Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       feśter darują..." ~Miemiec swoje:~"Marsz do Słupia!"~A no
 2  1,  1 |          lot nie zborguje. A psy swoje: stanowią dzika w głębokich
 3  1,  2 |        wyjawiać najsekretniejsze swoje tajemnice. W trakcie tych
 4  1,  3 |      ciosy. Wtedy to pogwizdywał swoje aryjki. Wtedy także zdejmował
 5  1,  5 |     Generał Augereau"...~- Znowu swoje!~"...uchwycił chorągiew,
 6  1,  6 |  wszczepiał między belki żelazne swoje pazury. Zdało się, że ta
 7  1,  7 |          Żołnierz znowu wyjąknął swoje: "Według!" - i odszedł.
 8  1,  8 | opłotkach Chebdzia... Tyś zrobił swoje nie gorzej od Żółkiewskiego...~-
 9  1,  13|          na przymurku i zapadł w swoje marzenia. Wtem z ciemnego
10  1,  14|     swoim miejscu, za pewne i za swoje własne. Wszystko stało jeszcze
11  1,  14|      wniosku, że każda władza ma swoje wady, każdy system swe dobre
12  1,  15|        łacińsko-niemieckich miał swoje własne przyczyny. Książę
13  1,  17|          nieprzyjaciel gromadził swoje siły od południa i zachodu,
14  1,  17|     nawet twarze, czynił przecie swoje. Policzki przybrały barwę
15  1,  17|     wyrzygujące ogień przez trzy swoje "oczy", ryczały lane walce
16  2,  1 |          stąd on czerpie głównie swoje zyski. Co to dla niego!
17  2,  1 |     objęcia, czymkolwiek wyrazić swoje uczucie. W pewnej chwili
18  2,  3 |         go jak durnia.~Wspomniał swoje nocne przeprawy i zaśmiał
19  2,  6 |  dolinami gór, które wierzchołki swoje wznosiły coraz wyżej i wyżej.
20  2,  6 |         Płazy te miały teraz nie swoje barwy. Któż wie - może śniły
21  2,  7 |     Jakie je miała zakląć? Co na swoje usprawiedliwienie powiedzieć?
22  2,  7 |   historie". Rafał malował życie swoje, rozpowiadał o świecie,
23  2,  7 |  więdnących szuwarów. Ciągnęła w swoje odmęty las, pozwalała mu
24  2,  8 |          rozkoszny szum potoku i swoje echo kochane.~Zostali tam
25  2,  12|        swe rzemiosło. Przebranie swoje za zbójnika wytłumaczył
26  2,  12|    znalazł gnojówkę i rzucił tam swoje wstrętne zawiniątko. Uczyniwszy
27  2,  14|   dotykasz. Tyłem się odwrócić i swoje robić - oto wszystko. Żadnych
28  2,  14|       dłonią podwiki.~- Aha, już swoje!~- A swoje... Bo zawsze,
29  2,  14|   podwiki.~- Aha, już swoje!~- A swoje... Bo zawsze, ilekroć waszmość
30  2,  14|  myśliwskie.~- Tu siedzi i knuje swoje przemierzłe myśli.~- O chorobie
31  2,  14|       baczy na wszystko, a nerwy swoje trzyma na wodzy. Zaczął
32  2,  17|        by mówić... Cesarz zrobił swoje. Źle mówię-swoje. Dziewięć
33  2,  17|         na świecie.~Wracam oto w swoje płaszczyzny. Idę obaczyć
34  2,  17|   obaczyć ojcowski dom, barniaki swoje po piachach, a tak sobie
35  2,  17|        przyszedł na nieszczęście swoje pod Trebio i stoczył oną
36  2,  17|         I jużci słyszysz, śpiewa swoje... Aby ino razem, aby w
37  2,  17|       kolei przyjdzie na miejsce swoje. Wielki wódz słowo dał.
38  2,  18|      wypraw i coś tam jeszcze na swoje usprawiedliwienie przyłączał
39  2,  18|   Słuchaj, zaklinam cię! - wołał swoje Krzysztof. - Skoro tylko
40  2,  21|      Oglądał przyszłe dni i noce swoje, przeszpiegi i przygody,
41  2,  21|      dźwięki porwały na skrzydła swoje nowe postanowienie Rafała.
42  2,  21|  Przewodnik raptem siadł na nogi swoje w tym miejscu, gdzie stał,
43  2,  22|     niechże przecie jedzą jak za swoje pieniądze.~Rafał nie dał
44  2,  22|          krok. Rafał, spełniwszy swoje na górze, leciał ku niemu
45  2,  22|        sobie ode mnie?~Podali mu swoje marszruty i wyjaśnili z
46  2,  22|        resztkę grosza na mondury swoje i na pocztowych, i teraz
47  2,  22|          do woli, no i dostał za swoje. Czternastu ich ta leży
48  2,  23|       ani grosza, gdyż wszystkie swoje pieniądze zostawił w chacie
49  2,  23|         którym każdy z was życie swoje poczyna...~Ścisnął Cedro
50  2,  24|           nie wróciło na miejsce swoje.~Niedługo jednak zostawiono
51  2,  24|        tego podjazdu winien jest swoje ocalenie.~Po odepchnięciu
52  2,  24|     wśród gradu kul ustawić dwie swoje haubice naprzeciwko bramy
53  3,  1 |         w tym Kaliszu mieli mieć swoje depot. Dopóki my instruktorami -
54  3,  1 |    ludowa wypełni wiara i spełni swoje...~Oto minęli już seciny
55  3,  1 |       której człowiek rozpostarł swoje dziedzictwo i herb swojej
56  3,  3 |           dumnych, wrzeszczących swoje: "Niech żyje Ferdynand siódmy!" -
57  3,  3 |         mu we włosy koślawe ręce swoje krzyk obijający się o ponure
58  3,  3 |     dokoła podwórza, zdążając na swoje miejsce między walczącymi.~
59  3,  5 |      wszczepiają krzywe korzenie swoje, a poczwarne łopaty kaktusa,
60  3,  6 |         Pelletier. Fiszer zebrał swoje papiery, naciągnął płaszcz
61  3,  6 |         podsypki-i cofnęli się w swoje luki. Cztery działa wstrzęsły
62  3,  6 |          Falent i formował znowu swoje trzy bataliony, żeby, w
63  3,  7 |       dwanaście armat, wszystkie swoje trzy bataliony zebrali w
64  3,  8 |        cudze, mospanku, tylko na swoje własne.~Wszyscy spojrzeli
65  3,  9 |          przez milczenie w życie swoje, w dalekie miejsce rodzinne.
66  3,  12|          mieście, Rafał zgłębiał swoje położenie. Jakże się to
67  3,  13|     Ujrzał jak gdyby dzieciństwo swoje, śnił o sobie widomy na
68  3,  15|        przerzucać przez nie ręce swoje, gdy z ziemi pełnej .trupów
69  3,  17|      ruchome i nieruchome mienie swoje zapisywał na własność siostrzeńcowi
70  3,  17|           Toś, Michcik, i strony swoje zdradził dla tego panicza?~-