Tom, Rozdzial

   1  1,  1 |          strzeliste, nie wyprowadzone do samego krzyża. Ich pnie
   2  1,  1 |          niezmierną ławicę skalisk aż do gruntowej posady serdecznym
   3  1,  1 |              zimny, jakby nie należał do drzew. Król na Łysicy! Nie
   4  1,  1 |         ciągną się w poprzek role, aż do Kraj na, aż na szczyt góry
   5  1,  1 |          stanowiska i chyłkiem dotarł do szczytu góry. Przez chwilę
   6  1,  1 |             spod śniegu, były podobne do broni wykutej z kryształu.
   7  1,  1 |               wytężył słuch... Gdy go do ostatniej granicy na zwiady
   8  1,  1 |               kolisku dębowych pniów, do gruntu zmurszałych, które
   9  1,  1 |           kniei jak zuchwałe wzywanie do boju. Księżyc w zimnym przestworze
  10  1,  1 |          wreszcie jakieś wyrazy płyną do niego z piersi. To .bezlitosne
  11  1,  1 |        modlitw matki... Dreszcz zimny do szpiku przejmuje i niby
  12  1,  1 |               z rodzicami od krewnych do domu. Jadą tą samą drogą.
  13  1,  1 |            brzozy. Las zamknął dostęp do ruin, wziął w posiadanie,
  14  1,  1 |         machinalnie dźwignął strzelbę do twarzy. Po chwili oprzytomniał
  15  1,  1 |                Psy gonią... - szepnął do siebie.~W istocie słychać
  16  1,  1 |              na oko, przycisnął kolbę do szczęki i położył palec
  17  1,  1 |              pod nie. Dowlókł rogacza do sąsiednich wykrotów, dźwignął
  18  1,  1 |          Łysicy? łaskawie zwrócił się do siostrzeńca.~- Nie wyszły
  19  1,  1 |                  Patrosz... - mruknął do strzelca.~Gdy ten otwierał
  20  1,  1 |         tylośny, że byłby z niego wał do młyna. Wzieni mój Jamrozek
  21  1,  1 |        skończył, dopiero zaczął gadać do chłopa niby po naszemu,
  22  1,  1 |                Myśli se: "Źle!" Wziął do niego Miemiec szwargotać
  23  1,  1 |           wreszcie zawrzasnął:~"Marsz do Słupia!"~No, dobrze. Chłop
  24  1,  1 |                 Miemiec swoje:~"Marsz do Słupia!"~A no pojechali
  25  1,  1 |               tak to na jutro na rano do Słupi nie zajedziewa."~Miemiec
  26  1,  1 |              Ale cóż ta mieli jechać "do Słupia" drogą? - poszli
  27  1,  1 |          oglądali. Myśleli se: "Co mi do tego? Kazał pan feśter jechać,
  28  1,  1 |            cóż ta dopiero za prawo ma do niego taki pluder! Las je
  29  1,  1 |            jakiesi światło, tak jakby do dnia pod zimę, kiej słonie
  30  1,  1 |             jak se wspomnieli, że oni do takiego gada chcieli wygarnąć...
  31  1,  1 |               kamera. Wszystko, pada, do kamery należy.~- A tak,
  32  1,  1 |                 A tak, teraz wszystko do kamery... -westchnął Nardzewski. -
  33  1,  1 |             więc cóż z tego?~- A to i do lasów ma wręb, choć i rządowe
  34  1,  1 |        kilkułokciowy. Wówczas związał do kupy rzemiennymi pasami
  35  1,  1 |        wszystko załatwił, zbliżył się do ognia i rozgrzewał nad nim
  36  1,  1 |              klasztoru. Nie dochodząc do źródła świętego Franciszka
  37  1,  1 |                szedł jednak twardo aż do drogi bodzentyńskiej. Tam
  38  1,  1 |          śniegi. Para koni zaprzężona do prostych fornalskich sanek
  39  1,  1 |        północny, ostry i przenikający do kości. Gdy stanęli na przełęczy,
  40  1,  1 |              skomleniem i strąbić ich do domu nie było sposobu.~Rafałowi
  41  1,  1 |                  Gdyby to wuj zjechał do nas na ten kulig, dopiero
  42  1,  1 |              pana, inni zabierali się do wydobywania z sanek zwierzyny.
  43  1,  1 |               Na gumnie panował ruch: do śpichlerza znoszono w workach
  44  1,  1 |           kundys co chwila rzucał się do Rafała, żeby go z czułością
  45  1,  1 |             Tamtego furmanka powiozła do Bożęcina, a ten ostał i
  46  1,  1 |             myśliwi weszli na ganek i do pokojów. Na ich powitanie
  47  1,  1 |     Nardzewskim?~- Nardzewski jestem, do usług... Kogóż, jeśli łaska,
  48  1,  1 |              dnia, śmiało układły się do snu w rogu kanapki, która
  49  1,  1 |        drzwiach wejścia, prowadzących do sieni . i kuchni na drugiej
  50  1,  1 |             Nardzewski. Zwracając się do Hibla, przydał:~- Mój siostrzeniec,
  51  1,  1 |             czy mamy zaszczyt należeć do tej samej nacji, co waszmość,
  52  1,  1 |           stary, rodzice moi przybyli do Wschodniej Galicji i .w
  53  1,  1 |             Bardzo jestem przywiązany do tutejszych zachodniogalicyjskich
  54  1,  1 |    zachodniogalicyjskich obywatelów i do tego kraju Zachodniej Galicji.
  55  1,  1 |          kraju Zachodniej Galicji. Ja do tego kraju ze Lwowa wydelegowany,
  56  1,  1 |             Gość ostrożnie zabrał się do niewielkiego kawałka kiełbasy,
  57  1,  1 |           Osobliwie suka. Chodź no tu do pana, Wisełka.~Przygarnął
  58  1,  1 |             tam już ma co trąbą podać do mózgu. A jaki za to u tego
  59  1,  1 |             zaorał kłem po łydach, to do samej kości mięso ozdarł,
  60  1,  1 |           teraz delegowany na komisją do wielmożnego pana, jako do
  61  1,  1 |             do wielmożnego pana, jako do zwierzchności gruntowej,
  62  1,  1 |    zwierzchności gruntowej, jestem.~- Do mnie? Na komisją? - Tak
  63  1,  1 |             waszmościom, u Boga Ojca, do moich chłopów? Urzędnik
  64  1,  1 |          głosem kaznodziejskim odezwę do obywatelów feldcajgmajster
  65  1,  1 |          otrzymał?~- Być może. Ale ja do papierów żadnej zgoła wagi
  66  1,  1 |              To ad primum. A teraz co do homagium. Pan baron von
  67  1,  1 |           sprawie, polecił mi był..~- Do diaska! siła grzechów, jak
  68  1,  1 |          tylko nie udał się osobiście do Krakowa...~- Ja do Krakowa!
  69  1,  1 |          osobiście do Krakowa...~- Ja do Krakowa! Ale czegóż to waszmość
  70  1,  1 |         oglądał. ~- Wielmożny pan tam do szkół zapewne?... - mówił
  71  1,  1 |            ciągu stosy swych notat.~- Do szkół? Ale co znowu! Ja
  72  1,  1 |            dymu, ani popiołu. Ale nie do nauk byłem stworzony. Szczerze
  73  1,  1 |          bywał, widząc we mnie ochotę do szabli, udzielił mi błogosławieństwa
  74  1,  1 |               sto obrączkowych wsypał do trzosika, dał dwu pocztowych,
  75  1,  1 |              na piersi, i sam odwiózł do chorągwi pancernej, co się
  76  1,  1 |           dziesięcioniedzielny szturm do miasta. Byłem przytomny,
  77  1,  1 |   nieprzyjaciel zdradą wpuszczony był do grodu, a my wszyscy sromotnie
  78  1,  1 |       miłosierny! rozłączono, a każdy do innej sali na zamku graf
  79  1,  1 |             zamknąć kazał. A skorośmy do tych sal weszli, warta z
  80  1,  1 |       placmajor z rezolucją, ażebyśmy do podróży byli gotowi. Dwustu
  81  1,  1 |              w późną noc, przyszedłem do karabiniera pierś w pierś,
  82  1,  1 |        odegnała... Lasami przyszedłem do tych moich Wyrw bosy, obdarty
  83  1,  1 |              moich Wyrw bosy, obdarty do naga, głodny. A stanąwszy
  84  1,  1 |               1768. Gdzież mnie teraz do Krakowa? Co bym tam ujrzał?~-
  85  1,  1 |      Zachodniej Galicji zgłaszało się do nadwornego komisarza, pana
  86  1,  1 |            hołdu! Od Pałacu Spiskiego do kościoła Panny Marii i do
  87  1,  1 |             do kościoła Panny Marii i do katedry na Wawelu- stanęła
  88  1,  1 |              wielki bal, gdzie się aż do samego rana bawiono. Zjazd
  89  1,  1 |        porzucił rozkręcone strzelby i do wahadła zegara, który naprzeciwko
  90  1,  1 |             jakby się paliło, pobiegł do sąsiedniej izby, przyniósł
  91  1,  1 |             najprzedniejszej szlachty do rana z radości hulało, że
  92  1,  1 |            żywiąc, gdym rad, strzelam do tego znaku. Waszmości pewno
  93  1,  1 |             ów chichot, podobny także do czkawki czy łkania.~Hibl
  94  1,  1 |              i powały.~Rafał podszedł do zegara i sprawdził, że czarny
  95  1,  1 |             rozwiał i zaczął odpływać do izb przyległych, młody chłopiec
  96  1,  1 |              rozporządzono jest, żeby do krajzamtu w Kielcach, wprost
  97  1,  1 |          krajzamtu w Kielcach, wprost do pełnomocnego komisarza ze
  98  1,  1 |               dobytek zobowiązali się do stałej daniny w pracy. Lepiejże
  99  1,  1 |              od pszczół, muszą znosić do dworu określoną ilość lnu,
 100  1,  1 |        miejsca.~Po chwili zwrócił się do strzelca ze słowami:~- Zawiadomić
 101  1,  1 |    przeczytane będą. Ad tertium... Co do gromadzkiego śpichlerza...~
 102  1,  1 |       Zalesiak za to, że się dobierał do mego lamusa. Otrzyma przy
 103  1,  1 |         zdziczałe. Naglił siostrzeńca do pośpiechu tłumacząc mu ochrypłym
 104  1,  1 |               dzień krótki. Zmusił go do prędkiego wypicia winnej
 105  1,  1 |         wyprowadził na dwór i wsadził do szerokich sanek, naładowanych
 106  1,  2 |           nawet wioszczyny przytulone do urwisk. Mglistymi kępy i
 107  1,  2 |               spod śniegu, dolatywała do uszu i serc. Wtedy odzywały
 108  1,  2 |          Gustuję w bronecie, wzdycham do blondyna!~Zaraz odcinał
 109  1,  2 |           śliskiego atłasu, które się do niego w tańcu wyciągały,
 110  1,  2 |             trefione. Podniecał konia do skoku i kiedy się równał
 111  1,  2 |              się w te oczy, które się do niego śmiały z serdecznością
 112  1,  2 |               prawdy zatrzęsły nim aż do samej głębi duszy. Pochylił
 113  1,  2 |              płonących nie przycisnąć do wzdętej jego grzywy.~Jeden
 114  1,  2 |               radosnym, prawdziwym aż do samego dna. Był to jak gdyby
 115  1,  2 |           mógł. Ani sposobu! Przyrósł do miejsca w tyle sanek. Owiewał
 116  1,  2 |              Helena, nie wiadomo, czy do swej towarzyszki, czy do
 117  1,  2 |              do swej towarzyszki, czy do Rafała.~On czuł, że musiała
 118  1,  2 |    przewrócimy wszystko, mości mruku, do góry nogami. Prawda, Heleno?~-
 119  1,  2 |              spadziste, obmarzłe, nie do przebycia. Jedyne łagodniejsze
 120  1,  2 |        otwierał. Po chwili śmiali się do rozpuku, zaznajomieni z
 121  1,  2 |              Narodzeniu przyszedł raz do nas, do Tarnin. Byłem wtedy
 122  1,  2 |      Narodzeniu przyszedł raz do nas, do Tarnin. Byłem wtedy chory,
 123  1,  2 |             izdebki, choć, mówię, nie do tańca, aleć, miłościwe panie
 124  1,  2 |               wynurzyła na światło.~- Do Tarnin, kto żyw! - wołał
 125  1,  2 |          mężczyzn blisko stojących. - Do Tarnin!... cóż tu stoicie,
 126  1,  2 |          mazgaje?~Wszyscy ruszyli się do swoich sanek. Powstał ścisk,
 127  1,  2 |              ojca, który gramolił się do małych saneczek.~- Rwij
 128  1,  2 |           dnia dzisiejszego, z kopyta do dom i przyjmuj na ganku!~
 129  1,  2 |           stolnikowej i wprowadził ją do domu. Sam nie wiedział,
 130  1,  2 |              ciasny, a miejsca w, nim do tańca, dla braci, nie brakło,
 131  1,  2 |              Tłoczono się tedy z izby do izby.~Służba folwarczna,
 132  1,  2 |           rozmów napełnił dom cały aż do ostatniej sionki, gdzieś
 133  1,  2 |          życie, całkowite, od kolebki do grobu, starosta i starościna
 134  1,  2 |           kuligu prawili długą orację do gospodyni domu, cześnikowej
 135  1,  2 |           tonów muzyki przebijały się do dalszych izb ledwie strzępy
 136  1,  2 |          odjąć się nie może naturze i do wesołej przywyknąć konwersacji?
 137  1,  2 |            arlekina, żeby wydał hasło do odjazdu. Rzeczywiście przedarł
 138  1,  2 |          Kulig, kulig!~Pary wkroczyły do wielkiej izby. Muzyka umieszczona
 139  1,  2 |             wprawić nową i wywoskować do tańca podłogę. Ściany zawieszono
 140  1,  2 |           lichtarzach, które przybito do ścian, rzucały rzęsiste
 141  1,  2 |        zawieszone festony chwiały się do taktu, a cała izba, zdało
 142  1,  2 |           całym znaczeniu tego wyrazu do upadłego. Słychać było tylko
 143  1,  2 |                a teraz weseliła serce do znaku. Gospodarz, gospodyni,
 144  1,  2 |               mógł się wymknąć, biegł do izby bawialnej. Tam ścigał
 145  1,  2 |   towarzyszkami, Rafał przyłączał się do niej na chwilę. Nie mógł,
 146  1,  2 |               ludźmi, nie wiedząc, co do siebie mówić, ośmielali
 147  1,  2 |               przenikało ich serca aż do samej głębi i trwoga nieznana,
 148  1,  2 |       zapraszał co znaczniejsze osoby do jedzenia i picia, a nawet
 149  1,  2 |         potęgowało ciągłe przepijanie do młodych sąsiadów. Pierwszy
 150  1,  2 |               nagła uczuł taką miłość do tego młodziana, że razem
 151  1,  2 |               że razem z nim udał się do sąsiedniego pokoju i zaczął
 152  1,  2 |       rozmawiającej, i szybko ,wszedł do zacisza przeznaczonego na
 153  1,  2 |              wyszeptał...~Zbliżył się do niej bezradnie stojącej.
 154  1,  2 |              wtedy rura mu zmiękła... Do nóg mi. "Wielmożny panie,
 155  1,  2 |              filozof...~Rafał poszedł do sali tanecznej, oparł się
 156  1,  2 |         Oprzytomniał. Krew zbiegła mu do serca. Głos zupełnie obcy,
 157  1,  2 |               rozdzierały:~- Przyjadę do Dersławic!... W nocy. Na
 158  1,  2 |                na dzikie oczy zmącone do dna, na żyły jak strąki,
 159  1,  2 |              serce... - szepnął matce do ucha tym samym demonicznym
 160  1,  2 |            Kilku parobków odniosło go do tak zwanego belwederu i
 161  1,  2 |            krzewy, zasłaniające okna, do połowy wielkiego dachu wystrzelały.
 162  1,  2 |              przez matkę rozebrany aż do bielizny, przykryty. dobrze,
 163  1,  2 |             ręką, udał się na palcach do sąsiedniej śpiżami, której
 164  1,  2 |           zdwojoną energią zabrał się do dzieła. Rafał widział to
 165  1,  2 |            jest, ale nie mógł przyjść do siebie. Wspomniał sobie
 166  1,  2 |           zdołał wciągnąć na łydkę aż do kolana.~Tak dziwny był los
 167  1,  3 |               przymykając oczy. - Idź do wszystkich Arystofanesów!~- ,,
 168  1,  3 |             tego oto Sybarysa? Czemuż do Marsowego Pola wstręt powziął,
 169  1,  3 |             Przecie to takie proste i do wykonania łatwe...~- Ja
 170  1,  3 |              falami zanosił widnokrąg do szczętu, to się uciszał
 171  1,  3 |           Horacego, zbliżył się cicho do szyb i długo, z wytężoną
 172  1,  3 |             rozkoszy głosem wyszeptał do towarzysza:~- Ten chudy
 173  1,  3 |              rybak, Bobrzyk, przybija do brzegu! Nunc decet aut viridi
 174  1,  3 |             wychodzili na przechadzkę do ogrodu zbiegającego ku Wiśle
 175  1,  3 |              był widział przybijającą do brzegu. Jeszcze raz rzucił
 176  1,  3 |         czasem masz pyszne pomysły co do pytań! Skądże ja mogę wiedzieć,
 177  1,  3 |              trwoga wgniotła Rafałowi do gardła. Twarzy, piersi,
 178  1,  3 |            ich ustały, byli przemokli do suchej nitki. Zziębli. Rozwarte
 179  1,  3 |              wrócił z wiadomością, że do brzegu będzie kilkadziesiąt
 180  1,  3 |              obaj za łańcuch przykuty do dzioba barki i zaczęli ją
 181  1,  3 |              z góry, jak przystawiają do gardła ostrza swych krajów
 182  1,  3 |            lewą ręką, dowlókł Krzysia do calizny lodowej i wwalił
 183  1,  3 |          zimowe ubrania nasiąkły wodą do ostatniej nitki, nogi w
 184  1,  3 |            gdzie Sandomierz'? - mówił do towarzysza.~- Nie.~- Możesz
 185  1,  3 |              butami. Rzemień przywarł do nóg. Zdało się, że cholewy
 186  1,  3 |               mocy po nogach i zmusił do walki ze sobą. Okładali
 187  1,  3 |              Sandomierz!~Zbliżali się do niego od Opatowa. Gdy przybiegli
 188  1,  3 |               Opatowa. Gdy przybiegli do ogrodów miejskich, szli
 189  1,  3 |               szli po zapłociu ich aż do swego, w skok wdarli się
 190  1,  3 |            popróbował drzwi wiodących do sieni. Ku jego wielkiemu
 191  1,  3 |         dylach. Z sieni wchodziło się do stancji profesora. Trzeba
 192  1,  3 |           było minąć chcąc dostać się do ich studenckiego pokoiku.~
 193  1,  3 |           kierowała się właściwie nie do towarzysza niedoli.~- Olbromski! -
 194  1,  3 |              w niej budzić, wstawać i do kolosalnych rozmiarów urastać
 195  1,  3 |         światło przez wąską szczelinę do podziemnej pieczary spadał
 196  1,  3 |             nagi wszedł z towarzyszem do izby profesora... Teraz
 197  1,  3 |                bezgranicznie bolesne, do cna rozszarpujące mość duszy
 198  1,  3 |              ze siebie ciche błagania do kogoś, kto go wybawi. I
 199  1,  3 |             Krzyś chory, łódź wędruje do Gdańska, a buty i mokre
 200  1,  3 |          gałązki brzozowej przycisnął do ziemi jej szyjkę, jak potem
 201  1,  3 |              książek pod pachą ruszył do liceum. Wszedł na schody,
 202  1,  3 |           ciszę płyt grobowych. Wpadł do klasy jeden z kolegów, drugi,
 203  1,  3 |          zamieni. Uciekać! Uciekać... do domu. Ale oto jakiś dźwięk,
 204  1,  3 |           zmieniały nastrój w inny aż do rdzenia. Tymczasem zeszli
 205  1,  3 |              czarne oczy, przejmujące do szpiku kości, zapierały
 206  1,  3 |       szczególny sposób. Jednych ciął do krwi od pierwszego uderzenia,
 207  1,  3 |          pierwszego uderzenia, innych do trzydziestu prawie bez bólu
 208  1,  3 |              Śmiał się przy tym i coś do siebie gwarzył z niemiecka
 209  1,  3 |        cmoknął.~Potem odszedł, wezwał do siebie kalafaktora Michałka,
 210  1,  3 |                W pewnej chwili wszedł do klasy jeden z nauczycieli
 211  1,  3 |          nauczycieli i zawołał Rafała do salki prorektora. Gdy tam
 212  1,  3 |    dyskutujący. Prorektor ubliżył się do studenta i, surowo patrząc
 213  1,  3 |               jakby wszystko, co miał do powiedzenia, wciągał w siebie
 214  1,  3 |          zamykał na klucz.~- Kto kogo do tego namówił: ty Cedrę czy
 215  1,  3 |           nożem... - rzekł półgębkiem do prorektora.~Wraz kazał swemu
 216  1,  3 |        narzucił na te ręce, ściśnięte do kupy jak gdyby klamrą, pętaczkę
 217  1,  3 |            głowę, na oślep rzucił się do walki. Nadciągnął Michałek
 218  1,  4 |            dwu tygodni nie dopuszczał do ucałowania ręki, nie spostrzegał
 219  1,  4 |            jego obecności i nie mówił do niego ani słowa. Winowajca
 220  1,  4 |                Z rozkazu starego pana do dnia budził go podstarości
 221  1,  4 |               oznaczone ilości snopów do młocki itd.~O świcie spotykał
 222  1,  4 |            musiał wracać na gumno. Aż do obiadu siedział w stodołach,
 223  1,  4 |        młócących zboże. Poobiedzie aż do zmierzchu, aż do upragnionej
 224  1,  4 |        Poobiedzie aż do zmierzchu, aż do upragnionej chwili wiania
 225  1,  4 |         mierzenia i odnoszenia ziarna do śpichlerza, spędzał w ten
 226  1,  4 |         zamknięte i klucze odniesione do kancelarii starego pana,
 227  1,  4 |       ulubienica rodzicielska, weszła do stancji Rafała i rzekła
 228  1,  4 |             kazał, żebyś z nami siadł do kościoła...~Rafał drgnął
 229  1,  4 |               Zofka Rafałowi szepnęła do ucha:~- Nie chodź z nami
 230  1,  4 |          młodzieńcu. Hańba prawie nie do zniesienia: stać na kościele,
 231  1,  4 |               towarzyszyła trwoga, aż do róż wiernego uśmiechu, wykwitających
 232  1,  4 |           wykwitających na ustach, aż do błyskawic szczęścia w prześlicznych
 233  1,  4 |              prześlicznych oczach, aż do wyznań zaprzysiężonych i
 234  1,  4 |            słowa nie przemówili wtedy do siebie. Zaraz po sumie Rafał
 235  1,  4 |               po sumie Rafał odjechał do domu.~Ta niedziela stała
 236  1,  4 |            żywioł bezduszny, przykuty do miejsca, i wówczas wszystkie
 237  1,  4 |             tylko odczuwał, że tęskni do wydobycia się - do szaleństwa.
 238  1,  4 |             tęskni do wydobycia się - do szaleństwa. Krzyczał na
 239  1,  4 |               prali, żeby cierpieć aż do obłąkania. Śniły mu się
 240  1,  4 |      wszystkich i dla niego samego aż do tych dni, położyć dłonie
 241  1,  4 |               jaki wiatr przyniósł je do uszu z karczem rybackich,
 242  1,  4 |         dziwne chwile umarły, zbierał do kupy wolę, żeby je wygnać
 243  1,  4 |        zedrzeć ohydną błonę przywarłą do serca. Ale nie chwile bieżące
 244  1,  4 |           wytchnienia szedł cichaczem do stajni i kęsy swego chleba
 245  1,  4 |           miejscu, wolno i lekko, iść do ręki jak pieszczone dziecko,
 246  1,  4 |              Często przychodził teraz do niej bez chleba, bez jabłek...
 247  1,  5 |             oblicze, wszedł wieczorem do sypialni, skąd właśnie wyniósł
 248  1,  5 |            List generała Buonapartego do Dyrektoriatu. Z głównej
 249  1,  5 |      Feldmarszałek Alvinzy zbliża się do Werony..."~- I Werony pewno
 250  1,  5 |          kilka regimentów węgierskich do wsi Arcole, która dla swego
 251  1,  5 |  niepostrzeżenie ze stolika i schował do kieszeni.~- Czytajże dalej.
 252  1,  5 |          niego spogląda.~Nim doczytał do końca szpalty, już cześnik
 253  1,  5 |      stancyjek, znalazł w mroku drzwi do swojej, zamknął je i upadł
 254  1,  5 |         kwadratowe wyimki, czyli zęby do chwytania nimi mutry zakręcającej
 255  1,  5 |               z dachu, całego od stóp do głowy. Wciągnął w nozdrza
 256  1,  5 |         prędko, pchnął drzwi i wszedł do stajni. Przez chwilę, stojąc
 257  1,  5 |              parsknęła kilkakroć, gdy do niej szedł, i dotknęła go
 258  1,  5 |             Basiu, Basiu... - szepnął do niej na przywitanie.~Szybko
 259  1,  5 |        zostawiając je na całą noc, aż do chwili swego powrotu, otworem,
 260  1,  5 |                Jechał topolową aleją, do obłąkania szczęśliwy. Suche
 261  1,  5 |              z tyłu, podniecał kobyłę do biegu, a zarazem dawał możność
 262  1,  5 |          powinien był zbliżyć się już do niej. Naprężył oczy i wyciągniętą
 263  1,  5 |             zboczyła. Rafał zmusił ją do powrotu i dotknął ręką słupa
 264  1,  5 |               równym kłusem jechał aż do opłotków, które były zadęte
 265  1,  5 |        związał ją mocno i przytroczył do siodła. Wywiódł kobyłę za
 266  1,  5 |           kąsał, przystawił ją bokiem do ściany, sam się skulił,
 267  1,  5 |              myśl, że już zbliżył się do miejsca swojego szczęścia.
 268  1,  5 |          ogarnęło go niemiłe uczucie. Do domu było już daleko, a
 269  1,  5 |             domu było już daleko, a i do celu podróży nieblisko.
 270  1,  5 |          jechał polem noga za nogą aż do miejsca z dawna przewidzianego.~
 271  1,  5 |        przewidzianego.~Oczy przywykłe do ciemności wyróżniły czarną
 272  1,  5 |         czasie deszczu stawiano konie do kucia. Był tam nawet w kącie
 273  1,  5 |            całą wiązkę rzucił w żłób, do którego uzdę przywiązał
 274  1,  5 |           ogrodowej, która prowadziła do dworu. Niskie drzewa owocowe
 275  1,  5 |          Zdawało mu się, że nie trafi do dworu. Raz sądził, że ten
 276  1,  5 |       darniowa ławka, tej nocy zadęta do znaku. Naokoło sypały się
 277  1,  5 |      światełko w ścianie prostopadłej do tej, przy której stał.~Biały
 278  1,  5 |               puchu śniegowym, dotarł do otworu wyciętego w drewnianej
 279  1,  5 |           przed chwilą zabierając się do snu. Powieki spuszczone
 280  1,  5 |       policzki. Oczy Rafała przywarły do jej ust rozchylonych, do
 281  1,  5 |              do jej ust rozchylonych, do jej czoła, na którym osiadła
 282  1,  5 |         pierwszego wrażenia. Złudzony do żywego, wlepiał w nie znowu
 283  1,  5 |              go spotkać`? Zbliżył się do kamiennych stopni ganku
 284  1,  5 |           Śnieg zasypywał ich od stóp do głów. Obok darniowej ławeczki,
 285  1,  5 |         żłobie.~- Sam?~- Sam. Chodźmy do niego...~- Nie, boję się
 286  1,  5 |            kożuszka i przywarł ustami do piersi odkrytych. Usunęła
 287  1,  5 |              A kiedy znowu zniżał się do ramion, nie doznał już oporu.~
 288  1,  5 |             się, złamała i przytuliła do piersi. Przygarnął ją ze
 289  1,  5 |       Przygarnął ją ze czcią, przyjął do siebie ufną, cichą, posłuszną.
 290  1,  5 |               czarę rozkoszy zbliżoną do ust, zawrzeć w nazwie ów
 291  1,  5 |          sercu, który go przenikał aż do szpiku kości. Duch jego
 292  1,  5 |             na mgnienie oka przywarła do niego w pocałunku ciał i
 293  1,  5 |               stróżem nocnym i wabiła do siebie psy. Nie wszystkie
 294  1,  5 |             psy. Nie wszystkie jednak do niej przyszły. Kilka z nich
 295  1,  5 |                ledwie zdążył przypaść do konia, odwiązać supeł cuglów
 296  1,  5 |          strzelistych pian wylatywały do góry, ponad konia. Kiedy
 297  1,  5 |            powieka. Przywierał ustami do stromych piersi i w oczarowaniu
 298  1,  5 |             zwierzęcy ryk, skierowany do wysokich poszeptów i tajemniczych
 299  1,  5 |            brnęła przez dawne śniegi, do piersi jej sięgające. Nogi
 300  1,  5 |              z lekka ją tylko zwracał do wiatru. Wspominanie było
 301  1,  5 |   przylatywały wspomnienia. Wchodziła do serca jej wesołość tak szczera
 302  1,  5 |    skrzypienie drzew. Podjeżdżał tedy do wielkiego lasu, a z takiej
 303  1,  5 |         siekący rózg brzozy, zgiętych do samej ziemi... Nade wszystkim
 304  1,  5 |             to przedsięwziąć i wracać do swych widzeń miłosnych.
 305  1,  5 |            uczuł tylko uderzenie krwi do głowy. Schylił się, ręce
 306  1,  5 |            siekła policzki. Wicher go do kości przejął. W tym biegu
 307  1,  5 |            głosem, przychylając głowę do szyi kobyły, przez ściśnięte
 308  1,  5 |              parowy, a zbierając nogi do kupy wypadała z nich lwimi
 309  1,  5 |               pościg ją doganiał. Gdy do jej uszu doleciał osłuch
 310  1,  5 |               żywe ciało od gardzieli do brzucha. Tylko gruby pas
 311  1,  5 |  rozwścieczonymi ruchami nóg wilczych do kieszeni rajtuzów i w mgnieniu
 312  1,  5 |              wreszcie opadły. Zbliżył do zdruzgotanej mordy twarz
 313  1,  5 |              wietrzny szum i przypadł do drzewa. Objął pień rękoma,
 314  1,  5 |            samotny jarząb przydrożny, do pół zadęty przez wiotkie
 315  1,  5 |           śniegi. Rafał schował klucz do kieszeni, wdrapał się na
 316  1,  5 |              rękoma, skulił, przywarł do drzewa. Rozum jego wydarty
 317  1,  5 |               chodniku, który wiedzie do umarłych...~- O, Boże! O,
 318  1,  5 |           Wtedy Rafał przyczołgał się do niego i runął nań z boku.~
 319  1,  5 |               półnagie widmo; od stóp do głowy staplane we krwi,
 320  1,  5 |              długich namysłach wrócił do zestrachanych koni, znalazł
 321  1,  6 |              w zaspach... A nim wzrok do szyby przyleciał, porywał
 322  1,  6 |      Golejowskie. No, dobrze. Wchodzi do tego lasu i patrzy: stoi
 323  1,  6 |           idzie, idzie, aże przyszedł do wielkiego miasta, do Krakowa.
 324  1,  6 |        przyszedł do wielkiego miasta, do Krakowa. Wlazł na rynek
 325  1,  6 |          północku drzwi się otwarły i do tego zołmierza pakuje się
 326  1,  6 |     zawrzaśnie: "Chinajta, psiekrwie, do śnapsaka!" Tak wszystkie
 327  1,  6 |             Tak wszystkie diabły bach do torby! Zołmierz wtedy związał
 328  1,  6 |               na wargach. Schylił się do widma z szeptem:~- Zawieź
 329  1,  6 |              bladą twarz... Przytulił do siebie ten widok, pochłonął
 330  1,  6 |          Zgarbiony dziad mówi:~- Gádá do mnie ten Franek Dyląg, że
 331  1,  6 |        tamtego, za króla, chłopa choć do wojny nie gnali. Pan z panem
 332  1,  7 |              psów we wsi przylatywały do niego. Ledwie je słyszał
 333  1,  7 |             ledwie widział. Od chwili do chwili ciskał nim niezwalczony,
 334  1,  7 |              śmierci, Rafałek wychudł do cna i sczerniał. Ale dopiero
 335  1,  7 |        dopiero gdy zaczął przychodzić do zdrowia, zrodziła się druga
 336  1,  7 |           jego winy Helenę wywieziono do Krakowa czy do Warszawy,
 337  1,  7 |             wywieziono do Krakowa czy do Warszawy, do Paryża czy
 338  1,  7 |              Krakowa czy do Warszawy, do Paryża czy do Berlina, że
 339  1,  7 |               Warszawy, do Paryża czy do Berlina, że padło jakieś
 340  1,  7 |               dołach, jakby się miały do znaku wypalić. Nie sypiał
 341  1,  7 |       nadchodzące kroki, a budził się do tej straszliwej prawdy,
 342  1,  7 |        powrotem, tłukąc się od ściany do~ściany. Na podłodze zaczerniały
 343  1,  7 |               przebywanie w nim tylko do chwili wyzdrowienia. Osobliwie
 344  1,  7 |            straszny stosunek cześnika do starszego syna. Przypomniano
 345  1,  7 |           młodszy mógł przyjść w domu do zdrowia. Rany z pokąsań
 346  1,  7 |              nie pokazywać na oczy aż do dalszego rozkazu. Stał już
 347  1,  7 |                Matka słała go skrycie do owego starszego brata, który
 348  1,  7 |              pragnęła tedy, wysyłając do niego młodszego, ratować
 349  1,  7 |            Owszem, musiała udawać, że do tej chwili nie przepuściła
 350  1,  7 |          prosta, i najlichszą bryczkę do wywiezienia Rafała. Cześnik
 351  1,  7 |               skierowane nie wiedzieć do kogo:~- Czy ten złodziej
 352  1,  7 |        zawierały wszystką od początku do końca matczyną miłość. W
 353  1,  7 |         wygnaniec ledwo zrozumiał, co do niego mówią. Pożegnał matkę,
 354  1,  7 |              parowów albo przylepione do wyniosłych ścian z gliny,
 355  1,  7 |          snując się od jednej zagrody do drugiej, sam jeden tylko
 356  1,  7 |               snach i widzeniach, już do celu nie doprowadzi, że
 357  1,  7 |        wszystkie szczeble tęsknoty aż do ostatnie go. Było to ciężkie
 358  1,  7 |        hacelami. Gdy kowal zabrał się do tej roboty, zeskoczył z
 359  1,  7 |           bryki. Ociężale zbliżył się do sztachet ogrodu i stanął
 360  1,  7 |              wiśni i jabłonek. Z ran, do żywego zadanych drzewom
 361  1,  7 |               olbrzymie jak świat, aż do tej chwili i miejsca. I
 362  1,  7 |            dżdżów okiennica zgrzytała do taktu z ich melodyjnym pląsem,
 363  1,  7 |        później znowu lepszą drogą, aż do Staszowa. Po kilkogodzinnym
 364  1,  7 |               a sam chętnie wziął się do miętoszenia żuchwą partyki
 365  1,  7 |        niewoli wzrok znowu przywierał do zgasłych końskich oczu,
 366  1,  7 |               zgasłych końskich oczu, do ich siły wyczerpanej, do
 367  1,  7 |              do ich siły wyczerpanej, do oczu przeżytych, a tak niedościgle
 368  1,  7 |        południa, w słońcu, co pali aż do zgnicia wszelkiego truchła,
 369  1,  7 |            chwasty wodnymi, wywracała do gwiazd rozbłyskujących w
 370  1,  7 |               błoniastą rękę i niesie do ust piszczałeczkę, wykręconą
 371  1,  7 |        radosnym uśmiechem, przyciskał do serca wszystką mocą duszy,
 372  1,  7 |              duszę wpośród ukłonów aż do ziemi i wpośród dymów wonnego
 373  1,  7 |              strzały w jasny lazur aż do samego zenitu, w zagięciach
 374  1,  7 |               płaczu, przycisnął usta do policzków, do powiek mokrych
 375  1,  7 |         przycisnął usta do policzków, do powiek mokrych i słonych
 376  1,  7 |              drugi, tamtemu trzeci... Do tego trójdźwięku przyłączył
 377  1,  7 |              spalone przed dwoma laty do przyciesi. Stały jeszcze
 378  1,  7 |              nad zburzonymi ścianami, do pół strącone kominy i piecowiska
 379  1,  7 |              górzystą, leśną i dążyli do miejsca przeznaczenia. Nigdy
 380  1,  7 |            leśnym szlakiem jechali aż do wieczora. Korzenie świerków
 381  1,  7 |              ich korę. Słońce wnikało do głębi lasu i promienie jego
 382  1,  7 |             nawisłych powiek.~Szeptał do niego jak do brata:~- Cieniu,
 383  1,  7 |          powiek.~Szeptał do niego jak do brata:~- Cieniu, mój cieniu...~
 384  1,  7 |         wyzyskaną była każda skiba aż do przykopy, te zapomniane
 385  1,  7 |             przenigdy nie odezwie się do niego ta mowa... Jechał
 386  1,  7 |               Rafałowi przyszła teraz do głowy myśl, że i brat może
 387  1,  7 |               się dźwigał ku górze aż do dworu. Bez turkotu, bez
 388  1,  7 |          zeskoczył z bryczki i wszedł do sieni. Gdy stukał w ciemności,
 389  1,  7 |            odsunął się i Rafał wszedł do pokoju. Gdy się znalazł
 390  1,  7 |       pamiętał. Kapitan przycisnął go do piersi i bez słowa, długo
 391  1,  7 |         Zdrowe...~- Zdrowe... Mama tu do mnie za tobą nie przyjedzie?~-
 392  1,  7 |                Po chwili odwrócił się do służącego, który stał przy
 393  1,  7 |          niejaki, a potem zwrócił się do Rafała s: zapytaniem:~-
 394  1,  7 |              wałacha i kobyłę Margolę do wywiezienia, jak trupa na
 395  1,  7 |               mną... Oddał mię ojciec do szkoły kadetów. Nie byłem
 396  1,  7 |              lato zwykle zabierał mię do siebie jeden przyjaciel
 397  1,  7 |               ze szkoły. Przyjechałem do Tarnin pierwszy raz, gdym
 398  1,  7 |              wydźwigniem. Gdym wrócił do dom i zaczął rozmawiać z
 399  1,  7 |            niby na skrzydłach lecieli do czegoś innego. Piotr zadawał
 400  1,  7 |            Idź spać, stary:.. - rzekł do niego Piotr nie przerywając
 401  1,  7 |         jednej sprawy rozmowa skakała do zgoła innej. Nie spostrzegli
 402  1,  8 |         mającym niejakie podobieństwo do niego samego, wydzierał
 403  1,  8 |              i inne roboty. Jak kilof do Urysia, tak znowu Uryś z
 404  1,  8 |             swojej figury podobny był do drzewa, do wierzby, do pnia
 405  1,  8 |         figury podobny był do drzewa, do wierzby, do pnia z krzywymi
 406  1,  8 |            był do drzewa, do wierzby, do pnia z krzywymi korzeniami.
 407  1,  8 |     gałgańskie upodobniło się całkiem do kory.~Teraz, gdy pan kapitan
 408  1,  8 |           zaczął trzebić pustki, jego do tej roboty najmuje. Dawniej,
 409  1,  8 |          zawsze mówi - bez urazy- goj do Żyda, on nie mówił nawet
 410  1,  8 |               nie mówił nawet jak Żyd do Żyda. Raz to on przyszedł,
 411  1,  8 |             mówił takie wielkie słowo do najbiedniejszego Żydka z
 412  1,  8 |         szorach z herbami, zaprzężona do wolantki suto platowanej.
 413  1,  8 |           pięknym ukłonem zbliżał się do siedzących.~- Książę Gintułt -
 414  1,  8 |              Książę Gintułt - szepnął do brata kapitan:~Rafał z oniemiałym
 415  1,  8 |          Gintułt podszedł z uśmiechem do kapitana i serdecznie ściskał
 416  1,  8 |              choć mógłbym gniewać się do woli za wstręt, jaki żywisz,
 417  1,  8 |       widoczne symptoma to bicie krwi do piersi, do gardła, z czego
 418  1,  8 |              to bicie krwi do piersi, do gardła, z czego częste krwotoki.
 419  1,  8 |             ruszać. A że czynsz płacę do skarbu grudzieńskiego accuratissime,
 420  1,  8 |            wonną chustką. Chowając ją do kieszeni, schylił się i
 421  1,  8 |          korpusu, dla braku kawalerów do tańca, zapraszano na pokoje
 422  1,  8 |          nager, va au fond. Ja należę do bardzo złych pływaków. O
 423  1,  8 |             był bardziej niż ty gotów do hazardu życia. Ale też...
 424  1,  8 |              dalej.~- Toż pamiętam aż do tej chwili sejmiki. Sejmiki! -
 425  1,  8 |               się tu i owdzie, łudząc do reszty, że się jest w obozowisku
 426  1,  8 |         szable. Tegoż dnia wzięli się do rabunku sklepów żydowskich,
 427  1,  8 |           rabunku sklepów żydowskich, do wybijania szyb, odrywania
 428  1,  8 |               pod Bracławiem, powroty do obozu nad ranem z nocnych
 429  1,  8 |              w dumaniu nawrót wiedzie do tych rozkosznych futorów
 430  1,  8 |            taiły w przestrzeni stepu. Do rozkosznych miłostek, do
 431  1,  8 |              Do rozkosznych miłostek, do hucznych pijatyk, dzielnych
 432  1,  8 |              jakby się chciał schylić do nóg księcia. Rafał, który
 433  1,  8 |         zębami. Po chwili zwrócił się do księcia i prześliczną chudą
 434  1,  8 |               dłońmi wzdłuż bioder.~- Do nóg panu dziedzicowi!...
 435  1,  8 |                  Nie jestem stworzony do bukolik. Szczególnie po
 436  1,  8 |    najbardziej żywo uczułem nienawiść do tego wszystkiego, czymeś
 437  1,  8 |              Mam nieprzełamany wstręt do tych szlachetnych słabości,
 438  1,  8 |           tych szlachetnych słabości, do owej dobrej niemocy, której
 439  1,  8 |       powietrzu sejmu, a teraz to już do cna... Przekładam potęgę
 440  1,  8 |              twoje oczy szczęśliwe aż do śmierci, zapalane po dawnemu,
 441  1,  8 |           świat, ogarnia mię duma, że do niego z krwi, z mięsa, z
 442  1,  8 |            wspaniałego serca... Każda do Rzeczypospolitej droga zawalona
 443  1,  8 |       Lafontena.~- Nie mów już więcej do mnie, mości panie... - cicho
 444  1,  8 |              o pień lipy, zbliżył się do swego pana i zaczął do niego
 445  1,  8 |            się do swego pana i zaczął do niego coś mówić jąkając
 446  1,  8 |               go jak niemowlę i niósł do domu. Piękna głowa Piotra
 447  1,  8 |     odchodzącymi. Gdy żołnierz wszedł do pierwszej stancji i był
 448  1,  8 |               i drugi. Rafał przypadł do niego.~Michcik z wolna,
 449  1,  8 |         klamki:~Książę Gintułt wszedł do izby. Cicho zbliżył się
 450  1,  8 |               izby. Cicho zbliżył się do zwłok kapitana, schylił
 451  1,  8 |         nieboszczykowi. Rafał wyszedł do drugiej izby, która zmarłemu
 452  1,  8 |              oknem mieścił się stolik do pisania z szufladą zamkniętą
 453  1,  8 |             podrywała z miejsca. Wtem do izby wszedł znowu Michcik
 454  1,  8 |              siebie. Pieniądze wsypał do kieszeni z niemałym zadowoleniem.
 455  1,  8 |               zabrały mu cały czas aż do zmierzchu.~Ściemniało się,
 456  1,  8 |          stopień służył, i nie mówiąc do siebie patrzeli w noc. Jarzące
 457  1,  8 |          grubym szczerozłotem wysłana do onego przedwiecznego kraju
 458  1,  8 |          wówczas cisza była wszędy aż do następnego momentu, kiedy
 459  1,  8 |           idąc i powracając od ściany do ściany, bez końca, po izbie
 460  1,  8 |                Czemużeś się uniżył aż do ran moich wylewających krew
 461  1,  8 |        wylewających krew zropiałą, aż do wzdrygnień i tchórzliwych
 462  1,  8 |            tchórzliwych skuleń ciała, do wstrętnego cierpienia, do
 463  1,  8 |             do wstrętnego cierpienia, do przestrachu rozsiewającego
 464  1,  8 |             rozsiewającego milczenie, do potu zmazującego czoło i
 465  1,  8 |              potu zmazującego czoło i do nikczemnych łez?~Czemuż
 466  1,  8 |           kiedykolwiek przenika ją aż do samego dna.~O, Boże, którego
 467  1,  8 |             widnokręga, a wracają nie do mózgu, lecz do serca, i
 468  1,  8 |            wracają nie do mózgu, lecz do serca, i walą się w spracowane,
 469  1,  9 |              pogrzebu. Michcik ruszył do miasta Włoszczowy po trumnę,
 470  1,  9 |         Włoszczowy po trumnę, a Rafał do proboszcza w Grudnie. Tam
 471  1,  9 |             jeszcze dnia przeniesione do kościoła. Wrócił tedy do
 472  1,  9 |              do kościoła. Wrócił tedy do Wygnanki i zajął się wysłaniem
 473  1,  9 |       wysłaniem listu przez umyślnego do rodziców. Nim napasiono
 474  1,  9 |          strugami. Michcik, przemokły do suchej nitki, wrócił z trumną
 475  1,  9 |         asysty w czasie przewiezienia do kościoła zwłok kapitana.
 476  1,  9 |       rozmiękłej drogi. Mimo to żadna do powozu nie wsiadła. Dopiero
 477  1,  9 |        wytrwali w pochodzie. Ubłoceni do kolan, w nocy już zbliżali
 478  1,  9 |               w nocy już zbliżali się do Grudna. Deszcz nacichł,
 479  1,  9 |                Gdy orszak zbliżał się do alei grudzieńskich, Rafał
 480  1,  9 |                 Odzywał się półgłosem do Michcika, pytał go o różne
 481  1,  9 |              rózgi, czuby ich sięgały do czarnego nieba, a liście
 482  1,  9 |             masz zamiar udać się? Czy do domu?~- Nie, broń Boże!~-
 483  1,  9 |           Proszę waćpana po pogrzebie do mego domu - rzekł książę
 484  1,  9 |             Grudnie.~Książę przywołał do siebie skinieniem jakiegoś
 485  1,  10|               a za oknem zwieszała aż do ziemi gałęzie przecudna,
 486  1,  10|            książęcego dworu przemówił do niego magnackim urokiem
 487  1,  10|       potwornych ranach i bliznach...~Do tej alei spływało z góry
 488  1,  10|           góry światło zielone, jakby do groty lodowca Rodanu.~Pierwszą
 489  1,  10|               łóżka tackę z przyborem do kawy i z bułkami. Kawa była
 490  1,  10|              że Rafał nie śpi, wszedł do izby i rzekł:~- Pan marszałek
 491  1,  10|          marszałek kłania się i prosi do obiadu...~- Do obiadu? -
 492  1,  10|            się i prosi do obiadu...~- Do obiadu? - krzyknął śpioch
 493  1,  10|             twarzy znajomej! Od grupy do grupy Rafał posuwał się
 494  1,  10|               wtedy?~Krew mu uderzyła do głowy... Zostać między lokajstwem...
 495  1,  10|                Czyż z powrotem wracać do swej kryjówki?~Głowa mu
 496  1,  10|              Nierychło podniósł łyżkę do ust. Zrazu tak miał wzrok
 497  1,  10|               najpiękniejszej, bokiem do niej siedział książę Gintułt.
 498  1,  10|              siostry księcia, podobne do niego bardzo, szczególnie
 499  1,  10|     sakramentalnym namaszczeniem zupy do ust, gdy wtem gruby głos
 500  1,  10|             się bał, żeby ci jej ręka do ucha nie zaniosła? Młodzieniec