Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |             milczeniu, nie podnosząc oczu. Nardzewski patrzał weń
 2  1,  1 |         uśmiechnął się nie podnosząc~oczu. Nie odpowiedział też na
 3  1,  2 |          migotały w blasku księżyca. Oczu nie było widać, i Rafał
 4  1,  2 |              lub puślisko, ale i tak oczu nie widział.~Sam był przebrany
 5  1,  2 |              pani, taki okropny, bez oczu...~- Och, wiem! Nagły łeb,
 6  1,  2 |       wichrze, i słychać kłapanie. A oczu strach podnieść... Spojrzeć? -
 7  1,  2 |           nie był w możności oderwać oczu od tego widoku, jak usta
 8  1,  2 |         gdzie mu się ten tłum sprzed oczu podziewa. Nogi się pod nim
 9  1,  3 |        Straszna wściekłość zionęła z oczu.~- Z nożem... - rzekł półgębkiem
10  1,  4 |             i ze wstydu nie podnosił oczu. Czuł, że motłoch rozstępuje
11  1,  4 |            idących ku ołtarzowi, ale oczu wciąż nie podnosił. Udawał,
12  1,  4 |               a mądre spojrzenie jej oczu jakby z pytaniem czułym
13  1,  5 |         chwili Rafał zgarnął śnieg z oczu. Dźwignął głowę, wykręcił
14  1,  5 |       Lśniące widzenie przeraźliwych oczu wilka ozionęło go mrozem
15  1,  6 |          Widział tylko w głębi swych oczu, czy w mrocznych czeluściach
16  1,  6 |        płachtą. Łzy gorzkie padały z oczu na Dyląga trup krwawy, łzy
17  1,  7 | błogosławionych, choć łzy lały się z oczu, nie bolało nic a nic serce.
18  1,  7 |            smagał każdym spojrzeniem oczu. Na rabatach przed oknami
19  1,  7 |      przywierał do zgasłych końskich oczu, do ich siły wyczerpanej,
20  1,  7 |             ich siły wyczerpanej, do oczu przeżytych, a tak niedościgle
21  1,  7 |          nazwę jej włosów, barwę jej oczu. Złożył umęczoną głowę na
22  1,  7 |             nie mógł od nich oderwać oczu. Była to pierwsza chwila,
23  1,  7 |              w opowiadaniu, tracił z oczu granice, których dotychczas
24  1,  8 |             języka w gębie. Nie mógł oczu oderwać od jego kostiumu
25  1,  8 |        smutny jak łza spłynął z jego oczu i zawisł na wargach.~- Śliczna
26  1,  10|             nie mógł od niej oderwać oczu. Nigdy nic podobnego w życiu
27  1,  11|          utopił w nią dziób i pazury oczu. Czuł to, że ją przeszywa
28  1,  11|       kawalkada grudzieńska znikła z oczu. Ostrym kłusem mijał wioskę.~
29  1,  11|            wlepiając bielma zabitych oczu swoich, zaczął jąkać się
30  1,  12|            Czarne ich widma znikły z oczu, i sama chmura pyłu z wolna
31  1,  12|           paszczę otwartą, a zamiast oczu - diamenty. Klucz grobowca
32  1,  12|           widok jego bladej twarzy i oczu bezwładnie opuszczali broń,
33  1,  16|           musi być satysfakcja tak z oczu ludzkich zniknąć!~- Cóż
34  1,  17|      głębokości smutku. Ciągły widok oczu gasnących na wieki... Z
35  1,  17|           jego figury, przymkniętych oczu, skrzywionych ironicznie
36  1,  17|           Ręka skostniała podnosi do oczu szkła perspektywy, a oczy
37  1,  17|           płaskorzeźba. Nie podnosił oczu...~Żeby choć prędzej... -
38  1,  17|           huk kanonady. Nie podniósł oczu na księcia, gdy ten zadreptał
39  1,  17|              szuwarów i tataraku, że oczu nie można było oderwać.
40  1,  17|             na miejsca. Tylko białka oczu błyskające świadczyły o
41  2,  1 |          chwilę nie odrywał od niego oczu i przykry niepokój w nich
42  2,  1 |           krwi. Twarz ta, spojrzenie oczu, uśmiech i ruchy, wszystko
43  2,  2 |        człowieka. Łzy płynęły z jego oczu, zalewały twarz, łzy dobywające
44  2,  2 |        zupełnie jak postrzegalny dla oczu, kształtny gzygzak światła:~
45  2,  2 |            przenika wzrokiem krynice oczu, pięknością równe gwiazdom
46  2,  2 |              dziecka, stracenia go z oczu, wydarcia z ramion? Cóż
47  2,  3 |              na równe nogi, zedrze z oczu zasłonę. Precz! Zimny pot
48  2,  3 |            Wówczas odsunięto nieco z oczu Rafała przepaskę.~Ujrzał
49  2,  3 |          trzecim uderzeniem zdjęto z oczu Rafała zasłonę.~- Bracie
50  2,  5 |               Łkała nie roniąc łzy z oczu. Szarpała cudnymi palcami
51  2,  6 |              od światła i żydowskich oczu zasłonić. Ale korzystał
52  2,  6 |           miejscu. Las uciekł sprzed oczu i, jakoby ciemne skrzydło,
53  2,  7 |           kwiaty unikały wówczas jej oczu. Kryła je tajemnicza zasłona
54  2,  7 |         niego ustami. Łzy spłynęły z oczu obojga... I znowu pochłaniał
55  2,  8 |           doliny, bali się stracić z oczu najmilsze turnie, rozkoszny
56  2,  11|              piersi. Z niewidocznych oczu jego padło na kwiaty kilka
57  2,  12|            przestwór i widok drzew z oczu wydziera. Smutek się flańtał
58  2,  13|              siostra nie spuszczając oczu z Rafała. - Śpi ślicznie,
59  2,  15|      pierwsze koguty; nie otwierając oczu, przy zamkniętych okiennicach,
60  2,  17|             nogi, ale śmierć zieje z oczu... Wtem, jakoby na komendę,
61  2,  17|              skóra żółknie, a białka oczu staną się jak szafran. Na
62  2,  17|          stanęli nogą na tym lądzie, oczu my oderwać nie mogli od
63  2,  18|          wyjeżdżających jak najmniej oczu widziało.~- Nie róbcie no
64  2,  20|          niebezpieczne j władzy tych oczu, pokornych prawie i onieśmielonych.
65  2,  20|        prześlicznych rzęs, od wyrazu oczu, w który spłynęło wszystko
66  2,  20|             o krok i nie spuszczając oczu z twarzy Rafała wyrzekła
67  2,  20|              odpowiedzi przytomne. Z oczu, kiedy je na piękną zwracał,
68  2,  20|   nieśmiertelną piękność wpatrzonych oczu, wargami dotykał ust i chciwą
69  2,  20|         porywało mu co chwila sprzed oczu nieoczekiwane wahanie się
70  2,  20|              spojrzenia rozmarzonych oczu, które był pochwycił podczas
71  2,  21|            tańcowi, znikał mu sprzed oczu w sąsiednich salach i ukazywał
72  2,  21|          ktoś inny albo znikała mu z oczu pełniąc obowiązki gospodyni.
73  2,  21|              swej dłoni i lazurowych oczu nie przyjmie z uwielbieniem?
74  2,  21|          rzekła aż do końca. Źrenice oczu skryły się w cieniach rzęs.
75  2,  21|             jego oczy i stały się do oczu księżniczki podobne. Usta
76  2,  21|       skrzypiał.~Kalwicki znikł im z oczu, a za chwilę podjechał sam
77  2,  23|            błyskawicą strzelała mu z oczu.~W milczeniu, ciężko zlazł
78  3,  3 |     opuszczona z zadumanego czuła, z oczu we łzach. Drugi miał głowę
79  3,  3 |        Hiszpanie i tysiąc zmrużonych oczu mierzyło we łby tych pięciu.
80  3,  3 |      broczące rany, podnosił powieki oczu i patrzał w nie, zaglądał
81  3,  3 |          Powiódł dziwym mięsem swych oczu, piekłem swego uśmiechu
82  3,  3 |            mordami, w których nie ma oczu, przeraźliwe chimery w kształtach
83  3,  3 |              wychodziły na spotkanie oczu jak kształt piekła duszy
84  3,  4 |    powłóczeniami całują przekrwienia oczu bratki jesienne... Bladofioletowa
85  3,  4 |             łzy mi gorzkie wyciska z oczu. Wyrzekłeś się bohaterstwa
86  3,  6 |      pokazywały się w lot i ginęły z oczu przednie straże brygady
87  3,  6 |           silniej, wreszcie odjął od oczu i złożył. Twarz jego była
88  3,  7 |             Stanęły naprzeciwko jego oczu drzwi zamknięte, okna z
89  3,  7 |             byłeś karku i zmysłowych oczu.~- Dziś jestem żołnierzem
90  3,  8 |           granic, wyrywał się z tych oczu. Wyraz dumy i wzgardy drgał
91  3,  8 |      westchnął. Obejrzał płomieniami oczu twarze generałów i rzekł:~-
92  3,  9 |             ziemi pociskami krwawych oczu. Długo to trwało. Oficerowie,
93  3,  9 |            rowu. Wojsko zginęło im z oczu. Słyszeli salwy strzałów
94  3,  10|              dwie brylantowe strzały oczu panny Mery. Uczuł z rozkoszą,
95  3,  10|           padało na gości z pańskich oczu. Ale oto przy dźwiękach
96  3,  17|      ujrzawszy go przyłożył szkła do oczu. Już teraz Olbromski nie
97  3,  18|         spuszczał z niego wlepionych oczu. Widział oto spełniony na
98  3,  18|           jak złom głazu. Spojrzenie oczu mijało twarze po twarzach,