Tom, Rozdzial

 501  1,  8 |            żywy z placu honoru. Waćpan nie wiesz, czy jak? Dał głowę.
 502  1,  8 |       wiekuistego przestrachu pokoleń. Nie wyprzysiągł się pod mieczem
 503  1,  8 |            równych wojewodzie... Nigdy nie wyjdą z mej pamięci owe
 504  1,  8 |                  Po to, u licha, żebyś nie płakał nad rozwiązaniem
 505  1,  8 |        przystał, zaprzeczam.~- Już nic nie zmieni tego, co w sobie
 506  1,  8 |            przestałem być sobą, panem. Nie przewyższałem otaczających
 507  1,  8 |                wielbić ich, gdyż mogąc nie uczynili mi nic złego. Nie
 508  1,  8 |             nie uczynili mi nic złego. Nie ratowała mię nawet rodowa
 509  1,  8 |                bił pięściami, wydawała nie dźwięk miedzi, nie szczęk
 510  1,  8 |            wydawała nie dźwięk miedzi, nie szczęk stali, nie wzgardę
 511  1,  8 |              miedzi, nie szczęk stali, nie wzgardę wszystkich, czym
 512  1,  8 |            szalonego, a o resztę wcale nie dbać. Powiedz no, waszmość,
 513  1,  8 |             mię surowe twoje obowiązki nie zmamią. Słyszysz waćpan?~-
 514  1,  8 |           waćpan?~- Słyszę dobrze.~- I nie myśl, żem spodlał. Nie!
 515  1,  8 |               I nie myśl, żem spodlał. Nie! To, co ty śnisz, to jest
 516  1,  8 |          materialne interesy nigdy tak nie stały jak dziś. Byłoż kiedy
 517  1,  8 |          ziemia? Uszom własnym wierzyć nie chciałem, gdy mi komisarz
 518  1,  8 |        Chciałbym mu się odwdzięczyć, a nie mogę, jak bym pragnął. Otóż...~
 519  1,  8 |              uszlachcić...~- Niestety! nie tylko jego. Pragnąłbym zratować
 520  1,  8 |      oczynszować. Jedno tylko: majątek nie jest mój własny, mam braci
 521  1,  8 |             wybuchnęło jak słup ognia. Nie mógł zrozumieć, skąd ta
 522  1,  8 |           zimnym i wyniosłym oficerze, nie pojmował radości, którą
 523  1,  8 |           pełen gniewu i szyderstwa.~- Nie znoszę tych scen czułych!
 524  1,  8 |         czułych! Wiesz chyba waćpan... Nie jestem stworzony do bukolik.
 525  1,  8 |            której tyle lat uczyłeś mię nie bez skutku. Zaprawdę, wstrętna
 526  1,  8 |                Wierzaj mi, waszmość.~- Nie rozumiem... Zgoła nie wiem...~-
 527  1,  8 |                  Nie rozumiem... Zgoła nie wiem...~- Mówię - ciągnął
 528  1,  8 |                  Istotnie, moja radość nie ma granic.~- Z tego, żeś
 529  1,  8 |               ma granic.~- Z tego, żeś nie jego dźwignął, bo on zostanie
 530  1,  8 |           ciągnie.~- Słowa, słowa...~- Nie słowa. Gdy teraz spojrzę
 531  1,  8 |         wyrzekł, ale wzroku od księcia nie odwracał. Oczy jego przybrały
 532  1,  8 |           jedna już iskra utrzymać się nie może. Jeśli się roznieci,
 533  1,  8 |              jak owa żaba Lafontena.~- Nie mów już więcej do mnie,
 534  1,  8 |       świadkowie.~- Cóż za świadkowie? Nie widzę...~- Brat.~- A...
 535  1,  8 |               że ani książę, ani Rafał nie zrozumiał słowa. Po pewnej
 536  1,  8 |               szedł za Michcikiem, sam nie wiedząc, co czyni. Książę
 537  1,  8 |            Książę pozostał na miejscu. Nie spojrzał nawet za odchodzącymi.
 538  1,  8 |               mówiąc w głębi ducha, że nie wiadomo, co w owej chwili
 539  1,  8 |               chwili odchodzący czyni, nie wiadomo, czy nie żegna się
 540  1,  8 |                czyni, nie wiadomo, czy nie żegna się z polami, z pracą
 541  1,  8 |           polami, z pracą swą, czy się nie modli...~Odstąpili tedy
 542  1,  8 |               nawet wojskowego munduru nie było. Szpadę tylko ze srebrnym
 543  1,  8 |          natychmiast wysunął szufladę. Nie było tam nic ciekawego:~
 544  1,  8 |          zasłał je pościelą. Ale Rafał nie myślał o spoczynku. Siedli
 545  1,  8 |             który za stopień służył, i nie mówiąc do siebie patrzeli
 546  1,  8 |            Umilkło wszystko, nawet psy nie szczekały w wioskach sąsiednich.~
 547  1,  8 |            głowami. Ani jeden wietrzyk nie dotknął wody, ani jeden
 548  1,  8 |         dotknął wody, ani jeden powiew nie udźwignął schylonych mieczów
 549  1,  8 |        rozkoszy, rozpaczy, walki, głos nie wiadomo czyj... Czasem zlatująca
 550  1,  8 |               w byt obcy samemu sobie, nie istniejący w naturze, zbłąkany
 551  1,  8 |    współczuciem przystającym, gdym się nie spodział, a inni z miłosierdziem,
 552  1,  8 |               krynicę dobrych łez, ale nie ma siły wytężyć kroku, i
 553  1,  8 |         światło przychodzące.~Gdy myśl nie wymówiona, sama siebie stwarzająca,
 554  1,  8 |             kole widnokręga, a wracają nie do mózgu, lecz do serca,
 555  1,  8 |                niewierną myśl i wlej w nie błogosławioną potęgę ciszy
 556  1,  9 |                Mimo to żadna do powozu nie wsiadła. Dopiero za tą wspaniałą
 557  1,  9 |         właśnie, na którego nikt uwagi nie zwraca, jest rodzonym bratem
 558  1,  9 |                w poprzek bajorów nigdy nie wysychających. Szczególnie
 559  1,  9 |             Przebywał najgłębsze bagna nie wiedząc o tym, zatopiony
 560  1,  9 |        latającymi blaskami wjechał pod nie, zaszemrało... zaszemrało...
 561  1,  9 |              Wtedy nagle pojął, że już nie żyje dobry brat Piotr. Z
 562  1,  9 |            niewiadome, tajemne, nikomu nie znane powiaty...~Wtem ktoś
 563  1,  9 |                mu się uważnie.~- Wszak nie mylę się - rzekł - waćpan
 564  1,  9 |               jest.~- Żałuję, że to mi nie przyszło na myśl. Trzeba
 565  1,  9 |                 rodzice prawdopodobnie nie przyjechaliby na pogrzeb -
 566  1,  9 |               udać się? Czy do domu?~- Nie, broń Boże!~- Nie? I.. broń
 567  1,  9 |              domu?~- Nie, broń Boże!~- Nie? I.. broń Boże?~- Proszę
 568  1,  10|           zanurzała się i kryła. Rafał nie mógł od niej oderwać oczu.
 569  1,  10|             nic podobnego w życiu swym nie widział. Bardziej niż pałac,
 570  1,  10| uprzywilejowanym zastępem, zdawały się nie rosnąć, nie wznosić, nie
 571  1,  10|                zdawały się nie rosnąć, nie wznosić, nie dźwigać z tej
 572  1,  10|               nie rosnąć, nie wznosić, nie dźwigać z tej ziemi, lecz
 573  1,  10|            uchyliły się i wsunął przez nie głowę kozaczek w suto szamerowanej
 574  1,  10|                Spostrzegłszy, że Rafał nie śpi, wszedł do izby i rzekł:~-
 575  1,  10|            stołom. Nikt na niego uwagi nie zwrócił. Panował tam gwar
 576  1,  10|            Głowa mu pękała z rozpaczy: nie widział już nigdzie miejsca
 577  1,  10|          naprzeciwko siedział znajomy, nie byłby go poznał. Kiedy się
 578  1,  10|           jeszcze dziewczynka, jeszcze nie panna, lat może szesnastu.
 579  1,  10|            stół wpadał w wesołość, sam nie wiedząc czemu. Chuda Angielka,
 580  1,  10|            siostrę z szeptem:~- Eli...~Nie wiadomo wszakże było, czy
 581  1,  10|              śmiać bez przeszkody. Ale nie tylko brat księżniczki miał
 582  1,  10|             smutek i udręczenie.~Rafał nie widział wcale, kto siedzi
 583  1,  10|               siedzi przy nim. Jeszcze nie ukończył zanoszenia z sakramentalnym
 584  1,  10|               żeby ci jej ręka do ucha nie zaniosła? Młodzieniec podniósł
 585  1,  10|        gospodarzył na tej wioszczynie, nie ma co mówić!~- Jak to?~-
 586  1,  10|                koniec końców do garnka nie miał co włożyć.~Rafał wrzał
 587  1,  10|              niewymownej złości, która nie mogła wydobyć się na zewnątrz.
 588  1,  10|             mówię, choć i gorzką.~- Ja nie wiem, czy to prawda.~- Nie
 589  1,  10|             nie wiem, czy to prawda.~- Nie wiesz. No i pewnie. Wąsów
 590  1,  10|              pewnie. Wąsów asan całych nie masz, to skądżebyś miał
 591  1,  10|             się na całej prawdzie! Ale nie o to idzie... Słuchaj no,
 592  1,  10|                   A ja. Cóż się wasanu nie widzi? Ja, Chłuka z Polińca.
 593  1,  10|             mam chrapkę. Czapki gałgan nie zdejmuje ze łba przede mną.
 594  1,  10|             rzecz. Co zaś do ziemi, to nie można powiedzieć: wyprawił
 595  1,  10|             owies jak mur.~- A staw to nie brat wyszlamował? Młyn puścił,
 596  1,  10|              książęcą zupę zawijasz, a nie wiesz tego, kto to jest
 597  1,  10|                pod szlachecką strzechą nie urodzi taka... Już by o
 598  1,  10|             powrotu z głębi swej izby, nie spuszczając oka z głównego
 599  1,  10|                 wcale mu obce i dziwne nie były. Tymczasem gdziekolwiek
 600  1,  10|             przemądrzały i bezlitosny. Nie wydobył się na wargi, tylko
 601  1,  10|               Jak to? Le secrétaire?~- Nie, nie! Jeux d'esprit, jeux
 602  1,  10|              to? Le secrétaire?~- Nie, nie! Jeux d'esprit, jeux d'exercice -
 603  1,  10|             Chnif-chnof-chnorum? Co?~- Nie, nie! Jeux de société! -
 604  1,  10|        Chnif-chnof-chnorum? Co?~- Nie, nie! Jeux de société! - domagała
 605  1,  10|                  Kto jest za Avocat?~- Nie, nie! Avocat- to nieprzyjemne.
 606  1,  10|             Kto jest za Avocat?~- Nie, nie! Avocat- to nieprzyjemne.
 607  1,  10|            widział w szczelinie między nie domkniętymi połowami drzwi
 608  1,  10|            która została w kole.~Rafał nie spostrzegł się, kiedy nie
 609  1,  10|              nie spostrzegł się, kiedy nie domknięte drzwi szybko się
 610  1,  10|             Rafała dość już dawno, ale nie przestawała śmiać się. Uczyniła
 611  1,  10|               wymamrotał, czego by sam nie umiał powtórzyć raz drugi.
 612  1,  10|              jak gdyby czekała... Nikt nie nadchodził. Prześliczna,
 613  1,  10|                 niewiarogodnie urocza, nie śmiała się już. Rysy jej
 614  1,  10|             wyraz chłodu i powagi, ale nie wyuczony, nie chwilowy,
 615  1,  10|              powagi, ale nie wyuczony, nie chwilowy, och, nie! Rafał
 616  1,  10|           wyuczony, nie chwilowy, och, nie! Rafał uczuł się tym wyrazem
 617  1,  10|                 zepsuć chwilę radości, nie mógł się ruszyć z miejsca.
 618  1,  10|                 Pisałem.~- Jednak nikt nie przyjechał?~- Nikt.~- A
 619  1,  10|                czy przyjadą później?~- Nie zdaje mi się. Mam zamiar
 620  1,  10|               sobie przypomnę... A sam nie jedź. Zostań tu lepiej,
 621  1,  10|              się, ubrać po ludzku. Tak nie sposób! Jak to już mówiłem,
 622  1,  10|       charakter ostry dla tych, którzy nie znali bliskiego stosunku.
 623  1,  10|               przecząc, coś mruknął.~- Nie trzeba o tym w ogóle mówić
 624  1,  10|           potwierdził.~- Nade wszystko nie należy nic mówić rodzicom,
 625  1,  10|                  rzekł cicho. - Już go nie ma na świecie. Horror, horror!
 626  1,  10|               świecie. Horror, horror! Nie dopowiedziana sentencja,
 627  1,  10|               dopowiedziana sentencja, nie wyłożony ostatni, najdobitniejszy
 628  1,  10|               efekt prawdy, a jego już nie ma. Już go nie ma wcale!
 629  1,  10|                jego już nie ma. Już go nie ma wcale! Ani nie zaprzeczy,
 630  1,  10|               Już go nie ma wcale! Ani nie zaprzeczy, ani tymi oczyma,
 631  1,  10|              ani tymi oczyma, co to... nie spojrzy. Ani po swojemu
 632  1,  10|                spojrzy. Ani po swojemu nie zmilczy. Garsteczka popiołu
 633  1,  11|                 Nigdy przez jego głowę nie wionął cień pytania: co
 634  1,  11|               o tym wiedział jedno, że nie wróci do domu z Grudna!
 635  1,  11|         posiadł, tego żadna już potęga nie byłaby w stanie wydrzeć
 636  1,  11|          pobliżu księżniczki Elżbiety.~Nie kochał się w niej, och nie!
 637  1,  11|             Nie kochał się w niej, och nie! Można by prędzej powiedzieć,
 638  1,  11|          napełniło wyraźną odrazą. Ale nie było takiego nic.~Była cudowna.
 639  1,  11|      nieznośniejsza, myślami jej objąć nie mógł ani ogarnąć wyobrażeniem.
 640  1,  11|                 czego jeszcze na ziemi nie było, z uśmiechem niebiańskim,
 641  1,  11|              knieje, gdzie noga ludzka nie postała, gdzie tylko ona
 642  1,  11|                  I tchu mu w piersiach nie stawało na samą myśl o tym,
 643  1,  11|              Przy stole nigdy otwarcie nie patrzał w jej stronę, ale
 644  1,  11|          starał się być w pobliżu, ale nie udało mu się nigdy przemówić
 645  1,  11|          Pomimo jednak, że zdawała się nie zwracać na jego osobę uwagi,
 646  1,  11|             skinienie głową. Nigdy się nie odwróciła w tę stronę, gdzie
 647  1,  11|               widzą jego figurę, jeśli nie oczy, to jak gdyby spuszczone
 648  1,  11|                wówczas u drzwi salonu. Nie brzmiał jui jak samo szczęście,
 649  1,  11|                 Może księżniczka wcale nie wie o jego egzystencji.
 650  1,  11|               nimi Rafał, którego nikt nie wzywał, skoczył niby to
 651  1,  11|            całe towarzystwo na skraju. Nie było sposobu uciekać. Wówczas
 652  1,  11|             obłóż wodą... Adieu...~Nic nie powiedziała - myślał Rafał
 653  1,  11|             głos i upadł w nicość.~Nic nie rzekła, ani wyrazu... -
 654  1,  11|              że nawet pędzącego Rafała nie dojrzał. Inne chałupy były
 655  1,  11|               stłumionym gwarem. Rafał nie mógł się przecisnąć, gdyż
 656  1,  11|          grzybem.~- Hę? - wymiamlał. - Nie słyszę...~- Co się to tu
 657  1,  11|                  Gadaj, mali gadać, bo nie słyszę:..~- Czegóż was tu
 658  1,  11|              łaski panicza, na pańskie nie chce wychodzić i wieś bontuje.
 659  1,  11|                więcej tej oto Wygnanki nie obaczysz. Ja ci to mówię,
 660  1,  11|             każe - i nikt na cię palca nie zakrzywi. Jeszcze jedna
 661  1,  11|         krzykiem coraz straszniejszym. Nie słychać już było słów, które
 662  1,  11|                 Oczy oślepły i widzieć nie chciały. Ucho było z drewna.
 663  1,  11|                stóp do głowy jak fetor nie do zniesienia. Wspomnienie
 664  1,  11|           szedł noga za nogą. Rafał go nie popędzał. Był spragniony
 665  1,  11|               Czuł, że nic sobie pomóc nie może... Z obszarów zasłanych
 666  1,  11|              rozjuszone skamłanie, jęk nie do zniesienia. Fizyczny
 667  1,  11|             jak błyskawice, a munsztuk nie popuszczał...~
 668  1,  12|             było słowiańskie... Książę nie pożądał bynajmniej widoku
 669  1,  12|                tuż-tuż obłoki kurzawy. Nie było sposobu ruszyć dalej,
 670  1,  12|               taiło się w tych murach. Nie widząc wcale ludzi przechodzących
 671  1,  12|             ust, prawda, której wyznać nie mogą, zamknięta w skurczach
 672  1,  12|               to widział pierwszy raz? Nie ma go już. Ten, co ogląda
 673  1,  12|      francuskich, którzy szukali tutaj nie tylko schronienia przed
 674  1,  12|                nawy, gdzie zwykle nikt nie patrzy. Czeka nocy, ażeby
 675  1,  12|                obojętnie.~Ogarniało go nie współczucie, lecz właśnie
 676  1,  12|                resztce własności ludu. Nie zdążyli wydrzeć korzyści
 677  1,  12|                chwili stosownej, kiedy nie pora już osiągać korzyści
 678  1,  12|                winy. Czyliż - myślał - nie są jak żebracy wyciągający
 679  1,  12|              nawet występkom motłochu.~Nie wstał jednak. Wystarczyło
 680  1,  12|             powinien ich mieć na oku i nie dopuścić tego połączenia
 681  1,  12|             panem w kraju. Jeżeli tego nie uczyni, narazi się na zgubę,
 682  1,  12|             piękną i godną myśli nigdy nie uprzykrzonych. Dzieje niepodległej
 683  1,  12|          przejrzysty i niezwykły. Łódź nie kołysała się wcale. Morze
 684  1,  12|                 Wszystkie dokoła łodzi nie fale, lecz kręgi i okrągłe
 685  1,  12|       gondolierów, że na plac wysiadać nie można. Łodzie jak stado
 686  1,  12|             panowie bracia, na plac?~- Nie możemy... - odpowiedzieli
 687  1,  12|              szeptem. - Nikogo na plac nie puszczamy.~- Toż czemu?
 688  1,  12|             Wczoraj było wolno, a dziś nie?~- Cały garnizon pod bronią.~-
 689  1,  12|         puścili mię na plac.~- A kiedy nie możná...~- E... rozsuń się
 690  1,  12|           pałacu...~- Żeby zaś Bolesta nie zobaczył!~Książę przesunął
 691  1,  12|             snuły się w ciągłym ruchu. Nie można było zrozumieć w pierwszej
 692  1,  12|                 ale, w tłum zmieszani, nie mogli mu dać rady. Szarpany
 693  1,  12|                z pytaniem:~- A co tam? Nie puszczać!~- Waść tu dowodzisz? -
 694  1,  12|              krzyczał ostatkiem sił:~- Nie pozwalam!~
 695  1,  13|               okiem na miasto, którego nie znał. Łatwo trafił do amfiteatru
 696  1,  13|                grobów Scaligerowskich. Nie tego wszakże szukał. Już
 697  1,  13|         jesiennym niebem Werony, które nie chłodem, lecz rzeźwością
 698  1,  13|       Capulettich rodu.~"Jeszcze ranek nie tak bliski. To słowika,
 699  1,  13|                tak bliski. To słowika, nie skowronka pieśń. Ten słowik
 700  1,  13|                 zwiastuna dnia. To już nie pieśń słowicza! Widzisz
 701  1,  13|              kupy gnoju szerzące fetor nie do zniesienia.~"Błogosławiona,
 702  1,  13|               dokonywując się w tobie, nie jest tylko marą? Coś tak
 703  1,  13|           błąkał się tam w samotności, nie spotykając nikogo, ani żywego
 704  1,  13|                jego głębi, z oddalenia nie dochodził turkot. Wszystko
 705  1,  13|          zaczął mówić do niego. Książę nie zrozumiał i szedł dalej.
 706  1,  13|            łamanej włoszczyźnie, czemu nie ma latarni, jak się nazywa,
 707  1,  13|               idzie... Ponieważ badany nie odpowiadał, wtrącono go
 708  1,  13|               to nosem się podpierasz, nie - ganiaj!~- Wyśpisz się
 709  1,  13|                  Cichajta! W szeregach nie mamrotać!~- Ale!~- Wyście
 710  1,  13|                 Pytam się! Nazwisko?~- Nie powiem nazwiska.~- Co tu
 711  1,  13|             Patrol za patrolem. Nikomu nie wolno nocą z domu wychodzić.
 712  1,  13|            imion między nami znajomych nie było. Przyszła potrzeba
 713  1,  13|           Jakże! Już my w starym zamku nie mieli nadziei. Jeść nic
 714  1,  13|         Beaupoil zaczął się układać... Nie było żadnej nadziei... Żądali,
 715  1,  13|         waszmość?~- Prawda święta! Ale nie czas tu i miejsce na gawędę.
 716  1,  13|           słowo. Jestem tu przejazdem. Nie będę robił emeuty w Weronie.
 717  1,  13|                 Z książęcego rodu...~- Nie przemawiają do mnie rody
 718  1,  13|          Znużony też był potężnie, ale nie żałował, że się tak stało.
 719  1,  13|              był znużony, że na nikogo nie patrząc rozsiadł się na
 720  1,  13|              Ale już z dala poznał, że nie grają. Doszły jego ucha
 721  1,  13|             skądś dopiero co przybyli. Nie dając im wyprzedzić się,
 722  1,  13|          prędko, mości książę.~Gintułt nie tracąc czasu zaczął rozpowiadać
 723  1,  13|            wyrazy więzły mu w gardle i nie szły na usta, ale wprędce
 724  1,  13|    preliminaria...~- Ale pokój jeszcze nie zawarty. Zwlekają. Szczęk
 725  1,  13|                 czy chcą podpisać, czy nie.~Ocierając wielką, czerwoną
 726  1,  13|                   Panie generale... To nie może być! Nigdy jak świat
 727  1,  13|                Nigdy jak świat światem nie splamił się nasz ród takim
 728  1,  13|             zaczynał od rokoszu?~- Nic nie zaczynać, jeśli droga haniebna!~-
 729  1,  13|               złotej księgi pisała się nie krwią, lecz za cenę dziesięciu
 730  1,  13|           komuż należą się dziś, jeśli nie wielkiemu wodzowi? Azaliż
 731  1,  13|             Buonaparty. Żołnierze nasi nie uczynili nic złego słuchając
 732  1,  13|              że moja sprawa przegrana. Nie pozostaje mi nic innego,
 733  1,  13|                rozjaśnił jego twarz.~- Nie chciałbym rozstać się z
 734  1,  13|                 Ale jeszcze słowo...~- Nie chciałbym być natrętnym.~-
 735  1,  13|                później! Ale moja dusza nie do żalu destynowana, moje
 736  1,  13|            żalu destynowana, moje oczy nie do łez. Wszystko w sobie
 737  1,  13|             austriackim glicie. Azaliż nie lepiej...~- W klubach przemocy,
 738  1,  13|              klubach przemocy, z musu, nie z dobrej woli!~- Nie ma
 739  1,  13|             musu, nie z dobrej woli!~- Nie ma już dobrej woli! BcSgdał,
 740  1,  13|               a krwi w żyłach. Nic mię nie zwróci z drogi. Mnie stu
 741  1,  13|                Szuka chleba i awantur. Nie ma hańby, której by mi nie
 742  1,  13|             Nie ma hańby, której by mi nie zadali. Wiem, że zedrą ze
 743  1,  13|                strzęp dobrego imienia. Nie oszczędzili mi nawet ostatniego
 744  1,  13|           prawo do śmierci. Rozkosz to nie byle jaka: z poszeptów o
 745  1,  13|               między tysiącem zgryzot. Nie wyspać się i nie dojeść,
 746  1,  13|              zgryzot. Nie wyspać się i nie dojeść, a żywić się i konsolować
 747  1,  13|                chleb pono, "lepiej się nie rodzić!..."~Z uśmiechem
 748  1,  14|         Wszystko stało na miejscu. Nic nie runęło i nie rozbiło się
 749  1,  14|              miejscu. Nic nie runęło i nie rozbiło się w gruzy. Życie
 750  1,  14|       głębokich źródeł duszy wypływało nie znane dotychczas, obłudne
 751  1,  14|        siepaczom walić z armat do ludu nie dalej jak dwa lata temu...~-
 752  1,  14|           generał Buonaparte...~Książę nie słuchał dłużej. Wrażenie
 753  1,  14|          wskazane i zastukał. Długo mu nie otwierano. Wreszcie, na
 754  1,  14|             wchodzącego wstał i czekał nie ruszając się z miejsca.~-
 755  1,  14|        ubiegłych, malował się przecież nie kobiecy wyraz. Było w nich
 756  1,  14|            wreszcie stanowczo rzekł:~- Nie.~- Żałuję, że z równą siłą
 757  1,  14|                Żałuję, że z równą siłą nie powiedziałeś: tak! Przecież
 758  1,  14|               wojskową w korpusie. Ale nie uważaj z łaski swej tego,
 759  1,  14|            usłyszawszy te wyrazy.~- Ja nie... - rzekł po chwili z zimnym
 760  1,  14|     wygładzając koronkę swego żabota - nie chciałbym, żebyś mię źle
 761  1,  14|            Straciłem zaufanie do wojny nie z lenistwa, a nawet nie
 762  1,  14|                nie z lenistwa, a nawet nie z tchórzostwa. Po prostu
 763  1,  14|                upragnione niczym innym nie są, tylko zamianą bardzo
 764  1,  14|            poprzednie, dobro wykwitnąć nie może. Po cóż się bić? Należałoby
 765  1,  14|       wypowiedzieć zaciekłą wojnę, ale nie ludziom, tylko samej tyranii,
 766  1,  14|                 Tylko jakże to uczynić nie tykając ludzi, tych właśnie
 767  1,  14|            często wydaje mi się, że go nie znam wcale.~- Czy tylko
 768  1,  14|                znam wcale.~- Czy tylko nie jesteś oczarowany`? Wszak
 769  1,  14|                 Ta jest różnica, że ja nie kocham Buonapartego. Nie
 770  1,  14|               nie kocham Buonapartego. Nie jestem również jego poplecznikiem.~-
 771  1,  14|                byłem i będę, jeśli mię nie odpędzi dla innych powodów.~-
 772  1,  14|         zamyśleniu.~- Tak, tak. Widać, nie byłem stworzony na żołnierza.~-
 773  1,  14|                żołnierza.~- To dziwne. Nie być stworzonym na żołnierza!
 774  1,  14|      apartamencie Buonapartego książek nie ma...~- Znowu się mylisz.
 775  1,  14|             przyrzeczeniach!~- Jeszcze nie skończone, nie skończone
 776  1,  14|                 Jeszcze nie skończone, nie skończone rachunki! - zaczął
 777  1,  14|                  Jeszcze żyje, jeszcze nie umarł, jeszcze przed nim
 778  1,  14|               wmawiają. Teraz już tego nie ma. Znam już plan inny:
 779  1,  14|             kwaśno. Po chwili rzekł:~- Nie. To przypadkowe zgromadzenie
 780  1,  14|                mimo położonych zasług, nie otrzymałeś żadnego wyższego
 781  1,  14|             odznaczenia...~- Tak, tak! Nie dbam o odznaczenia,~- A
 782  1,  14|            miał odpowiedzieć: "Dlatego nie awansowałem Sułkowskiego
 783  1,  14|                opryskliwym śmiechem:~- Nie on mię w każdym razie będzie
 784  1,  14|             najfatalniejsza omyłka. Ja nie jestem jeszcze godnym awansu
 785  1,  14|               ja wiem lepiej od niego. Nie jestem jeszcze naczelnym
 786  1,  14|             wodzem, a gdy nim będę, to nie tutaj.~- Buonaparte musiał
 787  1,  14|              Wiem, czego we mnie wcale nie ma. Tego dotychczas nabyć
 788  1,  14|              ma. Tego dotychczas nabyć nie mogłem. Nie mam w sobie
 789  1,  14|           dotychczas nabyć nie mogłem. Nie mam w sobie organu, którym
 790  1,  14|                lwi szpik. Umiem ja już nie gorzej od niego przechodzić
 791  1,  14|               owa władza, mój dragi?~- Nie wiem. Przed nią jedną drżą
 792  1,  14|                jedną drżą mi kolana.~- Nie rozumiem.~- Oto generał
 793  1,  14|                wysoko'? Mylisz się: to nie jest tylko pycha. Jest to
 794  1,  14|          mieści się nowy świat, nikomu nie znany. On do niego zmierza
 795  1,  14|              życie jak obserwator? Nic nie uczynić?...~- Któż to powiedział?~-
 796  1,  14|             uczyć się dla samej nauki, nie dla spełnienia wielkiego
 797  1,  14|             dymiła się krew wylana. O, nie! Kocham wojnę! Nade wszystko!
 798  1,  14|           wtedy wrócę!~Skromny uśmiech nie ustępował z warg księcia
 799  1,  14|      umiejętności dyplomatyczne. Gdyby nie Sokolnicki, który po nocach,
 800  1,  14|        kiedykolwiek zostanę dyplomatą. Nie sądzę, żeby do tego przyszło.
 801  1,  14|        Widziałem. Miałem to szczęście. Nie doświadczyłem wprawdzie
 802  1,  14|             republikańsko-prostoduszny nie widziałeś tam na pewno.
 803  1,  14|      obchodziło dawniej i nic mię dziś nie interesuje.~- Jednak...
 804  1,  14|                Ja jej dla takiego celu nie prowadzę. Jako oficer niskiego
 805  1,  14|              oficer niskiego stopnia - nie mam prawa wstępu na te salony...~-
 806  1,  14|                widzieć! Tego się pewno nie zaprzesz...~- Cóż cię w
 807  1,  14|               płaszczach i pantoflach! Nie miałem szczęścia ujrzeć
 808  1,  14|                to i lepiej, bo zapewne nie byłbym w stanie znieść słabymi
 809  1,  14|             aczkolwiek najgłówniejszy, nie sprawił na mnie wrażenia
 810  1,  14|              przez imaginację. Ale czy nie sprawiam ci przykrości mówiąc
 811  1,  14|      przykrości mówiąc w ten sposób?~- Nie. Myślałem teraz o czym innym.~-
 812  1,  14|         milczeniu. Bili się na śmierć, nie wydając jęku ni krzyku zachęty.
 813  1,  14|              krzyku zachęty. Ani jeden nie prosił o darowanie życia.
 814  1,  14|             wiersza Dantego... Wiem to nie z książki, nie z mądrości
 815  1,  14|                 Wiem to nie z książki, nie z mądrości cudzej, lecz
 816  1,  14|      Antoniusza, i już ich mowa ludzka nie zażegna. Przechadzamy się
 817  1,  14|            żółte piany Suezu. Wiatrom, nie znającym nad sobą przemocy,
 818  1,  15|                na ulicy. Do dom wracać nie miał ochoty ani możności,
 819  1,  15|         możności, a udać się do Grudna nie śmiał. Młodzi książęta umieszczeni
 820  1,  15|               odbierali lekcje poloru, nie trzymali z chudeuszem kompanii.
 821  1,  15|              ich wyjeździe na wakacje, nie zaproszony wcale, Rafał
 822  1,  15|                 Rafał został na koszu. Nie miał, co prawda, chęci wyjeżdżać
 823  1,  15|                którego mieszkał, wcale nie zajmował się jego edukacją
 824  1,  15|           Nowej Galicji. Reduty i bale nie ustawały. We fraczku francuskim,
 825  1,  15|               straż stojąca na czatach nie dała znać, że nadciąga "
 826  1,  15|                którykolwiek z belfrów. Nie mniej namiętnie grano w
 827  1,  15|              ostatniej kategorii Rafał nie należał z braku niezbędnych
 828  1,  15|               że szedł polami o niczym nie myśląc i nic nie wiedząc,
 829  1,  15|                niczym nie myśląc i nic nie wiedząc, z oczyma wlokącymi
 830  1,  15|            słuchania filozofii. Rafała nie bawiło wcale to przeniesienie
 831  1,  15|            książkami i kajetami. Nigdy nie zadawał sobie trudu zrozumienia,
 832  1,  15|   niezrozumiałym wyrazem niemieckim, a nie wolno zastąpić go zrozumiałym
 833  1,  15|         zrozumiałym polskim. Nigdy się nie rozpadał ani nad łacińskimi
 834  1,  15|              łacińskimi wierszami, ani nie brał do serca nauki o sylogizmach,
 835  1,  15|               naddziadów. De Olbromski nie chwytał nigdy za lutnię.
 836  1,  15|             przez czas pobytu w szkole nie słysząc zgoła wyrazu rodzimego,
 837  1,  15|                po skończeniu gimnazjum nie umiał godziwie listu napisać
 838  1,  15|              na krakowskiej filozofii) nie na wiele się przydała, wrodzona
 839  1,  15|               z niezgłębioną nauką nic nie pomogły, gdyż większość
 840  1,  15|      Aleksandra był obdarzony rozumem. Nie wszystkie subtelne wiązania
 841  1,  15|     metafizycznej głowy. Długo jeszcze nie mógł przyjść do słowa. Pierś
 842  1,  15|          doskonałym zbiegiem wydarzeń, nie chcąc czasu tracić, sławny
 843  1,  15|               Jarzymski, któremu karta nie szła, mrugnął na jednego
 844  1,  15|               materiału do doświadczeń nie stało, kanonik zafrasował
 845  1,  15|           uskarżać na zimno. Wreszcie, nie czekając końca godziny,
 846  1,  16|          powziął decyzję: nikomu słowa nie mówiąc ruszył do domu. Zjawił
 847  1,  16|               Rafał z wolna wysiadał i nie kazał woźnicy odjeżdżać.
 848  1,  16|          przeminęła szybko i do wyznań nie przyszło.~Po świętach wielkanocnych,
 849  1,  16|        rodziców i nic zgoła przed nimi nie taić. Tak będzie myślał
 850  1,  16|                powietrzu i rozwiać się nie mogą. Rafał nie chciał pozwolić
 851  1,  16|            rozwiać się nie mogą. Rafał nie chciał pozwolić sobie na
 852  1,  16|        drzewach, o tamecznym ogrodzie, nie chciał zmiłować się nad
 853  1,  16|          dzieciństwie na zawsze, gdyby nie siostra, nie Zofka. Za ogrodem,
 854  1,  16|             zawsze, gdyby nie siostra, nie Zofka. Za ogrodem, który
 855  1,  16|           Wyrastały tam kwiaty nigdzie nie widziane w tych stronach,
 856  1,  16|           ścieżką wyżłobioną w glinie. Nie spostrzegła go i nucąc z
 857  1,  16|           którego on sam nigdy jeszcze nie przekroczył. Udał się tam
 858  1,  16|         drwiącymi, męskimi oczyma! Nic nie urosła powiedzieć na swe
 859  1,  16|          jednego praktycznego względu! Nie było to ani dla dobra krów,
 860  1,  16|               W końcu rzekła:~- Rafał, nie mów tatuńciowi dobrodziejowi,
 861  1,  16|                 żeś mię tu zastał...~- Nie mówić?~- Nie mów!~- A to
 862  1,  16|               zastał...~- Nie mówić?~- Nie mów!~- A to mi ty powiedz,
 863  1,  16|          powiedz, po co tu siedzisz!~- Nie mów! Zobaczysz, że nie będziesz
 864  1,  16|                 Nie mów! Zobaczysz, że nie będziesz żałował. Nieraz
 865  1,  16|               odpoczywam sobie.~- A to nie możesz odpoczywać w ogrodzie?
 866  1,  16|          możesz odpoczywać w ogrodzie? Nie tutaj, między tarkami?~-
 867  1,  16|     przeszkadza albo komu? Tu mię nikt nie widzi, a tam zaraz która
 868  1,  16|           czasie Zofka podniosła się i nie powiedziawszy słowa wybiegła.
 869  1,  16|            Kilka godzin przeszło, a on nie wiedział o tym wcale. Zdawało
 870  1,  16|                do tej dziury nigdy już nie wracać. Ale po upływie dni
 871  1,  16|                 Weszła tedy i usiadła. Nie była już tak strwożona jak
 872  1,  16|                był obwieścił. Zofce to nie wystarczało. Umiała już
 873  1,  16|            wyjechał... I żeby też nikt nie wiedział, gdzie on jest!~-
 874  1,  16|                 Ładne nawet?~- Znikł i nie ma go. U nas - rzekła ze
 875  1,  16|                Może przyjedzie, a może nie. Jego jaśnie oświecona wola!
 876  1,  16|               tak skoczyć we światy.~- Nie, wcale nie!~- Ejże...~-
 877  1,  16|                we światy.~- Nie, wcale nie!~- Ejże...~- Głupia jesteś
 878  1,  16|             góreczkę, schowasz się i - nie ma! Zobaczyłabyś ty, co
 879  1,  16|                co się to tam dzieje.~- Nie zobaczę, nie masz mię co
 880  1,  16|             tam dzieje.~- Nie zobaczę, nie masz mię co straszyć. -
 881  1,  16|                  A żebyś wiedziała, że nie zobaczysz!~- Ech, co ty
 882  1,  16|          oświecony książę pan...~Rafał nie odpowiadał. Ale w chwili,
 883  1,  16|                był Socjuszem, a czy to nie powinien przyjechać tutaj
 884  1,  16|                 jacy oni są...~- Nigdy nie będę wiedziała - rzekła
 885  1,  16|                Czemużeś mi nigdy o tym nie mówił?~- A czy to jest dla
 886  1,  16|               stanął tam w zamyśleniu. Nie odwrócił się, choć słyszał,
 887  1,  16|          Spojrzyj - mówiła Zofka - czy nie jest najpiękniejszy ze wszystkich
 888  1,  16|                kwiat... Cóż z tego, że nie pachnie? Cóż z tego, że
 889  1,  16|                pachnie? Cóż z tego, że nie ma żadnego zapachu?...~
 890  1,  17|               jak doskonałe szczęście. Nie walą gromy, nie dzwonią
 891  1,  17|             szczęście. Nie walą gromy, nie dzwonią tęskliwie szyby,
 892  1,  17|               dzwonią tęskliwie szyby, nie sypią się pacyny ze ścian
 893  1,  17|                marzeniami, którego już nie ma, i odjedzie stąd co prędzej.
 894  1,  17|               dźwięki najsubtelniejsze nie na zewnątrz nas, lecz w
 895  1,  17|               nas, lecz w głębi duszy. Nie pochwyci ich pamięć ni myśl.
 896  1,  17|              najbardziej przemijające.~Nie mógł w Ankonie doczekać
 897  1,  17|          porcie. Żeby czasu nadaremnie nie tracić, książę pomknął na
 898  1,  17|             przez Brescia od Lombardu. Nie pozostało nic innego, tylko
 899  1,  17|                Wiedzieli to żyjący, że nie na zabawę idą do Mantui.
 900  1,  17|      przeświadczenia, że na nic mu się nie przyda pilnie wizowany paszport,
 901  1,  17|        oficerów, idących z pola bitew, nie wnosić waśni o stopnie i
 902  1,  17|               wnosić waśni o stopnie i nie korzystać z prerogatyw nazwiska.
 903  1,  17|                racji zatopienia młynów nie głód jeszcze, lecz doskonały
 904  1,  17|      wszystkich niemal miejscach. Nikt nie wiedział i nie pytał przy
 905  1,  17|         miejscach. Nikt nie wiedział i nie pytał przy wzrastającym
 906  1,  17|              jeziora Payolo trzęsawisk nie do przebycia. Przyszły straszliwe
 907  1,  17|                Był wszędzie, gdzieś go nie posiał. Należał do rzędu
 908  1,  17|                 Niczyje słowo i czucie nie było dla drugiego głupie,
 909  1,  17|              perspektywy, a oczy widzą nie to, na co patrzą. Dalekie
 910  1,  17|              łachman ciężki i bolesny, nie do odtrącenia, a nad siły,
 911  1,  17|      odtrącenia, a nad siły, nic z nią nie mający wspólnego... Ludzie
 912  1,  17|            człowieka.- i zginie. Śladu nie będzie. Któż jest, kto by
 913  1,  17|            brzask wytrzymałości.~- Już nie pójdę nigdzie! -cisnął słowo
 914  1,  17|             kroków przed idącym. Zrazu nie mógł zrozumieć, co to się
 915  1,  17|                niego jak płaskorzeźba. Nie podnosił oczu...~Żeby choć
 916  1,  17|          tysiąc razy niż huk kanonady. Nie podniósł oczu na księcia,
 917  1,  17|            koło niego, żeby coś pomóc, nie wiedzący w czym i jak. Wciąż
 918  1,  17|             spalenizny i upał pożarów. Nie stało powietrza na oddech.
 919  1,  17|           szuwarów i tataraku, że oczu nie można było oderwać. Z okopów
 920  1,  17|                się do piwnic i lochów, nie ratowała swego mienia. Nad
 921  1,  17|              niegdyś, platanową aleją. Nie ocalało tu ani jedno drzewo.
 922  1,  17|            cuchnącymi kanałami, książę nie znajdował w żadnym z fortów
 923  1,  17|             szorstkimi skrzydłami było nie do zniesienia. Z przezsennym
 924  1,  17|               jękiem, którego z piersi nie można wyrzucić, uciekał
 925  1,  17|          twardego snu, ocknął się, ale nie wiedział nic o sobie. W
 926  1,  17|            darli się do armat. Gintułt nie mógł pojąć, co to za ludzie.
 927  1,  17|              krokiem żelaznym a cichym nie wbiegła, lecz zaiste wskoczyła
 928  1,  17|                szeregi. Zawrzała bitwa nie na bagnety już, lecz na
 929  1,  17|              wdeptywały w bajoro. Żeby nie zapadać się w błocie, stawali
 930  1,  17|            tualetce, gdzie nic cennego nie było. Bawił się tym widokiem.
 931  1,  17|          pięciuset ludzi. Książę zrazu nie chciał ruszyć się i nie
 932  1,  17|                nie chciał ruszyć się i nie wierzył, ale koniec końców
 933  1,  17|        sklepione mosty, minęły je, ale nie posuwały się dalej. Wąskie
 934  1,  17|          ludzka wcisnąć by się tam już nie mogła. Artyleria Axamitowskiego
 935  1,  17|                do nogi. Nikt z Polaków nie przeszkadzał im ani protestował.
 936  1,  17|               z przerażenia. Ale i ich nie oszczędzono.~Ujrzeli, jak
 937  1,  17|              Bili się w szale. Gintułt nie widział świata. Werznął
 938  1,  17|           kapitulacji z dnia 28 lipca. Nie ma tu żadnego bezprawia.
 939  1,  17|             groźnie cugle jego konia i nie puścił, choć nad nim szable
 940  2,  1 |          wyższej a wszechwładnej woli. Nie otrzymywał do ręki na swe
 941  2,  1 |                co go otaczało. Nikt go nie rozumiał i on nie cenił
 942  2,  1 |              Nikt go nie rozumiał i on nie cenił nikogo według istotnej
 943  2,  1 |               W ciągu tego czasu Rafał nie wyjeżdżał prawie z domu
 944  2,  1 |  najszczytniejszą jego rozrywką, gdyby nie męczarnie doznawane przy
 945  2,  1 |               uczucia niebywałej ulgi. Nie myślał wcale o skutku tego
 946  2,  1 |                że nic z niego wyniknąć nie może, a jednak sama myśl,
 947  2,  1 |                później, gdy odpowiedzi nie było, zaczął żałować tego,
 948  2,  1 |              Książę pisał do cześnika, nie wspominając o odezwie Rafałowej,
 949  2,  1 |            czyby to familijnym widokom nie dogadzało, gdyby Rafał mógł,
 950  2,  1 |          Rzucał go z uczuciem radości. Nie żal mu było nikogo i niczego.
 951  2,  1 |               przez cztery lata w domu nie miałem w ustach jednego
 952  2,  1 |         obowiązek milczenia zupełnego. Nie powiesz o tym nikomu ani
 953  2,  1 |             się do tego, że nic o mnie nie wiesz, nic nie słyszałeś,
 954  2,  1 |              nic o mnie nie wiesz, nic nie słyszałeś, nic wreszcie
 955  2,  1 |                słyszałeś, nic wreszcie nie rozumiesz.~- Słucham księcia
 956  2,  1 |             oszołomiony tym wszystkim, nie mógł zebrać myśli. Najbardziej
 957  2,  1 |        Obudziwszy się nazajutrz rano i nie słysząc nigdzie w pobliżu
 958  2,  1 |          półmrok, gdyż zasłonione okna nie przepuszczały światła. Meble
 959  2,  1 |              książek. Dawniej ta żyłka nie odzywała się we mnie. Wystarczało
 960  2,  1 |              cześnikowiczu, do książek nie masz gwałtownej inklinacji?
 961  2,  1 |         uczynku pierwszej kradzieży.~- Nie wstydź się tylko, mój drogi.
 962  2,  1 |           wstydź się tylko, mój drogi. Nie ma w tym hańby. I mnie pewne
 963  2,  1 |                duszę. Nawet ciała jego nie znalazłem. Nawet szczątków.
 964  2,  1 |        wszystkim. Kwiat na tym miejscu nie wyrośnie, gdzie zgasły oczy
 965  2,  1 |          dziwne, ale zapomnisz o tym i nie będziesz myślał. Później
 966  2,  1 |                zdumienie. Przez chwilę nie odrywał od niego oczu i
 967  2,  1 |              nadzwyczajnie zardzewiał. Nie umiał chodzić po miejskich
 968  2,  1 |              mnie żakowskie gniewy, to nie wysiadam wcale, ale jeśli
 969  2,  1 |           wprost ze swego dystryktu.~- Nie inaczej, a ty?~- Ja tu mieszkam.~-
 970  2,  1 |                można robić furorę, ale nie tutaj. Jedziemy do krawca
 971  2,  1 |               do krawca i do szewca.~- Nie, stanowczo! W tej chwili
 972  2,  1 |               Przecie to my w Krakowie nie dawaliśmy się zjeść w kaszy,
 973  2,  1 |              rozkaz stangretowi.~Rafał nie mógł się oprzeć i siadł
 974  2,  1 |              buty z żółtymi sztylpami. Nie był to już lekkomyślny młokos,
 975  2,  1 |                 Powiedz no mi - cedził nie spiesząc się - gdzie ty
 976  2,  1 |              Przyznaj się... Ja nikomu nie powiem. W jakimś zajeździe,
 977  2,  1 |          czasów Wielkiego Sejmu? co?~- Nie, ja mieszkam u księcia Gintułta.~-
 978  2,  1 |                tu, uważasz, nikt z nim nie ma szczęścia... Za wysokie
 979  2,  1 |                   Cóż ci to?~- No, nic nie szkodzi. Jakoś to będzie...~-
 980  2,  1 |          szkodzi. Jakoś to będzie...~- Nie rozumiem, co mówisz.~- E,
 981  2,  1 |              urzędu żadnego nikt teraz nie piastuje, więc co za aparencje?~
 982  2,  1 |            nakaz książęcy i odrzekł:~- Nie wiem, bo jakem ci wspomniał,
 983  2,  1 |               jakiś dziwak i nudziarz. Nie należy do towarzystwa, a
 984  2,  1 |       powiedziałem ci. Chodzi jak paw, nie poznaje najtęższych ludzi.~
 985  2,  1 |              świadomi rzeczy. Ja draba nie znam, co może jest i lepiej,
 986  2,  1 |          dmuchnął w palce.~- Jak to?~- Nie ma, braciszku! Poszły Nieporęcice...~-
 987  2,  1 |              tam graty najpospolitsze. Nie były to salony mieszkalnego
 988  2,  1 |               Na Jarzymskiego i Rafała nie zwracano prawie uwagi. Ten
 989  2,  1 |               za gardło. Tak już dawno nie grał, a podobnych gór złota
 990  2,  1 |            grał, a podobnych gór złota nie widział w życiu. Dym wyborowych
 991  2,  1 |            snadniej, że nikt nań uwagi nie zwracał. On za to z pilnością
 992  2,  1 |             Chciałbyś zagrać, stary?~- Nie, nie! - odpowiedział mu
 993  2,  1 |        Chciałbyś zagrać, stary?~- Nie, nie! - odpowiedział mu szeptem
 994  2,  1 |        przyjechałem... A zresztą... ja nie mogę grać tak hazardownie.~-
 995  2,  1 |             Chryste, Panie miły!~- Ale nie o to, tylko,..~- Tylko o
 996  2,  1 |             uśmiechnął się Jarzymski - nie wchodzilibyśmy też do gry
 997  2,  1 |             ichmościów. Ja sam przecie nie przysiadam się do nich.
 998  2,  1 |                   Choć ja tyle już lat nie grałem...~- Ale gra została
 999  2,  1 |              została ci w głowie, tego nie skłamiesz.~- Gra mi nieobca,
1000  2,  1 |            pensji sekretarskiej. Wstyd nie pozwalał wstać od stolika,