Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |             jedle chwiały królewskie swe szczyty w przeciągu niejednego
 2  1,  1 |         połowę urwiska.~Wróciwszy na swe miejsce młody myśliwiec
 3  1,  1 |         jawnym śmiechem w młodzieńca swe wypełzłe oczy.~W tej samej
 4  1,  1 |           jak władca, i rozpościerał swe panowanie. Granatowe jego
 5  1,  2 |      dopilnował, żeby godnie przyjąć swe damy. Podał ramię pani stolnikowej
 6  1,  2 |               oberwaną w tańcu plisę swe j sukienki. Rafał zobaczył
 7  1,  3 |              zaczęli znowu powtarzać swe pensa.~Krzyś posmutniał.
 8  1,  4 |        szlachta okoliczna znajdowała swe miejsca w prezbiterium!...
 9  1,  5 |               Rafał jak mógł osuszał swe "wąsy". Pomagała mu odchylając
10  1,  7 |            dusza, kiedy rzuca własne swe ciało. Ale nim odeszły,
11  1,  7 |          porzucały jej łono. Zwijały swe cudne, powłóczyste szaty,
12  1,  8 |            Częstokroć oplątany przez swe myśli tak rozwlekłe, że
13  1,  8 |             iść ku wyżynie, zamykasz swe aspiracje w świateczku Michcika
14  1,  10|        ruszyć z miejsca. Spojrzał na swe buty, na rękawy kubraka
15  1,  11|            od wewnętrznego ognia, że swe sny i furie poczytywał za
16  1,  12|            na powrót łapę, kamień na swe miejsce zasunął, a klucze
17  1,  13|            Francja niosąc w te kraje swe wielkie prawa? Lud wenecki
18  1,  13|             i cisalpińskich poznawać swe drogi, ścieżki sekretne
19  1,  14|             swoje wady, każdy system swe dobre strony, a rewolucje
20  1,  16|              marnotrawnego wszystkie swe najtajniejsze winy, spełnione
21  1,  16|             praktykanta w trzeźwości swe niewidzialne, nieujęte ręce.
22  1,  16|        chmiel przerzucał tu i owdzie swe mocne nici, i jedna tylko
23  1,  16|             nie urosła powiedzieć na swe usprawiedliwienie nic a
24  1,  16|          ławce. Srokosze kuły dokoła swe metaliczne piosenki, z trwogą
25  1,  17|            gdzie kolejno umieszczali swe baterie od pierwszej do
26  1,  17|          wylazły. Oczy wwaliły się w swe doły. Usta zamilkły. Wreszcie
27  1,  17|       wojskowym płaszczem i niweczył swe dreszcze szeregiem skuleń
28  1,  17|         żywota czy może przyjmował w swe rozdarte serce ostatnie
29  2,  1 |            Nie otrzymywał do ręki na swe osobiste potrzeby więcej
30  2,  1 |              rzeczy skargę na obecne swe położenie. Długo, bo kilka
31  2,  2 |            razem, skierował na niego swe oczy naiwne i badawcze,
32  2,  2 |              chwila zwracał nań oczy swe przymglone, ściemniałe,
33  2,  2 |          pomocy "brata" Rafała pisał swe dzieło szczególne. Była
34  2,  3 |              kierowali przeciw niemu swe szpady, uszykowali się we
35  2,  4 |          pomocy "brata" Rafała pisał swe dzieło szczególne. Była
36  2,  6 |   półciemności widzieli wzajem tylko swe oczy i tonęli w nich zapamiętawszy
37  2,  6 |            powiekami. Stał patrząc w swe ziszczone szczęście i modlił
38  2,  6 |            niespodziewanie kolosalne swe szczyty jak gotyckie wieże
39  2,  6 |             Helena przycisnęła ramię swe do ramienia kochanka i nachyliła
40  2,  7 |           zachodnią, niechętne, rude swe światło wtrąca do ziemskiej
41  2,  7 |          przeciągu zapatrywali się w swe oczy aż do śmierci. Tylko
42  2,  7 |       wrosłych korzeniami, nachylały swe włochate wierzchołki obwieszone
43  2,  8 |         zgodny i śpiewny.~Wywoływali swe imiona spieszczone, przemienione
44  2,  10|        ogarnęła jego głowę, a kolana swe wgniotła mu w piersi. Był
45  2,  11|            Tam, w wyżynie rozpostarł swe nieogarnione konary i gałęzie,
46  2,  12|        spelunkach miejskich prowadzi swe rzemiosło. Przebranie swoje
47  2,  12|            ku niemu i wytrzeszczając swe krótkowzroczne oczy.~- Ten
48  2,  12|             widział tam siebie. Czuł swe schorzałe nogi w łachmanach
49  2,  12|          strony i dostrzegał jeszcze swe podłe, nędzne, plugawe uczucia,
50  2,  13|          zgubisz nareszcie w Wiedniu swe furmańskie gusta... - szydziła
51  2,  13|               to od czegóż ma zacząć swe wiedeńskie epos? Naturalnie
52  2,  15|        najlżejszego szelestu toczyła swe migotliwe, bystre, drobne
53  2,  15| nadwiślańskie topole i wierzby, wici swe taplające w ruchomej wodzie.
54  2,  17|           Nekandowego pokoju i zdjął swe sakwy. Spod grubej opończy
55  2,  20|              jaki dziwny ból znaleźć swe myśli potwierdzone i wykryte,
56  2,  21|              pijany nie odpowiada za swe postępki i nie traci na
57  2,  21|          puginał. Był gotów. Wdziali swe krótkie kożuszki, czapki-i
58  2,  23|       wskazanych im stajenkach konie swe i obrządzić je ile można,
59  3,  1 |      tratwach rzeką l'Adour, toczącą swe fale po lewej ręce odwiecznego
60  3,  1 |           nocy wiosennej zawinięci w swe płaszcze, i spały wędrujące
61  3,  1 |      przepaści, roztrącą płynne łoże swe i pociągną szereg następców
62  3,  1 |           wantami, rozszarpią piersi swe o kły samotnych szkopułów,
63  3,  2 |            pewnych miejscach słyszał swe kroki z łoskotem powtórzone
64  3,  2 |              sumy. Wszyscy porzucili swe zajęcia i zwrócili głowy
65  3,  2 |           nie mógł wytrzymać. Złożył swe siodło, lancę, powiesił
66  3,  2 |              Poszedł precz wprost na swe miejsce klnąc głośno i bardzo
67  3,  3 |             niewinne baranki pędzili swe stada na szosę i aż do samych
68  3,  3 |      płynącej z Pirenejów, żeby wody swe połączyć z wodami Ebra tuż
69  3,  3 |            chwilę wsunął dłoń między swe ciało i ciało dziewczyny,
70  3,  4 |         ojciec... czy Mery...~Biją w swe kowadełka kowaliki: raz-raz -
71  3,  4 |            latają, to znowu w cienie swe cofną się, żeby czyhać jak
72  3,  6 |            spotkali chłopów orzących swe niwy. Mokre skiby, świeżo
73  3,  6 |             Biegli do koni chwytając swe czapki i lance z szeptem:~-
74  3,  6 |       Uczyniwszy to rzucił. okiem na swe spodnie i ze zdumieniem
75  3,  6 |        pożegnaniu obiecał odwiedziny swe nazajutrz rano.~Dzień z
76  3,  6 |            przez sen.~Rafał wymienił swe nazwisko.~- Był kadet Olbromski
77  3,  6 |               dosiedli koni i zajęli swe miejsca. Zabrzmiał rozkaz,
78  3,  6 |        męstwem, krwią, ranami zdobył swe szlify we włoskich i niemieckich
79  3,  6 |       Ujrzawszy, że przewodni zajęli swe miejsca na prawym i lewym
80  3,  6 |            dyrdy za wioskę, wynosząc swe bety, tam wytaczano beczułki
81  3,  6 |         tymczasem rozmieścił już był swe siły. W lesie olszowym,
82  3,  6 |              że tam jeszcze znajdzie swe wczorajsze legowisko. W
83  3,  9 |           którymi podważali z bajora swe statki. Jeszcze ciekły bryzgi
84  3,  9 | Dziewanowskiego. Rafał z dala poznał swe barwy. Na błotnistym rynku
85  3,  9 |     trwożliwe. Słowik daleko świstał swe pierwsze, krótkie, niewymowne
86  3,  12|        balasach płotu i zarzuca nici swe na gałęzie sąsiedniej jodły.
87  3,  13|              o kraty kościelne włosy swe zielone czesze.~Żołnierze
88  3,  13|      szlachcic nie za darmo sprzedał swe życie. Rafał przypadł ku
89  3,  14|      spokojnie.~O zmroku Cedro nabił swe pistolety, wysoko przypiął
90  3,  16|            powinien by był skierować swe kroki Wyganowski dla zameldowania
91  3,  16|          Oniemiał. Upadł na posłanie swe i leżał bez ruchu, słuchając