Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         zbliżało się ciągle. Nim jedno krańców leśnych dosięgło,
 2  1,  1 |         wyrąbanym lesie, wskazał jedno z tych drzew i rzekł:~-
 3  1,  2 |       kary, ale było mu wszystko jedno.~- O, nie zasłużyłeś waćpan,
 4  1,  2 |          ochrypły głos:~- Aby to jedno prawda... Ogromnie te Niemcy
 5  1,  3 |           Mów zaraz i prędko. To jedno... Czy ty słyszysz, co mówię?~
 6  1,  4 |      kilka z rzędu, na odchodnym jedno, dwa "mośćbrodzieju", wycedzone
 7  1,  4 |        palących się namiętności. Jedno tylko odczuwał, że tęskni
 8  1,  4 |          i złe. Znał teraz tylko jedno: pachnący, uroczy, kwiecisty
 9  1,  4 |    umierały, tylko właśnie wola. Jedno czarujące wspomnienie bladej
10  1,  5 |      miłosnych. Było mu wszystko jedno. Byleby się tylko świt nie
11  1,  7 |          i ojciec, ale nigdy ani jedno słowo o synu Piotrze nie
12  1,  8 |       już wszystko rozważył i na jedno przystał.~- Temu właśnie,
13  1,  8 |         to, że się sam zabijasz. Jedno jest złe na świecie-to śmierć.
14  1,  8 |      sobie życzysz, oczynszować. Jedno tylko: majątek nie jest
15  1,  9 |          potęga w ich szeleście.~Jedno z tych prastarych drzew,
16  1,  10|        udało chwycić za uszy. To jedno ten nieboszczyk, Panie mu
17  1,  11|         Bez myśli o tym wiedział jedno, że nie wróci do domu z
18  1,  12|          straszliwe ostrzeżenie, jedno i to sarno dawała znać przez
19  1,  13|   bezładnych raz w raz wypływało jedno i to samo imię: Julia...
20  1,  14|      organów jej siły. I jeszcze jedno, jeszcze jedno. To drugie
21  1,  14|         I jeszcze jedno, jeszcze jedno. To drugie est décidé dans
22  1,  16|         wyżej tarniną. Stało tam jedno wielkie drzewo na urwisku
23  1,  17|          Zdychajcie! Wszystko mi jedno. Teraz i ja nareszcie będę
24  1,  17|        aleją. Nie ocalało tu ani jedno drzewo. Ogrody były zryte,
25  2,  1 |     Jestem do usług.~- I jeszcze jedno. Wkładam na ciebie obowiązek
26  2,  1 |          żywo zawołał Olbromski.~Jedno z najpiękniejszych wspomnień
27  2,  2 |         konając, że pójdzie samo jedno pomiędzy zbiry ludzkie,
28  2,  2 |        ani najsłabszego uczucia! Jedno jeszcze, co by mogło dźwignąć
29  2,  2 |          Bernarda, nade wszystko jedno z nich, mianowicie Exhortatio
30  2,  3 |          Jeszcze chwila, jeszcze jedno mgnienie oka i zerwie się
31  2,  4 |          Bernarda, nade wszystko jedno z nich, mianowicie Exhortatio
32  2,  6 |       puste i jakby wymarłe. Ani jedno światełko nie zapowiadało
33  2,  6 |       jeden dźwięk, jedną nazwę, jedno imię, a tylko głębokie westchnienie,
34  2,  10|  wiedzieć sposób.~- Sposób?~- Na jedno musis przystać: abo sie
35  2,  10|      kościak, to se upatrz takie jedno misce w sobie, chyć się
36  2,  12|     tylko mię o nic nie pytaj.~- Jedno mi powiedz, na Boga! Skąd
37  2,  14|           przewidywacze, znawcy! Jedno pole należycie zorane, jeden
38  2,  15|  doświadczał żadnego pragnienia. Jedno, co go pociągało, gdy się
39  2,  15|   rozproszył się i oniemiał, ono jedno słyszało odgłos kroków niepewnych,
40  2,  15|         niby ręce siostry, którą jedno i to samo łono wypielęgnowało.
41  2,  17|        te dwa wojska, wżarło się jedno w drugie. Dawaj bić! Bagnet
42  2,  17|      działa, wszystkie sześć jak jedno - i okręt wolno, wolno wstał,
43  2,  17|     broni, ale w .polu, wszystko jedno: winny czy niewinny, śmiercią
44  2,  17|        który powie zdarzenie, to jedno od drugiego lepsze, jakby
45  2,  17|         miał... Każdemu wszystko jedno: śmierć- to śmierć, a żywot -
46  2,  17|        się trzęsie, kolana tłuką jedno o drugie. Dopiero gdy my
47  2,  17|         zimową porą ponad morzem jedno bezgraniczne bajoro pełne
48  2,  17|      pogasły. Trepka pchnął okno jedno i drugie. Mokry, rezedą
49  2,  20|        przemknąć się za granicę. Jedno z pierwszych miejsc w tej
50  2,  20|          Ani na jedną chwilę, na jedno mgnienie oka nie zwróciła
51  2,  20|        jurgieltnikiem - wszystko jedno! Zostać w pobliżu tego domu
52  2,  21|         się z omdlenia. Wszystko jedno. Czy umrzeć już, czy jeszcze
53  2,  21|      Rafał wychylił się i złapał jedno wiosło. Leżący chłop zawalił
54  2,  22|   Prusakami:..~- E, nam wszystko jedno..: - rzekł Rafał obłudnie -
55  3,  1 |   drzazgi! Wgnietli toto impetem jedno w drugie, że ich własne
56  3,  1 | oddziałem. Wyjechał zygzakiem na jedno jeszcze załamanie drogi.
57  3,  1 |         nad nią ciężka.~Lecz oto jedno słabe a pożądliwe lśnienie
58  3,  1 |      zeszła się teraz na nowiu w jedno z drogą księżyca. Te dwa
59  3,  3 |      wszystkich piętrach okienka jedno nad drugim. Było także oknu
60  3,  4 |   radości, ten uniesiony hymn, w jedno słowo zawarte Atlantyckie
61  3,  4 |         zeschłego wapna. Jeszcze jedno senne wokół spojrzenie...~
62  3,  5 |          tylko najtłuściejsze.~- Jedno ma tylko zmartwienie - pokpiwał
63  3,  6 |     znaczy: trzy działa na nasze jedno.~- Mówiłem, że iść naprzód... -
64  3,  6 |   zawiązawszy w płachtę na plecy jedno dziecko płaczące, drugie
65  3,  6 |       dwa, trzy, cztery!...~Wtem jedno z drzew w lasku olszowym
66  3,  6 |     ustawione o ośmnaście kroków jedno od drugiego. Naczelnicy
67  3,  7 |           można dostrzec jeszcze jedno miejsce w bitwie, właśnie
68  3,  8 |          słyszałem, oprócz swego jedno tylko zdanie, Fiszera. Rad
69  3,  8 |    starymi oczyma, co już nie na jedno patrzały... Idź w kraj nie
70  3,  11|       czarnych dachów zrosłych w jedno, podobnych do siodeł i przełęczy
71  3,  13|         ściśniętymi zębami wciąż jedno słowo, jak hasło:~- Jaz!
72  3,  14|        do głowy nijaka myśl. Ani jedno wspomnienie nie wałęsało
73  3,  14|         w ślepie latarnią. Przez jedno mgnienie źrenicy widział