Tom, Rozdzial

2001  2,  8 |                jak ręce zbója zdzierały z niej suknie, szarpały koszulę,
2002  2,  8 |               głowę. Dojrzał, że Helena z rąk drugiego zbója, który
2003  2,  8 |                  wydarła się. Westchnął z ulgą, gdy półnaga, skrwawiona,
2004  2,  9 |                 dzień, kiedy się ocknął z morderczych objęć snu. Leżał
2005  2,  9 |            chwili tej wspomniał, co się z nim stało... A kiedy wszystko
2006  2,  9 |              żeby zobaczyć, gdzie jest, z niedbałością tak wielką,
2007  2,  9 |           jatagan, oprawiony w rękojeść z cisowego drzewa, z mosiężnym
2008  2,  9 |             rękojeść z cisowego drzewa, z mosiężnym okuciem. Tuż leżała,
2009  2,  9 |                 ręce, jesionowa maczuga z bulwami w grubszym końcu,
2010  2,  9 |           Próbował wstać, ale skoro się z miejsca poruszył, uczuł
2011  2,  9 |             podłym człowiekiem. Wyrosły z jej kamiennego cielska dwa
2012  2,  9 |           rękoma ujęła głowę zbudzonego z niewiedzy i poczęła ją równo,
2013  2,  9 |           mechaniczne wahadło, wydawała z żelaznych trzewiów swych
2014  2,  9 |                 swego posłania. Wyszedł z koleby. Był w jakimś miejscu
2015  2,  9 |            bunkosz, za pas wetknął nóż. Z pośpiechem wypił wino i
2016  2,  9 |         uczyniwszy poszedł przed siebie z zamiarem szukania miejsca,
2017  2,  9 |              Było południe, gdy wyszedł z owej doliny. Skoro stanął
2018  2,  9 |                i strasznie, jak grabarz z trumną najdroższą. Wybladły,
2019  2,  9 |              potem, stał na tym miejscu z oczyma wlepionymi w ziemię.
2020  2,  9 |              Teraz dopiero wiedział, co z nim samym było, co jest
2021  2,  9 |              się wieczór, gdy powstał i z trzeźwością drugiego człowieka,
2022  2,  9 |             secinami, zdawało się, lat, z jego ciała został wytrącony,
2023  2,  9 |                 do podźwignienia pałki. Z łatwością odnalazł ślady
2024  2,  9 |           wodzie, ale noc już schodziła z turni, noc ciemna.~Jakże
2025  2,  9 |         mocniejszy od powiewu wachlarza z kości słoniowej skropionego
2026  2,  9 |                  Tak tu zawsze siadywał z Heleną. Wszystko wiedział,
2027  2,  9 |           czułych wagach ducha wszystko z kolei przeważał. Bezsilne
2028  2,  9 |           Bezsilne nadzieje sączyły się z jego serca. Obiecywały przez
2029  2,  9 |       Obiecywały przez mgnienie oka, że z fal tej wody wyjdzie utopiona,
2030  2,  9 |                na ziemię, jak łza spada z rzęsy, a towarzyszył jej
2031  2,  9 |             dała wszystkiemu spoczynek, z wyjątkiem jednej boleści.
2032  2,  9 |           ciemieniu, niby wieko skrzyni z żelaza, ustawionej między
2033  2,  9 |                a wschodem słońca. Wtedy z piersi wydarł się głos,
2034  2,  9 |               westchnienia wyrywały się z jego piersi, uczuł w sercu
2035  2,  9 |             Wówczas krwawa, bezrozumna, z każdą chwilą coraz dziksza
2036  2,  9 |              Nade dniem zaczęły wstawać z jeziora mgły. Wiotkie postawy
2037  2,  9 |             mgła nadwodna. Mrok spływał z wierzchołków leśnego ostępu
2038  2,  9 |           Rzucił w kamienny świat krzyk z całej piersi. Na wschód,
2039  2,  9 |          błękitne przepaście, jak anioł z wątłymi skrzydły, rozbijał
2040  2,  9 |             żałobne i przebite, wróciło z północy i południa, ze wschodu
2041  2,  9 |                Ale już wyważone zostało z zawias wszelkie czucie i
2042  2,  9 |                 deptał i przeklinał, że z ich wierzchołków strącał
2043  2,  9 |           strzału. Za chwilę ma skoczyć z nory i wlec się później
2044  2,  9 |                 nory i wlec się później z odstrzelonymi nogami i przetrąconym
2045  2,  9 |                nieprzebyty szlak, wstał z miejsca swego cierpienia
2046  2,  9 |             słońca nie mogła przełamać. Z rzadka stojące wynioślejsze
2047  2,  9 |              czeredę zdawał się spływać z chmur. Rafał z wolna szedł
2048  2,  9 |              się spływać z chmur. Rafał z wolna szedł w las i trafił
2049  2,  9 |                 trafił na potok płynący z boku góry. Poznał go...
2050  2,  9 |               liście przez wiatr zdarte z czoła buka, jak z nich tworzy
2051  2,  9 |                zdarte z czoła buka, jak z nich tworzy rude groble,
2052  2,  9 |                wiatrach, wydzierających z łona gór przepiękne chmury...
2053  2,  9 |                liść pędzi teraz pospołu z innymi, by stworzyć kupę
2054  2,  9 |                 by stworzyć kupę gnoju, z dala od matki-gałęzi, z
2055  2,  9 |                 z dala od matki-gałęzi, z dala od rodzimej, wapiennej
2056  2,  9 |             wapiennej gleby buka, nawet z dala od ziemi.~Wtedy, gdy
2057  2,  9 |          kwaśnym owocem dzikiej maliny, z nagła otoczyli go ludzie.
2058  2,  9 |              chciał. Wtedy dźwignęły go z ziemi razy bata. W dolinie
2059  2,  9 |                 co nie miało styczności z jego duszą. Cieszyli się,
2060  2,  9 |                 widział bydło rozrosłe, z niezmiernymi rogami. Kilkakroć
2061  2,  9 |               napić wody. Czasami który z nich wymienił nazwę wsi:
2062  2,  9 |              długie, ciasno zabudowane, z bielonymi chaty o dachach
2063  2,  9 |                albo sczerniałego gonta. Z dala wśród nich widać było
2064  2,  9 |              białe, grubomure kościołki z gontowymi dachami i baniami
2065  2,  9 |                było pod górami folwarki z murowanymi budynkami. Wyżej
2066  2,  9 |          pokryte, krzywe zawiasy i haki z żelaza... Ciasne przejścia
2067  2,  9 |             potworne podobizny dwu lwów z szarego kamienia, schody
2068  2,  9 |             półokrągły, wykuty w skale, z którego cieknie szkliwo
2069  2,  10|            ciemności, usiadł na ziemi i z uciechą wsparł plecy o zimną
2070  2,  10|              wsparciu. ich i umocnieniu z granitu, przyniesionego
2071  2,  10|           Czemużeśmy się wtedy sznurami z sukni nie związali i nie
2072  2,  10|        infortunii, stanęło obok i napój z żółci a octu przykłada do
2073  2,  10|              drugie, trzecie... Więzień z odrazą i trwogą dźwignął
2074  2,  10|           ścianę. Kilkakroć szeptał coś z cicha, wymawiał słowo tajemnicze.
2075  2,  10|                 jeden, człowieku?~Rafał z najgłębszą odrazą usłyszał
2076  2,  10|                 Węgier, Liptak czy nasz z Polskiej?~I teraz przybysz
2077  2,  10|                mówić. Głos jego dygotał z rozkoszy. Coś w tonach jego
2078  2,  10|              korzeni włosów:~- Wyrwę ci z serca ostatnią pociechę,
2079  2,  10|            jakobym wyrywał ślepcowi kij z ręki, gdy się do przepaści
2080  2,  10|          Świętokrzyskim pasmie. Przyjdą z daleka, nadciągną z końca
2081  2,  10|             Przyjdą z daleka, nadciągną z końca świata, przepłyną
2082  2,  10|      przyniesione na skrzydle anielskim z dziecinnych lat... Zeschłymi
2083  2,  10|                 meta to wąskie, długie, z czarnego piachu i skał międzymorze,
2084  2,  10|             góry morza, przez niski ląd z okrzykiem swoim straszliwym...~
2085  2,  10|               pękają u tej samej mety i z niepowtórzonym jękiem, z
2086  2,  10|                z niepowtórzonym jękiem, z okrutną skargą wydają z
2087  2,  10|                 z okrutną skargą wydają z łon ten sam głos odwiecznej
2088  2,  10|               żałości, głos wypływający z ludzkiej duszy... W sercu
2089  2,  10|            wyrzut, niby miejsce w domu, z którego wcięto na barki
2090  2,  10|       wywleczonym za długie mokre włosy z niezgłębionego odmętu. Ręce
2091  2,  10|             woda, nogi zdrętwiałe, oczy z lodu, serce nieruchome i
2092  2,  10|              skazańca. Zbój, spuszczony z łańcucha, stanął na nogi
2093  2,  10|           koszula migała to tu, to tam. Z piersi wypadał obłąkany
2094  2,  10|             przeciągły, prawdziwy krzyk z głębi duszy, wołający na
2095  2,  10|               skale. Dozorca siepał się z więźniem. Ten jakby zapomniał,
2096  2,  10|          zapomniał, gdzie jest i co się z nim dzieje, śpiewał jeszcze
2097  2,  10|               wie? Taki sam pewnie zbój z gór jako i ty.~- To ta nie
2098  2,  10|                jedlca ciężkiego miecza. Z wolna przez jego głowę waliła
2099  2,  10|             myśl, że to jest może jeden z tych, którzy się poważyli
2100  2,  10|            zwinął w siebie. Patrzał weń z mroku stalowymi oczyma.
2101  2,  10|            głosem szyderczym, który się z niego samego natrząsał jako
2102  2,  10|     dezenterował!~- Kiedy?~- He! Kie ja z wojska! Kęs czasu, bracie.
2103  2,  10|               takom ulice biegać, co me z dwok stron bili. Cosi piećset
2104  2,  10|               Dobrze! Juści odesłali me z wartownike do Preśburku,
2105  2,  10|                w drodze useptali my sie z jednym wojakem, co me wiód,
2106  2,  10|             wojakem, co me wiód, co był z Luptowa, juści zdezenterowali
2107  2,  10|                hań na dnie w borze gnić z pniakami, niźli tak zyć.
2108  2,  10|               taka mgła gęsta, brzyćka, z takim pukem-to cie tak przejmo,
2109  2,  10|             wstał i seł, choć ci płacki z óc durkały...~- No, dobrze,
2110  2,  10|               kie mas wolom...~- Nic mi z twojej nauki... - rzekł
2111  2,  11|              uśmiech stworzony chceniem z nicości wesela, uprzejmy
2112  2,  11|             podróży. Wcześnie wyruszono z Waasen. Kilku wieśniaków
2113  2,  11|              tamuje. Dwaj podróżni szli z przymkniętymi oczyma. Trwoga
2114  2,  11|                 ich wokoło. Spod ścian, z głębi bulw i garbów zielonych
2115  2,  11|                 zdarzenia?~Skinął głową z wyrazem mniemanej ciekawości,
2116  2,  11|             zaszło za garby Furki. Nikt z mieszkańców nie chciał słyszeć
2117  2,  11|               małej starożytnej izdebce z krzywą podłogą było duszno
2118  2,  11|                  które się tu schodziły z czterech stron świata. Jechali
2119  2,  11|     niewidzialnych. Przelatując tamtędy z północy na południe globu
2120  2,  11|                ogniska. Następnego dnia z równym mozołem zeszli do
2121  2,  11|             wychodził do pracy w polu i z uśmiechem zdumienia a mimowolnej
2122  2,  11|                się podróżni na nizinach z rzeką Ticino, którą byli
2123  2,  11|                 Woźnica trzaskał wesoło z bata, pędząc w doliny, gdzie
2124  2,  11|             domach jasnożółtych. Zwisał z ogrodowych murów przypołudnik
2125  2,  11|           jakoby naszego ostu wytryskał z jego zwojów. Potworny kaktus
2126  2,  11|                zieleni obszarów wodnych z taką rozkoszą jak w powietrzu.
2127  2,  11|               pięciu czarnych płomieni. Z nicejskiego brzegu we mgle
2128  2,  11|             ciasnych lochach, wiodących z góry w otwarte morze. Krótko
2129  2,  11|           długimi aż do ziemi, uczyniły z tej drogi majestatyczny,
2130  2,  11|           drobnych kamyków, które morze z dalekich stron przyniosło
2131  2,  11|            Stanął przed nimi eukaliptus z pniem prostym i wyniosłym
2132  2,  11|             niby pergamin. Wychylił się z gąszczów bukszpanu laur
2133  2,  11|                bukszpanu laur kamforowy z małym i wątłym liściem i
2134  2,  11|                korony cedru tworzył sam z siebie puszczę. Stojąc na
2135  2,  11|                w głąb płaskiej cysterny z białego marmuru. Któż by
2136  2,  11|               na jego spotkanie wyszedł z wilgotnych, lśniących zarośli
2137  2,  11|                pomarańczę i śmiejąc się z łotrowską rozpustą? Któż
2138  2,  11|                   Przezierały w istocie z głębin liści białe ramiona.
2139  2,  11|                 rzekł Gintułt odchodząc z tego miejsca.~Z zadumy i
2140  2,  11|               odchodząc z tego miejsca.~Z zadumy i znużenia wyrwał
2141  2,  11|                gdy się jedne do drugich z trwogą tuliły ostrymi w
2142  2,  11|              oczy - i papiery upadły mu z rąk na kolana. Naprzeciwko
2143  2,  11|       najtęższego karmazynu. Wytryskała z cyprysowej ciemnicy jak
2144  2,  11|         wstawszy zbliżyli się ku niemu. Z rozkoszą i czcią patrzali
2145  2,  11|              miał spuszczone na kwiaty.~Z nagła ciężkie drżenie przebiegło
2146  2,  11|              ręce przycisnął do piersi. Z niewidocznych oczu jego
2147  2,  11|           kwiaty kilka samotnych łez, a z ust te słowa ciche:~- Któraś
2148  2,  11|                    A jeśli już odeszłaś z ziemi, bądź błogosławiona...
2149  2,  12|                          Niziny~Jednego z pierwszych dni września
2150  2,  12|                 Rafał Olbromski wyszedł z dolin i lasów i zmierzał
2151  2,  12|                zmierzał ku nizinom. Rok z górą przesiedział w więzieniu
2152  2,  12|            nowej procedury austriackiej z roku 1803, karano go ciężkim
2153  2,  12|           śmierci. Musiałby był wydobyć z lochów wspomnienia cały
2154  2,  12|         zniesławić po śmierci tę, która z jego winy zginęła, dla uratowania
2155  2,  12|                 i wlepił weń oczy ślepe z boleści. Ale za chwilę,
2156  2,  12|             pytano, gdzie jest kobieta, z którą, według świadectwa
2157  2,  12|            mieszkał na Podhalu, skłamał z prostotą, szczerością dziecka
2158  2,  12|              wszystko. Poszła do miasta z płaczem. Gdzie jest obecnie,
2159  2,  12|             swoich pupilów więziennych. Z całego dostatku otrzymał
2160  2,  12|               odziać. Dozorca więzienia z litości darował mu, co mógł
2161  2,  12|             zawadiackie buty węgierskie z cholewami, kaszkiet urzędowy
2162  2,  12|               wziął kij w rękę i ruszył z tego miejsca. Kiedy minął
2163  2,  12|        ostatniej żyły. Twarz miał żółtą z sinymi plamami, nalaną,
2164  2,  12|               przy drodze kamienny słup z obrożami na łańcuchach do
2165  2,  12|                 i jadł chłopskie kluski z mlekiem, zapraszany życzliwie
2166  2,  12|         Rozpowiadał kmetonom żałosne, a z przedziwnym artyzmem zełgane
2167  2,  12|             omglone...~Rafał powitał je z niewysłowioną radością.
2168  2,  12|             prowadziły do wsi dalekiej, z chatami krytymi słomą, szarymi,
2169  2,  12|             znowu przymglony widnokrąg. Z niego przywykłe oko wydzieli
2170  2,  12|             Głuchą ciszę przerwie tylko z dala niesione naszczekiwanie
2171  2,  12|           niezwykłą posturę wędrowca, i z wrzaskiem poszybuje do najbliższej
2172  2,  12|               rogu mieścił się szynkwas z wódką, piwem i pewną kolekcją
2173  2,  12|              uwijał się chudy człeczyna z oczyma krzywoprzysięzcy,
2174  2,  12|        pieniądze. Obok stały półkwarcia z piwem. Kurzył się na misce
2175  2,  12|            daleki od samowiedzy, co się z nim dzieje, wstał ociągając
2176  2,  12|               poziewając nieszczerze, i z odległości a hardo spytał
2177  2,  12|         czynnościach i, wykłuwając zęby z karygodną niedbałością,
2178  2,  12|            jegomość... kazał?~- No, coś z mięsiwa. Z mięsiwa! Z gotowanego,
2179  2,  12|             kazał?~- No, coś z mięsiwa. Z mięsiwa! Z gotowanego, smażonego...~
2180  2,  12|               coś z mięsiwa. Z mięsiwa! Z gotowanego, smażonego...~
2181  2,  12|                chabaninę? - dodał Rafał z pogardą tak szczerą, jakby
2182  2,  12|              masz, tylko żywo!~Mówił to z najzupełniejszym spokojem,
2183  2,  12|                 sierdzistego oberwańca. Z uśmiechami pobłażania i
2184  2,  12|                 ziemski, kiwnie czasami z łaski a dobrej woli głową,
2185  2,  12|           począć. Rafał zajrzał w karty z wyniosłością, której mimo
2186  2,  12|                Nie, ja nietutejszy.~- A z daleka?~- Z daleka.~- To
2187  2,  12|            nietutejszy.~- A z daleka?~- Z daleka.~- To jest skąd~-
2188  2,  12|                Od węgierskiej strony? - z niejakim szacunkiem zapytali
2189  2,  12|              sobie pytanie, spoglądając z ukosa na "boczek" wieprzowiny
2190  2,  12|         nalewając sobie drugi kieliszek z jego butelki.~- A ja tu
2191  2,  12|                  Co za pana?~- A czekam z rozstawnymi końmi... - odrzekł
2192  2,  12|              Pan wasanów skąd jedzie?~- Z Wiednia.~- Jakże się, u
2193  2,  12|                 przyszło bez pożegnania z karczmy czmychać. Miał zamiar
2194  2,  12|                 stangretów i skorzystać z nich w jakiś sposób. W tym
2195  2,  12|                że uda mu się skorzystać z rwetesu i wypaść za drzwi,
2196  2,  12|               Drzwi otworzono szeroko i z wolna wszedł do stancji
2197  2,  12|         kapelusz, płaszcz, wysokie buty z cholewami, aczkolwiek zabłocone
2198  2,  12|         drobiazgów. Znać było, że wraca z dalekiej podróży i po długiej
2199  2,  12|           Olbromski przypatrywał mu się z bolesnym strachem. Od pierwszego
2200  2,  12|            jeszcze przeżyć: zetknąć się z dawnym kolegą w takiej odzieży,
2201  2,  12|               służącym pytania. Gdy tak z kąta w kąt defilował, spostrzegł
2202  2,  12|       postanowienia. Pojedynczym ciosem z dołu huknął karczmarza w
2203  2,  12|               huknął karczmarza w brodę z taką siłą, że ten odleciał
2204  2,  12|                  koleżko Krzysiu?~Cedro z okrzykiem żachnął się w
2205  2,  12|             zaczął mu się przypatrywać, z lekka otwierając usta.~-
2206  2,  12|                 Rafał... - rzekł tamten z cicha, zbliżając się ku
2207  2,  12|                ty tu robisz? - mamrotał z przerażeniem, oglądając
2208  2,  12|                  oglądając jego kostium z góry na dół, z dołu do góry,
2209  2,  12|             jego kostium z góry na dół, z dołu do góry, unikając widoku
2210  2,  12|                on!~- Wszystko ci powiem z czasem, tylko mię o nic
2211  2,  12|               nędzy.~- Rafał!~- Umieram z głodu.~- Miłosierny Boże!
2212  2,  12|                 swą piękną twarz, jakby z zamiarem oddania mu pocałunku.~
2213  2,  12|                 cofnął się gwałtownie i z odrazą, uczuwszy fetor bielizny
2214  2,  12|          więźnia.~Służba wniosła puzdro z zapasami podróżnymi, rozłożyła
2215  2,  12|                  Cedro sam usługiwał mu z nerwowym pośpiechem. W pewnej
2216  2,  12|                  Chcę zostać sam na sam z przyjacielem. Przynieść
2217  2,  12|           wyrzucić... - wyszeptał Rafał z uśmiechem krwawego szyderstwa. -
2218  2,  12|                leżącą zdradę, jak płytę z granitu. Chciał się otrząsnąć
2219  2,  12|             namyślał się głęboko. Rzekł z wolna:~- Prawdę mówiąc,
2220  2,  12|                    Myślałem o tym, żeby z głodu pod płotem nie zamrzeć...~-
2221  2,  12|          właśnie, otóż właśnie! - wołał z pośpiechem Krzysztof.~-
2222  2,  12|                sandomierskim.~- Rad bym z duszy-serca, ale zważ tylko...~-
2223  2,  12|                żywnie podoba, wróciwszy z Wiednia.~- Wróciwszy z Wiednia...
2224  2,  12|        wróciwszy z Wiednia.~- Wróciwszy z Wiednia... Czy ty stale
2225  2,  12|            Przeciągnął się i uśmiechnął z goryczą.~- Robić nic nie
2226  2,  12|          Warszawy? Przenigdy! - zawołał z ponurym na czole marsem
2227  2,  12|                 a co najmniej śledztwem z powodu zaginięcia pani de
2228  2,  12|                ci to będzie na rękę, to z rozkoszą, z prawdziwą rozkoszą
2229  2,  12|                 na rękę, to z rozkoszą, z prawdziwą rozkoszą pojechałbym
2230  2,  12|             bezprzykładny gniew i bunt. Z całej duszy i ze wszystkich
2231  2,  12|                prawo i w lewo, do taktu z wahaniami pojazdu. W miarę
2232  2,  12|             wolantki, zależne od czegoś z zewnątrz, od byle trącenia
2233  2,  12|                i ziąbu nakryta; podobna z dala do szarej skiby czy
2234  2,  12|          kmiotku pracowity, gdy idziesz z karczmiska na rozstajnych
2235  2,  12|             ręką pracowitego, gdy idzie z karczmiska na rozstajnych
2236  2,  12|            rozstajnych drogach. Wydarte z pnia wiszą i suchymi listkami
2237  2,  12|          obrzydły, nie do zniesienia...~Z obu stron drogi zbliżały
2238  2,  12|                 przestwór i widok drzew z oczu wydziera. Smutek się
2239  2,  12|                podków końskich, a wołać z ziemi za uciekającym...~
2240  2,  13|         wieczorem dopiero powóz zjechał z wynioślejszych płaskowzgórz,
2241  2,  13|            wynioślejszych płaskowzgórz, z garbów bezleśnych w sam
2242  2,  13|                 poczuł nozdrzami powiew z ziemi nasiąkłej wodą, zadrzewionej,
2243  2,  13|               wierzb i brzóz, złożonymi z drzew tak grubych, wyniosłych
2244  2,  13|              przypominały Rafałowi wsie z tamtej strony... Tak samo
2245  2,  13|                ku przechodniowi gałęzie z nieskończonych sadów. Gruszki
2246  2,  13|                i odwieczne aleje wydały z głębin swych głos stary
2247  2,  13|                 gwiżdżąc i pośpiewując. Z pewnego pagórka dały się
2248  2,  13|            bramą. Ale nim służący zlazł z kozła, żeby otworzyć, już
2249  2,  13|               już wierzeje rozwarły się z trzaskiem. Słychać było
2250  2,  13|                  wrzawę i wołania ludzi z latarniami biegnących do
2251  2,  13|        pocałunki. Rafał zażenowany stał z boku. Był onieśmielony i
2252  2,  13|               przed sobą mojego wybawcę z nurtów Wisły. Sam we własnej
2253  2,  13|              oczyma.~- Siłą go zabrałem z drogi...~- Wchodźcież, wchodźcie
2254  2,  13|              pańskiego pamiętam jeszcze z roku... czekajcież...~Rafał
2255  2,  13|              lat około sześćdziesięciu, z twarzą schorowaną, wydelikaconą,
2256  2,  13|        najrzewniejszych uścisków padały z jego warg rozkazy, które
2257  2,  13|        przylegającym do wielkiej sieni, z drzwiczek ukrytych w kącie
2258  2,  13|             Mery! - zawołał młody Cedro z uczuciem radości. Panienka
2259  2,  13|              głowę i spojrzała na niego z zabawnym uśmieszkiem. Za
2260  2,  13|                   Kuzyna... -wyszeptała z najgłębszym zdumieniem,
2261  2,  13|                  jest to bowiem wybawca z nurtów Wisły twego brata,
2262  2,  13|            siostra nie spuszczając oczu z Rafała. - Śpi ślicznie,
2263  2,  13|               złożyła ręce...~Krzysztof z błazeńską miną pokazał,
2264  2,  13|                 tu podają...~Najstarszy z lokajów, uśmiechnięty z
2265  2,  13|                 z lokajów, uśmiechnięty z tak szczerą radością, jakby
2266  2,  13|               na talerz Krzysztofa zupę z owoców, zaprawioną śmietaną.
2267  2,  13|             szambelańskiego, wydrzyj mi z piersi serce hrabiowskie...~-
2268  2,  13|               lokajami.~Kilku młodszych z nabożnym niewolniczo zadowoleniem
2269  2,  13|                i dziedzic, przybywający z dalekich Niemców, dostał
2270  2,  13|             talerz.~Za chwilę Krzysztof z błyszczącymi oczyma krajał
2271  2,  13|                 ostrzyżenie głowy brata z pozostawieniem na ciemieniu
2272  2,  13|     ufryzowanego czuba.~- Nie śmiej się z elegantów wiedeńskich, bo
2273  2,  13|              jesz? - wołał rzucając się z nożem i widelcem na ulubione
2274  2,  13|                  Rafał powracał właśnie z Bardyjowa, gdzie na wodach
2275  2,  13|        Bardyjowa, gdzie na wodach bawił z przyjaciołmi, szukając...
2276  2,  13|                To nie dla nas. Miał już z Tarnowa wracać da siebie
2277  2,  13|               śmiała się w jego oczach, z lekka przysłonionych rzęsami.~-
2278  2,  13|                  tak... - rzucił ojciec z nieszczerym lekceważeniem -
2279  2,  13|               od nawału wrażeń.~- Filut z papusia... - szepnął Krzysztof
2280  2,  13|       niecierpliwie.~- Jesteś hrabianką z mojej łaski... - rzekł Krzysztof
2281  2,  13|               się tej panience, gdy tak z roziskrzonymi oczyma brała
2282  2,  13|                brała udział w rozmowie, z uczuciem nieuchwytnej prawie
2283  2,  13|              wszystko gdy pochylała się z szeptem gorączkowym ku bratu,
2284  2,  13|        angielskim. Wszystkie meble były z drzewa mahoniowego, a proste,
2285  2,  13|               powleczone nikłym kolorem z wątłymi szlaki, a ozdobione
2286  2,  13|           esowate, na wygiętych nóżkach z rzeźbionymi kwiatami i bukietami.
2287  2,  13|               bruzdy, a oczy spoglądały z dzikością i drapieżnym brutalstwem.
2288  2,  13|                fotelu, przymknął oczy i z uśmiechem rozkoszy, z niewymowną
2289  2,  13|                 i z uśmiechem rozkoszy, z niewymowną radością w załzawionych
2290  2,  13|              wsparta na ramieniu brata, z początku nieśmiało, a później
2291  2,  13|         wreszcie ku niemu, ku gościowi. Z piersi dziewiczej płynęła
2292  2,  13|               do innej melodii. Siostra z początku nie mogła jej znaleźć
2293  2,  14|                dymy kłębią się, buchają z tych wyniosłości i rozdołów.
2294  2,  14|              związane były staromodnie, z niemiecka, w tyle głowy.
2295  2,  14|           wykwintny, krojem francuskim, z jedwabnymi wyłogami i kamizelką,
2296  2,  14|                  a na nogach grube buty z cholewami do kolan, dobrze
2297  2,  14|              podkreślał owe tytuły i że z nich właśnie śmiał się tak
2298  2,  14|             również, choć nieszczerze i z przykrością.~- Witam i ja
2299  2,  14|                     krzyczał wyskakując z bryczki.~- Pan hrabia łaskawość
2300  2,  14|             siwiejesz nie na żarty...~- Z trosków o dobro pańskie...
2301  2,  14|               socjusza od serca, kolegę z lat szkolnych, i że poproszę
2302  2,  14|          encyklopedyk, tudzież szyderca z rzeczy, że się tak wyrażę...~-
2303  2,  14|            wyrażę...~- Cieszę się mocno z poznania przyjaciela pana
2304  2,  14|         Krzysztof Cedro zrzucił płaszcz z ramion i objął Trepkę serdecznie
2305  2,  14|          Włazimy ci na kark obadwaj oto z Rafciem. Będziemy gospodarowali.
2306  2,  14|               swoją lekkomyślnie puścił z dymem?~- E, cóż tam moje
2307  2,  14|         popchnął wyż wzmiankowaną Wólkę z przyległościami nad nieprzyjemną
2308  2,  14|              Dziś nie masz dla mnie nic z niej innego okrom pragnienia,
2309  2,  14|                po obcych krajach, kiedy z mego dziedzictwa zostało
2310  2,  14|                się za książkami i razem z nimi znalazłem gościnę...~-
2311  2,  14|                 jak skąpy dziadzio. Toż z Wiednia musiałem go zasypywać
2312  2,  14|              krajzamtu. Chaty im buduje z pałacowatymi oknami, felczerów
2313  2,  14|            Rafała.~- A waszmość również z Wiednia zstępujesz w te
2314  2,  14|           zapytał Rafała.~- Nie, on nie z Wiednia, tylko z Warszawy.~-
2315  2,  14|                 on nie z Wiednia, tylko z Warszawy.~- Reprezentanci
2316  2,  14|            prorokowanie.~- Kiedyż znowu z powrotem do naddunajskiej
2317  2,  14|              Chodzić chodzi!~- A czy ja z moimi ślepiami nie zwalę
2318  2,  14|            moimi ślepiami nie zwalę się z niego pierwszego dnia?~-
2319  2,  14|                   Pan hrabia przybywasz z jednej ze stolic świata
2320  2,  14|              odczytuję jakiś rozdziałek z Miasta mistycznego Marii
2321  2,  14|                  Skończ no, proszę cię, z tym hrabią!..~- Albowiem?~-
2322  2,  14|           Trepkowie Nekandy, Toporezyki z Grzegorzewic, ba! ba! Najstarsze
2323  2,  14|                Rzepicha była Trepczanka z domu?~- A właśnie!~- Oni
2324  2,  14|             patrzysz?~- Patrzę, którędy z waści niemiecki rozum wylezie.~-
2325  2,  14|            Niemczech?~- Jam się włóczył z rozkazu, starszych, jam
2326  2,  14|              nie żebrzę i nie bawię się z własnej woli. Ojcowski rozkaz
2327  2,  14|             znad modrego Dunaju, patrzę z abominacją, czy nie jadą
2328  2,  14|                   Ech, Rokito! nie będę z tobą rozmawiał. Rafał, chodź
2329  2,  14|                  jędrne, brunatne belki z modrzewia gęsto przeglądały
2330  2,  14|               kącie stało sosnowe łóżko z lichą pościelą, a nad nim
2331  2,  14|             należycie zorane, jeden rów z loiką wybrany, żeby przerznął
2332  2,  14|                wszystko. Drwię ja sobie z Niemca, dopóki siedzę na
2333  2,  14|                 Jeśli potrafisz wydobyć z niej wszystkie zasoby, to
2334  2,  14|                 ty mówisz. Ja się duszę z rozpaczy widząc, co się
2335  2,  14|               nocy pod dom, wywleką cię z łóżka i łeb ci utną toporem!...
2336  2,  15|                i Rafał leżał w ubraniu, z oczyma zwróconymi ku niebu.
2337  2,  15|               Trepki, gdy nad wieczorem z chartami wracali, wszystko
2338  2,  15|          grzybów i woń żywicy, płynącej z obarów na sosnach, napełniała
2339  2,  15|                 jak w kamieniu. Czasami z jego piersi wydzierało się
2340  2,  15|             próżnię czasu. Echo wołania z głębi gór wychodziło z ciemności.
2341  2,  15|          wołania z głębi gór wychodziło z ciemności. Wtedy serce dźwigało
2342  2,  15|         bezużytecznych. Stopniowo każda z tych spraw, wszystko, co
2343  2,  15|             wszystko, co pracowita wola z pośpiechem i mozołem dźwignąć
2344  2,  15|                wstał o świcie i wyszedł z domu. Było chłodno. Wiatr
2345  2,  15|              koryta rzeki, były ostrowy z dawien dawna porosłe drzewami,
2346  2,  15|                zeschłe karpy, sterczące z wody na obraz potwornych
2347  2,  15|                 oczy zaszły łzami ulgi. Z rozkoszą, jakiej zawsze
2348  2,  15|            widok nowych miejsc w kraju, z ową rozkoszą nienasyconą,
2349  2,  15|          pierwszy raz od tak dawna, jak z cicha jesienne liście szeleszczą.
2350  2,  15|             jesienne liście szeleszczą. Z dala, z pól, polatał chłodny
2351  2,  15|              liście szeleszczą. Z dala, z pól, polatał chłodny wietrzyk.~
2352  2,  15|               tylu czasów roześmiał się z głębi, z gruntu duszy, do
2353  2,  15|           czasów roześmiał się z głębi, z gruntu duszy, do myśli nowej
2354  2,  15|                 żyć... Począł wolno sam z siebie przemyśliwać, jak
2355  2,  15|               bogactwo radości, płynące z widoku ziemi...~W tej samej
2356  2,  15|            wierzb, zimorodek przeleciał z ostrym, zgiełkliwym, donośnym
2357  2,  16|                             Rankiem~Jak z bicza strzelił, upłynął
2358  2,  16|                Młody Cedro zimę spędził z ojcem i siostrą we Lwowie,
2359  2,  16|              Trepka nadrwił się niemało z tego karnawałowania lwowskiego,
2360  2,  16|           ciekawym na długą metę. Można z nim było rozmawiać o wszystkim,
2361  2,  16|                jechali wczesnym rankiem z zamiarem puszczenia chartów,
2362  2,  16|                się ku ziemi bezsilnie i z gnuśnym bezwładem. Gdy wiatr
2363  2,  16|             bezwładem. Gdy wiatr powiał z pól, leciały za jego wolą
2364  2,  16|                ściany...~A mnie wówczas z głębi duszy~Wszystkie czucia
2365  2,  16|               zaczął nucić...~Wyjechali z leśnej drożyny na równinę
2366  2,  16|               się za nimi w mgłę polną. Z nagła stanęli jak wryci.
2367  2,  16|                nagła stanęli jak wryci. Z tej mgły, na całej widzialnej
2368  2,  16|               ich nogi w ziemię wrosły. Z nastawionymi uszyma i wytkniętymi
2369  2,  16|              kolumnami roty grenadierów z ciężkimi karabinami na ramieniu
2370  2,  16|             podkładając lewary dźwigali z topieliska koła, łoża i
2371  2,  16|           przodkary, ogony i jaszczyki. Z dala za piechotą i artylerią
2372  2,  16|              koniach. Wielkie ich czaka z włochatymi grzebieniami
2373  2,  16|              idą i idą falami bez końca z nieprzejrzanej nocnej mgły...~
2374  2,  17|    jednostajnego szczebiotu. Stado wron z łopotem skrzydeł i krakaniem,
2375  2,  17|            władanie wilgoć cmentarna. A z oddali, z południa, powiewał
2376  2,  17|           wilgoć cmentarna. A z oddali, z południa, powiewał wiatr
2377  2,  17|               późnym listopadzie. Każdy z nich przeżywał własne myśli,
2378  2,  17|                teraz wyschła i stężała, z wolna tonęła w cieniu grubym
2379  2,  17|                  jak się to czule żegna z nami Favoni?... - rzekł
2380  2,  17|             słowem, że takiego oto dnia z takim wianiem wiatru w żadnych
2381  2,  17|               stronę w oczekiwaniu. Psy z nagła ucichły i z podwiniętymi
2382  2,  17|      oczekiwaniu. Psy z nagła ucichły i z podwiniętymi ogonami trwożnie
2383  2,  17|        pojękując cofały się w podwórze. Z półmroku alei wolno wysuwał
2384  2,  17|             Żebrak.~Młody Cedro wydobył z kieszonki cwancygiera i
2385  2,  17|                 ku wrotom i długo o coś z dziadkiem się spierał. Zadziwiło
2386  2,  17|                 pieniążek na dłoni. Już z dala mówił ze śmiechem:~-
2387  2,  17|               czy jaśnie panowie nie są z Niemców przypadkiem... Nie
2388  2,  17|                 człowieka w łachmanach, z sakwami na krzyż przewieszonymi
2389  2,  17|            Jasne jego oczy przechodziły z jednej twarzy na drugą,
2390  2,  17|                 czy litewską mową - czy z waćpaństwa który wojskowo
2391  2,  17|                 żeś się tak utrudził?~- Z daleca ja, kulhawiec, idę,
2392  2,  17|          kulhawiec, idę, bracia rodacy, z bardzo dalekiej strony.~
2393  2,  17|                  Bądź spokojny! Włos ci z głowy nie spadnie pod dachem
2394  2,  17|                wieczerzę. Panowie swoją z pośpiechem spożyli. Trepka
2395  2,  17|                  do swego kukrzyska idę z miejsca Austerlitz zwanego,
2396  2,  17|             zimę. A od wiosny wlekę się z miejsca na miejsce, z miejsca
2397  2,  17|               się z miejsca na miejsce, z miejsca na miejsce...~-
2398  2,  17|            listopadzie miesiącu, jak ja z towarzyszami odszedł z jakimowieckiego
2399  2,  17|               ja z towarzyszami odszedł z jakimowieckiego placu. Tak,
2400  2,  17|               się, jakoby wczoraj było. Z rozpaczą my broń cisnęli,
2401  2,  17|                ziemię strzaskali. A oto z młodego draba ja dziad starzeńki
2402  2,  17|                dziad starzeńki powracam z dalecyny... sam jeden. Wszyscy
2403  2,  17|             nieraz przez braterską ręką z obcego szeregu rzucone groty.
2404  2,  17|             Braciszku! - rzekł do niego z pośpiechem Krzysztof drżącymi
2405  2,  17|               niecoś, ledwie ze słychu, z wieści.~- Dobrze. Powiem
2406  2,  17|             Bardzo ja się już otrzaskał z wojną, a na myśl tamten
2407  2,  17|             spokojnie grykę siać, zwady z sąsiadem o snopek prowadzić?...
2408  2,  17|         poczciwego. "Ta choćby brukanem z pola!" - woła ten, woła
2409  2,  17|              kiedy przed frontem wzięli z polska po węgiersku wyczytywać,
2410  2,  17|           Emanuel, a to książę Herkules z Modeny i sama królowa Karolina
2411  2,  17|                 i sama królowa Karolina z Neapolu. Niemało ja z kamratami
2412  2,  17|          Karolina z Neapolu. Niemało ja z kamratami ziemi zdeptał,
2413  2,  17|            Zrazu nawet wierzył człowiek z drugim, że świętą osobę
2414  2,  17|           piersią swoją osłaniać idzie. Z kim się było zrozumieć,
2415  2,  17|                zegnany ze wszech stron, z czterech końców świata.
2416  2,  17|            komendant pobratymca jednego z drugim w glicie, ba! w kompanii!
2417  2,  17|           drugiego niby to przypadkiem, z głupia frant szlusuje w
2418  2,  17|            szlusuje w bitwie, że do się z dala gadają oczyma albo
2419  2,  17|           drugiej wojnie zeszli my byli z gór w pola lombardzkie.
2420  2,  17|                 Sama była wiosna. Jedni z naszych kamratów pod arcyksięciem
2421  2,  17|        Generałowie Elsnitz i Gottesheim z siedmioma batalionami piechoty
2422  2,  17|                  Młode bestie, żołnierz z pieluch, toteż to szło w
2423  2,  17|                nie tak znowu łatwo broń z garści wytrąci bele smyk,
2424  2,  17|               ramię, puklerz przed nimi z bagnetów...~Panowie bracia!
2425  2,  17|             Błąd się głowy czepia, gwer z ręców leci, włosy na głowie
2426  2,  17|                  Nim słowo rzec, już ci z trupa bratniego mundur zwłóczę
2427  2,  17|                 spod ogona nie wypadł!" Z tym samym austriackim gwerem
2428  2,  17|              szeregu, jak wezmę pospołu z bracią rznąć w batalion
2429  2,  17|             boju wzięły pazurami szańce z kompletem armat, wyparły
2430  2,  17|               wigilią tego dnia przybył z dalecyny, bo aż, mówili,
2431  2,  17|                dalecyny, bo aż, mówili, z Konstantynopola. Męstwem
2432  2,  17|                swoich dywizjach, trzeci z półbrygadą francuską i dwiema
2433  2,  17|                 Generał Scherer - bodaj z piekła nie wyjrzał! - kazał
2434  2,  17|          zamknięty był w Mantui i nasza z nim komunikacja zerwana.
2435  2,  17|          komunikacja zerwana. Poszli my z armią włoską. Byti my w
2436  2,  17|             generał Macdonald, uchodząc z Neapolu przez wielkie włoskie
2437  2,  17|           straszliwą. Złączył się potem z armią włoską i poszedł pod
2438  2,  17|            zjednoczonych. Generał Colli z jednym batalionem francuskich
2439  2,  17|                szeregi wieść o powrocie z egipskiej wyprawy "najstarszego
2440  2,  17|             jego zatrzasły się za nami. Z lądu, ze wszystkich dolin
2441  2,  17|                 angielskie lorda Keitha z morza. Ustał dowóz żywności.
2442  2,  17|             wymarło ze zgniłej strawy i z zaraźliwych chorób dwadzieścia
2443  2,  17|              dwadzieścia tysięcy ludzi. Z nas znowu, z żołnierzy wdrożonych
2444  2,  17|             tysięcy ludzi. Z nas znowu, z żołnierzy wdrożonych do
2445  2,  17|                wyśledzić, to ci ino łza z oka pociecze. Najbliższy
2446  2,  17|          Portofino, wrzynał się w morze z lewej strony, a na prawej,
2447  2,  17|             morze!... Tam ja się poznał z tobą... Zatoko moja, zatoko...
2448  2,  17|             szedł ku portowi, żeby choć z morza co nieco wyłowić na
2449  2,  17|             ostrożnie wsunął nos i oczy z ulicy w czarną i zimną sień,
2450  2,  17|                 warknął Włoszyn zielony z głodu abo ci lufę krócicy
2451  2,  17|              abo ta na paluszkach szedł z nożem w rękawie jak pies-milczek.
2452  2,  17|            Soult. Resztki legiów wyszły z miasta w stronę Marsylii.
2453  2,  17|                dalej. Gałgany zlatywały z gnatów... Idziemy, bywało,
2454  2,  17|            Alpach siedliska, śmieją się z nas piękne dziewki stojąc
2455  2,  17|                  chłop osobisty, walny, z jednej sztuki, krokiem twardym
2456  2,  17|             diabłów.~"Trzymaj się jeden z drugim! - wrzaśnie, gdy
2457  2,  17|                 Równaj się! Wiedz jeden z drugim, że najjaśniejszą
2458  2,  17|          westchnął i zamilkł.~- Cóż się z wami stało później? - szepnął
2459  2,  17|            teraz znowu, po wtóre, uszli z cesarskich szeregów i o
2460  2,  17|             rozpadli legiony. Pierwszy, z siedmiu batalionów piechoty
2461  2,  17|           tysięcy ludzi. Ruszyli my się z Marsylii w Mantuańskie pod
2462  2,  17|              mili, a białe wojska miały z murów wychodzić, legia jak
2463  2,  17|                u nogi, ale śmierć zieje z oczu... Wtem, jakoby na
2464  2,  17|              słabego, nie pobratymstwem z zakonem zbójców walczy Polak.
2465  2,  17|          nieprzyjaciel wychodzić zaczął z twierdzy przez cytadelę.
2466  2,  17|                a żywo, żywo - raz w raz z ich glitów występował żołnierz-Polak,
2467  2,  17|                 co świadomsi, że zrobią z nami to samo, co jakiś Wielki
2468  2,  17|              samo, co jakiś Wielki Fryc z najemnym wojskiem po siedmioletniej
2469  2,  17|              zaś za Fryc i co on zrobił z onymi wojskami, więc strach
2470  2,  17|                iść w biady czy w układy z Rzecząpospolitą Francuską.
2471  2,  17|               do rady oficerów po kilku z każdego batalionu. Wszyscy
2472  2,  17|          okrzyknęli, że się zgadzają, i z zapałem najgorętszym oświadczyli
2473  2,  17|               Wyjdźmy, prawi, cichaczem z Modeny do Otranto, pochwyćmy
2474  2,  17|            osiąść i czekać aż do czasu. Z tym planem udał się pan
2475  2,  17|              naszych korpusach, przybył z kwatery głównej do Modeny
2476  2,  17|                 poddaństwo Francji. Kto z was, mówił generał, nogą
2477  2,  17|           niedostatku nie byli w stanie z miejsca się oddalić, wyszła
2478  2,  17|                 stanęły obie pod bronią z rozkazem użycia gwałtu w
2479  2,  17|            honorem chlubicie, żołnierze z bronią w ręku!~- Z bronią
2480  2,  17|            żołnierze z bronią w ręku!~- Z bronią w ręku...~- Trza
2481  2,  17|            tysiąc, a nie, to dwudziesty z kolei przyjdzie na miejsce
2482  2,  17|           któremu przewodzili w boju, a z którym przeszli góry, niziny.
2483  2,  17|            niziny. Ani jeden nie uszedł z Livorna, żeby głowę ocalić,
2484  2,  17|             sprzysięgli się dzielić los z bracią. Prawda, był później,
2485  2,  17|                się za morze, przystawił z boków i z tyłu szwadrony
2486  2,  17|             morze, przystawił z boków i z tyłu szwadrony kawalerii
2487  2,  17|              ucieczką się nie salwował, Z jego także naprawy wyszło
2488  2,  17|           legionach.~- Mówże waćpan, co z tobą - nastawał Cedro.~-
2489  2,  17|       Ostrożność generała Rivaud, który z piechotą, konnicą i artylerią
2490  2,  17|          samotne płoty kamienne w morzu z południa, za cichą zatoką,
2491  2,  17|                cichą zatoką, jak na nie z czarnych dołów chlaszczą
2492  2,  17|              Ptactwo na żelaznym niebie z piskiem się chyba. Padnie
2493  2,  17|                 niego bałwan rozbiegany z prawej, leci nań z daleka
2494  2,  17|           rozbiegany z prawej, leci nań z daleka od Elby czy Korsyki
2495  2,  17|               pręt leszczyny, i pospołu z żaglem ciśnięty w fale.
2496  2,  17|                 żaglem ciśnięty w fale. Z trzaskiem lecą na pokład
2497  2,  17|               na pokład latarnie urwane z górnych masztów! Burza!
2498  2,  17|                 go zagon morskich wałów z boku na bok kłaść, bić w
2499  2,  17|          Rozmiotła burza naszą flotyllę z trzynastu okrętów złożoną
2500  2,  17|               żoną na brzeg się wydobył z toni. Reszta okrętów, a