Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         nieruchomym spojrzeniem, w którego wyrazie nie było cienia
 2  1,  1 |       stempel, nie tknął już wina, którego kieliszek wuj mu podsuwał.
 3  1,  3 |             Rafał milczał.~- Który którego namówił? słyszysz?~- Słyszę.~-
 4  1,  5 |           wiązkę rzucił w żłób, do którego uzdę przywiązał na głucho.
 5  1,  5 |            burza. Całe pole, skroś którego leciał, zrywało się jak
 6  1,  5 |        widzi tarniny krzak zadęty, którego każda igła skowyczy, każdy
 7  1,  7 |          posyłki dla Piotra brata, którego prawie nie znał. Notował
 8  1,  7 |        kilkogodzinnym wytchnieniu, którego szkapska nieodzownie potrzebowały,
 9  1,  8 |            do samego dna.~O, Boże, którego stopy dotknąłem źrenicą
10  1,  9 |       tytułu, że to on właśnie, na którego nikt uwagi nie zwraca, jest
11  1,  10|         wezwał Rafała do pokoju, z którego wyszedł przed chwilą, i
12  1,  11|    wierzchowce. Między nimi Rafał, którego nikt nie wzywał, skoczył
13  1,  12|          zrobiony z tego metalu, z którego jest pierścień dla doży
14  1,  13|            rzucić okiem na miasto, którego nie znał. Łatwo trafił do
15  1,  14|          zakryć przykre zdumienie, którego doświadczył usłyszawszy
16  1,  14|           Saint-Charles, o domu, z którego wyszedł. Ani już mowy o
17  1,  14|       nędzna podłość dorobkowicza, którego oszalały tłum ludzki wypchnął
18  1,  14|    upojenie, w oczach siłę rozumu, którego rozwinięć niepodobna było
19  1,  15|           interesy grudzieńskie, u którego mieszkał, wcale nie zajmował
20  1,  16|     swobodą w ten bugaj dziewiczy, którego on sam nigdy jeszcze nie
21  1,  17|          czoło upojone marzeniami, którego już nie ma, i odjedzie stąd
22  1,  17|         Wiodąc ręką po murze, obok którego postępował, trafił na bramę
23  1,  17|  zniesienia. Z przezsennym jękiem, którego z piersi nie można wyrzucić,
24  1,  17|          pułkowi i batalionowi, do którego należą.~Tknął konia ostrogą
25  2,  1 |          tym setnie, jako taki, do którego książęta familiariter pisują.
26  2,  1 |    przyjaciele, a osobliwie jeden, którego bardzo kochałem, zostali
27  2,  1 |        powiem. W jakimś zajeździe, którego dobra opinia grasuje wciąż
28  2,  1 |           się na tym stole, dokoła którego siedzieli i stali towarzysze
29  2,  1 |  Jarzymskiego przez stół ów wąsal, którego zwano rotmistrzem - o Stasiu
30  2,  2 |          wcisnął w garść lokajowi, którego w przedsionku zdybał, i
31  2,  2 |         bóg... Mithras! Władca, od którego woli zależy barwa młodych
32  2,  2 |           jest obrazem prawzoru, z którego pierwsza roślina poczęła
33  2,  2 |            mówić i myśleć zaczęło, którego oczy stawały się cudniejsze
34  2,  3 |          twarzą w jakimś kierunku, którego ruchami nakazano mu trzymać
35  2,  3 |      Zarazem usłyszał głos majora, którego już w myśli nazywał Przewielebnym
36  2,  6 |         Gdy w ostatnim miasteczku, którego już w nocy dosięgła, wysiadła
37  2,  7 |          cieniem olbrzyma-świerka, którego dolne gałęzie obwisły i
38  2,  9 |           w wytrysk mądrości, przy którego dźwięku ubiegłe rzeczy ukazywały
39  2,  9 |           jawie, że jest lisem, do którego jamy wdarły się jamniki.
40  2,  9 |      półokrągły, wykuty w skale, z którego cieknie szkliwo wilgoci...
41  2,  10|        wybuchów gniewu szlachcica, którego chamy... Głowa leniwo zwisła
42  2,  10|             niby miejsce w domu, z którego wcięto na barki i wyniesiono
43  2,  10|   przecierpiał, całe nieszczęście, którego udźwignąć już nie mógł,
44  2,  12|          rewizji w chacie gazdy, u którego Rafał czasu szczęścia przemieszkiwał,
45  2,  12|          siebie. Czmychał jak lis, którego rana się podgoiła. Co pary
46  2,  13|        mówił przyjaźnie stary pan, którego Rafał miał przed oczyma.~-
47  2,  17|       dalekie. Brzeg hiszpański, z którego strzelają w niebo góry skaliste,
48  2,  20|       doskonale ogrzanym saloniku, którego sprzęty ledwie było widać
49  2,  20|     istności w tym świecie, wskroś którego błąkała się jego dusza.
50  2,  20|           chłopcem szlacheckim, na którego z ukosa patrzano. Hardo
51  2,  20|           grubość warkocza włosów, którego nie zdołałby pewno objąć
52  2,  21|      oczekiwał właśnie na oficera, którego już sam osobiście był przywiózł
53  2,  21|             Po długim wahaniu się, którego na pozór nie mogły przezwyciężyć
54  2,  21|           swój obcisły rajtrok, do którego brakowało tylko obszlegów,
55  2,  21|           było w czasie szczęście, którego ten kształt widomy jest
56  2,  22|          zasypana sypkim śniegiem, którego nie tknęło jeszcze kopyto
57  2,  22|              Że, mówię, hufiec, do którego niektórzy z waszmościów
58  2,  24|    misternym. Na dno tego wigwamu, którego otwarta ściana zwrócona
59  3,  1 |          wybawi go generał Fiszer, którego konnica uderzyła na nieprzyjaciół
60  3,  1 |          morza Zachodu zstąpiło, a którego droga ku ziemi zeszła się
61  3,  2 |    zakreślał olbrzymie koła lotem, którego szybkości oko pochwycić
62  3,  3 |           to jest Calle del Cosso, którego grube, środkowe brzuśce
63  3,  3 |        zamknięte podwórze, dookoła którego biegła galeria drewniana.
64  3,  3 |            W niewielkim pokoju, do którego weszli, znaleźli kilkunastu
65  3,  3 |  młodzieńcze.~- Szczególnie jeden, którego zatłukłem własnymi rękoma.~-
66  3,  3 | rozwiniętymi sztandarami...~Cedro, którego nudziły słowa tego oficera,
67  3,  5 |         długim milczeniu, w czasie którego Mikułowski jadł zawzięcie,
68  3,  6 |     drzewcach kopii aż do miejsca, którego mogły dosięgnąć bez pochylenia
69  3,  6 |         pozycji. Nawet Sokolnicki, którego zawsze trzeba tenir par
70  3,  6 |           rozpiętym mundurze, spod którego ukazywała się skrwawiona
71  3,  8 |        szybko pomykał za wojskiem, którego straż przednia zostawała
72  3,  8 |          Kto będzie bronił ludu, o którego mniemania tak wam chodzi?
73  3,  9 |      wskazywano płaskie miejsce, z którego wsiadła konnica i wtoczono
74  3,  9 |         narożnym pokoiku na górze, którego okno wychodziło wprost w
75  3,  9 |         pańszczyźnianego podwórka, którego upitrasił naprędce kucharz
76  3,  10|          poprzek dworu na taras, z którego zstępowało się do ogrodu.
77  3,  11|         czy na cmentarz kościelny, którego po spaleniu okolicznych
78  3,  12|            Tenże to jest człowiek, którego we snach i radosnych jawach
79  3,  17|         Strzelec Kacper i Michcik, którego z wojska do Wyrw zabrał,