Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        niby wysunięte pazury. Co chwila, ulegając własnemu ciężarowi,
 2  1,  1 |          siłą. Poszli na dół. Co chwila nogi ich zapadały w szczeliny
 3  1,  1 |       Nardzewski podniecał je co chwila pieszczotliwymi dźwiękami,
 4  1,  1 |   odwieczne...~Śliskie sanice co chwila leciały w zatoki na rozbitym
 5  1,  1 |         Jakiś olbrzymi kundys co chwila rzucał się do Rafała, żeby
 6  1,  1 |          z gardła dobywał się co chwila przemocą trzymany głos.~-
 7  1,  2 |         trzaskały o strzemię.~Co chwila odwracał się ku niemu i
 8  1,  2 |          śmiała się z cicha i co chwila wykręcała się na swym miejscu.~-
 9  1,  2 |      stare lipy huczą. Przejdzie chwila i wszystko nacichnie.~Gromada
10  1,  2 |        miejscu. Zbliżała się już chwila stanowcza i oglądano się
11  1,  2 |       głosami. Jeden podnosił co chwila cybuch, gruby jak maczuga,
12  1,  3 |         trzeszczała złowrogo. Co chwila wiosła wyrzucały z pienistego
13  1,  5 |     Przyszła wreszcie tajemnicza chwila i dźwignęła go na nogi,
14  1,  5 |    okryła się była, widać, przed chwilą zabierając się do snu. Powieki
15  1,  5 |    oziębły i pusty ból, który co chwila wybuchał płatami ognia.
16  1,  5 |      krwi; wysuwał się z niej co chwila, wlekąc na zewnątrz śniade
17  1,  6 |         i wisiał nad głowami. Co chwila zsuwał się aż na ubite klepisko.~
18  1,  7 |       tak ociężale, że furman co chwila wyrażał obawę, czy aby znowu
19  1,  7 |   oderwać oczu. Była to pierwsza chwila, w której ciągu nie cierpiał.~
20  1,  7 |       się wtedy patrzącym, że ta chwila trwać winna wiecznie, że
21  1,  8 |        radość sprawiała mu każda chwila samotności. Widoki stawu,
22  1,  8 |        obojętnośeią, jakby przed chwilą rozmawiał o upale albo o
23  1,  10|       Wreszcie, gdy owa ostatnia chwila nadeszła i gdy w rzeczy
24  1,  10|    jednak upłynęło czasu, nim ta chwila nadeszła. Książę, otoczony
25  1,  10|          z którego wyszedł przed chwilą, i wskazał mu miejsce. Sam
26  1,  11|      Błękit nieba okrywał się co chwila obłokami iście wiosennymi,
27  1,  11|     trupiomartwy, jakby go przed chwilą rozstrzelano. Kiedy noga
28  1,  11|      Chrystusa, bo jeszcze jedna chwila, i klamka -napadnie. Pójdziesz
29  1,  11|          zakrzywi. Jeszcze jedna chwila oporu, i rozgniewa się w
30  1,  11|      zaczęły świstać a rypać. Co chwila Michcik zrywał się z ziemi
31  1,  12|         uczucia ironii, która co chwila przeciwko niemu samemu ostrze
32  1,  16|  spełnione w Grudnie i Krakowie. Chwila ta przeminęła szybko i do
33  1,  16|           Módlmy się..." Była to chwila tak osobliwa, sama jedna,
34  1,  17|         się, że to jest pierwsza chwila po przybyciu do tego miasta,
35  1,  17|     barkanów i kurtyn, pękały co chwila w morzu dymów nowe stożkowate,
36  2,  1 |        żelazne kraty ogrodów. Co chwila jakaś szyba; śpiąca skromnie
37  2,  1 |         rękoma szedł naprzód, co chwila ściskając dłońmi ciemność.
38  2,  2 |       jego jak żywa stanęła taka chwila. Zdawało mu się, że wypukłe,
39  2,  2 |       przez nowego słuchacza, co chwila zwracał nań oczy swe przymglone,
40  2,  3 |         otwarły i pytający przed chwilą pchnął go w ręce dwu dozorców
41  2,  3 |             Zawahał się. Jeszcze chwila, jeszcze jedno mgnienie
42  2,  3 |   dozorcami, ci zaś którzy przed chwilą kierowali przeciw niemu
43  2,  6 |        myśl, że to jest pierwsza chwila, pierwsza godzina i pierwszy
44  2,  7 |          łonami rozdartymi przed chwilą za sprawą słonecznych promieni,
45  2,  7 |      piór na szyi pawia, ale nim chwila minęła, rozgarniała jego
46  2,  9 |          działowej. Nadeszła zła chwila. Nieszczęśliwy zerwał się
47  2,  9 |   pchnięcie zadać pod serce. Nim chwila upłynęła, ten sam wiew odmieniał
48  2,  9 |         zakołysze. Ale nim jedna chwila przeminęła, nadzieja spadła
49  2,  9 |      krwawa, bezrozumna, z każdą chwilą coraz dziksza pomsta wybuchnęła
50  2,  9 |           ostatni krużganek lada chwila runie. Wówczas lis chybkim
51  2,  10| zduszenia gardzieli, która przed chwilą napełniła to miejsce podłym
52  2,  13|      pytaniu bardziej, niż przed chwilą, jak go twarz pali, zarówno
53  2,  17|     nadziei, że lwia dzień, leda chwila przybędzie przed nasz front
54  2,  17|          miejscu hańbę ponieśli. Chwila, i rzucą się jak jastrzębie
55  2,  17|    Ostatnia to była nasza piękna chwila. Pokój w Lunewilu! Zachmuliły
56  2,  17|          je skrócić-jedna jedyna chwila. Ani ta przedtem zastanowienia,
57  2,  18|        Siedział w rogu sofy i co chwila zrywał się na równe nogi
58  2,  18|        Zdało się Rafałowi, że ta chwila nigdy się nie skończy. Był
59  2,  19|        burza idzie z boru w bór. Chwila jeszcze i strzeli piorun.
60  2,  20|       ranna w błękit dnia. Przed chwilą jeszcze nie widział był
61  2,  20|        Cały świat porywało mu co chwila sprzed oczu nieoczekiwane
62  2,  21|   genialny pomysł. Gdy nadejdzie chwila odjazdu, skryć się w pałacu
63  2,  21|       już nigdy nie nadejdzie ta chwila, żeby mógł dotknąć tamtej
64  2,  21|          zdumieni wokoło. Mijała chwila czekania. Setki w niej wieków
65  2,  21|    Skończył się taniec i nastała chwila przerwy. Rafał oddalił się
66  2,  21|        nawet na to, co się przed chwilą dokonało. Wiedział tylko
67  2,  21|           Ruchy jej były z każdą chwilą wdzięczniejsze, coraz bardziej
68  2,  21|             Ubieraj się co tchu. Chwila najstosowniejsza, a tego
69  2,  21|         nie ma!~- Dla mnie każda chwila nocy czy tam dnia zarówno
70  2,  21|          ciało wstrząsało się co chwila od wewnętrznego rozruchu,
71  2,  22|        huknęła kompania.~Nastała chwila ciszy. Krzysztof podniósł
72  2,  24|    składać na pułk. Czekano lada chwila na rozkaz w tej materii
73  3,  2 |          rozpełzały się z rąk co chwila i plątały dokoła nóg. Ubiegł
74  3,  2 |          ambony, ukazywał się co chwila grenadier francuski, który
75  3,  2 |       skubiąc dużego koguta i co chwila z gestami krasomówczymi
76  3,  2 |      taką wściekłością, jakby za chwila miał głowę położyć na nożu
77  3,  3 |      ludzkich jęków. Każda teraz chwila jego życia upływała pod
78  3,  3 |       dla swych współrodaków. Co chwila z bagnetem w ręku odpierał
79  3,  3 |       oczyma w oczy zatopionymi. Chwila ta trwała krócej, niż zajmie
80  3,  3 |      wydziera.~Zobaczył sztylet. Chwila ciszy. Sapią na nim wszystkie
81  3,  3 |    którzy żyją! Należy im się ta chwila przed śmiercią... Toteż
82  3,  3 |        żołnierza, zabitego przed chwilą, chwycił lewą ręką karabin
83  3,  4 |    chwilę drugi:~- Wiwat Cesarz!~Chwila cicho... Oto znowu bucha
84  3,  6 |  doskonale, jak roztrącone przed chwilą skrzydła Austriaków wciąż
85  3,  6 |    rozproszeni ułani dopadali co chwila w skok do tego miejsca.
86  3,  6 |     ścianie. Był pewien, że lada chwila wyrzucą go z tych piernatów.
87  3,  6 |        szerokimi łukami brwi. Co chwila, pragnąc ukryć ziewanie,
88  3,  6 |          w rozdartą pierzynę, co chwila chwytając się oburącz za
89  3,  6 |          raz, dwa, trzy, cztery! Chwila ciszy - i znowu, a coraz
90  3,  6 |       tak całym ciałem jak przed chwilą. Mordowała go tylko jedna
91  3,  6 |      marne. Ludzie walili się co chwila. Kule rznęły jak grad. Spomiędzy
92  3,  6 |         korzenie. Trzeba było co chwila wywlekać te koła z rozpadlin
93  3,  6 |         i umiejętnie celując. Co chwila słał adiutantów w stronę
94  3,  9 |     wyrastać przed nimi. Jeszcze chwila i dał się słyszeć szmer,
95  3,  11|        miejskim.~Rozlegał się co chwila krzyk, że gore browar na
96  3,  11|         z zachodniej strony lada chwila...~- Biegnij tam i zachęć
97  3,  14|          młodość. Wyrywał się co chwila, wyślizgał z okrutnych objęć,