Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         ta już był blisko kraj. Z dala Święty Krzyż widać... Zdarzył
 2  1,  2 |        zamącanej przez kłamców.~Z dala, z dala, od przednich sań
 3  1,  2 |          przez kłamców.~Z dala, z dala, od przednich sań leciała
 4  1,  2 |       dalszy. Ale za chwilę znowu dała się słyszeć rzecz miodopłynna:~- "
 5  1,  2 |         przymkniętej okiennicy. Z dala, ze dworu, dochodziły tony
 6  1,  2 |      zagrało, jak ta rozkoszna, z dala dochodząca muzyka...~Co
 7  1,  3 |       gotów...~W sąsiednim pokoju dała się słyszeć głośniejsza
 8  1,  3 |       kierunku Złotej i widnego z dala Samborca. Co tchu przekroczyli
 9  1,  4 |          niematerialne, płynące z dala na podobieństwo owego jadła,
10  1,  5 |          Była to kuźnia stojąca z dala od folwarku, w alei.~Teraz,
11  1,  5 |    załamała się była i zginęła. Z dala poczuwszy wilka konięta
12  1,  7 |    płacząca z cicha w sieni domu, dała mu znak, że ojciec nie chciał
13  1,  7 |       poza siebie i objął widny z dala dom i okolicę. Wpatrzył
14  1,  7 |           i biło ślepymi ciosy.~Z dala, nad łąkami, dogasała zorza.
15  1,  7 |          ogniska Rafał, stojący z dala, widział bezmyślnie, cielesnymi
16  1,  7 |     tonikę zaczął, odpowiedział z dala drugi, tamtemu trzeci...
17  1,  7 |          nocami ku Połańcowi... z dala widziałem naszą stronę...
18  1,  7 |   nieskończoność. Ale światłość z dala nadchodząca pokropiła hyzopem
19  1,  8 |      Wygnanka leżała za borami, z dala od szerszych dróg, w pustce
20  1,  8 |           księcia. Rafał, który z dala, bez ruchu, stał obok płotu
21  1,  8 |           tedy obaj ze czcią i, z dala stojąc, modlili się sami
22  1,  9 |         wspaniałą czeredą szedł z dala onieśmielony Rafał. Przy
23  1,  10|     ciennikiem i w głębi parku, z dala stojące głuchym, dumnym,
24  1,  11|         do niej jednego wyrazu. Z dala odpowiadała na jego głęboki
25  1,  12|    bezradnie patrząc. Nareszcie z dala, bez pośpiechu, wyszedł
26  1,  13|           tamtą stronę, Ale już z dala poznał, że nie grają. Doszły
27  1,  13|  Dąbrowski minął salę, prędko i z dala oddawszy pozdrowienie wojskowe
28  1,  15|      straż stojąca na czatach nie dała znać, że nadciąga "Himcio"
29  1,  16|          idącej wolno Marzanny. Z dala na wzgórzu ujrzał rodzinną
30  1,  17|          austriacka ukazała się z dala w ulicy. Oficerowie szli
31  1,  17|     poszedł na jego spotkanie i z dala, wskazując, co się dzieje,
32  2,  1 |    magnacka, ukryta w ogrodach, z dala od głównych ulic miasta
33  2,  7 |     zaczynały szumieć żałobnie. Z dala, po górach zasłanych lasami,
34  2,  9 |   wszystko, ukoiła snem wszystko, dała wszystkiemu spoczynek, z
35  2,  9 |         by stworzyć kupę gnoju, z dala od matki-gałęzi, z dala
36  2,  9 |           dala od matki-gałęzi, z dala od rodzimej, wapiennej gleby
37  2,  9 |     wapiennej gleby buka, nawet z dala od ziemi.~Wtedy, gdy o tym
38  2,  9 |        albo sczerniałego gonta. Z dala wśród nich widać było białe,
39  2,  12|     Głuchą ciszę przerwie tylko z dala niesione naszczekiwanie
40  2,  12|          ziąbu nakryta; podobna z dala do szarej skiby czy do kamienia
41  2,  15|     jesienne liście szeleszczą. Z dala, z pól, polatał chłodny
42  2,  16|   przodkary, ogony i jaszczyki. Z dala za piechotą i artylerią
43  2,  17|         pieniążek na dłoni. Już z dala mówił ze śmiechem:~- Nie
44  2,  17|    szlusuje w bitwie, że do się z dala gadają oczyma albo przez
45  2,  17|       wiklowe chlusty widzą się z dala, jak u nas po nadrzeczu.
46  2,  17|         pokotem. Widzieli my go z dala, ów cmentarz chodzący po
47  2,  17|           nam się rajem, gdy my z dala ujrzeli twą piękną górę
48  2,  18|          prowadzącą do Olszyny. Z dala na uboczu został rodzinny
49  2,  19|          do Bramy Floriańskiej, z dala już spostrzegli znaczny
50  2,  19|          jeden głos, dochodzący z dala, jakoby dziecięce gwarzenie,
51  2,  20|          tedy na dawne miejsce, z dala obszedłszy tak wielki kawał
52  2,  21|        popiół fioletowoperłowy. Z dala, zza dziesiątych ścian,
53  2,  21|           paliło się ognisko, i z dala już widać było przy nim
54  2,  23|          w niską równinę Bzury. Z dala, o dwie blisko mile, ujrzeli
55  2,  24|      żalem ten rozkaz spełnili. Z dala, z dala jeno widzieli bure
56  2,  24|        rozkaz spełnili. Z dala, z dala jeno widzieli bure dymy,
57  2,  24| Zakroczymiem a Utratą, widzieli z dala we mgłach zimowych ów po
58  2,  24|          z niej odniósł wrażeń. Z dala ujrzał jeźdźców w burki
59  3,  1 |       nieznanym zgoła kierunku. Z dala pod leśnym wzgórzem ujrzeli
60  3,  1 |      niemożliwe.~Widział on już z dala wojnę i wrosła weń, jak
61  3,  2 |   Krzysztof grzał się i suszył, z dala stojąc przy jednym z ognisk,
62  3,  3 |          w mroku po schodach. Ona dała znać księżom...~Przypadł
63  3,  3 |           po schodach ostatni i z dala od grupy, zobaczył na prawej
64  3,  3 |         pospołu z towarzyszami. Z dala, z ciemności zawalonej trupami
65  3,  3 |   Engracia, na Calle del Cosso. Z dala już widać było, że to miejsce
66  3,  6 |          towarzyszył mu z boku.~Z dala już, na gościńcu i w obrębie
67  3,  6 |  Sokolnicki noga za nogą jechał z dala od wszystkich, sam. Przed
68  3,  6 |           kłoć obdartą wynosili z dala za wioskę. Tam ją układali
69  3,  7 |         nade dniem. Szopa stała z dala od drogi, usłyszał jednak
70  3,  8 |           Książę ukłonił mu się z dala. Stary generał pokiwał ku
71  3,  8 |             Gintułt skłonił się z dala.~- Racz, mości książę, zająć
72  3,  9 |          Dziewanowskiego. Rafał z dala poznał swe barwy. Na błotnistym
73  3,  9 |      słabo odbijały się w toni. Z dala, zza Wisły, kiedy niekiedy
74  3,  9 |           Rafał poszedł za nimi z dala i słyszał całą sprawę. Kiedy
75  3,  9 |    Warszewickiej, w górę rzeki. Z dala postrzegliśmy łyżwy wolno
76  3,  9 |         domów i błonie za wsią. Z dala widać było wieżyczkę drewnianego
77  3,  9 |         wodzie Wisły, widocznej z dala. W tym świetle jak na dłoni
78  3,  9 |      myśli i kogo wspomina. Oto z dala, z dala, zza Wisły doleciał
79  3,  9 |           wspomina. Oto z dala, z dala, zza Wisły doleciał wrzask
80  3,  10|  obojętnie z boku drogi. Ujrzał z dala Stokłosy... Ponieważ tam
81  3,  10|           sensację cielesną, że z dala ktoś jeszcze pędzi na koniu
82  3,  17|       zjeżdżał zaprząg solidny. Z dala widać było, że wysoko schlastany