Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |            przejęty głuchą trwogą, patrzał w to miejsce, gdzie wiedźmy,
 2  1,  1 |       głazie nieruchomy i chmurnie patrzał w ognisko. Już wtedy nadchodził
 3  1,  1 |         podnosząc oczu. Nardzewski patrzał weń nieruchomym spojrzeniem,
 4  1,  1 |          strzelca i sennymi oczyma patrzał, jak czarna woda strzyka
 5  1,  2 |             żywy i trzeźwy, na nią patrzał w futro otuloną, widział
 6  1,  3 |             z wytężoną uwagą w dal patrzał. Z nagła radosnym, aż sennym
 7  1,  4 |        gadek, baśni, przypowieści, patrzał niby na to, co się dokoła
 8  1,  5 |        jego duszy. Smutnymi oczyma patrzał w głąb pokoju...~Światło
 9  1,  7 |            i położył się na wznak. Patrzał w niebo rozwartymi oczyma.
10  1,  7 |        doznał ściśnienia w piersi. Patrzał w te okna, których wydłużone
11  1,  7 | zasłaniając oczy od blasku świecy, patrzał na niego w milczeniu.~-
12  1,  8 |            podparł głowę na ręce i patrzał. On patrzał, on milczał.
13  1,  8 |        głowę na ręce i patrzał. On patrzał, on milczał. Ale za najmądrzejszą
14  1,  8 |             Otóż...~Książę Gintułt patrzał mu w oczy ze skrytym złym
15  1,  8 | nierozważne słowa!...~- Gdym teraz patrzał na twoje oczy szczęśliwe
16  1,  9 |         mysz uciekała, chwilę, gdy patrzał na bezwładne oczy brata.
17  1,  10|         mówić!~- Jak to?~- A tożem patrzał, bo obok niego na Polińcu
18  1,  10|   zatrzymał się u otwartego okna i patrzał w głąb dzikiego ogrodu.~-
19  1,  11|           stole nigdy otwarcie nie patrzał w jej stronę, ale w każdej
20  1,  11|     Żydowin stał przede drzwiami i patrzał w stronę dworu z takim przerażeniem,
21  1,  12|     przysłuchiwał się wszystkiemu. Patrzał badawczo, jak mężowie trzeźwi,
22  1,  13|     wszystkimi i ciekawie słuchał. Patrzał spod oka na niezgrabne mundury
23  1,  13|               Z uśmiechem drwiącym patrzał w oczy księciu i na pożegnanie
24  1,  16|           Dersławice. Stawał tam i patrzał na siwiejące w dalekim krajobrazie
25  1,  16|         tajemnicza, pełna radości. Patrzał zdumionymi oczyma, pełnymi
26  1,  16|             co się stało, gdy brat patrzał na nią drwiącymi, męskimi
27  1,  17|           trywialność poświęcenia. Patrzał przez chwilę na całe rzeczy,
28  1,  17|   półwiedzy siedział na posłaniu i patrzał przed siebie. W czołach
29  2,  1 |      blondyn siedzący obok Rafała.~Patrzał mu w twarz zupełnie zamglonymi
30  2,  1 |     dobrodusznie głową i przez łzy patrzał w twarz mówcy.~- Tamten
31  2,  2 |         wewnętrznym z głębi siebie patrzał na to, jak naga ziemia drży
32  2,  6 |      korzystał z tej samej chwili: patrzał na nią. W półciemności widzieli
33  2,  9 |          dolinie otoczonej lasami. Patrzał w te miejsca spłoszonymi
34  2,  9 |         pełnym zbójeckiego męstwa, patrzał znieczulonymi oczyma. Przebiegły
35  2,  9 |         Stanął nad jego brzegiem i patrzał, jak wartki nurt niesie
36  2,  10|       skulił się, zwinął w siebie. Patrzał weń z mroku stalowymi oczyma.
37  2,  11|         przyniosła?~Mistrz katedry patrzał w pole śnieżne czystymi
38  2,  11|           po raz pierwszy w życiu, patrzał na wszystko okiem zgasłym
39  2,  11|            na wyniosłości tej góry patrzał już może w liguryjskie wybrzeża
40  2,  12|             ręką oczy od światła i patrzał. Czuł pieszczotę tego widoku
41  2,  12|            pojmować swoją niedolę. Patrzał na ścieżkę biegnącą brzegiem
42  2,  13|    przymglone łzami szczęścia, gdy patrzał a patrzał na syna, ale i
43  2,  13|           szczęścia, gdy patrzał a patrzał na syna, ale i wówczas nie
44  2,  15|            wlepił oczy i przez łzy patrzał w owe zakręty rzeczne, w
45  2,  17|    czterech końców świata. Wilkiem patrzał jeden na drugiego i jako
46  2,  17|           mów do mnie!...~Żołnierz patrzał na niego chłodnym, obojętnym
47  2,  21|       mahoniowe i otwartymi oczyma patrzał w dal. Zbliżył się do niego
48  2,  21|          wówczas, gdy żegnał ojca, patrzał i patrzał w leżącego trupa.
49  2,  21|         gdy żegnał ojca, patrzał i patrzał w leżącego trupa. Z nagła
50  2,  21|             Wytrzeszczonymi oczyma patrzał, jak Rafał drze swą koszulę
51  2,  21|       parsknął śmiechem. Krzysztof patrzał na niego bezsilnymi oczyma,
52  3,  1 |     wysokości. Stanął na miejscu i patrzał w nią zaczarowany przez
53  3,  2 |       stanął nad nim rozkraczony i patrzał na leżącego jakoby z grubym
54  3,  2 |        Krzysztof ociężałymi oczyma patrzał na białe place po zerwanych
55  3,  3 |        rozpadł, bezwładnymi oczyma patrzał ułan w jamę okna. Oto zza
56  3,  3 |        stał przed swoją wybranką i patrzał na nią blady jak trup. Oczy
57  3,  3 |         framudze okna i bezmyślnie patrzał na stygnące trupy starych
58  3,  3 |        nudziły słowa tego oficera, patrzał na niego sennymi, zgasłymi
59  3,  3 |            podnosił powieki oczu i patrzał w nie, zaglądał do dna;
60  3,  4 |          Przechylił głowę na bok i patrzał w słoneczną przestrzeń.
61  3,  4 |            w słoneczną przestrzeń. Patrzał na kamienisty grunt około
62  3,  4 |         chwilę. Kamiennym wzrokiem patrzał w jego twarz. Wreszcie podniósł
63  3,  6 |         wieżyczka.~Rafał obojętnie patrzał w piaszczyste ugory śledząc
64  3,  6 |        łóżka. Rafał z wściekłością patrzał na tego natręta i miał właśnie
65  3,  6 |            Raptem odwrócił głowę i patrzał w ciemny pokoik Rafałów.
66  3,  6 |       Zimnym i jakby martwym okiem patrzał na nią. Wreszcie rzekł niby
67  3,  6 |        Książę siedział zamyślony i patrzał w płomień świecy. Fiszer
68  3,  6 |        milczeniu przez chwil kilka patrzał w głąb batalionów.~Już zorza
69  3,  6 |       koguty, kaczęta, gęsi. Rafał patrzał w ten obraz przygasłym okiem.
70  3,  6 |        naprzód. Rafał w osłupieniu patrzał na ich wysokie czapy i skrzyżowane
71  3,  7 |            balustrady ogrodzenia i patrzał uważnie w to miejsce. Tu
72  3,  7 |      zbliżył się do Rafała i długo patrzał nań z odcieniem zdumienia.~-
73  3,  7 |       wczorajszego ucisku. Andrzej patrzał na niego uważnymi oczyma
74  3,  8 |    przystanął na przecięciu dróg i patrzał na fortyfikacje. Zrazu twarz
75  3,  9 |       nastawił perspektywę i długo patrzał w górę rzeki. Nie było na
76  3,  9 |          twarzą w stronę Ostrówka. Patrzał w mrok i czekał. Tak samo
77  3,  10|         ramiona i wstrzymał konia. Patrzał spode łba. Nawet poznawszy
78  3,  10|      prawie na szczycie. wzgórka i patrzał w owo cudnobarwne zdarzenie.
79  3,  13|         zdumieniem i dawnym lękiem patrzał na owo ziszczone wspomnienie
80  3,  14|        siodle, o bok wsparł rękę i patrzał w zwaliska. Nie przychodziła
81  3,  16|      kolanach, głowę na dłoniach i patrzał w twarz przyjaciela. Czasami