogach, wyszarpnęła mu z rąk cugle i skokiem z miejsca
 581  1,  5 |                mu z rąk cugle i skokiem z miejsca poszła w przestwór,
 582  1,  5 |              fruwających pianach śniegu z chyżymi wilkami w przegony.
 583  1,  5 |              chwili Rafał zgarnął śnieg z oczu. Dźwignął głowę, wykręcił
 584  1,  5 |               go wilków, wiatr zdarł mu z głowy czapkę. Rafał schylił
 585  1,  5 |          Rozpacz okrążała jego czaszkę, z wolna ją oplatała jak długie,
 586  1,  5 |                 zimne skręty żmii. Wnet z piersi jego wylatywał krzyk
 587  1,  5 |              skręcała nagle pod wiatr i z rozwartymi nozdrzami kopała
 588  1,  5 |         zbierając nogi do kupy wypadała z nich lwimi susami. Czasem
 589  1,  5 |           szlochającym krzykiem zionęło z jej pyska. Były chwile,
 590  1,  5 |                  bezwładny i prawie rad z tego, co się stało. Wtem
 591  1,  5 |         buchający parą, włochaty potwór z przeraźliwym sapaniem, jak
 592  1,  5 |                  Wtedy obie ręce wydarł z paszczy i zadał w owe ślepia
 593  1,  5 |                potęgą. Ślepia kołowały. Z nagła straceniec usłyszał
 594  1,  5 |         złodziejskim ruchem lewej ręki, z cudownym przebłyskiem nadziei
 595  1,  5 |                i w mgnieniu oka wywlókł z nich żelazo. Ujął je pośrodku
 596  1,  5 |              Ujął je pośrodku długości. Z góry, co siły w zamachu,
 597  1,  5 |             oblała go wrzącą strugą jak z cebra. Wilk wciąż jeszcze
 598  1,  5 |           wilcze. Nie wydobywał jeszcze z pyska prawej ręki, zgiętej
 599  1,  5 |               pana!... Za Baśkę!~Wyrwał z paszczy rękę jakby z cieśni
 600  1,  5 |             Wyrwał z paszczy rękę jakby z cieśni ognistej. Legł na
 601  1,  5 |              ręce żelazo i dźwignął się z ziemi. Czuł śmierć nad sobą
 602  1,  5 |                Zaczął iść wskroś zaspy, z krzykiem chwytając w piersi
 603  1,  5 |                 się. Stawał. Zrywał się z kolan i na chwiejnych nogach
 604  1,  5 |                  Rozum jego wydarty był z korzeniem. Cierpiał w sobie
 605  1,  5 |            dźwięku tkliwych słów, które z ucha nie mogą odlecieć,
 606  1,  5 |               ucha nie mogą odlecieć, a z serca nie chcą się oddalić.~
 607  1,  5 |             Dłonie spuchłe są i twarde, z grubego lodu. Palce nie
 608  1,  5 |                  jęzorami oplata żebra. Z piersi wyrasta jarząb. Gruby
 609  1,  5 |            Powloką go bezsił, bez woli, z oślepłymi oczyma po tej
 610  1,  5 |                słomiane strzechy chałup z kalenicami, jak plewy rozwiane
 611  1,  5 |            Błękitne śniegi porywają się z ziemi, a nieprzejrzane pustkowia
 612  1,  5 |                Nagłe łkanie wyrwało się z jego ust. Buchnęło jak żywa
 613  1,  5 |                  Buchnęło jak żywa krew z przerwanej żyły. Ujrzał
 614  1,  5 |           unurzany we krwi; wysuwał się z niej co chwila, wlekąc na
 615  1,  5 |               zawieję. Rafał żegnał się z tym światłem ostatnim dreszczem
 616  1,  5 |             waliło się na ziemię. Myśli z czaszki uciekły. Widział
 617  1,  5 |                jak on podrywających się z zagonów i mknących w lekkich
 618  1,  5 |                  ale tylko schrypły jęk z gardła jego wypadał. Stracił
 619  1,  5 |                  czy stoi. Żółte krzyże z równymi ramionami zaczęły
 620  1,  5 |            dokoła. Dzień biały, święty, z końca świata wstający począł
 621  1,  5 |                    Jakoby pokrywa ukuta z ciemności, niezmierzonej
 622  1,  5 |          nieobeszłej wyobrażeniem, krąg z brzegi obrąbanymi zawisł
 623  1,  5 |       przebijało tam śniegi, wlokło się z wolna... Za nic na świecie
 624  1,  5 |         zbliżała się ciągle i oto Rafał z podziwem ujrzał parę szkapiąt,
 625  1,  5 |           Konający ostatnim rzutem sił, z wyciągniętymi rękoma posunął
 626  1,  5 |                niemu i wlókł za saniami z wołaniem coraz cichszym.
 627  1,  5 |            załamała się była i zginęła. Z dala poczuwszy wilka konięta
 628  1,  5 |                się do niego i runął nań z boku.~Ujrzawszy półnagie
 629  1,  5 |             staplane we krwi, zagrodnik z wrzaskiem cisnął powrózki
 630  1,  6 |                 wyrku stękał i niemowlę z krzykiem popłakiwało.~Zaraz
 631  1,  6 |              tylko wycia wichru. Chata, z kołków, żrzynów, chrustu,
 632  1,  6 |               kołków, żrzynów, chrustu, z gliny i ziemi uklepana,
 633  1,  6 |         wiatrowisku, gdzie się zbiegają z czterech stron świata zamiecie,
 634  1,  6 |              Oto schylone kłęby dymu, a z nich patrzą twarze nieznane,
 635  1,  6 |               pająki wielkie jak wiązy, z nogami dłuższymi od żerdzi...~
 636  1,  6 |            Dźwigał wtedy bezsilną głowę z szeptem bezdźwięcznym warg.
 637  1,  6 |               czasu na pochwycenie tchu z powierza. Leciał tak po
 638  1,  6 |               mówiący:~- Jeden zołmierz z naszych stron beł i w piekle,
 639  1,  6 |             dukata. A jak już wychodził z lasu, tak znowu zobaczył
 640  1,  6 |              woreczek nie opłaci mi się z wami tyńcować! Przynieśta
 641  1,  6 |            dziad o twarzy jakby wykutej z piaskowca, o długich siwych
 642  1,  6 |                 strzemię pod podeszwą i z dzikim śmiechem skoczył
 643  1,  6 |           wargach. Schylił się do widma z szeptem:~- Zawieź mię, zawieź...~
 644  1,  6 |           topielicy. Poczęli teraz obaj z dziadem wiać i świstać polami,
 645  1,  6 |                 polami, polami, polami, z najprędszym wichrem w przegony.
 646  1,  6 |           Zmienili się w kamienne bryły z piaskowca, lecące na obłąkanych
 647  1,  6 |                 Mnie feldfebel pozwolił z glitu wyjść. Wyszedłem ja
 648  1,  6 |               glitu wyjść. Wyszedłem ja z glitu, a tu akuratnie wtedy
 649  1,  6 |                 mojego Dyląga, choć już z niego ino zimny trup ostał,
 650  1,  6 |             płachtą. Łzy gorzkie padały z oczu na Dyląga trup krwawy,
 651  1,  6 |                 do wojny nie gnali. Pan z panem szedł bić się we światy...~-
 652  1,  7 |                 od sióstr wiadomość, że z jego winy Helenę wywieziono
 653  1,  7 |             chodził po swej izbie tam i z powrotem, tłukąc się od
 654  1,  7 |              Wszystko pomagało mu w tym z szyderczą usłużnością. Ojciec
 655  1,  7 |         usłużnością. Ojciec wypędził go z domu, zezwalając na przebywanie
 656  1,  7 |           wycieczki Rafała i katastrofy z kobyłą, stary cześnik popadł
 657  1,  7 |             wściekłości. Dom cały drżał z trwogi. Przypomniano sobie
 658  1,  7 |           oficerek, dopiero wypuszczony z korpusu kadetów, w sprzeczce
 659  1,  7 |            korpusu kadetów, w sprzeczce z ojcem o świeżo ze stolicy
 660  1,  7 |                 w domu do zdrowia. Rany z pokąsań wilczych zabliźniły
 661  1,  7 |           straszna jakaś choroba, która z tego wynikła, gdy go na
 662  1,  7 |             mógł stać na nogach, ma się z domu wynosić na cztery wiatry
 663  1,  7 |              miał po śniadaniu odjechać z domu. Matka słała go skrycie
 664  1,  7 |            dokąd to powędruje wypędzony z domu. Może nawet w tajemnicy
 665  1,  7 |                 tylko głucha, obojętna, z dziesiątych ust, jak pies
 666  1,  7 |               skamłań, słów wyłowionych z morza łez, zaczerpniętych
 667  1,  7 |               morza łez, zaczerpniętych z nocy bez snu. Odpowiadał
 668  1,  7 |                nocy bez snu. Odpowiadał z przymusem, boleśnie, naprędce
 669  1,  7 |                rozsadzające piersi albo z całej siły woli krzywił
 670  1,  7 |              czasie tych właśnie rozmów z matką i siostrami, gdy był
 671  1,  7 |      błogosławionych, choć łzy lały się z oczu, nie bolało nic a nic
 672  1,  7 |                 ciemności błękitne oczy z dziękczynieniem.~Pogrążonemu
 673  1,  7 |           oglądając się za siebie szedł z izby. Matka, płacząca z
 674  1,  7 |                 z izby. Matka, płacząca z cicha w sieni domu, dała
 675  1,  7 |              pszenicy, ledwo wychodzące z szarej roli pióra jęczmienia.
 676  1,  7 |               wielkiej przestrzeni wiał z tych dorodnych pól, odsłonionych
 677  1,  7 |         przylepione do wyniosłych ścian z gliny, odbijały jasnością
 678  1,  7 |             ziemi. Od zetknięcia prętów z wietrzykiem wytryskały liście.
 679  1,  7 |                śniade obłoczki...~Jedną z wąskich, mylnych drożyn
 680  1,  7 |               poza siebie i objął widny z dala dom i okolicę. Wpatrzył
 681  1,  7 |            duszę, jak obcy przychodzień z nieznanego kraju, i znikł.
 682  1,  7 |             jakbym leżał pod gankiem...~Z rezygnacją zawrócił i pojechał
 683  1,  7 |               doprowadzi, że jest jedną z wielu dróg nędzy człowieczej,
 684  1,  7 |        nieskończonych latach.~Przebywał z wolna wszystkie szczeble
 685  1,  7 |               by toczył walkę na pięści z samym sobą. Wszystko rozsypywało
 686  1,  7 |      dersławickie aleje. Olbrzymie lipy z prawieków, nadwiślańskie
 687  1,  7 |          szczytu okryte młodymi liśćmi, z cicha szemrały. Rozlegał
 688  1,  7 |         końskich. Zdziwiony Wicek zlazł z kozła i zaczął ze złością
 689  1,  7 |                do tej roboty, zeskoczył z bryki. Ociężale zbliżył
 690  1,  7 |                 jego połowy wonny wiatr z lekka kołysał. Białe ściany
 691  1,  7 |             więzami nie mógł ruszyć się z miejsca. Wdychał jeszcze
 692  1,  7 |                 że widzi siebie idącego z Heleną w stronę niewysłowionej
 693  1,  7 |                 Głowa styka się skronią z jej głową, a dokoła szelest
 694  1,  7 |           rozkwitłych wiśni i jabłonek. Z ran, do żywego zadanych
 695  1,  7 |            okiennica zgrzytała do taktu z ich melodyjnym pląsem, zgrzytała
 696  1,  7 |            melodyjnym pląsem, zgrzytała z cicha starczym, zjadliwym,
 697  1,  7 |             miękkich wielobarw kwiatów, z głębi prochów i dymów wonnych
 698  1,  7 |                głupia nędza. Wlokło się z głębin cienistych mądre,
 699  1,  7 |                  Ze ściśniętymi zębami, z oczyma pełnymi ognia prosił
 700  1,  7 |                  Już kowal załatwił się z podkowami, a Wincenty chrząkaniem
 701  1,  7 |                  Rafał zawarł powieki i z obojętnością wręczył rzemieślnikowi
 702  1,  7 |                się, gdy bryczka ruszyła z miejsca, klekocąc wyschłymi
 703  1,  7 |                  Boczna droga, na którą z gościńca skręcili, powiodła
 704  1,  7 |                 łbiska dwa żywe trupy i z wlepionymi w ziemię oczyma
 705  1,  7 |              widokiem tych koni. Zsiadł z bryczki, obejrzał zwieszone
 706  1,  7 |              Fornal wydobył zaraz worek z chudym obrokiem, odprzągł
 707  1,  7 |          szarpało i biło ślepymi ciosy.~Z dala, nad łąkami, dogasała
 708  1,  7 |               na latoroślach łóz, które z wielkiej odległości oko
 709  1,  7 |            kręgu ogniska Rafał, stojący z dala, widział bezmyślnie,
 710  1,  7 |       naręcznego konia, wyschłą czaszkę z ruchomymi powyżej orbit
 711  1,  7 |           zaczął słyszeć wzdychanie ich z ciemności:~"O śnie wieczny,
 712  1,  7 |          świętej ciszy nocnej, pod rosą z niebios zstępującą, w południa,
 713  1,  7 |              wiosny! Kwiaty, mające się z nas urodzić... Błogosławione
 714  1,  7 |                jeszcze nie ostygł. Nogi ż lubością zatapiały się w
 715  1,  7 |              kołyszącą, senną. Niekiedy z jej głębi dawał się słyszeć
 716  1,  7 |             odległy widok. Wznosiła się z bagien olbrzymia głowa porosła
 717  1,  7 |                piszczałeczkę, wykręconą z najmłodszej rózgi wierzbowej,
 718  1,  7 |                  bez głosu stał ciągnąc z łąk i wsysając w siebie
 719  1,  7 |             siebie ciemność najgęstszą. Z dalekości, z zarzecznych
 720  1,  7 |                najgęstszą. Z dalekości, z zarzecznych pagórków, które
 721  1,  7 |         chrupnął albo dmuchał nozdrzami z umysłu, żeby odwiać sieczkę
 722  1,  7 |               Od dalekich białodrzewów, z łona wód, spośród rokicin,
 723  1,  7 |                 i gnuśny. Ale za chwile z suchych piasków uciekał
 724  1,  7 |             Rafał wyciągnął drugi worek z obrokiem, rzucił go wzdłuż
 725  1,  7 |                  Noc była parna. Migały z rzadka szybkie i bezdźwięczne,
 726  1,  7 |                wie, gdzie jest i co się z nim dzieje, w pobliskiej
 727  1,  7 |            tonów słowiczych, całował je z radosnym uśmiechem, przyciskał
 728  1,  7 |                wszystkimi siłami ciała. Z wolna te dźwięki metaliczne,
 729  1,  7 |               jakby niewolnik w jarzmie z krzyżem zgiętym, poszarpanym
 730  1,  7 |           dźwiękach wolnych, oszalałych z zachwytu, najpotężniejszych
 731  1,  7 |        złotostron i że to on sam wyrywa z niego zdrętwiałymi palcami
 732  1,  7 |             tonikę zaczął, odpowiedział z dala drugi, tamtemu trzeci...
 733  1,  7 |          przyłączył się czwarty tworząc z pierwszymi akord niewysłowiony.
 734  1,  7 |           popasione konie szły raźniej. Z prawej i lewej strony widać
 735  1,  7 |                gnieździła się w budach.~Z południa Rafał minął Chęciny.
 736  1,  7 |        wzniesieniach, sapy nad rzekami. Z traktu skręcili na boczną
 737  1,  7 |               żółta smuga litego piasku z dwiema koleinami, które
 738  1,  7 |            Pachnąca żywica wylewała się z nich i zapach jej spływał
 739  1,  7 |                 Dookoła takich zalewisk z wybuchem krzewiła się zieleń
 740  1,  7 |                Koła bryczki zeskakiwały z korzenia na korzeń albo
 741  1,  7 |                kraj naznaczony, patrząc z żałobą na miejsca, które
 742  1,  7 |              bliskie jego duszy, chorej z miłości. Pchało go, żeby
 743  1,  7 |               Pchało go, żeby wyskoczyć z bryki, rzucić się tu na
 744  1,  7 |               uczuciom, które się w nim z wolna przetwarzały, żywym,
 745  1,  7 |                 słońca, kiedy wyjechali z lasów.~Otwarła się przed
 746  1,  7 |                gdyż ów brat, poróżniony z ojcem, nigdy w Tarninach
 747  1,  7 |                kamieni, które wyrzucono z roli. Kamionki te osłonione
 748  1,  7 |               strumienie, które płynęły z upustu i młyńskich pogródek.
 749  1,  7 |         niezupełnej i zapoznawał sercem z tajemnicą tego zakątka.
 750  1,  7 |               Rafał nieśmiało zeskoczył z bryczki i wszedł do sieni.
 751  1,  7 |               ujrzał brata wychodzącego z sąsiedniej izby. Kapitan
 752  1,  7 |         zupełnie wygoloną. Długie włosy z czoła w tył zaczesane spadały
 753  1,  7 |                widok tej postaci, którą z dzieciństwa ledwie-ledwie
 754  1,  7 |                      I nie pożegnał się z tobą?~- A nie, bo nawet...
 755  1,  7 |          tatuńcio kazał mi precz jechać z domu! Tyle że mi dał ślepego
 756  1,  7 |          Kapitan wstał i począł chodzić z kąta w kąt izby. Rafał wodził
 757  1,  7 |            Rafał wodził za nim oczyma i z nadzwyczajną ciekawością
 758  1,  7 |                 Nie mógł sobie dać rady z uczuciem nieporozumienia,
 759  1,  7 |               do dom i zaczął rozmawiać z ojcem, porwała mię desperacja.
 760  1,  7 |                 się nie dam... wyrwałem z pochwy! Boże mój!...~Usiadł
 761  1,  7 |               oddech piersiami prędko i z trudem. Mówił jeszcze:~-
 762  1,  7 |         wyszedłem. Tyle już lat! Gdyśmy z Bracławszczyzny pod Grochowskim
 763  1,  7 |                i nocami ku Połańcowi... z dala widziałem naszą stronę...
 764  1,  7 |                 znowu:~- Przyszedłem tu z tym żołnierzem, skąd on
 765  1,  7 |                 Smutek mię zagryza... A z domu... żeby też słowo!~
 766  1,  7 |             brnąc w opowiadaniu, tracił z oczu granice, których dotychczas
 767  1,  7 |              nocnej przygodzie, o walce z wilkiem, żeby wyznać miłość
 768  1,  7 |               Piotr słuchał wszystkiego z oczyma szeroko otwartymi.
 769  1,  7 |             Gałęzie i pręty ich, pławmy z liśćmi ledwie rozwiniętymi,
 770  1,  7 |                i nagle kroplisty deszcz z niej się sypał szeleszcząc
 771  1,  7 |          pożywnym drzemaniem nadrannym. Z mglistej daleczyzny wynurzał
 772  1,  7 |              skroś gałęzi uśpiony staw. Z wód jego biało-niebieskich,
 773  1,  7 |                 oddzielając się od niej z żalem, jak dusza, kiedy
 774  1,  7 |           nieskończoność. Ale światłość z dala nadchodząca pokropiła
 775  1,  7 |           skrzydła i mdlejąc, wijąc się z żalu, ginęły w błękicie.
 776  1,  7 |      niewysłowioną barwę niebios, która z wolna płonąć zaczynała,
 777  1,  7 |            słyszeli, jak życie w każdym z nich płynie...~
 778  1,  8 |              Wygnanka leżała za borami, z dala od szerszych dróg,
 779  1,  8 |               raz pierwszy, zdybał Żyda z krzywą nogą, który kilofem,
 780  1,  8 |                 niego samego, wydzierał z ziemi jałowce. Rafał wdał
 781  1,  8 |            naprawdę" zwano go Uryś. Był z fachu szewcem, ale robił
 782  1,  8 |               do Urysia, tak znowu Uryś z całej swojej figury podobny
 783  1,  8 |             drzewa, do wierzby, do pnia z krzywymi korzeniami. Sękate
 784  1,  8 |                tak patrzy na człowieka. Z przeproszeniem panicza,
 785  1,  8 |               do najbiedniejszego Żydka z Wygnanki, że Uryś dopiero
 786  1,  8 |               śmiechem i tylko czasami, z głębi brzozowego gaju, który
 787  1,  8 |               głód pospolity wyrywał go z marzeń i pędził ku domowi.
 788  1,  8 |                miejsca te posiadały coś z niego samego, jakąś część
 789  1,  8 |               niego samego, jakąś część z głębokości jego duszy, jakim
 790  1,  8 |                 nie olchy. Były czarne, z krwawymi pniami przeczucia
 791  1,  8 |         zapowiedzi. Osoba Heleny znikła z jego wyobraźni, nawet wspomnienie
 792  1,  8 |                 złotolity kwiat lipowy. Z rabat kwietnika, gdzie stały
 793  1,  8 |           gotował obiady.~Wieś, złożona z jedenastu chałup, świeciła
 794  1,  8 |           kasztanów w lśniących szorach z herbami, zaprzężona do wolantki
 795  1,  8 |               wolantki suto platowanej. Z powozu wyskoczył na ziemię
 796  1,  8 |                lokaja płócienny kitel i z pięknym ukłonem zbliżał
 797  1,  8 |                 do brata kapitan:~Rafał z oniemiałym zachwytem przypatrywał
 798  1,  8 |                oderwać od jego kostiumu z ciemnego sukna i lśniącego
 799  1,  8 |                 Książę Gintułt podszedł z uśmiechem do kapitana i
 800  1,  8 |              krwi do piersi, do gardła, z czego częste krwotoki. Felczer
 801  1,  8 |                częste krwotoki. Felczer z Włoszczowej krew mi puszczał
 802  1,  8 |               nie wezwiesz mego lekarza z Kielc, jak cię prosiłem?~-
 803  1,  8 |          przymusowa? A Kreys poczciwina z niemieckim? A stary tancmistrz
 804  1,  8 |          Uśmiech smutny jak łza spłynął z jego oczu i zawisł na wargach.~-
 805  1,  8 |                  Chciałbym częściej być z tobą, Piotruś. Tu pusto
 806  1,  8 |             accuratissime, więc - dodał z uśmiechem - nie masz racji
 807  1,  8 |              niego oczy znużone i rzekł z niechęcią:~- Nie. Już zastaliło
 808  1,  8 |           omgliła duma i wzgarda. Mówił z wolna i grzecznie:~- Dziś
 809  1,  8 |              mówić? Najlepsza, co każdy z nas uczynić może, to milczeć.
 810  1,  8 |              Toż pamiętam, że kiedy nas z korpusu, dla braku kawalerów
 811  1,  8 |               się. Książę chłodził się, z lekka pochylając kapelusz.
 812  1,  8 |          pochylając kapelusz. Oczy jego z natarczywą uwagą spoczywały
 813  1,  8 |               siedział patrząc w ziemię z taką grzeczną obojętnośeią,
 814  1,  8 |             Żółkiewski nie odszedł żywy z placu honoru. Waćpan nie
 815  1,  8 |                Te stada ludzkiego bydła z szablami u boku, którymi
 816  1,  8 |           wojewodzie... Nigdy nie wyjdą z mej pamięci owe namioty
 817  1,  8 |                brudnymi płachtami, budy z gałęzi, żerdzi i darniny,
 818  1,  8 |                 dokoła nich taczała się z garnkami, ze szklankami,
 819  1,  8 |                garnkami, ze szklankami, z dzbankami i skorupami w
 820  1,  8 |            wniebogłosy ryczeć i wyrywać z pochew szable. Tegoż dnia
 821  1,  8 |              rodowa duma, bo gdym w nią z rozpaczą bił pięściami,
 822  1,  8 |              powroty do obozu nad ranem z nocnych patrolów? W cóż
 823  1,  8 |          vulnera, vincula, exilium? Nic z nieh.dla duszy. Tylko strupy
 824  1,  8 |                pałały barwą ceglastą.~- Z ochotą... O cóż to idzie?~-
 825  1,  8 |            idzie?~- Żołnierz, który mię z pola wyniósł na ręku, jest
 826  1,  8 |                ręku, jest twój poddany, z twej wioski rodem. Służy
 827  1,  8 |          obywatela"... jakże mu tam?... z poddaństwa, zrównać ze sobą,
 828  1,  8 |                     Czyż możesz wątpić? Z największą gotowością każę
 829  1,  8 |                  Olbromski dźwignął się z krzesła, jakby się chciał
 830  1,  8 |               nóg księcia. Rafał, który z dala, bez ruchu, stał obok
 831  1,  8 |               Piotr, tak na poły stojąc z rękoma opartymi na poręczy
 832  1,  8 |                ręką ścisnął jego kolano z szeptem:~- Dzięki tobie
 833  1,  8 |               zbliżył się wyprostowany, z dłońmi wzdłuż bioder.~-
 834  1,  8 |           oczach Piotra. Książę Gintułt z całe j siły odtrącił chłopa.
 835  1,  8 |           radujesz, żeś chłopa wyprosił z poddaństwa, jakbyś góry
 836  1,  8 |        poddaństwa, jakbyś góry dźwignął z miejsca.~- Istotnie, moja
 837  1,  8 |                 radość nie ma granic.~- Z tego, żeś nie jego dźwignął,
 838  1,  8 |              ale żeś sam na dół zeszedł z wyżyny, na padół, na nędzny
 839  1,  8 |           ogarnia mię duma, że do niego z krwi, z mięsa, z kości,
 840  1,  8 |               duma, że do niego z krwi, z mięsa, z kości, z każdego
 841  1,  8 |               do niego z krwi, z mięsa, z kości, z każdego włókna
 842  1,  8 |                 krwi, z mięsa, z kości, z każdego włókna należę. Co
 843  1,  8 |                 a Sobieski? Kto każdemu z nich kazał czynić to, co
 844  1,  8 |             leniwym ruchem dźwignął się z krzesła i rzekł przez zęby
 845  1,  8 |              Zdałbyś mi waćpan rachunek z takiego rozkazu, gdybyś
 846  1,  8 |          milczał dziwnie. Rzekł jeszcze z cicha:~- To żołnierz...~
 847  1,  8 |               poczęło drzeć. Suche oczy z wolna oglądały daleką przestrzeń.~
 848  1,  8 |              przypadł do niego.~Michcik z wolna, ostrożnie upuścił
 849  1,  8 |                o futrynę. Rafał zajrzał z przerażeniem w tę twarz.
 850  1,  8 |           Patrzały łagodnie i ciekawie, z żałosnym przymileniem. Zdało
 851  1,  8 |              wiadomo, czy nie żegna się z polami, z pracą swą, czy
 852  1,  8 |                 nie żegna się z polami, z pracą swą, czy się nie modli...~
 853  1,  8 |         Odstąpili tedy obaj ze czcią i, z dala stojąc, modlili się
 854  1,  8 |                 pacierza wyłamywały się z jego warg sczerniałych,
 855  1,  8 |           mieścił się stolik do pisania z szufladą zamkniętą na klucz.
 856  1,  8 |             zwłoki Michcik wyrzucił był z kieszeni klucz od tego stolika.
 857  1,  8 |               że książę Gintułt pocznie z nim rozmawiać w taki sposób
 858  1,  8 |             rozmawiać w taki sposób jak z bratem, że zada mu jakieś
 859  1,  8 |             może, paliła go i podrywała z miejsca. Wtem do izby wszedł
 860  1,  8 |               izby wszedł znowu Michcik z parobkami w celu wysunięcia
 861  1,  8 |                 Był także osobny zeszyt z grubego papieru, oprawiony
 862  1,  8 |            Pieniądze wsypał do kieszeni z niemałym zadowoleniem. Był
 863  1,  8 |        zmierzchu.~Ściemniało się, kiedy z kościoła w Grudnie, odległego
 864  1,  8 |                 tego domu.~Wóz odjechał z powrotem. Słychać było klekot
 865  1,  8 |                siana świeżo zwiezionego z łąki, zasłał je pościelą.
 866  1,  8 |               spoczynku. Siedli obadwaj z żołnierzem we drzwiach śpichrza,
 867  1,  8 |               noc. Jarzące światło biło z okien dworku. Umilkło wszystko,
 868  1,  8 |              swych pniów strupieszałych z zielonymi głowami. Ani jeden
 869  1,  8 |                 plusnęła płotka igrając z radosnym blaskiem księżyca.
 870  1,  8 |                 na szczudlastych nogach z wielkimi stopami, depcące
 871  1,  8 |                jak żywa gwiazda.~Czasem z zarośli, z szuwarów, z gąszczów
 872  1,  8 |              gwiazda.~Czasem z zarośli, z szuwarów, z gąszczów olszowych
 873  1,  8 |           Czasem z zarośli, z szuwarów, z gąszczów olszowych wydobywał
 874  1,  8 |           westchnie woda...~Rafał wyjął z kieszeni książeczkę oprawioną
 875  1,  8 |               oprawioną w zieloną skórę z wyciskanym złotym brzegiem,
 876  1,  8 |           wzdychając boleśnie, odchodzi z cicha szumiąc sukniami cieńszymi
 877  1,  8 |          poczęli zostawać za mną, jedni z obojętnością zdrową dla
 878  1,  8 |                się nie spodział, a inni z miłosierdziem, które wylewa
 879  1,  8 |                 oczy, błądzące po ziemi z cypliska góry udręczenia.
 880  1,  8 |             wpośród trzaskania granatów z żelaza, pomiędzy błyskiem
 881  1,  8 |              moich...~Tyś wezwał chłopa z szeregu, który w popłochu
 882  1,  8 |               jego ręku udźwignąłeś mię z ziemi.~Tyś to uczynił, któryś
 883  1,  8 |                 której odbiło się niebo z jego wichrzatymi chmurami
 884  1,  8 |             jego wichrzatymi chmurami i z jasną otchłanią lazuru.
 885  1,  8 |            stawu, tak ucieka przeczucie z duszy mojej, i tylko ciemność
 886  1,  8 |                 bytowanie Twoje.~Wyrwij z piersi przebiegłe zwątpienie
 887  1,  8 |       podobieństwo westchnienia.~Wyrwij z serca westchnienie, które
 888  1,  8 |                 to, coś uczynił, wyrwij z serca niewierną myśl i wlej
 889  1,  8 |               miłości jednej, pospólnej z Tobą, niech wyznam na łonie
 890  1,  9 |                 do suchej nitki, wrócił z trumną i ułożył w niej na
 891  1,  9 |                wozów. To książę Gintułt z całą swoją rodziną i dworem
 892  1,  9 |                 oczyma jego wyskakiwały z karet, bastard i powozów
 893  1,  9 |            wspaniali panowie... Wszyscy z przybranym wyrazem najgłębszego
 894  1,  9 |              dworu. Był także proboszcz z organistą i służbą kościelną.~
 895  1,  9 |             przodem. Za nim szli ludzie z pochodniami. Tuż przy trumnie
 896  1,  9 |                 wspaniałą czeredą szedł z dala onieśmielony Rafał.
 897  1,  9 |       pogrzebowy mijał wieś, wychodzili z chat chłopi w brudnych koszulach,
 898  1,  9 |            półnagie dzieci. Wszystko to z otwartymi ustami dziwowało
 899  1,  9 |               pełna niedorzecznej pychy z tego tytułu, że to on właśnie,
 900  1,  9 |           podstarzała dama, zachlapana, z rozkręconą fryzurą, zmokła,
 901  1,  9 |          Gintułt szedi sam na przedzie, z głową podniesioną. Przebywał
 902  1,  9 |              ich wnętrza, wyrywając się z kłębów siwego dymu, padały
 903  1,  9 |           potęga w ich szeleście.~Jedno z tych prastarych drzew, ogromna
 904  1,  9 |                   zaszemrało... Wyszedł z jego głębokiej czeluści
 905  1,  9 |                  Teraz inne przemawiały z wysoka. I dziwna rzecz!
 906  1,  9 |             wlokącym się u ich korzeni, z zimną wzgardą, inne z obojętnością
 907  1,  9 |          korzeni, z zimną wzgardą, inne z obojętnością najgłębszą,
 908  1,  9 |                obojętnością najgłębszą, z obojętnością świadomą swej
 909  1,  9 |              nie żyje dobry brat Piotr. Z mozołem przypomniał sobie
 910  1,  9 |             Rafał ledwie zdołał wydusić z siebie głos: - Tak jest.~-
 911  1,  9 |             lepiej zaczekać.~- Zaczekać z pogrzebem na rodziców?~-
 912  1,  9 |                 rodziców?~- Zaczekać... z pogrzebem...~- O, rodzice
 913  1,  9 |               księcia pana... my obadaj z bratem nieboszczykiem...~-
 914  1,  9 |              wrócił się jeszcze i dodał z uśmiechem:~- Możesz to napisać,
 915  1,  9 |               wola, rodzicom, że miałem z Piotrem rachunki pieniężne.
 916  1,  9 |         wyczyniało ze srogich dźwięków, z martwego głosu przerażające
 917  1,  10|             siedmnastego stulecia jeden z książąt Gintułtów założył
 918  1,  10|             siedzibę na wzór francuski. Z biegiem lat rozrost wielkich
 919  1,  10|                ulice, gracowane niegdyś z pilnością. Pałac, przebudowany
 920  1,  10|       obmurowanej fosy. Piętro dopiero, z korynckimi kolumnami i architrawem
 921  1,  10|              ozdobne i kształtne. Jeden z takich marszałek przeznaczył
 922  1,  10|               to chatka o jednej izbie, z wejściem w stylu gotyckim
 923  1,  10|                 w niszy popiersie Wenus z zielonymi oczodołami i utrąconym
 924  1,  10|                 wyniosła brzoza. Wprost z tegoż okna widać było głęboką
 925  1,  10|                pierwszy raz wszedł tam, z cicha stawiając nieśmiałe
 926  1,  10|             Głębokie marzenia wypływały z cieniów tych drzew i, przemieniając
 927  1,  10|                 niemal w figury dziewic z cudnymi włosami, cicho idące
 928  1,  10|             ciennikiem i w głębi parku, z dala stojące głuchym, dumnym,
 929  1,  10|                nie wznosić, nie dźwigać z tej ziemi, lecz na skrzydłach
 930  1,  10|              wierzchołki. A lipy! Lipy, z których każda miała kilkaset
 931  1,  10|                    Do tej alei spływało z góry światło zielone, jakby
 932  1,  10|             nowy świat ciągnął ku sobie z nieprzełamaną siłą. Dopiero
 933  1,  10|          znalazł koło swego łóżka tackę z przyborem do kawy i z bułkami.
 934  1,  10|             tackę z przyborem do kawy i z bułkami. Kawa była wystygła,
 935  1,  10|                choć pragnął zetknąć się z owym światem, ujrzeć go
 936  1,  10|               obiadu? - krzyknął śpioch z przerażeniem. Chłopiec uśmiechnął
 937  1,  10|                podawać.~Rafał wyskoczył z łóżka i zaczął się gorączkowo
 938  1,  10|            ubierać. Wkrótce był gotów i z niecierpliwością tysiąc
 939  1,  10|             kozaków w pąsowych kabatach z galonami i herbowymi blachy,
 940  1,  10|             Wkrótce ozwał się dzwonek i z rozmaitych stron, a przede
 941  1,  10|               stron, a przede wszystkim z pałacu, pociągnęło ku stołom
 942  1,  10|                 myśl, że ma się złączyć z tym obcym mu tłumem, ale
 943  1,  10|               dystyngowanymi półzwroty, z uśmiechem głupio-niedbałym,
 944  1,  10|             znajomej!~Miejsca zajmowano z hałasem, wśród wesołych
 945  1,  10|               między lokajstwem... Czyż z powrotem wracać do swej
 946  1,  10|               kryjówki?~Głowa mu pękała z rozpaczy: nie widział już
 947  1,  10|                 poznał. Kiedy się nieco z położeniem oswoił, zaczął
 948  1,  10|                 po dworach. Obok jednej z Francuzek, a najpiękniejszej,
 949  1,  10|           szczególnie trzecia, ostatnia z brzegu. Była to jeszcze
 950  1,  10|         szesnastu. Przynajmniej robiono z niej młódkę.~Miała włosy
 951  1,  10|                w twarz starszego brata, z którym nieustannie szeptem
 952  1,  10|                 książę Gintułt odwracał z trudem oczy od swej sąsiadki
 953  1,  10|           zwracał na rozbawioną siostrę z szeptem:~- Eli...~Nie wiadomo
 954  1,  10|                  które sekretnie duma i z rozpaczą śni. Jakoby muzyka
 955  1,  10|                 nie ukończył zanoszenia z sakramentalnym namaszczeniem
 956  1,  10|              obok siebie długie oblicze z włosami i wąsiskami zwieszającymi
 957  1,  10|             wąsiskami zwieszającymi się z niego jak z buńczuka. -
 958  1,  10|           zwieszającymi się z niego jak z buńczuka. - Jesteś asan,
 959  1,  10|             Panie mu ta świeć, filozofa z Wygnanki, Olbromskiego.~-
 960  1,  10|               mu na pole wychodzili jak z łaski, i koniec końców do
 961  1,  10|                się na zewnątrz. Milczał z oczyma wlepionymi w pusty
 962  1,  10|            wasanu nie widzi? Ja, Chłuka z Polińca. Tak waran napisz
 963  1,  10|               swoich, że Nikodem Chłuka z Polińca bierze onę Wygnankę
 964  1,  10|                 swego, aż ci osmętnieje z tego, jako wierzba u drogi.
 965  1,  10|           Elżbieta... - powtórzył Rafał z przedziwnym upojeniem wewnętrznym
 966  1,  10|                 upojeniem wewnętrznym i z drobiazgową uwagą, jak gdyby
 967  1,  10|       oświadczył, że książę życzy sobie z nim mówić. Wezwał zaraz
 968  1,  10|             mówić. Wezwał zaraz jednego z lokajów i polecił mu zaprowadzić
 969  1,  10|             Rafał wyglądał jego powrotu z głębi swej izby, nie spuszczając
 970  1,  10|               izby, nie spuszczając oka z głównego wejścia pałacu.
 971  1,  10|                sługus wszedł do stancji z grubiańskim prawie zawiadomieniem,
 972  1,  10|                za nim przez szereg sal, z których jedne były mozaikowane,
 973  1,  10|                 ze złoconymi gzemsami i z pysznymi stiukami na stropie,
 974  1,  10|           barwach ciemnych, adamaszkowe z listewkami, albo bladoniebieskie.
 975  1,  10|             śnie obok wielkich obrazów, z których spoglądały na niego
 976  1,  10|           podłóg wysadzanych marketerią z hebanu, cytryny i żółtego
 977  1,  10|                pięknem drzwi i odrzwiów z mahoniu, olśniony widokiem
 978  1,  10|             grup marmurowych i kominków z rzeźbami, usiłował zachować
 979  1,  10|             nigdy piękno, wyrwawszy się z powrozów pracy, czekało
 980  1,  10|            postać w wyszarzanym ubraniu z werdragonowego sukienka
 981  1,  10|               widział, czym był, co się z nim działo, co na świecie
 982  1,  10|            znaczył. Śmiech podnosił się z jego piersi, śmiech przemądrzały
 983  1,  10|       towarzyszek i przyjaciółek. Jedna z nich wołała:~- Koniecznie
 984  1,  10|            śliczne dorastające panienki z twarzami cherubinów, otulone
 985  1,  10|                 oczy rozsypywały iskry, z ust sfruwał śmiech, a obnażone
 986  1,  10|                 friser!~Ktoś zerwał się z miejsca, a zajęła je osoba
 987  1,  10|             wsze strony i tout le monde z wrzawą, szelestem i śmiechem
 988  1,  10|                 jak grad obsypały jedną z uczestniczek, która została
 989  1,  10|           Księżniczka Elżbieta wybiegła z nich i stanęła na progu.
 990  1,  10|         niezgrabnym ruchem, ukłonił się z sandomierską (od strony
 991  1,  10|            łaskawy, pański uśmiech, gdy z wolna odwróciła się i wyszła
 992  1,  10|            widok ślicznej szyi i ramion ż lekka odkrytych, wzniesionej
 993  1,  10|                może się jeszcze spotkać z tą panną, że jeszcze raz,
 994  1,  10|            radości, nie mógł się ruszyć z miejsca. Spojrzał na swe
 995  1,  10|             sobie wybuch dźwigający się z samego dna. Stał tak długo,
 996  1,  10|                wezwał Rafała do pokoju, z którego wyszedł przed chwilą,
 997  1,  10|                to książę zarumienił się z lekka, wydobył z otwartej
 998  1,  10|         zarumienił się z lekka, wydobył z otwartej szuflady biurka
 999  1,  10|              trzeba o tym w ogóle mówić z nikim... - z cicha rzekł
1000  1,  10|                ogóle mówić z nikim... - z cicha rzekł książę - bo