Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |               hery! Widzicież wy, moi ludzie... A na to miejsce przecie
 2  1,  1 |             będzie. Jak świat światem ludzie ze solą jedzą. Trza ją w
 3  1,  1 |               króbkach trzymać. Zawdy ludzie króbki robili, jedle na
 4  1,  1 |            pyta - rzekł Nardzewski. - Ludzie gadają tacy, co widzieli...~-
 5  1,  1 |             Moja to jest ziemia i moi ludzie. Te Wyrwy to jest mój kraj.
 6  1,  1 |              opłacił? Przyszli za nim ludzie bezpańscy z dobrawoli, nędzarze
 7  1,  6 |               słyszał, że obok komina ludzie mówią, ale dusza jego, jakby
 8  1,  6 |               na rynek i słyszy, jako ludzie gadają, że w tym mieście
 9  1,  6 |            Ślepe oczy widzą... Siedzą ludzie na niskich pieńkach dokoła
10  1,  8 |             jego przewodem wychodzili ludzie na pańskie, on pilnował
11  1,  8 |          każdego włókna należę. Co za ludzie! Każdy inny, każdy odmienny,
12  1,  8 |               gdy w dniach utrapienia ludzie poczęli zostawać za mną,
13  1,  9 |           ruszył przodem. Za nim szli ludzie z pochodniami. Tuż przy
14  1,  10|              pozór żyli. Nawet starzy ludzie nad czymś głęboko dumali.
15  1,  10|           niemało! Gdzie dawniej, jak ludzie zapamiętają, trznadle się
16  1,  10|            cicha rzekł książę - bo to ludzie zaraz by roznieśli po świecie,
17  1,  11|                jaki to... Cie wy, moi ludzie...~Rafał ruszył koniem,
18  1,  12|       pierwsze rzędy infanterii. Szli ludzie przywaleni kurzem od głów
19  1,  12|               do kurzu, ujrzał, że ci ludzie byli oberwani, prawie bez
20  1,  12|       Podniósł oczy ze drżeniem. Obcy ludzie snują się naokół... Wszedł
21  1,  12|            szukali teraz oparcia... w ludzie! Wzdychali do jego wierzeń.
22  1,  13| małoszlachecka masa -to któż to jest? Ludzie z prizonów i zbiegi. Gniew
23  1,  17|               nie mający wspólnego... Ludzie snują się i wiercą naokół,
24  1,  17|             na ramiona. Tymczasem już ludzie przyzwyczaili się do posługi.
25  1,  17|          chwili drzemać, tak samo jak ludzie. Posłaniec uczuł, że jest
26  1,  17|              nie mógł pojąć, co to za ludzie. Widział w blaskach ognia
27  2,  1 |             towarzyskim kostiumie. Ci ludzie dobrego wychowania, dziedzice
28  2,  2 |             sit malum?... To nie dwaj ludzie mocują się w słowie, nie
29  2,  2 |           ducha swego w pustyni ponad ludzie, jedynego urobi na obraz
30  2,  9 |           maliny, z nagła otoczyli go ludzie. Nareszcie ich widzi! Porwał
31  2,  11|           oczyma na nieznanych ludzi. Ludzie Północy szli krok za krokiem,
32  2,  14|          balów śledziłem ich zamysły. Ludzie ci nie cofną się przed niczym.
33  2,  14|              blady i przerażony. - Ci ludzie mogą to sprawić, że ci oto
34  2,  17|           wciągam. A dokoła mnie swoi ludzie. Słyszę rozkaz. Wtedy! Myślę
35  2,  17|             ale na całe miasto Genuę. Ludzie poczęli mrzeć jak muchy,
36  2,  17|               cyzalpiński. Zlękli się ludzie. Wdała się dezercja, nastał
37  2,  17|          Jeden za drugim szły okręty. Ludzie nasi odkryli głowy. Milczą
38  2,  18|             winem, to nie racja, żeby ludzie o suchej gębie przemarzali
39  2,  21|              gasną, muzyka niemieje i ludzie stają zdumieni wokoło. Mijała
40  2,  21|               sobie osobno, bo gotowi ludzie pomyśleć, że to ja cię za
41  2,  22|          dzwoniły. Kto? co? A no lecą ludzie i gadają, że z Polski ślachta
42  2,  22|                 No i cóż?~- Polecieli ludzie w Krakowską, w Lubliniecką,
43  2,  22|              w miejsce wskazane.~- My ludzie niebogaci - mówił starszy -
44  2,  22|            tylko jak na żołnierza. My ludzie nietutejsi, obcy. Jak życie
45  2,  24|             jazda. Stali tu w szeregu ludzie lepiej odziani, zastępcy
46  2,  24|          jakiejkolwiek religii i rodu ludzie, zamieszkali na ziemi Polskiej,
47  2,  24|           pytania. Wtedy rzekł:~- Oj, ludzie, ludzie!... Wy tam strzelacie
48  2,  24|            Wtedy rzekł:~- Oj, ludzie, ludzie!... Wy tam strzelacie z
49  3,  1 |               została w pień wycięta. Ludzie zerwali się do oręża jak
50  3,  1 |            bije. "Coście są za jedni, ludzie? - pyta się - skądeście
51  3,  1 |          słowa. Choroba wie, co to za ludzie są takie! Niejednegom już,
52  3,  1 |               twardo na siodle. Spali ludzie, od chłodu nocy wiosennej
53  3,  2 |              po rozstawieniu placówek ludzie rozbiegli się po wsi w poszukiwaniu
54  3,  2 |          obficie w puste żłoby. Kiedy ludzie zajęli się gotowaniem dla
55  3,  2 |             ognisk, gdyż wszędzie tam ludzie leżeli na rozciągniętych
56  3,  3 |         nadszedł do asekuracji armat.~Ludzie byli spragnieni walki, kobiet,
57  3,  3 |           piwnice. Z rumowia wyłazili ludzie. Gałgany na nich krwawe,
58  3,  3 |          piaskiem. Na nich to czyhali ludzie pokrwawieni, przeważnie
59  3,  3 |          otwory okien zaczęli wyłazić ludzie starzy, baby z siekierami,
60  3,  3 |         framugach zakratowanych okien ludzie dusili się rękoma, zarzynali
61  3,  3 |             na korytarz zamknięci tam ludzie. Straszliwy wrzask napełnił
62  3,  3 |          obojętności porósł i zeżarł, ludzie bez twarz;, a z rozszalałymi
63  3,  3 |        miejsce pełne jest szykan. Ale ludzie odetchnęli. Bić się na powietrzu!
64  3,  3 |             tamtych oknach! Jacyś tam ludzie...~Cicho jak zmora szedł
65  3,  4 |      chrzypieć na łamanie w zasuwach, ludzie przyśpieszali roboty, na
66  3,  4 |      oślepiające słońce. Uczuł, że go ludzie na ruchomym materacu niosą
67  3,  6 |          zwierz gotowy do skoku, lecz ludzie dobrze wiedzieli, że wiosenkę
68  3,  6 |           momencie go schwycił. Wtedy ludzie i konie stali się jak masa
69  3,  6 |              Konie zlały się z końmi, ludzie z ludźmi. Barwa jeno została,
70  3,  6 |          Starania jego szły na marne. Ludzie walili się co chwila. Kule
71  3,  6 |           postronki, chomąta. W ogniu ludzie poparzeni jęczeli. Jeszcze
72  3,  8 |           drewnianych barakach, gdzie ludzie dusili się czekając na swoją
73  3,  9 |               wcale nie umieją. Są to ludzie wykwintni, robią wrażenie
74  3,  9 |              w siwym blasku migotały. Ludzie skłębili się w bezkształtną
75  3,  11|     zgromadził z tamtej strony Wisły. Ludzie ci nie byli dotychczas uzbrojeni
76  3,  11|        ocalenia ojczystego miasta?... Ludzie sandomierscy oglądali ze
77  3,  11|       tylekroć w ciemne noce widzieli ludzie nad kościołem Świętego Jakuba.
78  3,  11|              ponad czubami kościołów. Ludzie z rynków, z uliczek, z mieszkań,
79  3,  11|       rozwianym włosem mijał baterie. Ludzie, stojący w milczeniu u armat
80  3,  12|     pracowicie od wczesnego runa, nim ludzie na dobre się zbudzą, niezrównany
81  3,  14|              i czekał znieruchomiały.~Ludzie nocni szli wolno, zgrzytając
82  3,  15|         dążono. Trafiali się jednak i ludzie łakomi na grosz albo jowialni
83  3,  17|           badylów, pniaków i korzeni. Ludzie w chłodku, przejętym od