Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |                   mówił w zadumie - nigdy tam noga moja nie postanie.
 2  1,  3 |            których nie było wcale i nigdy, cudna tęsknota pełna łez
 3  1,  3 |     Opanował go taki przestrach jak nigdy jeszcze w życiu. Rzuciły
 4  1,  4 |          których mu zresztą cześnik nigdy nie zadawał. Tylko straszne
 5  1,  4 |        burzyła się, a nie strzyżony nigdy ogon świetnie od tułowia
 6  1,  4 |           śpiewkę bez słów, jeszcze nigdy i przez nikogo nie słyszaną,
 7  1,  5 |       victis! Podmuchy myśli, jakie nigdy jeszcze nie postały w jego
 8  1,  7 |           wszystkiego wcale nie ma, nigdy nie będzie, że to był sen.
 9  1,  7 |             Zachwycających spojrzeń nigdy już ujrzeć nie można, urok
10  1,  7 |           do miejsca przeznaczenia. Nigdy tu jeszcze Rafał nie był.
11  1,  7 |            go w duszę swoją, to już nigdy, przenigdy nie odezwie się
12  1,  7 |           brat, poróżniony z ojcem, nigdy w Tarninach nie bywał. Wiedziano
13  1,  7 |         Wiedziało tym i ojciec, ale nigdy ani jedno słowo o synu Piotrze
14  1,  7 |        wzburzenie, nie doświadczane nigdy. Pierwszy raz w życiu stał
15  1,  7 |         granice, których dotychczas nigdy nie przekraczał. Pierwszy
16  1,  8 |        braci, równych wojewodzie... Nigdy nie wyjdą z mej pamięci
17  1,  8 |           za to materialne interesy nigdy tak nie stały jak dziś.
18  1,  8 |        gniew i taki poryw dumy, jak nigdy jeszcze w życiu. Coś w nim
19  1,  9 |             brnąć w poprzek bajorów nigdy nie wysychających. Szczególnie
20  1,  10|          mógł od niej oderwać oczu. Nigdy nic podobnego w życiu swym
21  1,  10|          postrachem. To niedościgłe nigdy piękno, wyrwawszy się z
22  1,  11|     oddychał, upajał się wolnością. Nigdy przez jego głowę nie wionął
23  1,  11|             wkoło głowy. Przy stole nigdy otwarcie nie patrzał w jej
24  1,  11|       pobliżu, ale nie udało mu się nigdy przemówić do niej jednego
25  1,  11|            dalekie skinienie głową. Nigdy się nie odwróciła w tę stronę,
26  1,  11|       towarzystwu waletę, jak gdyby nigdy nic, i ruszaj. Wróć wieczorem
27  1,  12|             ją piękną i godną myśli nigdy nie uprzykrzonych. Dzieje
28  1,  13|        generale... To nie może być! Nigdy jak świat światem nie splamił
29  1,  15|   niemczyzną, książkami i kajetami. Nigdy nie zadawał sobie trudu
30  1,  15|             go zrozumiałym polskim. Nigdy się nie rozpadał ani nad
31  1,  15|            De Olbromski nie chwytał nigdy za lutnię. Myślał wprawdzie
32  1,  16|           dziewiczy, którego on sam nigdy jeszcze nie przekroczył.
33  1,  16|         postanawiając do tej dziury nigdy już nie wracać. Ale po upływie
34  1,  16|         wiedziała, jacy oni są...~- Nigdy nie będę wiedziała - rzekła
35  1,  16|      podniosła głowę. - Czemużeś mi nigdy o tym nie mówił?~- A czy
36  2,  1 | przecudownymi gwiazdami, jakich już nigdy potem oczyma nie widział,
37  2,  1 |        wszelkiej gawiedzi z miasta. Nigdy się z tym nie odzywaj, że
38  2,  2 |             Tak, nie był tu wcale i nigdy. Nikogo w Warszawie nie
39  2,  2 |          tak w głębi serca mniemam. Nigdy sam nie byłem do tyla szczęśliwy,
40  2,  2 |         widomym znakiem siły, która nigdy się nie wyczerpie, potęgi,
41  2,  2 |             nadziemską duszę swoją! Nigdy i nic już na świecie nie
42  2,  2 |         uczęszczał jak najpilniej i nigdy nie zasłużył na karę za
43  2,  3 |         Widział jasno, rozumiał jak nigdy w życiu, co się z nim dzieje
44  2,  4 |         uczęszczał jak najpilniej i nigdy nie zasłużył na karę za
45  2,  5 |      których przecież nie da zaznać nigdy... Długie pogody, suche
46  2,  7 |    bielejących wiekuistymi ranami i nigdy nie ginącymi rzeki osypisk,
47  2,  7 |            gnała tęsknota. Nikt tam nigdy nie bywał. Ani człowiek,
48  2,  14|               Że pan... cha, cha! - nigdy do nas nie zjedzie.~Było
49  2,  14|      zaprzeczyć nadawanej godności: nigdy w izbie poselskiej nie byłem.~-
50  2,  14|     niemiecką od patrzenia i nauki? Nigdy! Jesteśmy inni, odmienni.
51  2,  15|          płaskowzgórza. Jeszcze tam nigdy nie był. Szeroko, płytko
52  2,  16|          się, a tymczasem bawił jak nigdy.~Trepka polubił go bardzo.
53  2,  17|           wąskie jamy, gdzie słońce nigdy nie dociera!... Puste były,
54  2,  17|           twardych dzieł widział, a nigdy jako wtedy. Strach me obszedł,
55  2,  18|           zawsze uśmiechnięte, usta nigdy nie skażone gminną boleścią,
56  2,  18|          się Rafałowi, że ta chwila nigdy się nie skończy. Był pewien,
57  2,  20|          wspomnienie jasne tego, co nigdy już nie miało powrócić,
58  2,  20|         cieśniach i łożyskach, skąd nigdy już nie powrócą. Oto marzył
59  2,  20|             mieć prawa powrotu. Już nigdy! Roześmiał się powtórnie.
60  2,  21|           było jak obraz pocałunku. Nigdy cudniej nie wyróżniały się
61  2,  21|           zarzewiem rumieńców lica. Nigdy rozkoszniej nie uchylały
62  2,  21|              Zdawało mu się, że już nigdy nie nadejdzie ta chwila,
63  2,  21|           jak śmiech serdeczny. Czy nigdy już nie nadejdzie? Czyż
64  2,  21|         znowu byli razem, rzekła:~- Nigdy waćpan nie wrócisz tutaj?
65  2,  21|      prędzej uchodź - cha, cha...~- Nigdy nie będziesz się waćpan
66  2,  21|            dziś umarł?~- Nie.~- Czy nigdy więcej nie mam cię ujrzeć?~-
67  2,  24|          się, że przy żadnym wojsku nigdy nie byli, że głód marli,
68  3,  1 |            ów dzień grudniowy? Nie, nigdy! Więc wrócić się do domu?
69  3,  1 |     Celtyberów. Szlakiem Cesarza...~Nigdy Krzysztof Cesarza na oczy
70  3,  1 |       księżyca, której druga połowa nigdy się nie ukazała i nie ukaże
71  3,  2 |         oliw i platanów, obce uchu. Nigdy ich w życiu nie słyszał...
72  3,  3 |           szturmów forsownych, choć nigdy, wyznam, podobnie wariackiego.
73  3,  3 |         Sądził, że nie dowlecze się nigdy do świetlistych okien...
74  3,  6 |     trzeźwymi oczyma ujrzał ojca... Nigdy prawie o nim nie myślał,
75  3,  6 |  damasceńska stal. Nie, nie daruje, nigdy nie przebaczy! Niech ginie!
76  3,  6 |           snu! U kaduka! Ja się już nigdy w życiu porządnie nie wyśpię.
77  3,  6 |        walcząc jak prosty żołnierz. Nigdy furia bojowa nie była wścieklejsza.
78  3,  15|           wojna skończy.~- Ta wojna nigdy się nie skończy. Jestem
79  3,  15|        zagadnął cicho Wyganowski.~- Nigdy! Wołaj tego człowieka.~Kapitan
80  3,  17|         mogę odpowiedzieć, jako żem nigdy takiego pana Cedra na oczy