Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |             uspokoił, długo jeszcze czuł ogień w piersiach i w gardzieli.~-
 2  1,  2 |      rozchylone usta, małe, pąsowe, czuł nawet unoszący się nad saniami
 3  1,  2 |         tonie mowy pięknej pani nie czuł gniewu ani odrazy. Toteż
 4  1,  2 |      towarzyszki, czy do Rafała.~On czuł, że musiała się przy tym
 5  1,  3 |         bili. Skręcał się w sobie i czuł wściekłe, bezgranicznie
 6  1,  3 |           przewidywane męki i bóle, czuł gdzieś daleko spojrzenie
 7  1,  3 |          czole piętno hańby. On sam czuł się winowajcą. Wypił zwyczajny
 8  1,  4 |           wstydu nie podnosił oczu. Czuł, że motłoch rozstępuje się
 9  1,  4 |             świateł, hałasu, orgii. Czuł w sobie to płacz dziecka
10  1,  5 |    utrzymania kierunku drogi. Rafał czuł zresztą doskonale, że jedzie
11  1,  5 |       figura z Panem Jezusem. Rafał czuł to, że powinien był zbliżyć
12  1,  5 |             nogą. Był już zdyszany. Czuł, że i klacz zagrzała się
13  1,  5 |        zdawała się ten dom otaczać. Czuł bezsilność rozsądku, niedolę
14  1,  5 |       zastukał. Był teraz spokojny. Czuł zimno w piersiach. Szczęście,
15  1,  5 |           spoczywała wystawa dachu. Czuł, że we drzwiach stoi człowiek.
16  1,  5 |            Pragnął zwierzyć jej, co czuł, nazwać słowem czarę rozkoszy
17  1,  5 |         twarz Rafała. Teraz dopiero czuł upojenie. Surowymi klątwami
18  1,  5 |             we łbie wilczym nurzał. Czuł, że zmasakrował kości i
19  1,  5 |             i dźwignął się z ziemi. Czuł śmierć nad sobą i niewymówiony
20  1,  5 |          Dopóki leżał na wilku, nie czuł ni zimna, ni bólu.~Teraz
21  1,  7 |             żywot się zaczął. Rafał czuł, że nic sobie poradzić nie
22  1,  7 |             dróg nędzy człowieczej, czuł, że nie miłość ma w sercu,
23  1,  7 |          sączy się aromat oskoły...~Czuł w sercu szczęście tamtego
24  1,  7 | przyjaciółmi były te leśne głębiny. Czuł się tu skrytym ze swoją
25  1,  7 |     schwytano na uczynku kradzieży. Czuł w sobie niesłychane jakieś
26  1,  7 |           Rafał znieść go nie mógł. Czuł, że musi złagodzić to, co
27  1,  8 |             zada mu jakieś pytania, czuł przestrach i chęć ucieczki.
28  1,  10|        drogę na każdym kroku. Rafał czuł bolesną, aż do zemsty podniecającą
29  1,  10|         złota. Wówczas przez chwilę czuł coś bardziej jeszcze niż
30  1,  11|           się i po nim także. Wtedy czuł gałgańską uciechę, rozkosz
31  1,  11|            nią dziób i pazury oczu. Czuł to, że ją przeszywa potężnym,
32  1,  11|           patrząc w tarczę ognistą. Czuł, jak tego dnia uderzyło
33  1,  11|             rękę ciężką jak kamień. Czuł, że nic sobie pomóc nie
34  1,  12|        wieki, oczy wieszcze! Książę czuł, że to od nich zstępuje
35  2,  1 |        ulicy zapomniał o wszystkim. Czuł tylko, jak nadzwyczajnie
36  2,  1 |             Przez czas pewien Rafał czuł się bardzo onieśmielonym,
37  2,  1 |    bezczynną niezgrabnością, którą (czuł to dobrze) wszyscy widzieli.
38  2,  2 |            cicho oddalił się. Rafał czuł dla niego wielką i rzewną
39  2,  2 |          myśl ani nawet przez chęć. Czuł to, że skoro się tylko obłatwi
40  2,  3 |            tę chwilę przez księcia, czuł niecierpliwość sprzeciwiającą
41  2,  3 |           szum i ogień, w skroniach czuł bicie krwi. Nie znane mu
42  2,  9 |          chleba i okruchy sera. Nie czuł głodu. Usta mu wyschły i
43  2,  10|      krokami zbliżył się do górala. Czuł w garściach dziką siłę do
44  2,  12|      leciały ku ziemi, a w dłoniach czuł wciąż ogień, jakby w nich
45  2,  12|          oczy od światła i patrzał. Czuł pieszczotę tego widoku prawie
46  2,  12|            przemyślał bardzo wiele. Czuł wciąż na piersiach swych
47  2,  12|           mu wrogiem osobistym. Nie czuł głodu ani pragnienia. Znużenie
48  2,  12|      gościńca i widział tam siebie. Czuł swe schorzałe nogi w łachmanach
49  2,  13|            cierpiał na całym ciele. Czuł, jak się w nim wówczas zatapiają
50  2,  15|         odgadnąć, co mu dolega. Nie czuł żadnego bólu i nie doświadczał
51  2,  16|       czasie. Osobliwie zimową porą czuł się jak w raju. Nie było
52  2,  17|        przewlekłą chorobą. Żołnierz czuł w marszu jakoby cios od
53  2,  17|             swojej to już żaden nie czuł czy nie miał... Każdemu
54  2,  21|    przesycona poczuciem utraty. Nie czuł patrząc na piękną gospodynię
55  2,  21|              Samej ich rozkoszy nie czuł wcale. Otrząsnął się ze
56  3,  2 |           śmiechu. Nie myśląc o tym czuł, że śmieje się jak jego
57  3,  2 |            na nogach już spalonych. Czuł kiszki wydarte niejako ze
58  3,  3 |        nogach, już zmienił projekt. Czuł, że rozmowa go nie zaspokoi.
59  3,  4 |       rozciapaną od licznych butów. Czuł, że klei mu oczy prędki,
60  3,  5 |             francuskie, toteż Cedro czuł bezpieczeństwo dokoła siebie
61  3,  6 |        powietrzu.~- Nacieraj!~Rafał czuł wściekłą rozkosz w tym wichrowym
62  3,  6 |          wszystka z szablami. Rafał czuł to doskonale, jak roztrącone
63  3,  6 |        skrzydłowy wachmistrz.~Rafał czuł się na siłach i odwalił
64  3,  6 |             swych jeńców. Rafał nie czuł się dobrze. Było mu wciąż
65  3,  6 |            wzmogły się i podniosły. Czuł w sobie ową rozkosz szczególną,
66  3,  6 |      świstem, a oficer był w pocie. Czuł, że rana pod pachą i na
67  3,  6 |      wczorajsza rana. Teraz dopiero czuł stłuczenia od pchnięć bagneta.
68  3,  7 |            sprzątał w pokoju.~Rafał czuł się daleko lepiej. Miał
69  3,  10|     formułek myślenia tego dziwaka. Czuł, że ma wyobrażenie całości,
70  3,  11|      Wiedział. że źle. czyni sobie, czuł gorzki żal, że biec musi...
71  3,  12|             ani śladu. Przez chwilę czuł w sobie gniew, gniew najbardziej
72  3,  14|              dawniejsza obojętność. Czuł tylko spracowanie się ciała
73  3,  14|              Zatopiony w sobie, nie czuł siekącego deszczu, nie słyszał
74  3,  14|            się jak ze snu twardego. Czuł wstrząśnienie ziemi, na
75  3,  14|       jednym z takich Cedro stanął. Czuł po zmienionym głosie wiatru,
76  3,  14|             razy okropne. Krzysztof czuł jego chrapliwy oddech i
77  3,  14|          wciąż, szalenie napadając. Czuł jednak, że nie da rady.