Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          głośniej, coraz głośniej, im dalej w knieję; wreszcie,
 2  1,  1 |     zagajnikach na dole wskazywało im drogę. Rafał, wielkimi kroki
 3  1,  1 |        słonie z lasu wychodzi. Zda im się pojrzeć ku niemu: widzą,
 4  1,  1 |      słonie wyszło z lasa i prosto im we ślepie lunęło. Strzelba
 5  1,  1 |            ślepie lunęło. Strzelba im z rąk wypadła, a i samych
 6  1,  1 |           daniny w pracy. Lepiejże im może było tułać się po słotach,
 7  1,  2 |           Starsza córka skwaśniała im na ocet siedmiu złodziei,
 8  1,  3 |        zarośla, krzaki, doły. Było im coraz cieplej i z każdym
 9  1,  3 |           groza położenia zajrzała im w oczy.:.~Rafał dumał przez
10  1,  3 |     zdołali dopaść drzwi, zastąpił im drogę. Był to profesor,
11  1,  3 |        bagnie, otwarł usta i długo im się przypatrywał. Powieki
12  1,  5 |            jego marzenia. Zaświeci im w ślepie pańskim śmiechem!
13  1,  7 |       odprzągł szkapska i urządził im żłób w przodzie wózka, a
14  1,  9 |               A czy waszmość dałeś im znać?~- Tak jest.~- Żałuję,
15  1,  13|     dopiero co przybyli. Nie dając im wyprzedzić się, książę poszedł
16  1,  13|      służbie Buonaparty czynią, co im dzienny rozkaz przepisze...
17  1,  14|        naszych za bary, wydzierali im z rąk karabiny i chwytając
18  1,  15|           nich z miłością i często im zadawał obiekcje, usiłując
19  1,  17|           Polaków nie przeszkadzał im ani protestował. Wychodzili
20  2,  1 |            i krajowcy dotrzymywali im kroku. Po drugiej stronie
21  2,  2 |          niebezpieczeństwa zdobiła im zwycięstwo. Każdy krok ich
22  2,  3 |         Fest steht er wie ein Fels im Meere,~Von Ungemach sein
23  2,  3 |        cyrkiel i głośniej rzekł:~- Im Namen der gesetzmässigen,
24  2,  4 |          niebezpieczeństwa zdobiła im zwycięstwo. Każdy krok ich
25  2,  7 |       Kochane były te drzwi!~Jakże im miły był śliski zgrzyt zasuwy,
26  2,  7 |             miód i poziomki! Jakże im miłe były te drzwi grube,
27  2,  7 |       poczęte w drżącym łonie.~Cóż im miała odpowiedzieć, żeby
28  2,  7 |            Nie mogła nic... Mówiła im, że jest grzesznicą, przytakiwała
29  2,  7 |      Rzeźwe, gorące powiewy paliły im twarze. Siedzieli nieruchomo,
30  2,  7 |          rozpadliny dusz.~Zdarzało im się wśród ciemnych nocy,
31  2,  8 |            obracali ku słońcu. Tak im długie godziny spłynęły
32  2,  8 |     niewypowiedzianą. Wydawało się im wtedy, że to góry wołają
33  2,  10|        uciekło - ja zaś w pazdurak im ostał.~- Cóż wtedy?~- W
34  2,  11|           do Hospenthalu udało się im dotrzeć. Wnet słońce zaszło
35  2,  14|            polanki, tym zieleńsze, im bardziej płomienistą była
36  2,  14|        urzędników krajzamtu. Chaty im buduje z pałacowatymi oknami,
37  2,  15|        taki padł mu ciężki los, że im dłuższy był płacz jego a
38  2,  16|            myśli starego dziwaka i im bardziej w nie wchodził,
39  2,  17|            pulsu w skroniach, oczy im wysadzało na wierzch i przemieniało
40  2,  20|        oddech i oszołamiało głowę. Im więcej się zdumiewał patrząc
41  2,  20|            jak pomyślę...~- Postaw im waszmość kufę.,.~- Włosy
42  2,  20|            szedł za lokajem, który im przyświecał po schodach
43  2,  21|          skrzypiał.~Kalwicki znikł im z oczu, a za chwilę podjechał
44  2,  21|       Późno! Dzień wylazł...~Kazał im przytulić się do dna, sam
45  2,  21|      zdołali odwrócić głowy, kiedy im prosto w ślepie trzasnął
46  2,  22|           leśne tylko-tylko migały im się w oczach. Chłop wtulił
47  2,  22|       złagodniał. Nie tylko że dał im kartę drożną na Siewierz
48  2,  22|   Nareszcie posługujący wiarus dał im znać, że pan kapitan pije
49  2,  23|    krakowskiej. Jarzymski sprzedał im dwa konie wierzchowe z własnej
50  2,  23|     zdołali umieścić we wskazanych im stajenkach konie swe i obrządzić
51  2,  24|           takim tylko razie, jeśli im się daje buty z długimi
52  2,  24|         ściśnięto kołem i odebrano im lance.~Najstraszniejszy
53  2,  24|      regimentu piechoty pośpieszył im na pomoc. Niemcy ustąpili
54  3,  1 |          porami, w maju... Dopiero im po tylu leciech zapachnie
55  3,  1 |       drugi a czwarty szwadron, co im z boku, polem, zachodziły...~
56  3,  1 |           kompania -śmiech! Ja bym im pokazał wyborową kompanią,
57  3,  1 |   okrągłych a wypukłych. Huzarskie im tera guziki dali, odmienne
58  3,  1 |     wyssanych dziurach wapienia...~Im natarczywsza zstępowała
59  3,  2 |       szwadronem na czele, posyłał im salwę kul z karabinków,
60  3,  3 | przyciągnął i kupił geniusz wodza. Im wydatniejsza była siła tego
61  3,  3 |            źgały po żebrach, a tyś im radeczki dać nie mógł...~-
62  3,  3 |         jak zobaczą, jakiego to my im ta piwa nawarzyli, co my
63  3,  3 |          którzy ją zdobyli. Chwała im wieczna! Oni to mię wciągnęli...~-
64  3,  3 |     większość. Nie powiem, żeby to im nie sprawiało przykrości,
65  3,  3 |        nieznajomych rycerzy. Dawno im się to nie zdarzało na tym
66  3,  3 |          tych, którzy żyją! Należy im się ta chwila przed śmiercią...
67  3,  3 |     uprzątać z drogi szykanę. Nikt im w tej pracy nie przeszkadzał
68  3,  5 |        zowiąc go lansjerem. Chciał im powiedzieć, że widział Napoleona.
69  3,  6 |     drugiego i skinął znowu. Kazał im odpiąć pałasze, złożyć na
70  3,  6 |         spalę wieś ze szczętem. To im powiedz. Wszystko masz wykonać
71  3,  6 |            myślał przypatrując się im przez małą chwilę.~Książę
72  3,  6 |        dawnych pięciu. Odpowiadało im dziewięć tylko armat. Rafał
73  3,  7 |          rodziny, które przyniosły im zapasy i napoje. W chwili
74  3,  8 |         Żołnierz-wartownik wskazał im właściwą drogę, która prowadziła
75  3,  9 |             Wieś Ostrówek oddaliła im się w oczach od Wisły i
76  3,  9 |          kryją. Musimy ten szaniec im wydrzeć i most zniszczyć,
77  3,  9 |            do rowu. Wojsko zginęło im z oczu. Słyszeli salwy strzałów
78  3,  10|        miasto! Jednej cegły nie da im darmo Sokolnicki! Aby on
79  3,  11|       wysoko, a nadto, dla nadania im pozoru jeszcze bardziej
80  3,  11|       żadną miarą utrzymać. Pomocy im dać nie mogę, ani jednego
81  3,  11|        adiutant generała przyniósł im wiadomość, że pomocy nie
82  3,  11|       oczyma i rozkazał:~- Wydrzyj im lonty i zgaś! Nie daj świętych
83  3,  11|         się po kątach. Michcik dał im znak ręką, żeby milczały.
84  3,  11|             Tam poszli. Zagradzały im drogę kupy kamienia zwalonego
85  3,  13|          strop z koron wielkolasu. Im bardziej się zbliżali do
86  3,  13|       kamienistym, zimnym gruncie. Im należy zawdzięczyć okrzesanie
87  3,  13|        świętokrzyskiego zbójectwa, im założenie pierwszych sadów
88  3,  13|    otwierał, stodoły to samo, żeby im od śpiżarni klucze dawał!
89  3,  13|             zmaścił słowem i kazał im, żeby natychmiast precz
90  3,  14|           Mery i Trepkę. Przywiózł im gościa z dalekiego Południa.
91  3,  15|          czemu się dziwaczy, mówił im krótko a węzłowato, jako
92  3,  15|           wówczas na gwałt chciało im się Karola, Austriaka, przeciwko