Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          sukmanie i oglądał uważnie swoją małą fuzyjkę.~- Zabiliście,
 2  1,  1 | zaprzysięgli się. Wyśli, pedają, ze swoją fuzyjczyną i stanęli na
 3  1,  2 |             ku ich twarzom i końską swoją paszczę szeroko otwierał.
 4  1,  6 |       diabłów wypędził, toby mu dał swoją córkę za żonę. Zołmierz
 5  1,  7 |           był zmuszony zajmować się swoją podróżą, cierpiał najbardziej.
 6  1,  7 |              Czuł się tu skrytym ze swoją duszą, niewidocznym i jakby
 7  1,  7 |             nie pochwyci go w duszę swoją, to już nigdy, przenigdy
 8  1,  8 |         przepłacał, żywił, rozpajał swoją bandę, to prawda, ale w
 9  1,  9 |            To książę Gintułt z całą swoją rodziną i dworem przybył
10  1,  10|          sam sposób, może jej osobą swoją przerwać śmiech, zepsuć
11  1,  11|            kultury zepsucia. Kochał swoją izbę, ubranie, konia, na
12  1,  12|          się jak ze snu. Popędził w swoją drogę. W Trieście trafił
13  1,  13|    Ocierając wielką, czerwoną twarz swoją ręcznikiem, spytał:~- Więc
14  1,  14|              jeśli spalą na panewce swoją rzeczpospolitą". Słyszałeś!
15  1,  14|       własnego celu napełnia ziemię swoją straszną, niezmierzoną sławą.
16  1,  14|          jedynemu wiadomych! Władać swoją duszą i jej małymi, nędznymi
17  2,  1 |          jutro przy szopie zgładzić swoją straszną szpadą, wsławioną
18  2,  2 |          wyhodował nadziemską duszę swoją! Nigdy i nic już na świecie
19  2,  2 |          podniecać i wyostrzać myśl swoją, palić ją srogimi żagwiami
20  2,  2 |             rozdziera dziobem pierś swoją... Stamtąd wychodząc, Fortunatus
21  2,  2 |         rodzenie. Zaprzysiągł przed swoją duszą, że nie chce mieć
22  2,  2 |          oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym śniegu
23  2,  4 |          oczyma patrzył się w duszę swoją leżąc na dymiącym śniegu
24  2,  7 |     wstającą ze snu Helenę słodyczą swoją i mówiły do niej, że dla
25  2,  8 |             urwisko, wychodząc poza swoją podstawę, jakby mierzyły
26  2,  9 |         władza. Czyniło teraz rzecz swoją w piersiach nagle i strasznie,
27  2,  9 |           wiecznym...~Mrok zachował swoją niezmienioną potęgę.~Tak
28  2,  10|        własność każdą chwilę, którą swoją przywykłeś nazywać, wyciągnę
29  2,  10|            sil do drzwi i zaparł je swoją osobą. Wtedy uwolniony zaczął
30  2,  12|          Wysłała naprzód służebnicę swoją, chorobę. Tyfus więzienny
31  2,  12|            dyszkantem złości się na swoją dolę. Czasem wrona przelatująca
32  2,  12|          Żeby tak jeszcze posłyszeć swoją własną, sandomierską gwarę,
33  2,  12|             dopiero zaczął pojmować swoją niedolę. Patrzał na ścieżkę
34  2,  13|           salonie, zdawały się kryć swoją nędzę po kątach najmniej
35  2,  14|         sobie przypomnieć dziedzinę swoją... cha, cha!... Pewny już
36  2,  14|                Pan hrabia łaskawość swoją roztaczać raczy jako to
37  2,  14|           roli dlatego właśnie, żeś swoją lekkomyślnie puścił z dymem?~-
38  2,  15|            usiłował nieraz naprawić swoją odrazę do głosów życia,
39  2,  15|           przez spojrzenie, traciło swoją wartość i stawało się bytem
40  2,  16|          nie komu, starą a ulubioną swoją i jedyną romancę:~Kiedy
41  2,  17|            podać wieczerzę. Panowie swoją z pośpiechem spożyli. Trepka
42  2,  17|          Pasterza jegomości piersią swoją osłaniać idzie. Z kim się
43  2,  17|           oliwne, jakobyś wierzbinę swoją obaczył, tam to brzoskwiniowe
44  2,  17|             Słyszę, przez Bóg żywy, swoja komenda! Pierwszy ja raz
45  2,  17|          sądzono mi było wstąpić na swoją ziemię. U samych jej drzwi
46  2,  18|             uchodzę...~- I boję się swoją drogą papy... Nie ucz mię
47  2,  20|    Przerzucił kilka kart i znalazł "swoją" aleję. Artysta usiłował
48  2,  20|           od stóp do głów znajdował swoją własną drogę, torował dla
49  2,  20|           inny służący i zawiadomił swoją panią, że plenipotent oczekuje.
50  2,  21|           jednego słowa... Tancerkę swoją, pierwszą lepszą pannę z
51  2,  21|        szyję, ręce. Ujrzał ją przed swoją duszą. Kiedy podniosła na
52  2,  22|       przeszkadzać panom obecnością swoją, wyniósł się zza szynkwasu.
53  2,  24|         Słuchaj! patrzaj!~Ruszyli w swoją drogę lewym brzegiem Wisły
54  2,  24|            Notecizny i pociągnął ze swoją siłą w marsz, pod rozkazy
55  2,  24|     Wyruszył mianowicie ze wszystką swoją siłą ze Starogardu na Skarszewy
56  3,  1 |        tysięcy. Krukowiecki ścisnął swoją kolumnę, sformował czworobok,
57  3,  1 |             i odstawili w tył, poza swoją linią, dwanaście wozów kiesonowych
58  3,  1 |           sposób, wziął krótką ręką swoją w posiadanie, zamknął je
59  3,  1 |          wschód i zachód. Popędzą w swoją drogę nad przepaściami szybciej
60  3,  2 |          głucho. Jeździec poszarpał swoją koszulę, podarł na pasy
61  3,  2 |            jelenimi skoki pomknął w swoją drogę. Już się walił na
62  3,  2 |         kawalerska imaginacja. Mowę swoją ilustrował najzabawniej
63  3,  3 |         innymi, przyciskając figurę swoją do murów niezmiernych kamienic.
64  3,  3 |          suknie...~Cedro stał przed swoją wybranką i patrzał na nią
65  3,  3 |          oddala w zaświaty za duszą swoją, która go wiedzie w błogosławione
66  3,  3 |          towarzyszów ujrzał śliczną swoją panienkę w raku jednego
67  3,  3 |             rzucił się powtórnie ze swoją kompanią na górę. W korytarzu
68  3,  3 |       tarany wbiły się w Cosso masą swoją jak dwa drągi katapulty.
69  3,  3 |       Pułkownik Chłopicki sformował swoją poszarpaną kolumnę pod strzałami
70  3,  4 |           ty, stary, zabawnyś ty ze swoją przyziemną, chlebożerną
71  3,  4 |    rozhukanego morza zobaczył. Może swoją korsykańską miłość wolności
72  3,  6 |        gadałby mu w mogiłę ojcowską swoją wolę i rozkaz. A tak...
73  3,  6 |           ten ruch kapitan wciągnął swoją kompanijkę w lasy, a sam
74  3,  6 |         przeszła.~Generał studiował swoją mapę więcej niż godzinę.
75  3,  6 |        zadowoleniem i zaczął w tekę swoją zbierać papiery. Książę
76  3,  6 |             do chwili, kiedy znajdę swoją komendę.~- Dobrze. Obudź
77  3,  7 |       zwycięstwa. Teraz ze wszystką swoją siłą uchodziła z placu!
78  3,  8 |       ludzie dusili się czekając na swoją kolej, i poczęli szukać
79  3,  10|          patrzy bezczynnie, jako za swoją dąży sprawą. Rafał znał
80  3,  10|            on nie da! Wziął garścią swoją, zdobył i garścią zatrzyma!~-
81  3,  13|       jadącym oddziałkiem żołnierzy swoją granatową delię, utkaną
82  3,  13|             dziecięcą niezwykłością swoją, uderzało i dziś z tą samą
83  3,  13|           Pan wielmożny już wtedy w swoją najgorszą złość weszedł.
84  3,  14|        niezłomną dumę, złączy duszę swoją rozpaloną i wzniosłą z ciszą
85  3,  14|        oburącz ponad głowę siłą nie swoją, lecz jakoby sześciu ludzi,
86  3,  15|           Alboż to i ja nie mam pod swoją komendą zbirów, siepaczów,
87  3,  15|         przed gerylasami, boby całą swoją sławę postradał, a pobić