Tom, Rozdzial

 1  1,  8 |            do siedzących.~- Książę Gintułt - szepnął do brata kapitan:~
 2  1,  8 |           lśniącego obuwia. Książę Gintułt podszedł z uśmiechem do
 3  1,  8 |            pragnął. Otóż...~Książę Gintułt patrzał mu w oczy ze skrytym
 4  1,  8 |            w oczach Piotra. Książę Gintułt z całe j siły odtrącił chłopa.
 5  1,  8 |            wykaszlał chory.~Książę Gintułt leniwym ruchem dźwignął
 6  1,  8 |         sobą szczęk klamki:~Książę Gintułt wszedł do izby. Cicho zbliżył
 7  1,  8 |        przyciśnięto oczy...~Książę Gintułt siedział w zamyśleniu na
 8  1,  8 |            Na samą myśl, że książę Gintułt pocznie z nim rozmawiać
 9  1,  9 |         bryczek i wozów. To książę Gintułt z całą swoją rodziną i dworem
10  1,  9 |          przy trumnie brnął książę Gintułt, za nim owe piękne i brzydkie
11  1,  9 |            najsilniejszego. Książę Gintułt szedi sam na przedzie, z
12  1,  10|            do niej siedział książę Gintułt. Oczy miał utkwione w twarz
13  1,  10|     przecudnym cha-cha-cha, książę Gintułt odwracał z trudem oczy od
14  1,  10|            się. Stał w nich książę Gintułt. Na ustach-miał półuśmiech
15  1,  12|           jesieni roku 1797 książę Gintułt jako tako załatwił obowiązki
16  1,  12|         armii. W chwili gdy książę Gintułt stanął w tym mieście, emigracja
17  1,  12|        zupełnej amnestii...~Książę Gintułt doświadczał złudzenia, że
18  1,  12|           w dłoniach. Jeden książę Gintułt słuchał obojętnie.~Ogarniało
19  1,  13|         Już następnego dnia książę Gintułt wyjechał z Wenecji. Powziął
20  1,  13|      państewek niemieckich. Książę Gintułt jechał z postanowieniami
21  1,  13|       Iskry zalśniły na bagnetach. Gintułt usunął się z drogi i chciał
22  1,  13|         emeuty w Weronie. Nazwisko Gintułt. Z książęcego rodu...~-
23  1,  13| rozmawiający z księciem - również. Gintułt poszedł oczyma za ich wzrokiem.
24  1,  13|         Kto prosi?~- Jestem książę Gintułt.~- Gintułt... Gdzieś widziałem...~-
25  1,  13|           Jestem książę Gintułt.~- Gintułt... Gdzieś widziałem...~-
26  1,  13|          mów prędko, mości książę.~Gintułt nie tracąc czasu zaczął
27  1,  14|        Rzeczypospolitej "obywatel" Gintułt zdążał w zakrytej budzie
28  1,  14|       Książę Sułkowski - powtórzył Gintułt zaglądając mu między rzęsy
29  1,  14|         Czy mię poznajesz? - rzekł Gintułt podchodząc do stołu. Sułkowski
30  1,  14|  uśmieszkiem.~- Proszę cię - mówił Gintułt wygładzając koronkę swego
31  1,  14|            Ach, dziecko!...~Książę Gintułt zmienił przedmiot rozmowy.~-
32  1,  14|       Campo-Formio... -zaśmiał się Gintułt jadowicie. - Okrutną sprawił
33  1,  14|    Tworzenia potęgi... - powtórzył Gintułt.~- Można nauczyć się uderzeniem
34  1,  14|         dla republikanów...~Książę Gintułt zaśmiał się sucho, krótko,
35  1,  14|     słusznie zrobił-rzekł obłudnie Gintułt. - "Milczą, tam prawa, gdzie
36  1,  14|          chwastu, pszenicę.~Książę Gintułt uśmiechał się wciąż słabym,
37  1,  14|              Byłem także - ciągnął Gintułt - w hotelu de la Chantereine.~-
38  1,  14|        podwójną ilość krwi.~Książę Gintułt w milczeniu słuchał ze zwieszoną
39  1,  14|            czaszki Sfinksa.~Książę Gintułt wstał niecierpliwie, przeciągnął
40  1,  15|           własne przyczyny. Książę Gintułt opłacił był za swego wychowańca
41  1,  17|        końca, brzmi w uchu. Książę Gintułt, przebudziwszy się ze snu,
42  1,  17|            kraj lombardzki. Książę Gintułt miał właśnie wyjeżdżać z
43  1,  17|            270 kanonierami.~Książę Gintułt, przypatrzywszy się z uwagą
44  1,  17|         dusza wzgardzona...~Książę Gintułt nosił starym wiarusom, których "
45  1,  17|           dosięgły szczytu. Książę Gintułt sam począł zapadać na zdrowiu.
46  1,  17|           jednego do drugiego. Gdy Gintułt stanął przy nim, spojrzał
47  1,  17|         zaprzestaniu walki, książę Gintułt szedł przed samym zachodem
48  1,  17|       prętre; gdzie spał niedawno. Gintułt przycupnął na wygniecionym
49  1,  17|      bagnetem, darli się do armat. Gintułt nie mógł pojąć, co to za
50  1,  17|        szyję i wsiąkła w ciemność. Gintułt szedł z nimi. Broń do ataku,
51  1,  17|          świata. Bili się w szale. Gintułt nie widział świata. Werznął
52  1,  17|          mu w twarz obelgi. Książę Gintułt złamał swą szpadę i ze wzgardą
53  2,  1 |       powziął wiadomość, że książę Gintułt jest w kraju, że przesiaduje
54  2,  1 |          jednak wiedzieć - ciągnął Gintułt - że się zaprzęgniesz do
55  2,  1 |        mówisz.~- E, nic! A cóż ten Gintułt tak u licha sekretnie pisze,
56  2,  2 |               Loża profanki~Książę Gintułt przy pomocy "brata" Rafała
57  2,  4 |               Loża profanki~Książę Gintułt przy pomocy "brata" Rafała
58  2,  11|        najśmielszych górali książę Gintułt uparł się, żeby jechać dalej.
59  2,  11|     potężny patrycjuszu... - rzekł Gintułt odchodząc z tego miejsca.~
60  2,  11|            kamiennej ławce. Książę Gintułt wydobył teczkę i jął przeglądać
61  2,  11|        ukąszenia ciemności. Książę Gintułt podniósł rękę i ułamał jedną
62  3,  7 |            We drzwiach stał książę Gintułt. Ranny poznał go bardziej
63  3,  7 |       zabawnie na przodzie.~Książę Gintułt zbliżył się do Rafała i
64  3,  7 |            ostatni opatrywał rany, Gintułt siadł w nogach Rafałowego
65  3,  7 |        łóżka.~- Cieszę się - rzekł Gintułt - że nie jesteś ciężej chory,
66  3,  7 |               Ojciec mię wezwał...~Gintułt uśmiechnął się pobłażliwie.~-
67  3,  8 |          trzeciego kwietnia książę Gintułt schodził ze wzgórz Dynasowskich
68  3,  8 |         tedy przebyć Wisłę łodzią. Gintułt zatrzymał się u stóp wzgórza
69  3,  8 |       obrębu szańca przedmostowego Gintułt przystanął na przecięciu
70  3,  8 |            wreszcie droga i książę Gintułt powziął wiadomość o miejscu
71  3,  8 |   nieprawdaż? Przypominam sobie...~Gintułt skłonił się z dala.~- Racz,
72  3,  8 |          podasz myśl szczęśliwą... Gintułt zatrzymał się u drzwi i
73  3,  11|            generała dowódcy książę Gintułt. Przyprowadził on ze sobą
74  3,  11|     ośmnastofuntowe armaty.~Książę Gintułt osobliwą pieczą darzył jeden
75  3,  11|        nowe szańce... Tylko książę Gintułt, po skończeniu dziennych
76  3,  11|      zawołał po imieniu. To książę Gintułt stał przy portalu i kiwał
77  3,  11|       pomocy nie otrzymają. Książę Gintułt skoczył w stracony wyłom
78  3,  11|          chwilę trwała niepewność. Gintułt pośliznął się na ruchomych
79  3,  11|           Lei! Nie waż się ruszać!~Gintułt przymknął oczy. Pękały mu
80  3,  11|      Michcik dążył za nim. Gdy tak Gintułt wbiegał po gliniastych stopniach,
81  3,  11|      skinął głową i złożył lunetę. Gintułt stanął przed nim.~- Czego? -
82  3,  11|        komenda została powtórzona, Gintułt schwycił generała za rękę,
83  3,  11|         Nowe rozległy się strzały. Gintułt chwycił Sokolnickiego za
84  3,  11|              Żołnierze! - krzyczał Gintułt, leżący na ziemi - nie słuchajcie
85  3,  11|         oczyma po ziemi. To książę Gintułt... Nad nim pochyla się i
86  3,  12|            Rafał Olbromski, książę Gintułt i żołnierz Michcik cichaczem