Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       pewnej chwili od szczytu góry dał się słyszeć tępy, jednostajny,
 2  1,  1 |    styczniowy. Wiatr się odwrócił i dął z północy. Z drzew nie leciały
 3  1,  1 |         Nardzewski ochrypłym głosem dał rozkaz, żeby stanąć, i wręczył
 4  1,  1 |    obrączkowych wsypał do trzosika, dał dwu pocztowych, dwa konie
 5  1,  1 |           książę jegomość Auersperg dał wielki bal, gdzie się aż
 6  1,  1 |             rozpowiadał.~Nardzewski dał znak furmanowi i sanie,
 7  1,  1 |                   wołał Nardzewski. Dał się słyszeć ponury, groźny
 8  1,  3 |           długo, z wytężoną uwagą w dal patrzał. Z nagła radosnym,
 9  1,  3 |       Nigdzie nie było żywej duszy. Dał znak Krzysiowi. Przesadzili
10  1,  5 |        chwili, że wiatr mu sprzyja: dął z tyłu, podniecał kobyłę
11  1,  5 |             skulił, plecami oparł i dał w objęcia pochwycić marzeniom.~
12  1,  5 |             jak kupa piasku. Wicher dął zaciekle. Wypadał z gwizdem,
13  1,  5 |          sanicach i wpatrywał się w dal. Wtedy Rafał przyczołgał
14  1,  6 |          znowu to samo powiedział i dał mu drugiego dukata. A jak
15  1,  6 |       skrzypki i torbę. Ten dziadek dał mu toto. Ha no, zołmierz
16  1,  6 |           diabłów wypędził, toby mu dał swoją córkę za żonę. Zołmierz
17  1,  7 |          ligawki, i leci w zroszoną dal przygrywka żabiego chóru.
18  1,  7 |           jechać z domu! Tyle że mi dał ślepego wałacha i kobyłę
19  1,  8 |            Za budynkami, na drodze, dał się słyszeć turkot i wkrótce
20  1,  8 |          Waćpan nie wiesz, czy jak? Dał głowę. Tak jakby ją kazał
21  1,  8 |       pewnej chwili, widać, kapitan dał znak schyleniem powiek,
22  1,  10|             oczy!...~- Waść byś jej dał radę - chy! Jezus ci Maria!~-
23  1,  12|           sprawy ziemskie... Cóż by dał za to, ażeby z nim przepędzić
24  1,  16|            u boku szybkiej łodzi, w dal niezgłębioną odpłynęło.~
25  2,  1 |             jakieś nazwisko. Książę dał mu znak skinieniem głowy.
26  2,  2 |            drży ziemia, gdy burza w dal i noc uchodząca grzmi i
27  2,  2 |      szczęśliwego ojca, któremu los dał kości twarde, a w nich niepożyty
28  2,  2 |            łoże duchowego lenistwa, dał się ogarnąć doskonałej bezwładności
29  2,  2 |           mówiąc:~- Pozwól, abym ci dał pocałunek pokoju, a ty go
30  2,  3 |      twierdząco odpowiedział, mówca dał znak, a jego towarzysze
31  2,  3 |            Drzwi cicho zaszemrały i dał się słyszeć podniesiony
32  2,  3 |          odpowiedział, je z odwagą.~Dał się słyszeć głos majora
33  2,  4 |           mówiąc:~- Pozwól, abym ci dał pocałunek pokoju, a ty go
34  2,  6 |  rozszerzyły się w oczach i ustach.~Dał się słyszeć na brukowanym
35  2,  10|      Polskiej?~I teraz przybysz nie dał żadnej odpowiedzi. Ale tamten
36  2,  12|           ich tym samym gościńcem w dal zasnutą sinymi lasami. Olbromski
37  2,  17|             kieszonki cwancygiera i dał go kuchennemu chłopcu wskazując
38  2,  17|           Panie Jezu, takowego dnia dał dożyć i takowym miłosierdziem
39  2,  17|            swoje. Wielki wódz słowo dał. A żołnierz wodzowe słowo
40  2,  17|          Generał Fressinet wyszedł. Dał znak. Murzyni nie spodzieli
41  2,  18|           Na prawo i na lewo szły w dal zagony, obleczone w czarne,
42  2,  19|          ustał tylko samotny dzwon.~Dał się słyszeć jakiś jeden
43  2,  20|       obumarłe serce. Ileż by za to dał, by posiąść na własność
44  2,  20|             w ciemną sztolnię nocy. Dał się unieść marzeniom. Przebywał
45  2,  21|           za parę chwil znowu mu ją dał taniec. Wtedy z głębokości
46  2,  21|          otwartymi oczyma patrzał w dal. Zbliżył się do niego Krzysztof
47  2,  21|            odliczył kilka dukatów i dał jej w rękę.~- Trzymaj to,
48  2,  22|          swoje pieniądze.~Rafał nie dał się prosić i tęgo zajadał.
49  2,  22|          cichy wypoczynek, gdy wtem dał się słyszeć łoskot od gwałtownego
50  2,  22|         ręką. Na dworze słyszeć się dał wesoły gwar, szczęk broni
51  2,  22|            złagodniał. Nie tylko że dał im kartę drożną na Siewierz
52  2,  22|        Nareszcie posługujący wiarus dał im znać, że pan kapitan
53  2,  22|           szopę na głowie, wreszcie dał folgę wrodzonej swadzie:~-
54  2,  24|          Noclegi wypadały gdzie Bóg dał. Czasami w pobliżu dworów
55  3,  1 |           Pireneje. Cedro wlepiał w dal oczy i szukał w górach swej
56  3,  3 |               Trzech groszy bym nie dał...~- Cha, cha... jak mamę
57  3,  3 |        znikł w ich mroku. Cedro nie dał jeszcze pięciu strzałów,
58  3,  3 |        usłyszał okrzyk:~- Qui vive?~Dał hasło. Z głębokiego mroku
59  3,  3 |             Ale oprawca już się nie dał zdusić. Krwawa jego wściekłość
60  3,  3 |           korytarza drugiego piętra dał się słyszeć chór stokroć
61  3,  5 |            brzmiała ta pieśń, kiedy dał się słyszeć gwałtowny tętent,
62  3,  6 | patrolowania. Dwadzieścia pięć koni dał na awangardę z porucznikiem
63  3,  6 |             gałązki. Myśli biegły w dal, podobne do spojrzenia przebijającego
64  3,  6 |                Przystanął. Patrzy w dal. Nie ma i drugiego. Któż
65  3,  6 |   bezwiednie, z oczyma utkwionymi w dal, przeniósł nogę przez grzbiet
66  3,  6 |       nieprzyjemnie, mdło i głupio. Dał się jak tchórz porąbać...
67  3,  6 |            drzwi na oścież.~Z sieni dał się słyszeć głos bynajmniej
68  3,  6 |             jeszcze była noc, kiedy dał się słyszeć głuchy tętent
69  3,  6 |       zstąpiła w płaszczyznę.~Rafał dał wówczas koniowi ostrogę
70  3,  6 |           Wyszukał oczyma Sołtyka i dał mu rozkaz:~- Ognia! ,~Sołtyk
71  3,  7 |           tamtym kierunku.~O świcie dał się słyszeć daleki ogień
72  3,  9 |           pierwsza pikieta obozowa. Dał hasło, parol - i został
73  3,  9 |            Kapitan mojego szwadronu dał rozkazy. Zaczailiśmy się
74  3,  9 |             kiedy w nizinie Powiśla dał się słyszeć głos dwu bębnów
75  3,  9 |        przed nimi. Jeszcze chwila i dał się słyszeć szmer, zbiorowe
76  3,  9 |           przedświt rozniecił się i dał widzieć obraz morderczej
77  3,  11|           się z kupy całą siłą. Nie dał rady. Powtórnie runął w
78  3,  11|           byli w ich tłumie. Książę dał się poznać i niezwłocznie
79  3,  11|          biec musi... Ale gniew nie dał mu stanąć. Zwalany błotem,
80  3,  11|       żołnierzy przebiegło tamtędy. Dał się słyszeć łoskot strzałów
81  3,  11|        kryły się po kątach. Michcik dał im znak ręką, żeby milczały.
82  3,  13|            końcu ogrodu i na chwilę dał wolność duszy. Ujrzał jak
83  3,  13|      skałami białych podstaw wieży. Dał rozkaz do wsiadania i sam