Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      zagajnikach na dole wskazywało im drogę. Rafał, wielkimi kroki postępujący
 2  1,  1 |         skręcono na boczną, karkołomną drogę, która szła tuż nad brzegiem
 3  1,  1 |          silnie biły kopytami w twardą drogę, żeby się na niej utrzymać.~-
 4  1,  1 |              szkapy zaprzężone: komu w drogę, temu czas - mówił Nardzewski. -
 5  1,  2 |         wskazywał wśród nich przetartą drogę.~Noc była widna, księżycowa,
 6  1,  3 |              przekroczyli Jagiellońską drogę i, brnąc w błocie, stanęli
 7  1,  3 |              dopaść drzwi, zastąpił im drogę. Był to profesor, ich mentor
 8  1,  3 |             dziedzinę, oświetlał sobie drogę nowo odkrytą, po której
 9  1,  5 |       przebiegał cwałem, skracał sobie drogę ile się dało, wreszcie zbliżył
10  1,  5 |               klaczkę z wyniosłości na drogę niżej położoną. Basia szła
11  1,  5 |             noga za nogą torując sobie drogę ku opłotkom, na których
12  1,  7 |      chrząkaniem dawał znać, że czas w drogę. Rafał zawarł powieki i
13  1,  7 |           Wincentego i jechał w dalszą drogę. Wypoczęte i popasione konie
14  1,  7 |              traktu skręcili na boczną drogę i wąskim leśnym szlakiem
15  1,  7 |          świerków jak węże przerastały drogę, a gdy się od niej cofnęły
16  1,  8 |                się jak piła w złocistą drogę. Kiedy niekiedy plusnęła
17  1,  9 |         odpowiednio najadł a wypytał o drogę, nim wreszcie Rafał list
18  1,  10|      Niewymowna rozkosz zastępowała tu drogę na każdym kroku. Rafał czuł
19  1,  11|             Wpadli na szeroką wyboistą drogę, która prowadziła do brzozowego
20  1,  12|                się z bocznej na główną drogę i zajęły całą szerokość.
21  1,  12|               ze snu. Popędził w swoją drogę. W Trieście trafił szczęśliwie
22  1,  13|              Idę posłusznie.~Ruszono w drogę. Książę mimo chęci obszedł
23  1,  14|              nieprzyjaciół i' otworzyć drogę do stolicy, wart porównania
24  1,  17|                się gięły. Ledwo widząc drogę i przedmioty, zawlókł się
25  1,  17|            chłopstwo i otwierali sobie drogę. Wnet jednak ten i ów, zajechany
26  2,  1 |               na tę żmudną i zakurzoną drogę. Włóczyłem się ostatnimi
27  2,  1 |               A toś sobie wasze twardą drogę wybrał... Ze Staszowa na
28  2,  1 |                   Wychodźmy!~- Dalej w drogę!~Wkrótce, skoro tylko zasłona
29  2,  3 |             poszukiwania światła odbyć drogę z Zachodu na Wschód, a gdybyś
30  2,  9 |             promieniem ukazał mu długą drogę, nieprzebyty szlak, wstał
31  2,  9 |                go między sobą w daleką drogę. Szedł teraz rozdołami,
32  2,  11|             odwalać zaspy, jeśli gdzie drogę przecięły, a obadwaj podróżni
33  2,  11|          śniegu, a torując sobie wciąż drogę łopatami, posuwali się w
34  2,  11|      wielowiekowa. Co krok zastępowało drogę i zasłaniało pół nieba inne
35  2,  12|               odpoczął i skrócił sobie drogę o zuchelek. Czasem przysiadł
36  2,  12|           rzadko kiedy dopytując się o drogę, ciągnął ku Krakowu. Omijał
37  2,  12|            gościniec, na bitą, szeroką drogę. Boczną ścieżynką, twardym
38  2,  18|             kłusem przebywali bezludną drogę, która prowadziła do szerokiego
39  2,  18|             pełne głowy. Minęli w skok drogę prowadzącą do Olszyny. Z
40  2,  18|             usiłowały ściągnąć syna na drogę, czepiały się jego rękawów,
41  2,  20|              wigilię Wigilii ruszyli w drogę.~Osoby ułatwiające wybrały
42  2,  20|            głów znajdował swoją własną drogę, torował dla duszy swej
43  2,  22|          puścili się najętą furmanką w drogę do Siewierza. Przybywszy
44  2,  24|               patrzaj!~Ruszyli w swoją drogę lewym brzegiem Wisły wielkimi
45  2,  24|         zawrócić na północ i zagrodzić drogę siłom, które by z Gdańska
46  2,  24|           czyli Gdańskiej, oczyszczały drogę. Wnet jednak pod silnym
47  2,  24|             Trzydzieści trupów zasłało drogę prowadzącą do Gdańskiej
48  3,  1 |      Dobrogoyski i Tatarowicz torowali drogę pod Czarnym Piecem, zmagając
49  3,  1 |             kolumnę i wolno puszczał w drogę, Krzysztof poczynał żyć.
50  3,  1 |              tworząc jak gdyby szlak i drogę prostą do tajemniczej a
51  3,  1 |                zachód. Popędzą w swoją drogę nad przepaściami szybciej
52  3,  2 |         jelenimi skoki pomknął w swoją drogę. Już się walił na ziemię
53  3,  2 |           ułomne oczy, żeby objąć całą drogę i nie zabłądzić w ciemnościach.
54  3,  3 |              stronę kanału. Zachodzili drogę bandom zstępującym z gór,
55  3,  3 |               pierwszy torując ułanowi drogę. Gdy się przez tłum, tworzący
56  3,  3 |               na żołnierzy i zagrodził drogę. Ryk zwierząt, głosy burzy,
57  3,  6 |               sobie wiosenny swój sen: drogę do Wygnanki. Tak żywe było
58  3,  6 |             się, oficerowie zachodzili drogę.~Wszyscy biegli w nadziei,
59  3,  6 |            Chciałbym go przeciągnąć za drogę warszawską ku Michałowicom
60  3,  6 |               i sentymentalista. No, w drogę!~Wyszli na świat. Ciemne
61  3,  6 |               z wioski tłoczyli się na drogę pod pałacem. Z trudem formowali
62  3,  6 |        Czerwone akselbanty zarumieniły drogę falencką. Zielone kurtki
63  3,  8 | Żołnierz-wartownik wskazał im właściwą drogę, która prowadziła między
64  3,  8 |        zagięcia łachy. Wrócił potem na drogę i szedł w zamyśleniu, kierując
65  3,  8 |           nasyp od Kamionek, przecinał drogę okuniewską i w pobliżu traktu
66  3,  9 |          płaszczyzną wodną zastępującą drogę. Drzewa olbrzymimi konarami
67  3,  9 |          chwilę ułan z kopyta ruszył w drogę. Ciemno jeszcze było na
68  3,  11|                stronie, od zamku aż po drogę opatowską, owe wysunięte
69  3,  11|         faktycznie dowodząc, zagradzał drogę. Widząc, że spracowani żołnierze
70  3,  11|              Tam poszli. Zagradzały im drogę kupy kamienia zwalonego
71  3,  13|           gościńcem i że zabiegając mu drogę spoza góry Strawczanej tym
72  3,  13|         miłośnika tych puszcz dzikich. Drogę, która w te miejsca prowadzi,
73  3,  14|               w poprzek przecinających drogę, co prowadzi do kościoła
74  3,  14|            most. Tędy wydostali się na drogę do Belchite, prowadzącą
75  3,  15|               marszruta?~- Mam przejść drogę do Tortozy, dać wieść o
76  3,  17|                   Kpisz, bracie, czy o drogę pytasz? Już w końcu czerwca