Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          jedla? A to ją, wielmożny panie, ściął ten chłop z Porąbek,
 2  1,  1 |           wycięli!~- Ij, wielmożny panie, któż ta tyli las wytnie?
 3  1,  1 |          na świętego nie trafić... Panie, zachowajże też...~- Jak
 4  1,  1 |           ta już na Boskim sądzie, Panie świeć... Stoją se oto pode
 5  1,  1 |         ręce w śniegu.~- Wielmożny panie, ony nama tu i zapolować
 6  1,  1 |          samej nacji, co waszmość, panie komisarzu, czyli też niestety...~
 7  1,  1 |       drogi bywają.~- To są, mości panie, polskie drogi. Ale jakoś
 8  1,  1 |           Nardzewski - a waszmość, panie komisarzu, może i owo zgoła
 9  1,  1 |           oczekiwane!... Ja, mości panie, trzydzieści lat z tych
10  1,  1 |          już, ubiegłe czasy, mości panie. Jeszcześ wówczas wasze
11  1,  1 |           konfederackie, Boże mój, Panie miłosierny! rozłączono,
12  1,  1 |            sobie rzekł: "Teraz Ci, Panie Jezu, ślubuję, że już nie
13  1,  1 |          Mówże waszmość, miłościwy panie, z łaski swej... Niech i
14  1,  1 |          zapamiętam, matka i moja, Panie, świeć nad jej duszą, żona,
15  1,  2 |       lecących przed nim - te dwie panie... Jedna starsza, mężatka
16  1,  2 |   pojedynczy!~- Zimna woda, jaśnie panie! - rzekł pierwszy chłopowina
17  1,  2 |              Pochodni! - nastawały panie.~- Ej, chłopy pracowite! -
18  1,  2 |            divo hulać! - Dlaczego, panie bracie?...~- Dlatego, że
19  1,  2 |          do tańca, aleć, miłościwe panie i łaskawi sąsiedzi, Bóg
20  1,  2 |          których siedziały znajome panie. Chwilę stali na miejscu,
21  1,  2 |           futra, szuby, wprowadzał panie, znosił krzesła. Wkrótce
22  1,  2 |              Do nóg mi. "Wielmożny panie, powiada, wszystko jak przy
23  1,  3 |          to jest nowa sprawka...~- Panie profesorze! - zawołał Cedro
24  1,  8 |          już więcej do mnie, mości panie... - cicho wykaszlał chory.~
25  1,  9 |          nim owe piękne i brzydkie panie. Szaty ich brudziły się,
26  1,  10|          jak słyszę, bratem onego, Panie mu ta świeć, filozofa z
27  1,  10|         idzie... Słuchaj no, mości panie, gdzież to zamierzacie podziać
28  1,  10|          To jedno ten nieboszczyk, Panie mu ta świeć, zrobił. Chłopa
29  1,  13|       twardym i zaczepnym okiem.~- Panie generale, pragnę prosić
30  1,  13|           z mniemaną indygnacją.~- Panie generale... To nie może
31  1,  14|         grecką i coiffée en camée. Panie Tallien, de Chateaurenaud,
32  1,  16|     nieboszczykowi bratu Piotrowi, Panie świeć nad jego duszą, takim
33  2,  1 |          dowiedział, Jezu Chryste, Panie miły!~- Ale nie o to, tylko,..~-
34  2,  2 | żołnierskiej?...~- Ależ, miłościwy panie!... - bełkotał Rafał.~-
35  2,  3 |     zapytał:~- Czego chcesz, mości panie?~- Światła - rzekł Rafał.~-
36  2,  6 |           serce! Aleś go zabił. O, panie mój! Straszna morda wilcza
37  2,  12|           stancyjki?~- Nie, jaśnie panie, osobnej nie ma.~- W takim
38  2,  13|          To dobrze, że przybywasz, panie Rafale... Cieszę się podwójnie,
39  2,  14|            jak upiory!~- No, mości panie pośle, cóż tam teraz badasz,
40  2,  17|       śmiechem:~- Nie chce, jaśnie panie, ten dziadek brać pieniędzy.
41  2,  17|     batalia była!~- Prawdę mówisz, panie bracie, ale ja po szpitalach
42  2,  17|         Myślę sobie: "A skoroś mi, Panie Jezu, takowego dnia dał
43  2,  17|     panowie oficerowie! Posłuchaj, panie bracie, chętnym sercem,
44  2,  20|             co chcesz... Upór...~- Panie Kalwicki, panie Kalwicki,
45  2,  20|          Upór...~- Panie Kalwicki, panie Kalwicki, trzymaj się, z
46  2,  20|    postawić co najmniej kufę piwa. Panie Boże, mało mię udar nie
47  2,  21|      jestem już księżniczką, mości panie. Dawno już przeminęły tamte
48  2,  21|              Ależ tak... jawohl... panie lejtenancie!~- Sind Sie
49  2,  24|         jako to tupie!~- Słyszymy, panie wachmistrzu! A kto też to
50  2,  24|       Cesarz jegomość siedzi.tera, panie wachmistrzu?~- Bóg jego
51  3,  1 |         choćby też i pułkownikami. Panie odpuść! Pułkowniki... Nic
52  3,  1 |           Kurtka na nim granatowa, Panie święty, jak ulał, a wyłogi,
53  3,  3 |     widzenia, z wieści, ze słuchu, panie Cedro. ~Krzysztof ukłonił
54  3,  3 |          do wyjścia.~- Słuchaj no, panie jeździec, a tobie z nami
55  3,  3 |           Pragnąłbym przespać się, panie kapitanie.~- Przespać...
56  3,  4 |         poruszy półmartwe ciało: - Panie podporuczniku, panie podporuczniku!... -
57  3,  4 |               Panie podporuczniku, panie podporuczniku!... - Któż
58  3,  4 |             Nie poznajecie mię to, panie podporuczniku?~- O niczym
59  3,  4 |           Pamiętacie? Jeszczeście, panie podporuczniku, gadali ze
60  3,  6 |       idzie do Nadarzyna?~- Widzę, panie kapitanie!~- Za Nadarzynem
61  3,  6 |         jeszcze, czy nie?~- Widać, panie kapitanie.~- Pola wszystkie
62  3,  6 |      dokoła... Patrzysz?~- Patrzę, panie kapitanie.~- Puste?~- Pu...~
63  3,  6 |           las to las.~- Pod lasem, panie generale.~- Godność wasana? -
64  3,  6 |         się i rzekł z uśmiechem:~- Panie generale brygady, zdaje
65  3,  6 |            z papieru.~- Masz tedy, panie generale, czternaście kompanii
66  3,  6 |      słowem:~- Szczęść Boże!~- Daj Panie Boże! - odrzekł brygadier.~
67  3,  6 |            Sokolnicki.~- Nie śpię, panie generale.~- I nie masz zamiaru
68  3,  6 |          czy nie?~- Nie będę spał, panie generale.~- Na pewno?~-
69  3,  6 |              Na pewno?~- Na pewno, panie generale.~- Słuchajże, rycerzu.
70  3,  6 |           mię. Obudzisz?~- Obudzę, panie generale.~Namyśl się. Bo
71  3,  6 |           miał zasnąć...~- Obudzę, panie generale!~Sokolnicki rzucił
72  3,  6 |      karierę. Rzekł tedy śmiało:~- Panie generale, racz mię wysłuchać.~-
73  3,  6 |          To się dowiedz i kwita!~- Panie generale!~- Zaraz... Umiesz
74  3,  6 |         Ale czy na pewno?~- Umiem, panie generale.~- No dobrze. Będziesz
75  3,  6 |            Pod Gdańskiem?~- Byłem, panie generale.~- Jako "widz"?~-
76  3,  6 |         białych namiotach?~- Sasi, panie generale. ~- Masz słuszność,
77  3,  6 |         mnie śmierć... Zmiłuj się, Panie!~Któryś mię wywiódł spod
78  3,  6 |    Wszystka odstąpiła?~- Tak jest, panie generale.~Sokolnicki przesunął
79  3,  7 |              Tak to się sprawiasz, panie adiutancie? Po szałasach
80  3,  7 |           czapkę masz na głowie?~- Panie generale... czapka spadła
81  3,  7 |          radź sobie, jak umiesz.~- Panie generale...~- Czegoż jeszcze!~-
82  3,  8 |         rady zasięgnąć...~- Brawo, panie bracie! Ho-ho... Idziemy
83  3,  8 |           Zestarzeliśmy się, mości panie, od tamtych czasów w Weronie,
84  3,  8 |            w sumieniach...~- Mości panie! -zapienił się Zajączek
85  3,  9 |            Ostrówkiem?~- Tak jest, panie generale.~- Wczoraj?~- Wczoraj
86  3,  9 |             Nie mogę odpowiedzieć, panie generale...~- Czy to jest
87  3,  10|         ciebie strachajło zrobiło, panie pośle!~- Bardzo mię za młodu,
88  3,  10|  mędrkowaniem syna!~- Uspokój się, panie, uspokój.~- Tylu ich tu
89  3,  11|          mówił:~- Czy nic mógłbyś, panie adiutancie, zabrać ze sobą
90  3,  11|         Cichaj... cichaj... jaśnie panie... - szepce ów żołdak austriacki. -
91  3,  14|     poniewierasz?~- Jucha to jest, panie podporuczniku! Ile tam naszego