Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       przyczyny czcią i grozą. Och, jakże miło, jak radośnie w tym
 2  1,  1 |           samo ślepiami widzieli.~- Jakże to było?~Chłop spoglądał
 3  1,  1 |             spać?... Czuwał!~- Więc jakże`'~Szlachcic uśmiechnął się
 4  1,  1 |            mówię?~- Mów wasan.~- To jakże? Gdzież reszta? Kto bierze
 5  1,  2 |          pewien był, że nie patrzą. Jakże czarodziejsko, jak rozkosznie
 6  1,  5 |            się ten, co na początku, jakże się tam zwał... Buonaparte... "
 7  1,  5 |         wymykały dźwięki pochwalne. Jakże wielbił swą Baśkę! Stała
 8  1,  5 |          kurniawy. Rafał zadygotał.~Jakże on widzi te pola? Jakże
 9  1,  5 |             Jakże on widzi te pola? Jakże widzi tarniny krzak zadęty,
10  1,  6 |             już ma dosyć pieniędzy, jakże nie zawrzaśnie: "Chinajta,
11  1,  8 |              Uwolnić "obywatela"... jakże mu tam?... z poddaństwa,
12  1,  9 |           zląkł się i zadrżał.~Ach, jakże straszny, jak nieopisany
13  1,  10|              cicho szepnął Rafał.~- Jakże, u Boga Ojca, to asan książęcą
14  1,  10|             przyjechał?~- Nikt.~- A jakże waćpan sądzisz: czy przyjadą
15  1,  12|           albo dźwięk dawno umarły. Jakże straszliwie patrzały teraz
16  1,  12|             ów szept niezrozumiały. Jakże rozdzierającą była mowa
17  1,  12| bizantyjskich przymrużonymi oczyma. Jakże się to dokonało, że wszystko
18  1,  12|           nawet do rzewnych legend. Jakże doskonale natrząsano się
19  1,  13|       ratować.~- Waćpan tu byłeś?~- Jakże! Już my w starym zamku nie
20  1,  14|        oszustwu.~- Doskonale! Tylko jakże to uczynić nie tykając ludzi,
21  1,  16|            ujrzał rodzinną habendę. Jakże mu się ten niski, szary,
22  1,  16|          wiosnę i siedzieć "sobie". Jakże teraz żałowała tego, co
23  1,  16|          ręce i patrząc w ziemię.~- Jakże taki pan -tłumaczył jej
24  1,  17|          pozasłużbowe nocne straże. Jakże polubił owe wigilie! Owe
25  2,  1 |              co ci się podoba. Więc jakże?~- Jestem do dyspozycji
26  2,  1 |    szczęścia... Za wysokie progi, a jakże!~- No, ja jestem u niego
27  2,  1 |             ekwipaż.~- A widzisz.~- Jakże sobie dajesz radę?~- Ekwipaż
28  2,  1 |        pokazać ten dokument.~- Więc jakże? - krzyczał mówca - jeżeli
29  2,  2 |       substantiae a sese divisae... Jakże się nie ulitować nad nim,
30  2,  3 |            i tak na długo zastygły. Jakże dziwnymi stały się te oczy
31  2,  3 |            te oczy Mistrza katedry! Jakże były wzniosłe, potężne,
32  2,  3 |             były wzniosłe, potężne, jakże były silne i wszechobejmujące!
33  2,  5 |              bezdenną woń tęsknoty. Jakże dziwną była dla niej ta
34  2,  5 |             dla niej ta duszna noc, jakże była osobną, odmienną i
35  2,  7 |              Kochane były te drzwi!~Jakże im miły był śliski zgrzyt
36  2,  7 |             owczy, miód i poziomki! Jakże im miłe były te drzwi grube,
37  2,  7 |            Siostrzyczko-niewolnico, jakże się będziesz dzisiaj bawiła?
38  2,  9 |             było, co jest i będzie. Jakże się niegdyś łudził sądząc
39  2,  9 |      schodziła z turni, noc ciemna.~Jakże straszliwą wydała mu się
40  2,  11|           na kalenicy dachu Europy. Jakże się to tutaj gmatwa kłąb
41  2,  11|           piersi. Rzekł wreszcie:~- Jakże obmierzłymi są kraje, w
42  2,  12|         skąd jedzie?~- Z Wiednia.~- Jakże się, u kaduka, ten pan nazywa?~
43  2,  12|        folwarczek.~- Masz własny?~- Jakże? Stokłosy!~- Bój się Pana
44  2,  12|        wracać do rodzinnego domu, a jakże ja pojadę do ciebie? Co
45  2,  12|            spadnie na moje barki.~- Jakże to?~- Na teraz, uważasz...
46  2,  14|      dobrodzieja mojego, mentora... Jakże cenne zdrowie?... - krzyczał
47  2,  14|            i biorąc się pod boki.~- Jakże się cieszę!~- Pozwoli pan
48  2,  14|         jednego. Eheu me miserum! A jakże też pan hrabia myśli brać
49  2,  14|              austriackim hrabią, bo jakże tak bez niczego?... Nie
50  2,  14|        żywotowi, poznawać ich siłę. Jakże inaczej odwrócić ciosy?
51  2,  17|            nim krok, zrobił dwa - i jakże nie pójdzie w dół! Buch
52  2,  19|         wojskowego sądu wyprosi - a jakże! Będzie ją widział.~- Wysiekierski
53  2,  20|    przemierzył niewymownym rozumem! Jakże to mówi! Posłuchaj tylko...
54  2,  21|             oka ze swego bożyszcza.~Jakże była piękną!~Głowa jej stała
55  2,  21|             również i trzewiki...~- Jakże śmiesznym jest mąż, któremu
56  2,  22|            nie było frymuśnego.~- A jakże wrócisz, bracie?~- Wrócić
57  2,  22|             łomotali Niemiaszków.~- Jakże to było?~- A no stoimy tu
58  2,  22|     zobaczył, że nas tyla ruchawki, jakże ci nie zawrzaśnie na nich
59  2,  22|         polu czworobok - i ani weź! Jakże, hycle, nie wyrzną do nas!
60  2,  22|           mieli ani jednego działa. Jakże tu dobywać twierdzy samą
61  3,  1 |         wąsiska rozgarnął:~- A no i jakże! Toby żołnierz żołnierza
62  3,  1 |   delikatnie, czemu nie strzyla: "A jakże, pada tamten, bede strzyloł,
63  3,  1 |           myśl-uczucie, myśl-cześć.~Jakże wielkim, silnym i potężnym
64  3,  3 |         męstwo i zdziczenie bojowe.~Jakże jesteś piękna... - marzył
65  3,  3 |              Onaż to na nim leży?~- Jakże cię kocham... - szepnął
66  3,  3 |               jak mamę kocham!...~- Jakże on teraz, towarzysze, przed
67  3,  3 |      podwórza, czarne okna i drzwi. Jakże to wszystko okrutnym przemówiło
68  3,  5 |             widok wiosennego nieba. Jakże się radował obrazem piaszczystych
69  3,  5 |        wyszedł?~- Bogu dziękować.~- Jakże to było? Gadajże, nie stój!~-
70  3,  6 |             żłób! Słyszałeś?...~- A jakże, słyszałem... - mruknął
71  3,  6 |           umierać?~- Ani myślę.~- A jakże się ma twoja tkliwa rana?~-
72  3,  7 |             siłą uchodziła z placu! Jakże straszliwie dudniły armaty
73  3,  7 |          tej nocnej drodze odwrotu! Jakże ciężki, znużony i grobowy
74  3,  7 |        wstępuje do wojska?~- Aha.~- Jakże się cieszę!~- Nie masz czego...
75  3,  7 |   nadzwyczajnie dla nas zyskowna.~- Jakże to?~- Masa wojska cesarskiego
76  3,  9 |           się nie mogło jej krasie. Jakże ta Kępa odmienna była od
77  3,  9 |     zobaczył, czy most skończony.~- Jakże on to zobaczy?~- Może zmiarkować
78  3,  10|             na dziedziniec dworski. Jakże się zmienił! Pełen był koni
79  3,  11|            wyroku baśni cudownej... Jakże głęboką, jak zrosłą z ziemią
80  3,  11|          tych murów nie pozostanie. Jakże mam ludzi w nich trzymać!~-
81  3,  12|           zgłębiał swoje położenie. Jakże się to stało, że z oficera
82  3,  12|             rozkazy swego generała? Jakże się to stać mogło, że zamiast
83  3,  13|           szumnym w progi kościoła. Jakże wydaje się niski i mały!
84  3,  13|            wydaje się niski i mały! jakże ubogi i ciasny! Wszystko
85  3,  15|              spełnię to wszystko. A jakże myślisz stąd się wydostać?
86  3,  17|         teraz Olbromski nie wątpił. Jakże nie huknie ku niemu z całej
87  3,  17|  nieszczerze mruczał Olbromski. - A jakże myślisz dalej? kiedy i dokąd