Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      Odwieczny buk pamięta za wiosen swej młodości bór nierozdarty
 2  1,  1 |           obejrzał starannie panewkę swej broni, troskliwie prżyjrzał
 3  1,  1 |           Nie zdjął nawet z ramienia swej pojedynki. Dopiero Kacper
 4  1,  1 |             miłościwy panie, z łaski swej... Niech i moje serce napoi
 5  1,  2 |          Helena, nie wiadomo, czy do swej towarzyszki, czy do Rafała.~
 6  1,  2 |            przedarł się przez tłum w swej masce, krzycząc i trzepiąc
 7  1,  2 |           skokami. Po chwili uczuł w swej ręce dłoń panny Helenki.
 8  1,  4 |           infamis" spożywał stojąc w swej klecie i zaraz musiał wracać
 9  1,  4 |              z cicha głuchą piosenkę swej duszy, śpiewkę bez słów,
10  1,  5 |              usiłuje rozwalić ściany swej celi. Głowa płonęła, a krew
11  1,  5 |            marzenie ziszczone, duszę swej duszy, kwiat cudnobarwny
12  1,  5 |         straceniec usłyszał w głowie swej myśl pełgającą jasnym światłem,
13  1,  7 |             pięciu godzin chodził po swej izbie tam i z powrotem,
14  1,  7 |            je pieszczotliwie w duszy swej na siedm zamków.~Boczna
15  1,  9 |              z obojętnością świadomą swej głuchej i ślepej siły, a
16  1,  10|           otaczał go lęk rozkoszny w swej natarczywości, prawie bolesna
17  1,  10|            Czyż z powrotem wracać do swej kryjówki?~Głowa mu pękała
18  1,  10|            odwracał z trudem oczy od swej sąsiadki i wesołe, wilgotne
19  1,  10|        wyglądał jego powrotu z głębi swej izby, nie spuszczając oka
20  1,  11|       Przenigdy! Był tu u siebie, na swej drodze. Szedł naprzód z
21  1,  12|             za lat wczesnej młodości swej, z rodzicami, kiedy jeszcze,
22  1,  12|       złotego mroku. Słyszał w głębi swej duszy szelest sukni dawno
23  1,  12|             lew odwrócił jedną kartę swej księgi, wskazywali rozpoczęte
24  1,  12|          schronienia przed motłochem swej ojczyzny, ale również rozniecali
25  1,  12|        wierzących w doskonałość praw swej rzeczypospolitej... Gdybym
26  1,  13|             ze słuchaczów nachyla ku swej szklanicy szyjkę wspólnego
27  1,  14|             nowe, nagie i potworne w swej nagości, poruszyły w nim
28  1,  14|               Ale nie uważaj z łaski swej tego, co mówię, za werbunek.~-
29  1,  14|           bez przerwy, jak Kolumb do swej Ameryki. Tam się poczynają
30  1,  14|             szczegółowo, zawołała do swej matki, pełna głębokiego
31  1,  14|             wszelkie słowo w istocie swej .jest czcze i próżne. Nawet
32  1,  14|             szerzyła się owa cudna w swej mocy i szerokości rana,
33  1,  15|           ani tym mniej konduitą. Ze swej izdebki obok kuchni de Olbromski
34  1,  15|     Przyszedł zziębnięty jak kość, w swej wytartej sutannie, z powichrzoną
35  1,  16|           siebie, drwił dowcipnie ze swej głupoty i rozumował tak
36  1,  16|             i kruszy wszystko, co na swej drodze spotka.~- Powiedz
37  1,  17|         gdzie się na nocleg w drodze swej zatrzymał, kiedy zdyszane
38  1,  17|      przedmioty, zawlókł się rano do swej w mieście izby i nieprzytomny
39  2,  1 |        szmeru. Na palcach wyszedł ze swej sypialni. Sąsiednie sale
40  2,  1 |         jakby wzywał Boga za świadka swej niewinności, i usunął się.
41  2,  1 |           dla pokazania na złość nam swej polakierii, ale główny kontyngens
42  2,  2 |            karty. Olbromski leżał na swej pościeli z oczyma przymkniętymi,
43  2,  2 |            jego ust. Słyszał w głębi swej duszy przemierzły podszept
44  2,  2 |              tajemniczego, cudnego w swej budowie, w swym życiu i
45  2,  2 | zapomnieliśmy zgoła...~Demeter szuka swej córki po całej ziemi przez
46  2,  2 |     przychodzień z pustyni, gdzie ze swej pieczary w ciągu wielu lat
47  2,  2 |     Fortunata... Oto wpatruje się ze swej pieczary w najwyższą potęgę
48  2,  2 |         wieczności. Widzi z pieczary swej Fortunatus nieszczęśliwego,
49  2,  2 |              nowej Siostrze, a żonie swej, pocałunek pokoju, mówiąc:~-
50  2,  3 |            świata Budowniczy udziela swej pomocy! Na potwierdzenie
51  2,  4 |              nowej Siostrze, a żonie swej, pocałunek pokoju, mówiąc:~-
52  2,  6 |          kraj jakoby w obraz miłości swej, w tajemnicę swego życia.
53  2,  7 |         cudaczne, ciągnęła w poprzek swej tafli i kołysała powłóczyste
54  2,  8 |             jaskini, zawierającego w swej głębi bryłę wiecznego lodu.
55  2,  9 |       butelce. Rafał uczuł na głowie swej i na ciele bandaże, a pomacawszy
56  2,  9 |              się ze swych kroków, ze swej ręki obwisłej, niezdolnej
57  2,  9 |        wierzchołki. Widział w drodze swej niedźwiedzia i orła, ale
58  2,  10|              Rafał usłyszał w szumie swej głowy, który go na chwilę
59  2,  10|           rzekł Rafał śmiejąc się ze swej doli gorzkim, ostatnim śmiechem.~-
60  2,  12|             w, karty nie przerywając swej zabawy zwracali spojrzenia
61  2,  12|             rozpytywać się o zdrowie swej rodziny, o dom i tysiące
62  2,  17|             niej Murzynek portowy na swej pirodze z dębu korkowego,
63  2,  18|            odsunął kubek, poszedł do swej nory i wyniósł stamtąd niewielką,
64  2,  20|             drogę, torował dla duszy swej szeroki gościniec.~- Alejo... -
65  2,  20|         zatapiał myśl w kontemplacji swej siły. Zdało mu się, że dusza
66  2,  20|              tyle tylko ustępował ze swej żołnierskiej już sztywności
67  2,  20|              surowego, jednolitego w swej treści wspomnienia. Teraz
68  2,  20|       Kalwicki, trzymaj się, z łaski swej, w ryzach!~- Już milczę.
69  2,  20|       najgorsza, była teraz świadoma swej potęgi i władała nią, jak
70  2,  20|     potępieńczy wyszarpuje :ze strun swej lutni nikczemne jęki. Cały
71  2,  21|          gdybyż mógł wyznać jej mękę swej duszy! Odejść i odejść bez
72  2,  21|          Czyż nie uczuje dłoni jej w swej dłoni i lazurowych oczu
73  2,  21|               Oto trzyma rękę je j w swej dłoni, nieruchomą, długą,
74  2,  21| wdzięczniejsze, coraz bardziej pewne swej piękności, jak tony muzyczne
75  2,  22|         chytrze, pyknął kilkakroć ze swej fajeczki i rzekł wesoło:~-
76  2,  22|               i cichaczem wrócili do swej stancyjki.~Nazajutrz skoro
77  2,  22|        Znajdę takiego, co ci odstąpi swej rangi, a nawet konia i munduru,
78  3,  1 |          przeszła Wisłę i wróciła do swej komendy. Druga brygada legii
79  3,  1 |           dal oczy i szukał w górach swej drogi.~- Roncevalles! -
80  3,  1 |         księżyc, strącona zostaje ze swej podstawy i powściągniona
81  3,  3 |            prał w falach Ebra płótno swej chorągiewki, gdy się stało
82  3,  3 |            czworobokom stawiasz dumę swej woli, potęgę swojej wyniosłej
83  3,  3 |         wysmukła, widzialna prawie w swej sukni przejrzystej. Oczy
84  3,  3 |           towarzysze, przed obliczem swej bogdanki stanie?~- Konik
85  3,  3 |           ramionach tę siostrę duszy swej, drżącą i kruchą jak żółty
86  3,  3 |              po chwili:~- Uciekła do swej celki. Zatrzasnęła drzwi.
87  3,  6 |             osłonami, i teraz połowę swej siły wtłoczył do zabarykadowanej
88  3,  9 |       właśnie. Sokolnicki odłamał od swej kolumny szwadron jazdy,
89  3,  11|            na głowie. Ujrzał w duszy swej moc przysięgi na ten okrzyk
90  3,  12|        zydelku stary pan Olbromski w swej wyszarzanej bekieszy i odwiecznej
91  3,  13|             do góry wylały tajemnicę swej woni. Zięby po gęstwinach
92  3,  15|             w tych stronach ludzi na swej drodze. Długo nieraz musieli