Tom, Rozdzial

2501  3,  10|        zestarzałej, surowej i smutnej. Nie wytrzymał. Pchnął konia
2502  3,  10|             już w oficerze towarzysza, nie zmienił wyrazu twarzy. Ukłonił
2503  3,  10|               grzeczności.~- Pan poseł nie poznaje, widzę, starych
2504  3,  10|           widać...~- Krótki mam wzrok, nie mogę dojrzeć od razu.~-
2505  3,  10|              ten nieprzyjaciel. Ja zaś nie mogę od niego uciec na bystrym
2506  3,  10|        Przyjdzie...~- Ależ cię przecie nie zjedzą!~- Zjeść nie zjedzą,
2507  3,  10|            przecie nie zjedzą!~- Zjeść nie zjedzą, ale z dymem puścić
2508  3,  10|                tchórz ze mnie.~- A toż nie doda ci ducha? Stary przyjacielu,
2509  3,  10|                starego przyzwyczajenia nie ważył się przerywać jego
2510  3,  10|              całe miasto! Jednej cegły nie da im darmo Sokolnicki!
2511  3,  10|               darmo Sokolnicki! Aby on nie da! Wziął garścią swoją,
2512  3,  10|             leguminą diabli Schaurotha nie nadali w czarnożółtym sosie!
2513  3,  10|     Wyglancowali cię, wyszwarcowali... Nie byłeś dawniej taki szczwany...
2514  3,  10|                niemal zdziecinniałą.~- Nie ma Krzysia... -wypowiedział
2515  3,  10|            sekret żałosny.~- No, tu go nie ma, bo jest we świecie.
2516  3,  10|          wieścił dumę o tym, czego nic nie wyjawi krom niego, o uczuciach
2517  3,  10|               pędzi na koniu w cwał...~Nie chciałby tego przed sobą
2518  3,  10|             niezrównany. Zaczęli chcąc nie chcąc przebąkiwać o zbożu,
2519  3,  10|                urodzaju wsianego zboża nie obchodzi, wjechali na dziedziniec
2520  3,  10|          ruisseau chantoit Amélie...~ ~Nie było to śpiewanie podlotka,
2521  3,  10|                samotnych. Skarżyła się nie słowem, lecz dźwiękiem samym,
2522  3,  10|                Ani jeden ze słuchaczów nie został obojętny na te przejmujące
2523  3,  10|              siedział stary pan Cedro. Nie zmieniły go prawie lata
2524  3,  10|               zwisły i nabiegły krwią. Nie drgnęły ręce, ozdobnie złożone
2525  3,  10|         ozdobnie złożone na poręczach, nie poruszyły się skrzyżowane
2526  3,  10|                krople żałości. Nikt na nie uwagi nie zwrócił prócz
2527  3,  10|             żałości. Nikt na nie uwagi nie zwrócił prócz Rafała. Po
2528  3,  10|         grzecznie uśmiechnięty, nikogo nie widząc. Przemknął się wśród
2529  3,  10|              ukłonami na prawo i lewo, nie wiedzieć do kogo skierowanymi,
2530  3,  10|                rumiani, weseli. A jego nie masz! Krzysia llie ma...
2531  3,  10|              cóż mi z tego?... Krzysia nie ma...~- Przyjedzie i on.~
2532  3,  10|        najlepszy spomiędzy wszystkich, nie miał powrócić?~- Tyle wiesz!
2533  3,  10|             nauczającym - ziemi innej, nie mojej ani twojej, tylko
2534  3,  10|                ziemia, która do nikogo nie należy, staremu śni się
2535  3,  10|             człowieka, że go już żadna nie nęci.~- Tyś to go wywiódł
2536  3,  10|             zaczął użalać się Cedro.~- Nie jam go podmawiał, tylko
2537  3,  10|             żywota. Jam winien, żem go nie wstrzymał, to prawda. Alem
2538  3,  10|          wstrzymał, to prawda. Alem go nie wstrzymywał, to wyznaję.~-
2539  3,  10|                 żeś to ty sprawił! Ty, nie kto inny! Czemuś go nie
2540  3,  10|                nie kto inny! Czemuś go nie związał słowami, skoro taki
2541  3,  10|            gdzież on jest? co czyni?~- Nie wstrzymywałem - mówił Trepka
2542  3,  10|              właściwie do siebie - bom nie mógł. Straciłem wiadomość
2543  3,  10|        wiadomość rzeczy. Nic już teraz nie wiem... Nic nie wiem! Zawiodły
2544  3,  10|              już teraz nie wiem... Nic nie wiem! Zawiodły mię wszystkie
2545  3,  10|             tych Prusiech Południowych nie było: chłopów by zniemczyli
2546  3,  10|         staremu do ucha tak, żeby nikt nie słyszał.~- Co mi ty bajesz!
2547  3,  11|                strony Wisły. Ludzie ci nie byli dotychczas uzbrojeni
2548  3,  11|          Książę sam nimi dowodził, ale nie jako oficer, gdyż do wojska
2549  3,  11|            jako oficer, gdyż do wojska nie wstąpił, tylko jako cywilny
2550  3,  11|            nieustannie, a wyłomy w nim nie do naprawienia zastąpił
2551  3,  11|                Szwedów czy Niemców?... Nie było czasu na szanowanie
2552  3,  11|            wówczas w duchu, że przecie nie masz nic na tej ziemi sprawiedliwszego
2553  3,  11|               lać wodą z sikawek, żeby nie puścić ognia w rynek. Teraz
2554  3,  11|                krzyczeć i powtarzać:~- Nie puścić ognia w rynek!~-
2555  3,  11|          Pamiętaj, pamiętaj!...~Rafał, nie słuchając dalej, pobiegł
2556  3,  11|                   W tej chwili jeszcze nie. Ale z zachodniej strony
2557  3,  11|               takiej chwili, gdyby się nie mogli żadną miarą utrzymać.
2558  3,  11|                utrzymać. Pomocy im dać nie mogę, ani jednego człowieka.
2559  3,  11|               się żadną miarą utrzymać nie mogli, niechaj wszyscy uchodzą
2560  3,  11|           książęce.~Ale generał już go nie słuchał. Cały był pochłonięty
2561  3,  11|                ile wlazło.~Sam książę, nie mając żadnej broni, z laską
2562  3,  11|             udzielając rad i wskazówek nie tylko żołnierzom, ale i
2563  3,  11|                nimi ze wszech sił, ale nie była zdolna odtrącić naporu
2564  3,  11|              widzieli, że tego miejsca nie utrzymają bez pomocy.~Tymczasem
2565  3,  11|                im wiadomość, że pomocy nie otrzymają. Książę Gintułt
2566  3,  11|                że spracowani żołnierze nie są już zdolni dotrzymywać
2567  3,  11|              go żywcem pojmać. Ale się nie dat. Wstał w błocie rowu
2568  3,  11|          Targnął się z kupy całą siłą. Nie dał rady. Powtórnie runął
2569  3,  11|            jąka... Książę otwarł oczy. Nie może pochwycić tchu...~-
2570  3,  11|              żołdak austriacki. - Lei! Nie waż się ruszać!~Gintułt
2571  3,  11|                 Znalazła wreszcie...~- Nie inaczej... Piotra Olbromskiego
2572  3,  11|                z rowu. Chyżym krokiem, nie nagabywani przez żołdaków,
2573  3,  11|                za godzinę r tych murów nie pozostanie. Jakże mam ludzi
2574  3,  11|               murów kamień na kamieniu nie pozostać?~- Bo będą z naszych
2575  3,  11|               ale w nim zginą.~Książę, nie słuchając dłużej, pobiegł
2576  3,  11|              że biec musi... Ale gniew nie dał mu stanąć. Zwalany błotem,
2577  3,  11|                noga austriacka w wąwóz nie zeszła.~Kanonierowie wyrychtowali
2578  3,  11|            jakoby grobowiec, na$ który nie masz dość potężnej siły,
2579  3,  11|            wzywał do mnie?~- Nikt mnie nie wzywał.~- A wiec?...~- Przychodzę
2580  3,  11|                 jeszcze ją wydrzesz!~- Nie mam sił żadnych... - mruknął
2581  3,  11|         rujnujesz i depcesz!... Czyliż nie widzisz, co zburzy te kult!
2582  3,  11|                te kult! Patrz!~- Widzę nie gorzej od waści. Ale zburzę
2583  3,  11|            żywego miasta. Słyszałeś?~- Nie zburzysz!~Nowe rozległy
2584  3,  11|             Gintułt, leżący na ziemi - nie słuchajcie tego rozkazu!
2585  3,  11|               Wydrzyj im lonty i zgaś! Nie daj świętych popiołów! Rafał
2586  3,  11|           będziesz rozstrzelany, jeśli nie ujdziesz. Już cię szukają...
2587  3,  11|           spaleniu okolicznych budowli nie było sposobu rozpoznać.
2588  3,  12|          dopaść do domu. W Sandomierzu nie było gdzie trzymać rannego.
2589  3,  12|               oto znowu w progi domowe nie jak zwycięzca i bohater,
2590  3,  12|              na wzgórzu, czy w nim aby nie czai się patrol austriacki.
2591  3,  12|            Chmiel dziki wyrósł bujnie, nie znany oczom Rafała dziwaczny
2592  3,  12|                wołanie służby i rwetes nie do opisania. Na dworze przy
2593  3,  12|             głęboko się biedził. Dawno nie golony, siwiejący zarost
2594  3,  12|                 żeby zaś czego ze słów nie uronić... Drepcą na miejscu,
2595  3,  12|             weń. patrzy, napatrzyć się nie może... Przed rokiem wydali
2596  3,  12|               stało się tak właśnie, a nie inaczej?...~Wtem struchlała
2597  3,  12|            oczy zostały szkliste i nic nie widzące. W całym obliczu
2598  3,  12|              się ukojenie, spłynęła na nie łaska ciszy i błogosławiony
2599  3,  12|               i przemieniła w cień nic nie wiedzący, a przecie wierny
2600  3,  12|             siwą klacz zabieraj! Żywo! Nie stój! Tyś to mi syna Piotra
2601  3,  13|                gazdach leśnych jeszcze nie były pokoszone całkowicie.
2602  3,  13|      dziedzińce klasztorne, czy w nich nie ma Austriaków. Zsiadł z
2603  3,  13|               sobą, ale palcem wskazać nie może...~Serce struchlałego
2604  3,  13|       wgłębienia liter, co żadną miarą nie dały się zabielić... Sic
2605  3,  13|             słupy czarnego dymu! Dworu nie widać, dworu wcale nie ma,
2606  3,  13|           Dworu nie widać, dworu wcale nie ma, stodół nie ma... Czerwone
2607  3,  13|             dworu wcale nie ma, stodół nie ma... Czerwone zgliszcze
2608  3,  13|           strugi krwi. Stary szlachcic nie za darmo sprzedał swe życie.
2609  3,  13|              Tymczasem drzwi wywaliły. Nie miał się, chudziak, kady
2610  3,  13|                kady oprzeć...~- Toś go nie mógł bronić, łajdaku!~-
2611  3,  13|          Maryja... Ino tego śpichlerza nie mogły podkurzyć... Jak już
2612  3,  13|               podkurzyć... Jak już pan nie zipał, powywłóczyli trupy
2613  3,  14|              katoliki prawowierne, ale nie może inaczej być, tylko,
2614  3,  14|        rewidował na placu.~Jużci tegom nie napotkał, żeby były oczywiste
2615  3,  14|             tam z nimi było, tylko żem nie mógł wszystkiego wyrozumieć,
2616  3,  14|                mogło, żeby się z Żydów nie wywodziły?~Od Xalonu popędzili
2617  3,  14|               woń trupów, których nikt nie pogrzebał. Rozłożone w upały
2618  3,  14|             rękę i patrzał w zwaliska. Nie przychodziła mu do głowy
2619  3,  14|            myśl. Ani jedno wspomnienie nie wałęsało się w pamięci.
2620  3,  14|              nogi obcych przychodniów. Nie stoisz wreszcie przed oczyma
2621  3,  14|           który z pochwy wyciągnąć się nie da dla zakrzepłej na nim
2622  3,  14|           wskroś mroku:~- Carajo!~Ułan nie zwracał na te głosy uwagi
2623  3,  14|            zwracał na te głosy uwagi i nie raczył skierować głowy,
2624  3,  14|            trzecią. Nigdzie tu światła nie było, nigdzie śladu ludzkiego
2625  3,  14|     powiedziawszy sobie, że nic tu już nie ma. Spadła nań zupełna,
2626  3,  14|      przerażenia... Zatopiony w sobie, nie czuł siekącego deszczu,
2627  3,  14|                czuł siekącego deszczu, nie słyszał wycia wiatru. Ale
2628  3,  14|             Gruzy, po których uciekał, nie miały końca. Stał się z
2629  3,  14|             żelaznej mocy, toteż Cedro nie mógł mu sprostać. Ratowała
2630  3,  14|             napadając. Czuł jednak, że nie da rady. Śmiertelny pot
2631  3,  14|               oburącz ponad głowę siłą nie swoją, lecz jakoby sześciu
2632  3,  14|           oczyma jakoby w biały dzień. Nie miał zgoła wiadomości o
2633  3,  15|           Cedro przez czas dosyć długi nie brał udziału w akcji ze
2634  3,  15|                murów, przerzucać przez nie ręce swoje, gdy z ziemi
2635  3,  15|                szczeliny tak puste, że nie było w nich drzewa; krzaka,
2636  3,  15|              cicho i duszno. Wiatr tam nie dolatał, martwe powietrze
2637  3,  15|            hidalgów-rozbójników. Ułani nie spotykali w tych stronach
2638  3,  15|         zdrajcy. Ci przychodzili sami, nie wzywani, chyłkiem w godzinie
2639  3,  15|              nawet językiem, wprawdzie nie hiszpańskim, ale z inkwizytorska
2640  3,  15|               otoczony żarzewiem, żeby nie ulec doszczętnemu zduszeniu
2641  3,  15|              wielkie siły. Prawie tedy nie sypiali w ciągłym marszu.
2642  3,  15|                napadać niespodzianie i nie dać się gerylasom spostrzec,
2643  3,  15|         febryczny dreszcz przeszedł.~- Nie radzę takich dreszczów...~-
2644  3,  15|           twarzą do słuchacza - ja już nie mogę wytrzymać!~- Czego?~-
2645  3,  15|           dlaczego!~- Ależ dlaczego?~- Nie mogę wytrzymać tej służby.
2646  3,  15|             mogę wytrzymać tej służby. Nie mogę! Zarznęło mię to, zadusiło.
2647  3,  15|          Zarznęło mię to, zadusiło. Ja nie po to do wojska poszedł,
2648  3,  15|                prośba, tak do tej pory nie wraca. Cesarz wojuje w Austrii,
2649  3,  15|                 a dla mnie abszytu jak nie ma, tak nie ma. Tymczasem
2650  3,  15|                abszytu jak nie ma, tak nie ma. Tymczasem muszę przeciw
2651  3,  15|           oślep na zginienie, żeby raz nie być już podłym ludzkim pachołkiem...
2652  3,  15|                omija! Teraz już dłużej nie mogę!~- Czy kapitan chcesz
2653  3,  15|              mi jak z nieba! Sam nawet nie wiesz, jak wielką mógłbyś
2654  3,  15|             butlach. Pyszne rzeczy, bo nie oni jego, lecz on ich podejmuje:
2655  3,  15|             jużem dawno między naszymi nie widział. Siedzi sam wśród
2656  3,  15|              po izbie. - Alboż to i ja nie mam pod swoją komendą zbirów,
2657  3,  15|         myślisz przebywać?~- Dopóki mi nie każą iść gdzie indziej.
2658  3,  15|          skończy.~- Ta wojna nigdy się nie skończy. Jestem żołnierzem
2659  3,  15|             skończyć i kiedy. Napoleon nie cofnie przecie oręża przed
2660  3,  15|               widziałem ludy walczące. Nie można ich pobić, bo mają
2661  3,  15|               dowodzić, że wcale racji nie mają.~- A to ciekawe!~-
2662  3,  15|            sobą i Panem Bogiem. Ja już nie chcę. Ja idę.~Po chwili
2663  3,  15|                do waszego, żeby go zaś nie poznali rodacy. Dam mu swego
2664  3,  15|               człowiek? Żeby mię tylko nie sprzedał za jakie srebrniki.
2665  3,  15|        zakwitną urządzenia nowoczesne. Nie myśl, żeby to był płatny
2666  3,  15|                 mnichów i przemytników nie zadowala. Doświadczył ode
2667  3,  15|                wydostać? Boć sam jeden nie wyjdziesz, a oddział, ile
2668  3,  15|                badał go pilnie oczyma. Nie ufając sobie powiódł go
2669  3,  15|             oka, nim począł rozmawiać. Nie przyszedł jednak do złych
2670  3,  16|                nim słońce niezbłagane. Nie zlituje się nad nim słońce
2671  3,  16|               nim słońce i ognia swego nie przygasi. Piach pod nim
2672  3,  16|               dół mu sam wykop. Już on nie żołnierz i nie towarzysz.
2673  3,  16|           wykop. Już on nie żołnierz i nie towarzysz. Przypatrz się
2674  3,  17|          folwarku została tylko ziemia nie zaorana i trocha płotów,
2675  3,  17|                uwolnieni z pańszczyzny nie podtrzymają już teraz najmizerniejszego
2676  3,  17|             jedynie stamtąd co można i nie kwapił się do domu.~W Wyrwach
2677  3,  17|           jądro rdzenia modrzewiowego. Nie było przyciesi, której by
2678  3,  17|              było przyciesi, której by nie zbadał do cna rachunkiem,
2679  3,  17|              Coś z dążeń brata Piotra, nie tyle działaniem przykładu
2680  3,  17|                siwy, twardy głaz leżał nie tylko na powierzchni, ale
2681  3,  17|         rzucane w prawo i lewo. Ziemia nie dawała swego dziewictwa
2682  3,  17|               jakie miał przed oczyma. Nie będzie już starego lasu!
2683  3,  17|                maliny, dziady, orzechy nie pójdziesz w stary las, nie
2684  3,  17|             nie pójdziesz w stary las, nie bój się!~Rafał zakładał
2685  3,  17|             gadasz? - spytał porucznik nie wypuszczając z zębów fajeczki.~-
2686  3,  17|                w trzy konie...~- Bryka nie... nietutejsza... Bryka
2687  3,  17|           burkę jechał podróżny. Rafał nie spuszczał go z oka. W pewnej
2688  3,  17|            Michcik, ejże! Czy to tylko nie pan Cedro do nas jedzie?~-
2689  3,  17|             pan Cedro do nas jedzie?~- Nie mogę odpowiedzieć, jako
2690  3,  17|             takiego pana Cedra na oczy nie uświadczył.~- Ejże, Michcik!~
2691  3,  17|              oczu. Już teraz Olbromski nie wątpił. Jakże nie huknie
2692  3,  17|            Olbromski nie wątpił. Jakże nie huknie ku niemu z całej
2693  3,  17|      Michcikowi kazał wleźć na kozieł. Nie mógł się napatrzyć na Cedrę,
2694  3,  17|              go pioruny! Cóż za koń! - nie mógł Rafał powstrzymać okrzyku,
2695  3,  17|          przeszedł granicę.~- O niczym nie wiem. Siedzę tu, mówię ci,
2696  3,  17|                za lasami, ludzi prawie nie widzę... skądże mam?...~-
2697  3,  17|            wyruszyło...~Olbromski mało nie płakał. Naraz go objął żal
2698  3,  17|              ja się zbiorę!... Ależ ja nie mam...~- Czego nie masz?~-
2699  3,  17|             Ależ ja nie mam...~- Czego nie masz?~- Koni... - mruknął
2700  3,  17|                   pod sądem bywałem... Nie udało mi się do swoich dostać.~-
2701  3,  17|        posępnie. W pewnej chwili rzekł nie patrząc na towarzysza:~-
2702  3,  18|              ku górze. Krzysztof Cedro nie spuszczał z niego wlepionych