Tom, Rozdzial

1001  2,  1 |                i szepnął mu do ucha:~- Nie turbuj się o pieniądze.
1002  2,  1 |           które o bycie swym nic zgoła nie .wie, rozległe chwile ubiegłych
1003  2,  1 |                szalenie szła mu karta. Nie zastanawiał się ani sekundy
1004  2,  1 |          sekundy nad żadną kombinacją, nie wiedział nic o tym, co robi,
1005  2,  1 |               je w trójnasób odbierze. Nie chciało mu się tylko zaczynać
1006  2,  1 |             Będę w tym, żeby ci pomóc. Nie bardzo tylko rozgłaszaj
1007  2,  1 |             nami... ale w tych szatach nie sposób. Wiesz co, włóż dziś
1008  2,  1 |          pokojach, rozmawiając, dopóki nie założono koni do karety.
1009  2,  1 |           każdej z tych sal było jeśli nie pełno, to hałaśliwie nad
1010  2,  1 |            Kłaniał się do samej ziemi, nie spuszczając z Rafała oka
1011  2,  1 |           Słyszę, ach, słyszę! Przecie nie mogę... Tu tyle saloników,
1012  2,  1 |             ode drzwi, żebym cię snadź nie skaleczył - prosił go rzewnie
1013  2,  1 |                ty, rotmistrzu, coś się nie wstydził z tylimi wąsami
1014  2,  1 |         bogatych.~- Masz słuszność. Ja nie ze wszystkimi zabierać zwykłem...
1015  2,  1 |                Jarzymskiego mieści się nie tam w prywatnym mieszkaniu,
1016  2,  1 |              serwety. Całe towarzystwo nie przestawało chichotać. Rotmistrz
1017  2,  1 |             tchórzu!~- Dobrze zrobisz. Nie będę przynajmniej nic już
1018  2,  1 |            Jarzymski, to się do ciebie nie stosuje... - drwił z kąta
1019  2,  1 |               się! - wołał zezowaty. - Nie stąd on czerpie głównie
1020  2,  1 |               wymaga sum niemałych. Ja nie chcę rozgłaszać, ale mam
1021  2,  1 |           ukryty browar, tylko jeszcze nie wiem gdzie, na Kłopockiem
1022  2,  1 |               ułatwiałeś...~- Chce mię nie tylko jutro przy szopie
1023  2,  1 |         jambicznym twe zasługi.~- Tego nie rób, bo i w krótkim wierszu
1024  2,  1 |                 bo i w krótkim wierszu nie wytrzymasz, żeby nie zełgać.~-
1025  2,  1 |           wierszu nie wytrzymasz, żeby nie zełgać.~- Zauważyłem - przekrzyczał
1026  2,  1 |             absolutum dominium.~- Nikt nie zauważył tego - odparł nazwany
1027  2,  1 |             ciebie, bo ty masz wprawę. Nie rozumiem tylko, czemu się
1028  2,  1 |             należy do stanu trzeciego, nie do nas, którzy tyle win
1029  2,  1 |        ramienia. Jarzymski, bynajmniej nie zmieszany mnóstwem zaczepek
1030  2,  1 |              Rafał pił chętnie, byleby nie siedzieć z bezczynną niezgrabnością,
1031  2,  1 |          jakich już nigdy potem oczyma nie widział, przemknęło w lotnym
1032  2,  1 |              Iterum atque iterum!~- To nie był łotr, pies i zawalidroga
1033  2,  1 |        puszczać. Ty myślisz, że ci psy nie zależą pola, że ty godnego
1034  2,  1 |         publicis bajać, to my się mało nie pobeczeli. Chociaż co do
1035  2,  1 |           Chociaż co do szermierki, to nie. Nigdym się z nim, dziękować
1036  2,  1 |             się z nim, dziękować Bogu, nie składał ze zwady i w kolerze,
1037  2,  1 |              ręki, powiem ci otwarcie, nie miał...~Rafał pomyślał sobie,
1038  2,  1 |             drżący nieco głos Rafała - nie tylko na cześć psiarni w
1039  2,  1 |            zezującego prześmiewcy, ale nie mógł roztrącić zbitego tłumu.
1040  2,  1 |             plamy nawet Caren z ciebie nie wywabi.~W całej sali nie
1041  2,  1 |               nie wywabi.~W całej sali nie było już ogólnej rozmowy
1042  2,  1 |               panowały naokół. Nigdzie nie było widać ani fiakrów,
1043  2,  1 |               buda, o której się nawet nie mówi. Dobre to sobie jest
1044  2,  1 |                miasta. Nigdy się z tym nie odzywaj, że chcesz to widzieć,
1045  2,  1 |               pałacu...~- Ależ dobrze! Nie wiem o niczym...~- Trzeba,
1046  2,  1 |               w nogach i rękach. Gdyby nie Jarzymski, runąłby był w
1047  2,  1 |          pierwszą lepszą kałużę. Długo nie wiedział wcale, gdzie jest.
1048  2,  1 |           bufet.~- No, bufet... Ale ja nie jestem spragniony ich lokajskiego
1049  2,  1 |               idzie.~- A, przepraszam! Nie masz po temu prawa, skoro
1050  2,  1 |              Koła! - wołał Anizetka. - Nie po to przyszedłem do tej
1051  2,  1 |             kradnie mi wciąż tak samo, nie bacząc na doznaną podniosłość
1052  2,  1 |            mówił:~- Nic się wam, baby, nie stanie! Rotmistrz odwiezie
1053  2,  1 |                  wołali wszyscy.~Rafał nie miał nic w ręku, nawet laski.
1054  2,  1 |                wylotowi ulicy. Patrol, nie czując przed sobą napastujących,
1055  2,  1 |     przejściami, wziąwszy się za ręce. Nie zatrzymali się wcześniej,
1056  2,  2 |          spostrzegł, że okna stancyjki nie były zasłonione. Był to
1057  2,  2 |           byleby z zawiązanymi oczyma. Nie był w możności znoszenia
1058  2,  2 |             komary błotnistej okolicy. Nie można było ani ich odegnać,
1059  2,  2 |             pewny, że go tam już wcale nie wpuszczą, a jednak tam właśnie
1060  2,  2 |                dążył.~Jeśli - myślał - nie zechce mnie więcej widzieć,
1061  2,  2 |               przepędzić w samotności, nie słyszeć obok siebie chrapania
1062  2,  2 |                chrapania Jarzymskiego. Nie myślał o tym wcale, co będzie
1063  2,  2 |               niezwyciężonego wstrętu. Nie były to wspomnienia, gdyż
1064  2,  2 |          raczej i władały nim jeszcze, nie były wyrzuty sumienia, tylko
1065  2,  2 |                 oślizgłe, opasujące... Nie dawało się odtrącić ani
1066  2,  2 |            zmaza, której żadna z potęg nie mogła zniweczyć. Gdy ciężki
1067  2,  2 |              mi to jest?~Ale odpowiedź nie wysuwała się z ciemności.
1068  2,  2 |            bezkształtne dumanie, walka nie dająca się wyrazić słowami,
1069  2,  2 |            których rozum, zdawało się, nie był w stanie objąć i zmieścić
1070  2,  2 |      przychylności, która narzucać się nie chce, lecz przyjętą być
1071  2,  2 |                   spytał major.~- Tak, nie był tu wcale i nigdy. Nikogo
1072  2,  2 |              nigdy. Nikogo w Warszawie nie zna. Wszak prawda?~- Tak,
1073  2,  2 |               serca mniemam. Nigdy sam nie byłem do tyla szczęśliwy,
1074  2,  2 |          śmierci, jak kłos pszeniczny, nie jestże to być współtwórcą
1075  2,  2 |             współtwórcą cudu?~Rafałowi nie trafiał do przekonania ten
1076  2,  2 |               mętny jakiś wyraz. Major nie zrażony mówił dalej głosem
1077  2,  2 |          wielki duch Budownika świata, nie objawia się bardziej niż
1078  2,  2 |               chwilę dokładnie, jasno, nie gorzej od niego. Jakiś nieprzyjemny
1079  2,  2 |          znakiem siły, która nigdy się nie wyczerpie, potęgi, która
1080  2,  2 |                jakichś myśli, Rafałowi nie znanych.~Pierwszy książę
1081  2,  2 |                do mnie, nic mi jeszcze nie mogło zastąpić wspomnienia
1082  2,  2 |             Nigdy i nic już na świecie nie mogłoby przewyższyć uczuć
1083  2,  2 |               do tej wysokości wznieść nie mogę. Jestem ciężki jak
1084  2,  2 |                  unde sit malum?... To nie dwaj ludzie mocują się w
1085  2,  2 |            ludzie mocują się w słowie, nie dwaj kapłani, nie wyobraziciele
1086  2,  2 |              słowie, nie dwaj kapłani, nie wyobraziciele dwu kultów,
1087  2,  2 |                 Fortunatus wyznaje, że nie znalazł dostatecznych odpowiedzi
1088  2,  2 |           Zarazem wszakże zaznacza, że nie jest przekonany w duchu
1089  2,  2 |               duchu i do katolików się nie przyłącza. Dziś już owego
1090  2,  2 |               królowie władali - wcale nie ma. Kamienne domki, zamki,
1091  2,  2 |              sese divisae... Jakże się nie ulitować nad nim, gdy w
1092  2,  2 |               i osłabłe nogi na łożu i nie wstawać już, lecz na wieki
1093  2,  2 |            bieżącej godziny, nic a nic nie wiedząc, jaka to ręka nad
1094  2,  2 |               ręka nad nią się wznosi. Nie mógł doczekać piątej rocznicy
1095  2,  2 |      Zaprzysiągł przed swoją duszą, że nie chce mieć syna, że zamordowałby
1096  2,  2 |                przymglone, ściemniałe, nie widzące, skierowane do wewnątrz.
1097  2,  2 |                czystej swojej postaci, nie pochwycona jeszcze przez
1098  2,  2 |              książę mu dyktował:~"Żyli nie mając żadnej własności,
1099  2,  2 |                Nic ich odwagi zachwiać nie mogło, żadna przeciwność
1100  2,  2 |               mogło, żadna przeciwność nie oziębiła. Wielkość niebezpieczeństwa
1101  2,  2 |            Rafała. Ani jeden krok jego nie zmierzał ku potomności.
1102  2,  2 |                 Książę żyjący odludnie nie wiedział o tym trybie życia
1103  2,  2 |               wyjątkiem starego sługi, nie wiedział o jego nocnych
1104  2,  2 |      uczęszczał jak najpilniej i nigdy nie zasłużył na karę za spóźnienie.
1105  2,  2 |             Mistrzem katedry, stał się nie tylko członkiem najlepszego
1106  2,  2 |               poprawnym mularzem.~Nikt nie zwracał teraz uwagi na jego
1107  2,  2 |        onieśmielony, zapytał, czy nikt nie ma żadnego przedłożenia.
1108  2,  2 |               Na pytanie: czy nikt się nie sprzeciwia tej prośbie,
1109  2,  2 |               które miał przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu,
1110  2,  2 |            Rafałowi pamiętnej, i długo nie wracał. Tymczasem Mistrz
1111  2,  2 |                boleści. Ani jedna myśl nie była w stanie wydźwignąć
1112  2,  2 |      Usłyszawszy ten głos Rafał o mało nie krzyknął. Zdławił głos w
1113  2,  2 |           szyję nowej uczennicy. Rafał nie widział, co się działo,
1114  2,  2 |                widział, co się działo, nie rozumiał, czemu wstępującej
1115  2,  2 |               i dano białe rękawiczki. Nie rozumiał ani jednego słowa
1116  2,  2 |              przemowy Mistrza; patrząc nie widział, jak Mistrz z uśmiechem
1117  2,  3 |              biały fartuch z jedwabiu, nie dosięgający kolan, a z lewego
1118  2,  3 |            świeca tliła się bynajmniej nie tajemniczo. Przychodzień
1119  2,  3 |                powiódł oczyma wokoło i nie bez drżenia zobaczył w kątach
1120  2,  3 |          ciekawość wiodła cię tutaj?~- Nie.~- Słowa twe nie starczą
1121  2,  3 |              tutaj?~- Nie.~- Słowa twe nie starczą za dowód. Bracie
1122  2,  3 |        Przysięgam, iż póki życia mego, nie dam żadnej pobudki, ażeby
1123  2,  3 |            skrytości rozniesione były, nie dopuszczę, żeby do wiadomości
1124  2,  3 |              zostać wiarołomcą! Drżyj! Nie drżał ani trochę.~- Wszystkie
1125  2,  3 |                to zasługiwać będziesz, nie tylko te wydobyte, ale wszystkie
1126  2,  3 |             skroniach czuł bicie krwi. Nie znane mu twarze Braci przejmowały
1127  2,  3 |          Rafała w sposób nadzwyczajny. Nie był pijany, nie był nawet
1128  2,  3 |          nadzwyczajny. Nie był pijany, nie był nawet podochocony. Teraz
1129  2,  4 |              książę mu dyktował:~"Żyli nie mając żadnej własności,
1130  2,  4 |                Nic ich odwagi zachwiać nie mogło, żadna przeciwność
1131  2,  4 |               mogło, żadna przeciwność nie oziębiła. Wielkość niebezpieczeństwa
1132  2,  4 |            Rafała. Ani jeden krok jego nie zmierzał ku potomności.
1133  2,  4 |                 Książę żyjący odludnie nie wiedział o tym trybie życia
1134  2,  4 |               wyjątkiem starego sługi, nie wiedział o jego nocnych
1135  2,  4 |      uczęszczał jak najpilniej i nigdy nie zasłużył na karę za spóźnienie.
1136  2,  4 |             Mistrzem katedry, stał się nie tylko członkiem najlepszego
1137  2,  4 |               poprawnym mularzem.~Nikt nie zwracał teraz uwagi na jego
1138  2,  4 |        onieśmielony, zapytał, czy nikt nie ma żadnego przedłożenia.
1139  2,  4 |               Na pytanie: czy nikt się nie sprzeciwia tej prośbie,
1140  2,  4 |               które miał przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu,
1141  2,  4 |            Rafałowi pamiętnej, i długo nie wracał. Tymczasem Mistrz
1142  2,  4 |                boleści. Ani jedna myśl nie była w stanie wydźwignąć
1143  2,  4 |      Usłyszawszy ten głos Rafał o mało nie krzyknął. Zdławił głos w
1144  2,  4 |           szyję nowej uczennicy. Rafał nie widział, co się działo,
1145  2,  4 |                widział, co się działo, nie rozumiał, czemu wstępującej
1146  2,  4 |               i dano białe rękawiczki. Nie rozumiał ani jednego słowa
1147  2,  4 |              przemowy Mistrza; patrząc nie widział, jak Mistrz z uśmiechem
1148  2,  5 |             poczerwieniałą u brzega od nie zastygłej jeszcze żarnicy
1149  2,  5 |       niewysłowionej, których przecież nie da zaznać nigdy... Długie
1150  2,  5 |         wyzwalająca ciało i duszę. Ale nie sama ta radość dawała szczęście
1151  2,  5 |           radość dawała szczęście Och, nie! Była tylko jak gdyby nadzieją
1152  2,  5 |             żelazne, mądre i obojętne. Nie pachnie ani jeden wyraz,
1153  2,  5 |               pachnie ani jeden wyraz, nie obudzi żalu ani tęsknoty..
1154  2,  5 |                tobą gardzę po stokroć!~Nie chcę, żebyś miał prawo do
1155  2,  5 |            sobie wyłupać oczy...~Łkała nie roniąc łzy z oczu. Szarpała
1156  2,  6 |             wychowała, z podziwu wyjść nie mogła. Tymczasem pani de
1157  2,  6 |                jechała co prędzej, ale nie w stronę Sandomierza. Suto
1158  2,  6 |      Pojedziemy dalej... - szepnęła.~- Nie! Tu zostańmy - błagał pochylony
1159  2,  6 |             czas. Ale jego towarzyszka nie podnosiła się z miejsca.
1160  2,  6 |             piersi, że jak skamieniały nie mógł się poruszyć. Toż jest
1161  2,  6 |                jerychońska róża. Serce nie biło w jego piersiach, lecz
1162  2,  6 |                była księżycowa, widna. Nie postała na niebie ani jedna
1163  2,  6 |              tych miejscach zrodzone i nie chcące odejść. Dźwigał je
1164  2,  6 |           wymarłe. Ani jedno światełko nie zapowiadało w nich życia.
1165  2,  6 |           drzewa. Płazy te miały teraz nie swoje barwy. Któż wie -
1166  2,  6 |             jakby zwierzał tajemnicę i nie chciał przerwać zaczarowanego
1167  2,  6 |            zaczarowanego snu ściany.~- Nie, nie! Tam...~- Przecudna,
1168  2,  6 |       zaczarowanego snu ściany.~- Nie, nie! Tam...~- Przecudna, biała
1169  2,  6 |         rozwartą paszczę. Oczy wierzyć nie chciały, że ta jasna, srebrnolita
1170  2,  6 |                mowę wysiłu tych miejsc nie zdobytych przez człowieka,
1171  2,  6 |             cudnym blasku miesięcznym, nie mogły objąć piękności. W
1172  2,  6 |              na który w mowie ludzkiej nie ma słów. Dusze, jak niemowy,
1173  2,  6 |                jesteś niż wilk. Ty się nie boisz nikogo na ziemi! Masz
1174  2,  6 |            ludzi, z przysiąg i ślubów. Nie boisz się nikogo, nikogo,
1175  2,  7 |             nich z daleka i kołatali w nie hałaśliwie mówiąc: Otwórzcie
1176  2,  7 |              do których woda przystępu nie miała, szerokimi bryzgami
1177  2,  7 |            wiosen, których myśl ludzka nie obejmie, minęły już, nim
1178  2,  7 |      przeraźliwego krzyku o wieczności nie rzucały jej w serce? Jakie
1179  2,  7 |          usprawiedliwienie powiedzieć? Nie mogła nic... Mówiła im,
1180  2,  7 |              dalekim poświstom wiatru. Nie mogła nie przyjść w to miejsce
1181  2,  7 |            poświstom wiatru. Nie mogła nie przyjść w to miejsce ze
1182  2,  7 |               a potem wskroś tej łąki, nie depcąc kwiatów, schylać
1183  2,  7 |      wierzchołkach, gdzie żywej istoty nie było nigdzie, jak daleko
1184  2,  7 |                wyżyny, odtrącali precz nie tylko suszę i wodę, strząsali
1185  2,  7 |        cielesne, szczęście człowiecze. Nie mógł odszukać w niej kobiety
1186  2,  7 |               oczy, gdy wdzierał się w nie, wstępował i przebywał nieznane
1187  2,  7 |       uściskiem zwarte przypominał, że nie są odłamami góry, obłokami
1188  2,  7 |          wyszeptała:~- Umrzyjmy już...~Nie zdziwił się. Podnieśli czoła
1189  2,  7 |             rzekł:~- Śmierć... Już nas nie będzie. Przestaniemy być,
1190  2,  7 |      spoczywają w objęciach.~- A jeśli nie to?~- To! Już większego
1191  2,  7 |                większego szczęścia być nie może. To jest granica. Widać
1192  2,  7 |                się nimi, żeby spadając nie rozlecieć się w rozmaite
1193  2,  7 |             wiekuistymi ranami i nigdy nie ginącymi rzeki osypisk,
1194  2,  7 |                 dopóki cienkie gałęzie nie poczęły trzepać się i obłędnymi
1195  2,  7 |                Nic w tych spowiedziach nie było tajnego, nie został
1196  2,  7 |         spowiedziach nie było tajnego, nie został ukryty ani jeden
1197  2,  7 |             ukryty ani jeden szczegół, nie zatajony grzech ani jeden,
1198  2,  7 |             zatajony grzech ani jeden, nie przeceniona cnota. Wszystko
1199  2,  7 |           jakoby małe. Nic między nimi nie było, co być "powinno",
1200  2,  7 |         głuchym, zewsząd idącym lasem. Nie było do niego ani drogi,
1201  2,  7 |               tęsknota. Nikt tam nigdy nie bywał. Ani człowiek, ani
1202  2,  7 |              dzisiaj bawiła? Ach, sama nie wiesz, sama jeszcze nie
1203  2,  7 |                nie wiesz, sama jeszcze nie wiesz, co się z tobą za
1204  2,  8 |               szczeliny. Wszczepiały w nie żarłoczne korzenie małe
1205  2,  8 |      błogosławieństwo piersi i żywota. Nie byli w stanie odejść stamtąd.
1206  2,  8 |               w stanie odejść stamtąd. Nie mogli oderwać się od doliny,
1207  2,  8 |              miał w zanadrzu, ale ręka nie ruszyła się z miejsca. Uczuł,
1208  2,  8 |                 Uczuł, że sztyletu już nie ma. Leżał twarzą ku ziemi,
1209  2,  8 |              język wbiło do gardzieli, nie chciał uznać rzeczywistości,
1210  2,  8 |   rzeczywistości, wlepiał w nią oczy i nie był w stanie uwierzyć temu,
1211  2,  8 |              pazury wilcze... Widział, nie wierząc oczom, ich broń:
1212  2,  8 |                przydusił łeb do ziemi. Nie słyszał już wtedy nic i
1213  2,  8 |                słyszał już wtedy nic i nie mógł nic widzieć. Płaty
1214  2,  9 |            niedbałością tak wielką, że nie sprawiłaby mu zmartwienia
1215  2,  9 |                raz pierwszy, że Heleny nie ma. Boleść runęła na niego,
1216  2,  9 |          przemieniać się i doskonalić. Nie zechciała być dłużej nędznym
1217  2,  9 |                 miękki, dokonany głos: Nie ma...~Rafał leżał zrazu
1218  2,  9 |           krzyczeć wniebogłosy, byleby nie słyszeć cichego szczęku,
1219  2,  9 |          melodyjnego poszeptu boleści: Nie ma... Czaszka jego tłukła
1220  2,  9 |             Dziwił się, jakim sposobem nie uczynił tego aż do tej chwili.
1221  2,  9 |              gdzie przewidywał, śladów nie było. Dopiero gdy po stokroć
1222  2,  9 |       piersiach, jakoby istota osobna, nie należąca do człowieka, jakoby
1223  2,  9 |              mu czytają wyrok. Słyszał nie słowa, lecz przeraźliwy
1224  2,  9 |            zdumiewał, że w żyłach jego nie płynie już zdrowa krew ludzka,
1225  2,  9 |              to samo miejsce, upadł na nie głową, ustami i sercem,
1226  2,  9 |            Wtedy szedł prędzej, dopóki nie zaczął śmiać się ze swych
1227  2,  9 |                 roztartej i dotychczas nie wyschłej. Raz jeszcze znalazł
1228  2,  9 |           banda zboczyła ze ścieżki, i nie mógł go już znaleźć.~Przeląkł
1229  2,  9 |             chłodnawy, rześki podmuch, nie mocniejszy od powiewu wachlarza
1230  2,  9 |               był już dla jego zmysłów nie wiatrem, lecz żywym zbójcą,
1231  2,  9 |           mojej męczarni?~Kochałem was nie tylko swoim sercem, ale
1232  2,  9 |            uczuł w sercu i w mózgu, że nie słyszy go nikt i nic. Pustynia
1233  2,  9 |                tytaniczne drzewa rosną nie dotknięte siekierą. Przeskakiwał
1234  2,  9 |               niedźwiedzia i orła, ale nie zwracał na nich uwagi, płoszył
1235  2,  9 |              tu i tam stado kozic, ale nie śledził ich oczyma. Póki
1236  2,  9 |         resztkę chleba i okruchy sera. Nie czuł głodu. Usta mu wyschły
1237  2,  9 |                śladu... Nigdzie w nocy nie widać ogniska... Otaczały
1238  2,  9 |            siły w kolanach. Wbiegał na nie jak na pagórki. W nocy nie
1239  2,  9 |             nie jak na pagórki. W nocy nie spał. Przytulony do skały
1240  2,  9 |              na inną, aż do ostatniej. Nie opuszcza go nadzieja, wyrachowanie,
1241  2,  9 |               że w nich ani na sekundę nie zasypia cierpienie. Skoro
1242  2,  9 |             oczy... Leciał w pustynię, nie widząc już skał ni drzew...~
1243  2,  9 |             potęga młodocianego słońca nie mogła przełamać. Z rzadka
1244  2,  9 |       piechurów. Kazano mu iść na dół. Nie chciał. Wówczas przystawiono
1245  2,  9 |            niego kilkanaście bagnetów. Nie chciał. Wtedy dźwignęły
1246  2,  9 |           zobojętniały na wszystko, co nie miało styczności z jego
1247  2,  10|               naokół. Więzień spoczął. Nie biegnie już krwawą stopą
1248  2,  10|              kadłubami zgrzanych koni, nie słyszy tętentu kopyt, dzwonienia
1249  2,  10|         trzaskania strzemion i tręzli, nie czuje żądzy oporu ani wybuchów
1250  2,  10|             się wtedy sznurami z sukni nie związali i nie rzucili razem?...~
1251  2,  10|        sznurami z sukni nie związali i nie rzucili razem?...~Straszliwe
1252  2,  10|         wymawiał słowo tajemnicze. Gdy nie otrzymał wcale odpowiedzi,
1253  2,  10|             Polskiej?~I teraz przybysz nie dał żadnej odpowiedzi. Ale
1254  2,  10|          żadnej odpowiedzi. Ale tamten nie przestał mówić. Głos jego
1255  2,  10|            kurniawy jesienne były, czy nie. Pytał się i odpowiadał
1256  2,  10|              głowy, który go na chwilę nie opuszczał, w łoskotach i
1257  2,  10|                później spuszczę na cię nie wątłą trwogę, lecz smycz
1258  2,  10|              nawet wśród snu ciężkiego nie oglądałeś w mglistym przeczuciu.~
1259  2,  10|       otchłanie, nad które górska koza nie chodzi, gdzie ptak w locie
1260  2,  10|            locie truchle je, gdzie wąż nie pełza, gdzie promień słońca
1261  2,  10|                żeby ani jeden twój jęk nie doleciał do mego ucha.~Zapomnę,
1262  2,  10|              lat... Zeschłymi wargami, nie wiedząc czemu, wymówił do
1263  2,  10|                 bądź miłościw...~Serce nie szalało już teraz jak zamieć
1264  2,  10|               teraz jak zamieć zimowa, nie burzyło wiązań piersi,,
1265  2,  10|                burzyło wiązań piersi,, nie szarpało się jak niewolnik
1266  2,  10|              chwilę, że on sam to jest nie co innego, tylko wicher
1267  2,  10|             barki i wyniesiono trumnę.~Nie jest już wichrem, lecz topielcem
1268  2,  10|       błyskawicznych skurczów i wygięć nie do uwierzenia. To elastycznie
1269  2,  10|            chwytając go za bary.~Góral nie poruszył się i nie odpowiadał.
1270  2,  10|               Góral nie poruszył się i nie odpowiadał. Oczy jego były
1271  2,  10|               z gór jako i ty.~- To ta nie zbójnik.~- No?~- To jakisi
1272  2,  10|    nieszczęście, którego udźwignąć już nie mógł, zwalił na głowę towarzysza
1273  2,  10|              na nią, na tę, której już nie był w stanie wspomnieć...
1274  2,  10|             cię jak psa! Jesteś skuty. Nie ruszysz się. Zaduszę cię.
1275  2,  10|                tobie na co wiedzieć?~- Nie powiesz?~- Co mi ta! Cłeku!
1276  2,  10|           straśne równie, pustacie, co nie daj Boze. Wytrzymałek bez
1277  2,  10|              byłbyk to poprał na kupe, nie daliby rady. Ale me śtukom
1278  2,  10|               bracie.~- Cóż to jest?~- Nie wis? To sie lepiej ani nie
1279  2,  10|             Nie wis? To sie lepiej ani nie pytaj...~- Ja się niczego
1280  2,  10|              pytaj...~- Ja się niczego nie lękam. Powiadaj.~- Sifcug,
1281  2,  10|            straśne, topiele, co ik ani nie zgruntujes, ani nie przeźres,
1282  2,  10|                ani nie zgruntujes, ani nie przeźres, bo to kansi idzie,
1283  2,  10|               potykał ciągnęcy... Kieś nie wytrzymał a padł i skapiał,
1284  2,  10|           Gorzej było, kieś zesłabł, a nie zdek i nie zdoleł iść, kie
1285  2,  10|             kieś zesłabł, a nie zdek i nie zdoleł iść, kie cie postrzał
1286  2,  10|                 we wode, w młacysko! A nie kces, to cie tak kijem dobili,
1287  2,  10|              cie tak kijem dobili, coś nie kciał, a wstał i seł, choć
1288  2,  10|               sądzili.~- Ni! To ta nic nie płaci. Choćbyś sto razy
1289  2,  10|              garnusiem puścili. Więcej nie trza. Ale ja ta wolem dobrom,
1290  2,  10|                  Mas tu siedzieć - ani nie wiem, coś za jeden - ale
1291  2,  10|          bedzie dwa. Ty sie trzym! Nic nie pytaj. Stępi sie to złe,
1292  2,  10|           włade i pójdzie se w dyjasi. Nie dam ci rady-rzece-boś chłop!
1293  2,  10|             choć i boli... Wytrzymies, nie bój sie nic. Ha, kie juz
1294  2,  11|          jechać dalej. De With ani się nie opierał, ani go nie zachęcał.
1295  2,  11|                się nie opierał, ani go nie zachęcał. Był wciąż tak
1296  2,  11|              Furki. Nikt z mieszkańców nie chciał słyszeć o drodze.
1297  2,  11|               duszno nad wyraz. Książę nie spał. Słyszał w drzemaniu
1298  2,  11|               ale w tym dniu śladu jej nie było. Zamiecie przywaliły
1299  2,  11|         przesiedli na sanie. Ale zimno nie dawało pobłażania. Na połowie
1300  2,  11|                kłąb jej pomysłów! Sama nie wie, co robi... - mówił
1301  2,  11|               się do księcia, rzekł:~- Nie wiem.~- Dla człowieka, ażeby
1302  2,  11|                człowiek...~- Nic teraz nie wiem.~Na szczycie, około
1303  2,  11|             lodowatej pracowni śniegu. Nie wiedzieli, czy dokoła nich
1304  2,  11|            lodowych pieczar, gdzie już nie masz życia. Gardziel przepaści
1305  2,  11|        przybywających zza gór. Nigdzie nie zatrzymując się dłużej,
1306  2,  11|        szczęścia w ściśniętych ustach. Nie mógł powstrzymać myśli,
1307  2,  11|             prawda nieujęta, niejasna, nie dająca się zawrzeć w słowie,
1308  2,  11|          Przybiegliśmy do tych brzegów nie tylko cieleśnie, ale duszami,
1309  2,  11|         Północy, ze Wschodu i Zachodu. Nie mogę się zaprzeć...Kłamałbym
1310  2,  11|              królewskie słowa:~"Ziemia nie jest tak wielką, jak pospolity
1311  2,  11|             obca? Widział ją kiedy czy nie? Taka właśnie jak te gałęzie:
1312  2,  11|               długości jego wieku nikt nie wie i nie zbada... Może
1313  2,  11|              jego wieku nikt nie wie i nie zbada... Może gałązkę jego
1314  2,  11|              nimfy? Ucho słuchało, czy nie odezwie się radosny głos
1315  2,  11|         bezkształtnymi dołami. Ust już nie było, a spięcie togi na
1316  2,  11|                skąd ranna rosa jeszcze nie odeszła, stało rozłożyste
1317  2,  11|              rododendronu, na wysokość nie przechodzące wzrostu człowieka.
1318  2,  11|              poznał jego cierpienie.~- Nie ma już, bracie, tej - rzekł
1319  2,  12|       pospolity zbrodniarz, aczkolwiek nie popełnił czynów, o które
1320  2,  12|         miesięcy milczał wzgardliwie i nie chciał wymienić nawet swego
1321  2,  12|          więzieniem za samo milczenie. Nie mógł przecież inaczej. Musiałby
1322  2,  12|               na nią obojętnie. Śmierć nie przyszła. Wysłała naprzód
1323  2,  12|               Gdzie jest obecnie, tego nie wie. Zapewne w spelunkach
1324  2,  12|                wolność. Jako szlachcic nie otrzymał nawet zwykłej porcji
1325  2,  12|           zbójeckiego ubrania, w które nie sposób było się odziać.
1326  2,  12|               żelazne drzwi zamczyska, nie obejrzał się poza siebie.
1327  2,  12|            rozworze bryki żydowskiej i nie postrzeżony przemknął kilkaset
1328  2,  12|             ludne wsie, aby go zaś kto nie poznał i nie zaczepił. Jeśli
1329  2,  12|                go zaś kto nie poznał i nie zaczepił. Jeśli noc była
1330  2,  12|                 Jeśli noc była ciepła, nie dżdżysta, sypiał w stogach
1331  2,  12|           pańszczyźnianego chałupnika, nie mogło mu przeleźć przez
1332  2,  12|                stojące wysmukłe brzozy nie straciły jeszcze letnich
1333  2,  12|                strona o barwie obłoku, nie zawierająca w sobie nic
1334  2,  12|                płucami jej powietrze i nie mógł się nasycić widokiem.
1335  2,  12|            ubogich, szedł szparko, nóg nie żałując. Był do kolan zbłocony,
1336  2,  12|       aczkolwiek złamanego cwancygiera nie miał przy duszy, przesadził
1337  2,  12|            nikiej łokciem i odrzekł:~- Nie. Nie mam mięsa ani gotowanego,
1338  2,  12|              łokciem i odrzekł:~- Nie. Nie mam mięsa ani gotowanego,
1339  2,  12|                  No, to żywo! Bo czasu nie mam.~Karczmarz wycierał
1340  2,  12|           szklankę.~- Myślisz może, że nie mam czym zapłacić za twoją
1341  2,  12|         kieszenie pełne dukatów, zgoła nie wiedząc o tym, że nie ma
1342  2,  12|            zgoła nie wiedząc o tym, że nie ma przy duszy jednego grosza.~-
1343  2,  12|               jednego grosza.~- Ja nic nie myślę -mruknął oberżysta. -
1344  2,  12|             zębach...~Grający w, karty nie przerywając swej zabawy
1345  2,  12|          pochrząkiwali i pokaszliwali, nie wiedząc, jak sobie począć.
1346  2,  12|     wyniosłością, której mimo usiłowań nie mógł w sobie przytłumić.~-
1347  2,  12|           Wasan tutejszy jesteś? co?~- Nie, ja nietutejszy.~- A z daleka?~-
1348  2,  12|           ciszej.~- Sztuk drogi! Nawet nie umiem wyrozumieć, gdzie
1349  2,  12|               jeszcze ten łajdak jadła nie daje~- No, on tu pewnikiem
1350  2,  12|           wieprzowiny leżący na misce.~Nie pytając się o pozwolenie,
1351  2,  12|           chwilę, a później udając, że nie dosłyszał pytania, zwrócił
1352  2,  12|                ty dajesz... ~Olbromski nie nastawał.~Karczmarz wyniósł
1353  2,  12|           wytarł chlebem, głodu jednak nie uspokoił. Był o tyle pewniejszy
1354  2,  12|    niewidzialnymi jeszcze przybyszami. Nie pozostało nic innego do
1355  2,  12|           położeniu i w takiej chwili! Nie mógł już nawet uciekać,
1356  2,  12|                rzekł mu przez zęby, że nie myśli wychodzić.~- Zapłacę
1357  2,  12|                czasem, tylko mię o nic nie pytaj.~- Jedno mi powiedz,
1358  2,  12|                 Rzekł do karczmarza:~- Nie macie tutaj osobnej stancyjki?~-
1359  2,  12|             tutaj osobnej stancyjki?~- Nie, jaśnie panie, osobnej nie
1360  2,  12|             Nie, jaśnie panie, osobnej nie ma.~- W takim razie...~Podniesionym
1361  2,  12|              stole.~Cedro rzekł:~- Sam nie wiem, co robić... Niepodobna,
1362  2,  12|            Cedro. - Sługa wyrzuci...~- Nie!~- Dawaj, to ja sam...~-
1363  2,  12|                  Dawaj, to ja sam...~- Nie, to tylko ja sam mogę wyrzucić... -
1364  2,  12|                   zawołał Olbromski. - Nie pragnę bynajmniej widoku
1365  2,  12|              Prawdę mówiąc, to żadnego nie miałem zamiaru dziś, wczoraj,
1366  2,  12|                żeby z głodu pod płotem nie zamrzeć...~- Zlituj się!~-
1367  2,  12|               do Olszyny?~- Do Olszyny nie do Olszyny, ale wprost do
1368  2,  12|            tylko o to, żeby służba nic nie wiedziała. Co zaś do ojca,
1369  2,  12|      uśmiechnął z goryczą.~- Robić nic nie robię, ale... staram się...~-
1370  2,  12|                  Na szczęście, jeszcze nie o pannę, Choć i to wkrótce
1371  2,  12|        zagonami jako zaszczuty szarak. Nie wiedzieć o niczym, o niczym...
1372  2,  12|           teraz to, czego tak pragnął: nie wiedział o niczym. Okryty
1373  2,  12|              był mu wrogiem osobistym. Nie czuł głodu ani pragnienia.
1374  2,  12|              widać nędzny, że go tknąć nie chcą ręce niczyje. Trawa
1375  2,  12|        rumianych, jak śmiech obrzydły, nie do zniesienia...~Z obu stron
1376  2,  13|      zadrzewionej, wiklowej. Oczy jego nie mogły dojrzeć w szarzejącym
1377  2,  13|          Dojeżdżając do Olszyny, Cedro nie mógł usiedzieć na miejscu.
1378  2,  13|         widzieć w oddaleniu światła.~- Nie śpią! - zawołał Krzysztof
1379  2,  13|         patrzał na syna, ale i wówczas nie ustał w nich wyraz badawczości
1380  2,  13|              dort... -szepnęła siostra nie spuszczając oczu z Rafała. -
1381  2,  13|               przebaczę, że blisko rok nie kosztowałem ludzkiego jedzenia...
1382  2,  13|         mrugając na Rafała, żeby czasu nie tracił. Ojciec i siostra
1383  2,  13|       wysokiego, ufryzowanego czuba.~- Nie śmiej się z elegantów wiedeńskich,
1384  2,  13|               wiolinie.~- Rafuś! czemu nie jesz? - wołał rzucając się
1385  2,  13|        ulubione potrawy. - Zlituj się, nie zwlekaj, bo ja za nic nie
1386  2,  13|              nie zwlekaj, bo ja za nic nie ręczę. Mogę zjeść wszystko.
1387  2,  13|          zaczynaj. Ostrzegam, że jeśli nie będziesz mówił rzeczy ciekawych,
1388  2,  13|                rzeczy ciekawych, wcale nie dostaniesz ciastek cioci
1389  2,  13|                jak dla chorego! Rafuś! nie żyłeś jeszcze na świecie,
1390  2,  13|              jeszcze na świecie, jeśli nie znasz ciastek...~- A propos...
1391  2,  13|               starzec.~- Ale nic sobie nie upatrzył. Niemeczki, Czeszki,
1392  2,  13|                Czeszki, Węgierki... To nie dla nas. Miał już z Tarnowa
1393  2,  13|         dziwowisku.~-- Zaraz, zaraz... Nie można od razu, mościa panno...
1394  2,  13|            nową jego misję, jakiej oko nie widziało ani ucho nie słyszało.
1395  2,  13|              oko nie widziało ani ucho nie słyszało. Za Michała Korybuta
1396  2,  13|           zbiry, tytułować jaśnie pana nie inaczej, tylko jaśnie panem
1397  2,  13|                 Mnie tymczasem jeszcze nie! Jak ma być równość, to
1398  2,  13|              to jeszcze ciastek. Gdyby nie ja, siedziałabyś między
1399  2,  13|            Kurtiwronce, żeby do ciebie nie przystępowała bez comtesse'
1400  2,  13|          szlochaniem, których opanować nie ma czasu wśród ożywionej
1401  2,  13|                istniały jeszcze stare, nie odnowione, zapomniane pokoiki,
1402  2,  13|          zapomniane pokoiki, saloniki, nie na pokaz, gdzie ocalały
1403  2,  13|               umeblowany, ale Rafałowi nie zaimponował. Lokaje zapalili
1404  2,  13|            melodii. Siostra z początku nie mogła jej znaleźć w pamięci.
1405  2,  13|             znaleźć w pamięci. Zawołał nie przerywając gry:~- Air: ,,
1406  2,  13|                de xoseaux...~Stary pan nie mógł udźwignąć powiek ani
1407  2,  13|           uśmiechu leżącego na ustach. Nie chciał może spłoszyć chwili
1408  2,  14|               cha, cha! - nigdy do nas nie zjedzie.~Było rzeczą oczywistą,
1409  2,  14|           łaski.~- Pan poseł siwiejesz nie na żarty...~- Z trosków
1410  2,  14|               nigdy w izbie poselskiej nie byłem.~- Ale mogłeś być.
1411  2,  14|       nieprzyjemną rzekę Kocytus. Dziś nie masz dla mnie nic z niej
1412  2,  14|             dochodami. Oto wszystko.~- Nie wszystko. Opowiedz historycznie.~-
1413  2,  14|             ani jeden wytrwać przy nim nie może...~- Przesada!~- W
1414  2,  14|             wzorze. Ale tego w Wiedniu nie znajdzie.~- A gdzież to
1415  2,  14|             żeby obaczyć? Do Paryża?~- Nie, na honor, tylko do Puław,
1416  2,  14|              panek polski szuka, czego nie zgubił, po całym świecie,
1417  2,  14|             powiaty? zapytał Rafała.~- Nie, on nie z Wiednia, tylko
1418  2,  14|              zapytał Rafała.~- Nie, on nie z Wiednia, tylko z Warszawy.~-
1419  2,  14|           naddunajskiej stolicy?~- Nic nie wiadomo. Aj, Nekando, Nekando!
1420  2,  14|         Doskocz.~- Któż jeździł?~- Ja, nie chwalący się, i Grzesik.~-
1421  2,  14|                czy ja z moimi ślepiami nie zwalę się z niego pierwszego
1422  2,  14|                Wiesz dobrze o mnie, że nie jestem szczurem książkowym,
1423  2,  14|              jakiego jeszcze twoje oko nie oglądało na tym padole.
1424  2,  14|          księdza Łuskinę... Kto by cię nie znał, toby cię kupił. Toż
1425  2,  14|              Trepka! Żebym ja ci kości nie nadwerężył...~- Może tedy
1426  2,  14|              jakże tak bez niczego?... Nie przystoi szlachetce na dwu
1427  2,  14|         dziedzicowi tylu kluczów!...~- Nie jestem ani niemieckim, ani
1428  2,  14|          niemieckim, ani żadnym innym! Nie jestem wcale hrabią! - zawołał
1429  2,  14|              Cedro.~- Patrzę i tyle.~- Nie radzę zbyt długo!~- Postanawiam
1430  2,  14|                byli wojewodami!~- Może nie wiesz, Rafał, że Rzepicha
1431  2,  14|              Wszystko, okrom polityki. Nie bawię się. Teraz dopiero
1432  2,  14|                od urodzenia był dureń. Nie mam ucha do tej melodii.
1433  2,  14|                moja dziedzina.~- Wcale nie przeczę. A po co się do
1434  2,  14|         politykuję...~- A no, wyznaję, nie wiedziałem.~- Musimy, uważasz,
1435  2,  14|        sadzeniem i kopaniem ziemniaków nie wyżyjesz.~- I to rozumiem.~-
1436  2,  14|              Niemców.~- A tak! Tyś sam nie łaził? Nie włóczyłeś się
1437  2,  14|                tak! Tyś sam nie łaził? Nie włóczyłeś się po Francji,
1438  2,  14|               starszych, jam żebrał. I nie przypominaj mi waść dróg
1439  2,  14|           Cedro przez ściśnięte zęby - nie żebrzę i nie bawię się z
1440  2,  14|          ściśnięte zęby - nie żebrzę i nie bawię się z własnej woli.
1441  2,  14|                nędzny przydałem się... Nie dla chwalby mówię, ale wyznaję
1442  2,  14|                Bynajmniej mi waszmości nie żal... - cedził zmrużywszy
1443  2,  14|                Alboż to moja rzecz?... nie przy mnie się zaczęło i
1444  2,  14|                przy mnie się zaczęło i nie za mnie się skończy!~- A
1445  2,  14|              Pyszneś słowo powiedział: nie przy nas się zaczęło i nie
1446  2,  14|             nie przy nas się zaczęło i nie za nas się skończy! Nie
1447  2,  14|                nie za nas się skończy! Nie tak to łatwo zmiamlać, jak
1448  2,  14|                   Sama jeszcze nowina, nie tknięta sochą. Życia mało,
1449  2,  14|         cudzoziemskiego tytułu, ale go nie ma na tyle, żeby w sobie
1450  2,  14|               tylko tego...~- Jeszczem nie powiedział, że tylko...
1451  2,  14|               patrzę z abominacją, czy nie jadą za tobą niemieckie
1452  2,  14|                kołyski.~- Ech, Rokito! nie będę z tobą rozmawiał. Rafał,
1453  2,  14|                Pokój ten dawno, widać, nie był bielony, bo nagie, jędrne,
1454  2,  14|           Trepka, bystry spostrzegacz, nie dopuścił, żeby to uczucie
1455  2,  14|             się jeszcze Krzysztof.~- A nie, owszem - i o motylicę zawadzają...~-
1456  2,  14|             kupił, ale sam sprzedający nie radzi tentować o towar tak
1457  2,  14|           niego krótkowzroczne oczy.~- Nie! Wiem, co mówię.~- Nie wiesz!
1458  2,  14|                 Nie! Wiem, co mówię.~- Nie wiesz! Nie znasz Niemców!
1459  2,  14|                 co mówię.~- Nie wiesz! Nie znasz Niemców! To jest nie
1460  2,  14|             Nie znasz Niemców! To jest nie naród, ale wprost zakon
1461  2,  14|              statuta, jeśli sam swoich nie tworzysz? Czy myślisz, że
1462  2,  14|           jednym zęby sobie wyłamie.~- Nie wiem, co mi ty mówisz. Ja
1463  2,  14|       śledziłem ich zamysły. Ludzie ci nie cofną się przed niczym.
1464  2,  15|               miał niemało lekarskich, nie mógł odgadnąć, co mu jest.
1465  2,  15|            odgadnąć, co mu jest. Toteż nie zalecał żadnego lekarstwa.
1466  2,  15|               zwróconymi ku niebu. Sam nie mógł odgadnąć, co mu dolega.
1467  2,  15|                odgadnąć, co mu dolega. Nie czuł żadnego bólu i nie
1468  2,  15|                Nie czuł żadnego bólu i nie doświadczał żadnego pragnienia.
1469  2,  15|            dzień, to była leniwa chęć: nie być...~Otaczające życie,
1470  2,  15|           zarówno bliskie jak dalekie, nie miało dla niego żadnej literalnie
1471  2,  15|              nikt go o tajemnice życia nie pytał.~Cudna była jesień.~
1472  2,  15|             jak pieją pierwsze koguty; nie otwierając oczu, przy zamkniętych
1473  2,  15|                w niskości swego ucisku nie umarło serce. W głębinach
1474  2,  15|      zobaczenia i łkało w ciągu gadzin nie dlatego, żeby się ukoić.
1475  2,  15|             bytem nieprzyjaznym. Ażeby nie czuć ciżby tych wrogo nastrojonych
1476  2,  15|              samym już końcu września, nie mogąc zgoła dać sobie rady,
1477  2,  15|            mogąc zgoła dać sobie rady, nie będąc w możności uleżeć
1478  2,  15|          zimnym strumieniem. Rafał sam nie wiedząc czemu poszedł nad
1479  2,  15|       płaskowzgórza. Jeszcze tam nigdy nie był. Szeroko, płytko rozlana
1480  2,  15|       dziewicze kępy, których człowiek nie przejął jeszcze w posiadanie
1481  2,  15|               czasu. Najlżejszy chwast nie czepiał się ich bezpłodnej
1482  2,  15|            stały się cienie tam, gdzie nie dosięgło słońce. Olchy stanęły
1483  2,  15|              Wyrw czy Tarnin, a raczej nie wspomnienie, tylko na nowo
1484  2,  16|             Zdrowie i kawalerski humor nie zawodziły go w tym czasie.
1485  2,  16|              porą czuł się jak w raju. Nie było tygodnia, żeby w okolicy
1486  2,  16|               tygodnia, żeby w okolicy nie wypadła zabawa, zabawa co
1487  2,  16|               że młody jego przyjaciel nie siedzi w Wiedniu. Tymczasem
1488  2,  16|       siedziały szczególne żądła. Żeby nie doświadczać ich kłucia,
1489  2,  16|                dziwaka i im bardziej w nie wchodził, tym większą znajdował
1490  2,  16|         rzeczach najbardziej trudnych, nie włażących do głowy, aż do
1491  2,  16|              nawet obcując bez przerwy nie można go było zgruntować.~
1492  2,  16|          jechał przodem i nucił, sobie nie komu, starą a ulubioną swoją
1493  2,  16|       wpatrywania się dodał:~- Ależ to nie Austriaki!...~Nozdrza jego
1494  2,  17|            przychodzą, kiedy mowa...~- Nie jestem jeszcze starcem zgrzybiałym,
1495  2,  17|           wiatru w żadnych Florencjach nie napytacie, choćbyś latami
1496  2,  17|           czekał.~- Bo też pewnie nikt nie próbował latami we Firenze
1497  2,  17|              dala mówił ze śmiechem:~- Nie chce, jaśnie panie, ten
1498  2,  17|                się, czy jaśnie panowie nie są z Niemców przypadkiem...
1499  2,  17|               z Niemców przypadkiem... Nie śmie, pada, wejść na dziedzinę.~-
1500  2,  17|               to hardy dziad!~- Grosza nie bierze i w kwalifikacje