Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           że walą za drzewami, aż ziemia stękała.~- Ts... Nie przeszły
 2  1,  1 |       padało światło księżyca. Ta ziemia, opasana borem, skryta w
 3  1,  1 |         siedziały... Moja to jest ziemia i moi ludzie. Te Wyrwy to
 4  1,  3 |   głębokich wąwozach... Coś nimi, ziemią idzie za człowiekiem, coś
 5  1,  3 |  zniszczony jakiś ląd, niepodobna ziemia, zorana skibami, ruda, sczerwieniała
 6  1,  5 |      galop, nie cwał. Leciała nad ziemią we fruwających pianach śniegu
 7  1,  7 |                            Wiosna~Ziemia sandomierska kąpała się
 8  1,  7 |          nim, a torfiasta w głębi ziemia głucho dukała. W dali rechotały
 9  1,  8 |      Żadnej rady, żadnej, żadnej! Ziemia tylko pod stopami została,
10  1,  8 |         zboże w takiej cenie albo ziemia? Uszom własnym wierzyć nie
11  1,  12|           i zrównane częstokroć z ziemią. Ludność witała podróżnika
12  1,  12|       Ojciec i matka spoczęli pod ziemią. Te miejsca ukazały się
13  1,  13| różnokształtne nad żyzną; rodzącą ziemią. Spracowane gaje oddawszy
14  1,  14|        dziecięcej boleści. - Nowa ziemia. Moja nowa, odrodzona ziemia,
15  1,  14|      ziemia. Moja nowa, odrodzona ziemia, którą widzę tak, jak tę
16  1,  14|         wysokości między niebem a ziemią. Było to nowe starcie rodu
17  1,  15|    wytrącały z rąk książkę. Skoro ziemia obeschła, Rafał począł wymykać
18  1,  16|      zniosła kamienie i okryła je ziemią a darnią. Po co? Na co?
19  1,  17|         od dźwięcznego łoskotu, a ziemia trzęsła się nieregularnymi
20  2,  1 |        same pożądania, bo inaczej ziemia by nas obsiadła i pożarła.
21  2,  2 |       spływały, podobnie jak drży ziemia, gdy burza w dal i noc uchodząca
22  2,  2 |           patrzał na to, jak naga ziemia drży pod słońcem, jak wody
23  2,  2 |          ciężkie, że, zda mi się, ziemia pod nim zadrżeć musiała.
24  2,  5 |          tygodni. Stała teraz nad ziemią straszna i urocza, mocna
25  2,  6 |         Skądże przyszła ku nim ta ziemia przedziwna? Kto ją dla nich
26  2,  8 |           cieniach jego leżał lód ziemią okryty, a ze ścian sączyła
27  2,  9 |           umyślnie zatarta surową ziemią. Wzniósł oczy i dojrzał
28  2,  10|      rozlegał się między niebem a ziemią, strzelał jako młoty gromu
29  2,  10|         Była i pod stropem, i nad ziemią, leciała kołem. Czarna koszula
30  2,  11|          ogrodów i ciepłych mórz. Ziemia była jeszcze szara i zimna.
31  2,  11|      słońcem chropawe jak zeschła ziemia ściany domostw wieśniaczych.
32  2,  11|           naszą kolebkę! Oto jest ziemia godna człowieka. W niej
33  2,  11|         zaiste królewskie słowa:~"Ziemia nie jest tak wielką, jak
34  2,  11|           lud mniema, przeciwnie, ziemia jest mała". To samo błękitne
35  2,  14|         łby i karki rodziła nasza ziemia lubelska. Proszę pokornie
36  2,  15|         okrytym grubo mchem. Cała ziemia w lesie odziana była suchymi
37  2,  17|           poziomo przepływała nad ziemią. Trepka nakrył oczy dłonią
38  2,  21|     lasami, nad garbatą i pogiętą ziemią i zwijało w rozdołach błękitnawe
39  2,  22|            kaliskie i sieradzkie, ziemia wieluńska, rawska i łęczycka.
40  2,  24|         panowanie i rozkaz. Twoja ziemia to jest teraz moja ziemia...
41  2,  24|         ziemia to jest teraz moja ziemia... Warszawę wziął i zabrał,
42  2,  24|       zmykasz! Gdzież to je twoja ziemia? Pokaż no ją! Berlina swego
43  2,  24|      sypnęły krupy śnieżne i cała ziemia utonęła w kurniawie. Kiedy
44  3,  1 |         po tylu leciech zapachnie ziemia... Była, powiadał ten kamrat,
45  3,  1 |     siebie cicha, spływająca noc. Ziemia stawała się z wolna jakoby
46  3,  3 |        porfiru, wywalona z głębin ziemia tworzyły jakoby schody olbrzymie,
47  3,  5 |  macierzystego pułku. Cieszyła go ziemia sucha i widok wiosennego
48  3,  5 |        gorzkich.~ ~Już pod armatą ziemia przyklęka,~Już Ukraina pod
49  3,  6 |         bez niego, nie bój się...~Ziemia już na tych przypiaskowych
50  3,  6 |         pod kopytami wstrząśnięta ziemia. Pnie i konary drzew dzikich,
51  3,  6 |           na polu dla przysypania ziemią i utworzenia przedpiersia.
52  3,  6 |          gnojem i dobrze zasypane ziemią. Ścięte grube sokory zza
53  3,  6 |      gorliwie zapełniano faszyną, ziemią, gnojem, opłotkami wyrwanymi
54  3,  6 |         za otaczającym go laskiem ziemia raz w raz pęka i że z jej
55  3,  6 |        się w tym miejscu. Wyrwana ziemia, lecąc w wybuchu powietrza,
56  3,  6 |       pożaru ratował mokry gnój i ziemia... Tworzyła się kupa ruin
57  3,  6 |          niemiecki ryju! Twoja tu ziemia, złodzieju? Bij, braciszku,
58  3,  6 |           innymi osłaniał armaty. Ziemia waliła się ogromnymi skibami
59  3,  8 |    skrzyknąć i podnieść. Nasza to ziemia rodzona. Od wieków... Na
60  3,  9 |           stały o wiorstę! Tłusta ziemia, przesiąkła wilgocią, czarowała
61  3,  9 |      wielkiej przestrzeni,~Iż się ziemia znów zieleni...~ ~Ulica
62  3,  9 |  tańczącymi baniami mknęła Wisła. Ziemia była zdeptana, brzeg poobrywany
63  3,  10|          granatowym tumanem. Cała ziemia, odziana we zboża, stała
64  3,  10|        wiatr, ten szum... Cała tu ziemia na niego czeka, dziedzina
65  3,  10|         Młodemu śni się ta wielka ziemia, która do nikogo nie należy,
66  3,  11|          beczki, które przysypano ziemią. Stodoły folwarczków Psałterzyskich
67  3,  11|         Sypano stare kości wraz z ziemią górną na nowe szańce...
68  3,  11|       Jakże głęboką, jak zrosłą z ziemią wydała mu się powieść o
69  3,  12|      palisad! Wszystko zrównane z ziemią i spalone na stosach. Doły
70  3,  13|       pleśnią, jej pochyła górska ziemia, którą we władzę wzięły
71  3,  14|         Ile tam żółtego kołnierza ziemia zeżarła, a teraz woda gnoi!~-
72  3,  14|        deszczu jesiennym. Cała ta ziemia była jeszcze żółta, wywrócona
73  3,  14|         co sobie mogli wyobrazić. Ziemia zryta przez forty obronne
74  3,  16|      towarzysza gorącą hiszpańską ziemią, śpiewając sobie i jemu
75  3,  17|          z folwarku została tylko ziemia nie zaorana i trocha płotów,
76  3,  17|            Doły pod nimi zawalano ziemią i równano pracowicie. Dzieci
77  3,  17|           rzucane w prawo i lewo. Ziemia nie dawała swego dziewictwa