Tom, Rozdzial

 1  1,  1 | segregując w dalszym ciągu stosy swych notat.~- Do szkół? Ale co
 2  1,  1 |         Wszyscy uszykowali się w swych miejscach. Cisza jest, bardzo
 3  1,  2 |          bliżej. Nie kryła wcale swych spojrzeń. Widział oczy i
 4  1,  2 |      cześnik przepraszał właśnie swych gości i zaklinał, żeby się
 5  1,  2 |         zdało się, trzeszczała w swych węgłach. Wrzawa uciechy
 6  1,  3 |    przystawiają do gardła ostrza swych krajów i garną się w usta.
 7  1,  5 |       chwili Rafał ocknął się ze swych snów, wspiął na siodło i
 8  1,  5 |        przedsięwziąć i wracać do swych widzeń miłosnych. Było mu
 9  1,  6 |     Obłąkana krew wydarła się ze swych upustów i niestrudzonymi
10  1,  6 |     zowie. Widział tylko w głębi swych oczu, czy w mrocznych czeluściach
11  1,  7 |           Zapadłe oczy płonęły w swych dołach, jakby się miały
12  1,  8 |       wspomnij tylko, coś za dni swych widział. Byłaż to pospolita
13  1,  8 |        odbiły w wodzie wizerunki swych pniów strupieszałych z zielonymi
14  1,  10|          miał wyrzucić, i wiechy swych wąsów zwrócił w stronę "
15  1,  10|          rozpaczliwa wzgarda dla swych rąk wiszących jak bijaki
16  1,  10|      nieprzełamanego, wrogiego w swych piersiach. Skoczyć ku niej,
17  1,  13|     siebie, cześć dla zgrabności swych łydek i siły w gnatach -
18  1,  13|    Werony, uzbrajał całą ludność swych krajów i zamordował oficera
19  1,  13|          złego słuchając rozkazu swych dowódców.~- Widzę, że moja
20  1,  14|    zezwolenia nawet imię jego na swych rozporządzeniach i rozkazach
21  1,  14|    między tylu żołnierzami, ma w swych kościach ten ciągle pęczniejący
22  1,  14|   ostatniej, najgłębszej calizny swych myśli, lecz nagle zamilkł.
23  1,  17|          w lewo wysunięty barkan swych robót podkopowych. Przed
24  1,  17|         armatni. Okna zadrżały w swych zawiasach wszystkimi futrynami.
25  1,  17|       cichego, śpiącego w cieniu swych drewnianych żaluzji, runął
26  2,  1 |       hetmańskim łożu i o panach swych zapominasz! - wołano.~Wnet
27  2,  1 |      Rafał podziwiał czterech ze swych nowych towarzyszów, z których
28  2,  2 |        żołnierzem... Mieć w ręku swych możność wyprowadzania z
29  2,  2 |          Rafała. - Niesie w ręku swych dwie pochodnie, znak widomy
30  2,  3 |          Spoglądał w oczy nowych swych Braci, w jedne oczy po drugich,
31  2,  6 |        postanowienie odwiedzenia swych stron macierzystych, Dersławic,
32  2,  7 |        wychodzili duchem z kości swych, żył, ciała i krwi. Przystępowali
33  2,  8 |         drugie i po trzecie echo swych imion, wyrzucali zarazem
34  2,  9 |    wydawała z żelaznych trzewiów swych szczęk suchy, przeraźliwy
35  2,  9 |           a władał wszystką siłą swych zmysłów, jak człowiek zimny
36  2,  9 |          nie zaczął śmiać się ze swych kroków, ze swej ręki obwisłej,
37  2,  9 |   wiadomość, huśtały na płótnach swych bezdźwięczny wyraz niedocieczonej
38  2,  9 |       jeźdźców przywiązało go do swych siodeł. Skoczyli na koń,
39  2,  11|    szczeliny skał i ścian szpony swych korzeni i wystawiał na słońce
40  2,  11|       kwiatach, siejących dokoła swych ślicznych osób białe i pąsowe
41  2,  12|         Szynkarz zatrzymał się w swych kieliszkowych czynnościach
42  2,  12|          Czuł wciąż na piersiach swych leżącą zdradę, jak płytę
43  2,  13|  odwieczne aleje wydały z głębin swych głos stary i potężny. Rafał
44  2,  16|        kopał się coraz głębiej w swych książkach. Polowanie, leczenie
45  2,  17|        zdychają i gniją zalane w swych karpach i dziurach od wylewu
46  2,  20|          wyglądali przepysznie w swych, jakoby w Wiedniu najbardziej
47  2,  20|  jakiegoś szczegółu ze skarbnicy swych stosunków i wpływów, których
48  2,  20|       wielki jak za najcięższych swych dni. A kiedy dochodził prawie
49  2,  21|    Kalwicki w najwspanialszym ze swych kontuszów; jeszcze niżej
50  2,  21|      targającego się w powrozach swych, wyszeptał:~- Księżniczko...~-
51  2,  21|          w futro. Dociągnął go w swych barach aż do sanek, usadowił
52  2,  21|         Krzysztof zsunęli się ze swych miejsc i chyłkiem, wpół
53  2,  24|          najniedołężniejszego ze swych poddanych niż tęgą siłę
54  2,  24|    Stojąc przed szeregami uczyli swych żołnierzy wachmistrze, kaprale,
55  2,  24|  rozciecze i bagna. Infanteria w swych kamaszach, butach, nieraz
56  3,  1 |         Abo my to nie przyśli do swych strzech, w te lasy, gdzie
57  3,  1 |         zalew wychodzi z upustów swych i nosi wody spienione tłukąc
58  3,  1 |       zawróciwszy się na czopach swych, uciekają na głębie szeregiem
59  3,  3 |    budować narzędzia śmierci dla swych współrodaków. Co chwila
60  3,  3 |       balkonie drugiego piętra w swych krwawych szmatach na rozczochranych
61  3,  3 |     Wstał. Powiódł dziwym mięsem swych oczu, piekłem swego uśmiechu
62  3,  3 |      Jedni nie chcieli opuszczać swych szałówek, inni walczyli
63  3,  6 |          Kompania mając pośrodku swych rannych i jeńców z wolna
64  3,  6 |       Jak przeszkoda w uczuwaniu swych własnych rzeczy nastręczały
65  3,  6 |          widział. Otoczony przez swych żołnierzy jechał leśną drogą.
66  3,  6 |          uszanowaniem obserwując swych jeńców. Rafał nie czuł się
67  3,  6 |  pomocnicy, twarzami zwróceni do swych dział. Pierwsi dwaj pomocnicy
68  3,  7 |     półuchylone. Stary Andrzej w swych pantoflach z żółtej skóry
69  3,  7 |         po wyleczeniu się iść do swych brygad. Gdy się wyliżesz,
70  3,  9 |      Oficerowie, wyprostowani na swych siodłach, bez ruchu czekali.
71  3,  11| extérieurs, w czasie dozorowania swych chłopów długie godziny trawił
72  3,  13|    biegnie przez ogród z gwałtem swych małych wód, z siłą i gniewem
73  3,  13|         spotkanie drugiej połowy swych sił, która miała czekać
74  3,  15|     wsysający w gruzły i torebki swych kwiatów, osłaniać począł
75  3,  18|         Madrytem najsłabszemu ze swych żołnierzy, konającemu w