Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   dostrzegalny, tak lekki, że stał długo w powietrzu migocąc swymi
 2  1,  1 |       tchnienie rzewne, przeciągłe długo wstrzymywanego oddechu puszcz
 3  1,  1 |          zielone i giętkie jeszcze długo drżały i kiwały 'się, a
 4  1,  1 |           Jak gromy rozległy się i długo huczały w lesie. Po ostatnim
 5  1,  1 |        choć się wreszcie uspokoił, długo jeszcze czuł ogień w piersiach
 6  1,  1 |          strzelby...~Szli tak dość długo z góry w kierunku klasztoru.
 7  1,  1 |   szkarłatna, wargi odęte. Milczał długo.~- Bardzo być może... przeciw
 8  1,  2 | potwierdzenie prawdy nieomylnej, a długo zamącanej przez kłamców.~
 9  1,  2 |            na brzegu. Przenoszenie długo trwało. Wkrótce jednak na
10  1,  2 |     ciosami ogromnej żuchwy. Rafał długo i z osłupieniem wpatrywał
11  1,  2 |           że złowrogo trzeszczała. Długo w ten sposób pracował nie
12  1,  2 |          nie mogąc sobie dać rady. Długo szukał wszystkiego, co było
13  1,  3 |        zbliżył się cicho do szyb i długo, z wytężoną uwagą w dal
14  1,  3 |          się znajdują.~Płynęli tak długo.~Huk trzaskających wód,
15  1,  3 |      ciemnym bagnie, otwarł usta i długo im się przypatrywał. Powieki
16  1,  3 |          sztyft, wreszcie miasto i długo zostanie w koleżeńskiej
17  1,  3 |         nogach, ale silny jak koń. Długo służył w kawalerii austriackiej,
18  1,  5 |       wypadła w pole i uszła psom. Długo niosła go w podrzutnym skoku
19  1,  7 |            łkać głośno. Stojąc tak długo, kąsał się własną wściekłością,
20  1,  7 |          go do piersi i bez słowa, długo całował w usta. Gdy go wreszcie
21  1,  7 |       posadził przy stole, jeszcze długo, zasłaniając oczy od blasku
22  1,  7 |            Nie byłem w domu bardzo długo, bo na lato zwykle zabierał
23  1,  8 |         Żyda. Raz to on przyszedł, długo milczał, a w końcu zapytał
24  1,  10|     zebranych, żeby piękna jeszcze długo mogła się tak śmiać bez
25  1,  10|        jasnego" końca stołu. Sapał długo i tłamsił w sobie jakieś
26  1,  10|         się z samego dna. Stał tak długo, wpychając sobie ohydną
27  1,  12|        osiadała na drodze. Jeszcze długo kołysała się rytmicznie
28  1,  12|     wlepionymi w kościół oczyma na długo tam został. Miał więc znowu
29  1,  12|             Dalej znajduje schody. Długo otwiera drzwi ostatnim złotym
30  1,  13|            Zaśmiał się szyderczo i długo. Odrapana buda, w której
31  1,  14|            Obecnie rozpatrywał się długo w tym samym mieście, jak
32  1,  14|         drzwi wskazane i zastukał. Długo mu nie otwierano. Wreszcie,
33  1,  15|          tyle metafizycznej głowy. Długo jeszcze nie mógł przyjść
34  1,  16|            emigrować... Ale dokąd? Długo ze sobą walczył, aż wreszcie
35  1,  16|         twarzy. Siedziała tak dość długo, skubiąc palcami trawę.
36  1,  16|     wybiegła. Rafał został jeszcze długo, leniwie wyciągnięty. Kilka
37  1,  16|      powinien.~- Wiesz co, ty zbyt długo przestajesz z krowami...~-
38  1,  17|         Jeden z ułamków kręcił się długo na kamieniach ulicy. Gdy
39  1,  17|         tłum jeńców, salutował ich długo.~ ~KONIEC TOMU PIERWSZEGO~
40  2,  1 |           na obecne swe położenie. Długo, bo kilka tygodni, smażył
41  2,  1 |            pierwszą lepszą kałużę. Długo nie wiedział wcale, gdzie
42  2,  2 |       dobrze Rafałowi pamiętnej, i długo nie wracał. Tymczasem Mistrz
43  2,  3 |            utopiły w nich i tak na długo zastygły. Jakże dziwnymi
44  2,  4 |       dobrze Rafałowi pamiętnej, i długo nie wracał. Tymczasem Mistrz
45  2,  5 |  nieskończoności nieba i stała tak długo, kołysząc się łagodnym,
46  2,  6 |             Czekałam na ciebie tak długo, przez całą młodość, o szczęście,
47  2,  7 |            i, sparłszy je na ręku, długo patrzali za krawędź, na
48  2,  9 |       morderczych objęć snu. Leżał długo bez ruchu, bez zdolności
49  2,  9 |             zabity i rozmiażdżony. Długo to trwało, tak długo, jak
50  2,  9 | rozmiażdżony. Długo to trwało, tak długo, jak tylko zmysły mogły
51  2,  12|          go w szpony i trzymał tak długo, jak chciał. W trakcie tej
52  2,  14|        rozpuku, leżąc w ramionach.~Długo też pan hrabia myśli zabawić
53  2,  14|        zabawić w tej dziurze?~- O, długo, stary adherencie diabłów,
54  2,  14|         adherencie diabłów, bardzo długo! Włazimy ci na kark obadwaj
55  2,  14|           i tyle.~- Nie radzę zbyt długo!~- Postanawiam i ja kupić
56  2,  15|           była zupełna, a głos ten długo jeszcze w nim drżał i na
57  2,  17|        Kuchcik skoczył ku wrotom i długo o coś z dziadkiem się spierał.
58  2,  17|           się najbystrzejszemu - a długo patrzysz, żeby je gwałtem,
59  2,  18|          czy wypić czyjeś zdrowie. Długo w ustach miamlał najrozmaitsze
60  2,  18|            Padli sobie w ramiona i długo ściskali się w milczeniu,
61  2,  19|            tej wielkiej gromadzie. Długo brzmiał, zlewając się w
62  2,  20|            ono nie było już dawne. Długo, spokojnie i śmiało patrzały
63  2,  20|            nie powrócą. Oto marzył długo i namiętnie, żeby za jaką
64  2,  21|            za nic. Trwało to dosyć długo. Nareszcie Rafał przypomniał
65  2,  22|      podjechał, wyjrzał na trakt i długo zapuszczał bystre oczy w
66  2,  22|           chrupały obrok.~Dość już długo trwał ten cichy wypoczynek,
67  2,  22|           i poszli ku miastu. Dość długo musieli czekać na ganku,
68  2,  23|   Galicjanie zepsuli swą myśl zbyt długo zatrzymując się w drodze.
69  3,  1 |         translokację do lansjerów. Długo ich odwodzono od tego kroku,
70  3,  3 |           oddziałem, patrzeć w nie długo... Nieraz Krzysztof Cedro
71  3,  3 |           Zgromadził w sobie siły, długo nabierał pełne płuca tchu,
72  3,  3 |        przepuszczali babom. By się długo nie bawić, chwytali stare
73  3,  3 |           Cedro leżał dość jeszcze długo. Nareszcie dźwignął się
74  3,  3 |    płaskich i ogromnych płyt. Szli długo korytarzem zupełnie ciemnym
75  3,  3 |            Zatrzasnęła drzwi. Dość długo je wyważali... Nareszcie
76  3,  3 |     zaskrzypi.~Szedł nieskończenie długo... Sądził, że nie dowlecze
77  3,  3 |            Nie umiałby wyznać, jak długo tam stał pogrążony w dumanie.
78  3,  6 |         jasne wojsko i szła za nim długo, długo z wlepionymi oczyma.
79  3,  6 |        wojsko i szła za nim długo, długo z wlepionymi oczyma. Psy
80  3,  7 |            zbliżył się do Rafała i długo patrzał nań z odcieniem
81  3,  8 |      Modlina, ale bryczka książęca długo musiała pozostać na miejscu.~
82  3,  9 |  Sokolnicki nastawił perspektywę i długo patrzał w górę rzeki. Nie
83  3,  9 |           pociskami krwawych oczu. Długo to trwało. Oficerowie, wyprostowani
84  3,  9 |          szańcu generał Pelletier. Długo stał bezczynnie wpatrując
85  3,  13|    Nardzewskiego strzelec, Kacper. Długo się spode łba podejrzliwie
86  3,  15|     stronach ludzi na swej drodze. Długo nieraz musieli czatować,
87  3,  15|           nasze z Francją były tak długo zerwane... Mówiłeś, że kresy
88  3,  15|          tu robimy, do pioruna! Ty długo tu jeszcze myślisz przebywać?~-
89  3,  15|          ile wiem, musi tu jeszcze długo wartować, aż do rozkazu.~-