Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           wygarnąć... A jakby go też człowiek zabił... Rany!~- Ty, żebyś
 2  1,  1 |         dokoła moich pól! Latami ten człowiek... Na tych to rolach moje
 3  1,  2 |        ogniste skoki. Bawiła się jak człowiek: to, nastawiwszy uszka i
 4  1,  2 |      nadzieje, kiedy tenax propositi człowiek uchwyci się kresu i portu
 5  1,  5 |            Czuł, że we drzwiach stoi człowiek. Wparł oczy w to miejsce
 6  1,  5 |           susami. Czasem stękała jak człowiek, czasem coś jak czuły wyraz
 7  1,  7 |              otwarły się przed nim i człowiek wysokiego wzrostu zapytał
 8  1,  7 |          domu. A któż ta?~- Brat.~Ów człowiek odsunął się i Rafał wszedł
 9  1,  8 |       dopilnować... To nie jest taki człowiek, co drugiego pilnuje...
10  1,  8 |             takie niemówienie, jeśli człowiek tak patrzy na człowieka.
11  1,  8 |            wieczność... Co jest, jak człowiek umrze? Czy Uryś wierzy w
12  1,  8 |  Chodkiewicza, Sobieskiego... Cóż by człowiek był wart, gdyby ciągle chodził
13  1,  9 |            płakały jak żywy, czujący człowiek. Serce Rafała dźwignęło
14  1,  10|            życie duszy. To, co każdy człowiek chowa w zamkniętej skrzyni,
15  1,  11|      zgniłego już kapelusza ze słomy człowiek stary tak bardzo, że był
16  1,  11|            się pytam... -rzekł jakiś człowiek w urzędowym kaszkiecie.~
17  1,  11|     spragniony nocnej ciemności, jak człowiek spalony od .gorączki pragnie
18  1,  12|        ogląda to samo, to inny zgoła człowiek. Radosne uczucia tamtego
19  1,  12|           trupa przeistacza się żywy człowiek. I oto rozszerzył się żal.
20  1,  14|       Sułkowskiego. Zaspany i brudny człowiek, który stał przed nim, przypatrywał
21  1,  14|          widzieć?~- Pewien... Polak.~Człowiek ów oddalił się. Po chwili
22  1,  17|      siedział na płaskich kamieniach człowiek jakiś i trzymał w ramionach
23  1,  17|             kwiat, łykała powietrze. Człowiek siedzący kołysał się naprzód
24  2,  1 |           jest i co go sprowadza, ów człowiek powiódł go do bocznych skrzydeł
25  2,  1 |               ale mam wiadomości. To człowiek pracy, zasługi, obowiązku.
26  2,  1 |        przebrany za fornala. Tak ten człowiek pracuje!~- Zamilcz! zamilcz... -
27  2,  1 |           daleko na stół wysuniętymi człowiek lat czterdziestu z górą,
28  2,  2 |       najwyższym szczęściem, jakiego człowiek dostąpił. Tak sądzę, tak
29  2,  2 |        człowieku z jego wolnej woli. Człowiek sam jest winowajcą. On jest
30  2,  2 |            szlakach morskich? Azaliż człowiek stworzył jadowitą żmiję
31  2,  7 |             podobnie jak zrozpaczony człowiek bije samego siebie w piersi
32  2,  7 |             tam nigdy nie bywał. Ani człowiek, ani zwierzę. Nad głębią
33  2,  9 |              siłą swych zmysłów, jak człowiek zimny i mężny. Tam jednak,
34  2,  10|            bicza i ciosów rzemienia. Człowiek słuchał zdrętwiały w sobie
35  2,  10|          spytał szeptem:~- Cóż to za człowiek?~- A kto jego wie? Taki
36  2,  11|                 Dla człowieka, ażeby człowiek...~- Nic teraz nie wiem.~
37  2,  11|         brzeg wyrzuciło, a pracowity człowiek na tej drodze rozsypał.
38  2,  12|              może.~- Żebyś wiedział! Człowiek się setnie zmitrężył, a
39  2,  12|                 Niepodobna, żeby mój człowiek i furman widzieli, że przebierasz
40  2,  15|              dziewicze kępy, których człowiek nie przejął jeszcze w posiadanie
41  2,  17|              co wiedzieć?~- Wojskowy człowiek przyjąłby w gościnę kamrata,
42  2,  17|         gościnę kamrata, a postronny człowiek nie przyjmie. Noclegu szukam.
43  2,  17|             szelmy! Ile to kary, nim człowiek pojął, co taki kapral mamroce,
44  2,  17|       śniegom... Zrazu nawet wierzył człowiek z drugim, że świętą osobę
45  2,  17|           wychodzić, legia jak jeden człowiek ścięła zęby i w bramę wlepiła
46  2,  17|             w ocean i ciskał w wodę. Człowiek, nawykły do jagłów a do
47  2,  17|           Brestu i dopiero w morzach człowiek westchnął. Szczęśliwie przybyłem
48  2,  17|            dano pół żołdu. Ale skoro człowiek przyszedł do siebie, natura
49  2,  17|         oświetleniu poranka jak inny człowiek. Stał na tym samym miejscu
50  2,  19|        dochodziły ich uszu, bo każdy człowiek, aczkolwiek gadał namiętnie,
51  2,  19|              od brzega do brzega.~Ów człowiek zbliżył się do skazańców
52  2,  19|            dłonią, już nieznajomy ów człowiek zawisł na haku. Nogi jego
53  2,  20|            osłoną barw. Stał się jak człowiek zasłuchany w ulubioną melodię,
54  2,  21|             słupów stał pan Ołowski, człowiek jeszcze młody, z twarzą
55  2,  21|            chwilę. Uda, że się spił. Człowiek pijany nie odpowiada za
56  2,  21|          przez chwilę; iż inny zgoła człowiek jest w nim samym. Spoglądał
57  2,  21|              diabli!... Jestem stary człowiek, mam dzieci i wnuki.~Rafał
58  2,  22|            pierwsi stanęli jak jeden człowiek. Z każdych dwudziestu dymów,
59  3,  1 |               silnym i potężnym jest człowiek! - myślał namiętnie. - Ileż
60  3,  1 |            Cóż jest susza, na której człowiek rozpostarł swoje dziedzictwo
61  3,  3 |             pod ruchomą skałą grozy.~Człowiek w górach napotkany to był
62  3,  3 |           stanął przy ułanie. Był to człowiek w sile wieku, z twarzą szarobłękitną,
63  3,  3 |            Był w owej chwili nie jak człowiek, lecz jak bezcielesne pożądanie
64  3,  3 |          wojna, żeby każdy prawdziwy człowiek miał sposobność mordowania
65  3,  3 |            uwagę idących widzów. Oto człowiek muskularny i na pozór zupełnie
66  3,  3 |      pędzonych bagnetem szedł wysoki człowiek w ogromnym wieńcu z cyprysowej
67  3,  6 |        kompania śmiała się jak jeden człowiek. Nawet marsowaty i straszny
68  3,  6 |           cudnego wałacha. Jak jeden człowiek stanęła kompania na ziemi
69  3,  6 |              idzie aż Bóg wie dokąd. Człowiek nie przebrnie tych moczarów,
70  3,  6 |          jednostajny dźwięk -- jakby człowiek latał w rozkołysanym dzwonie.
71  3,  6 |            tęższym drzewie czaił się człowiek, nabijał, strzelał, nabijał,
72  3,  7 |             jak żołdak.~- Każdy dziś człowiek na tej ziemi powinien być
73  3,  9 |           obóz jak ciemna noc. Każdy człowiek spojrzał przez ciemność
74  3,  11| Gdzieniegdzie tylko mknął z podwórza człowiek struchlały. Gdzieniegdzie
75  3,  11|             twarz jednego z kolegów. Człowiek ten szepce z pośpiechem:~-
76  3,  12|             książę"... Tenże to jest człowiek, którego we snach i radosnych
77  3,  14|          gdzieniegdzie przesuwał się człowiek, z uszami i oczyma zawinięty
78  3,  15|          okazywało się, co zacz jest człowiek. Po dwu, trzech "sposobach"
79  3,  15|              do Tortozy.~- Cóż to za człowiek? Żeby mię tylko nie sprzedał
80  3,  15|             od swoich radzi biorą.~- Człowiek najpewniejszy! Głową ci
81  3,  15|               aż do rozkazu. Ten sam człowiek, don José, wywiedzie i mnie.