Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |  Olchowskiego ze szkół, gdziem się tyle że wałkonił i po wagarach
 2  1,  2 |           po brzegi wąwóz, których tyle w tamtej okolicy; gdzie
 3  1,  2 |            w którym nogi trzymamy. Tyle że z nami jedziesz, jak
 4  1,  2 |       zeskoczył z konia i stanął w tyle sanek. Przez chwilę myślał,
 5  1,  2 |     sposobu! Przyrósł do miejsca w tyle sanek. Owiewał go czarodziejski
 6  1,  2 |           czeladzi, przybudowana w tyle dworu. Cześnik w przewidywaniu
 7  1,  2 |          czemu czynność tak prosta tyle mu czasu zabiera. Był wściekły,
 8  1,  3 |           poszedł za nim i siadł w tyle,~Była to łódź płaska i płytka,
 9  1,  3 |          Masz słuszność. Ja mu dam tyle, że będzie nawet zadowolony
10  1,  5 |          trzeba?~- Nie trzeba... i tyle!~- A kiedy niemiłe...~-
11  1,  7 |       teraz na palcach i usiłowały tyle już wyrobić, wygłaskać,
12  1,  7 |  przepuściła mu w sercu. Udało się tyle przynajmniej przez podstarościego,
13  1,  7 |             W dźwięku tym brzmiało tyle krwawego cierpienia, że
14  1,  7 |            mi precz jechać z domu! Tyle że mi dał ślepego wałacha
15  1,  7 |         jeszcze:~- Nocą wyszedłem. Tyle już lat! Gdyśmy z Bracławszczyzny
16  1,  8 |  przedstawił; Samo Grudno dwa razy tyle jest warte, a w trójnasób
17  1,  8 |        owej dobrej niemocy, której tyle lat uczyłeś mię nie bez
18  1,  8 |          książę.~- Zraniłeś mię...~Tyle tylko Piotr wyrzekł, ale
19  1,  10|         zmarszczki - po co istnieć tyle lat, skoro się wiek swój
20  1,  10| nieboszczyka ze dwora, choć ich ta tyle, żeby żydowska koza uciągnęła?
21  1,  10|           tęskniąc za uwielbieniem tyle nocy i dni. Kiedy niekiedy
22  1,  10|              Czekajcie, czekajcie! Tyle żądań... Głosujmy jak na
23  1,  10|      zmilczy. Garsteczka popiołu i tyle. Och, Boże!~Podniósł na
24  1,  11| niepohamowany. Mężczyźni zostali w tyle. Wpadli na szeroką wyboistą
25  1,  12|            ciężką wprawdzie biedą, tyle dokazać, że Olbromski zdał
26  1,  12|    zniszczenia ich ojczyzny, którą tyle pokoleń własnymi rękoma
27  1,  14|         widzimy w pięknej kobiecie tyle tajemnic i takich...~- Ta
28  1,  14|          tym Campo-Formio! I to za tyle nadziei, po tylu przyrzeczeniach!~-
29  1,  15|            ozdobionej szynionem na tyle metafizycznej głowy. Długo
30  1,  16|         karty do nitki, spadło nań tyle od razu nieprzyjemności,
31  1,  16|              Głupia jesteś sroka i tyle. Ty myślisz, że świat to
32  1,  17|          złączonych kurtynami, a w tyle sypali czworoboki zamkniętych
33  2,  1 |            loki, niby u Murzyna. W tyle głowy, ujęte w kitajkowy
34  2,  1 |         się gdzie zjawić raczy, to tyle zawsze pokaże ludziom efronterii
35  2,  1 |             No, w wista... Choć ja tyle już lat nie grałem...~-
36  2,  1 |             Przecie nie mogę... Tu tyle saloników, dam cudowny gabinet
37  2,  1 |      trzeciego, nie do nas, którzy tyle win dźwigamy na frakach
38  2,  6 |            tu, gdzie na nią czekał tyle godzin w spazmach tęsknoty
39  2,  10| zardzewiałych krat, włosy zwisły w tyle zadartej głowy długimi strzępami
40  2,  10|            wytrzymał, jakżeś wyżył tyle lat?~- Jakek wyzył? He,
41  2,  12|         jednak nie uspokoił. Był o tyle pewniejszy siebie, że mógł
42  2,  12|     uwierzyć, ale mógł to czynić o tyle, o ile chore ramię może
43  2,  14|        staromodnie, z niemiecka, w tyle głowy. Wystający, cienki
44  2,  14|         krzyknął Cedro.~- Patrzę i tyle.~- Nie radzę zbyt długo!~-
45  2,  14|           tytułu, ale go nie ma na tyle, żeby w sobie zbudzić dumę.~-
46  2,  14|        Tak-że się to zraził, przez tyle lat oną nędzą się bawiąc?~-
47  2,  16|        wydawały zupełnie innymi, a tyle miał dowcipu, że nawet obcując
48  2,  17|     opanować bramę Pradelli, gdzie tyle krwi naszych wyciekło w
49  2,  18|        same wierzchowce pod ganek. Tyle że dedy zgonicie.~- Proszę
50  2,  18|   opuszczenie. Dawna miłość, która tyle już sercu zgotowała zawodów,
51  2,  20|           czasów młodości znaczyło tyle, co ocknąć się w zimie i
52  2,  20|            był związany w węzeł na tyle głowy.~Przez chwilę mierzyła
53  2,  20|           także w sąsiedniej. I to tyle ich, takie hordy... Żołnierz
54  2,  20|    patrzano. Hardo podnosił oczy i tyle tylko ustępował ze swej
55  2,  20|            uśmiechu, jakich tamten tyle dziś odebrał!~Ale po cóż
56  2,  21|           dokonało. Wiedział tylko tyle, że te sekundy, które przemijają,
57  2,  21|          lejce. Krzysztof stanął w tyle sanek jako lokaj. Kalwicki
58  2,  21|          to w mgnieniu oka. Zbiegi tyle że zdołali odwrócić głowy,
59  2,  21|            w piach i utwierdzić ją tyle, że mogli wyleźć w wodę.
60  2,  24|   porucznik Charelot zbliżył się o tyle, że mógł wśród gradu kul
61  3,  1 |         krajach włóczył już stopy, tyle swą tarczą odparł pocisków,
62  3,  2 |         ziemi, przeprowadził przez tyle krain na jawie i przez taki
63  3,  2 |        pokazać skarbu, który przez tyle lat pielęgnował, więc go
64  3,  3 |            rozkazy wydane z góry o tyle, a ile je uznał za zmierzające
65  3,  3 |    czarnymi wstążkami związanymi w tyle nogi. Wyciągały się jeszcze
66  3,  3 |           z nozdrzy rozbitego nosa tyle krwi, że z niej powstała
67  3,  3 |           żłobią wszystkie obrazy. Tyle tylko szczęścia, że nie
68  3,  3 |    kaftanach związanych rękawami w tyle. Tłum ten wyszedł na żołnierzy
69  3,  6 |         zasięgną, życie się rodzi. Tyle już lat to samo życie się
70  3,  6 |           Przetrącił mi ramię... - tyle zdążył pomyśleć.~Pałasz
71  3,  6 |          lasku. Rafał, zostawszy w tyle, widział go owianego błękitnym
72  3,  6 |           Toż, u pioruna, oni... - tyle zdołał pomyśleć.~Na widok
73  3,  6 |         widać było na przodzie i w tyle, ponad głowami i u stóp.
74  3,  10|            właściwie na miejscu, o tyle tylko przebierając nogami,
75  3,  10|           pułk jego w Hiszpanii. I tyle wiemy...~Wjechali w szeroką
76  3,  10|   wszystkich, nie miał powrócić?~- Tyle wiesz! Jużem to sobie tysiąc
77  3,  11|   wyostrzone, wydatne i oczywiste. Tyle lat osłaniały skupione,
78  3,  12|        zwycięzca i bohater, o czym tyle lat marzył, lecz jako wymazany
79  3,  14|          prędko kłapał. Skądby zaś tyle tych gerylasów być mogło,
80  3,  14|          potęgą. Wywalili z gruntu tyle mury jak klasztor franciszkański!
81  3,  17|            dążeń brata Piotra, nie tyle działaniem przykładu na