Tom, Rozdzial

 501  1,  10|              z łaski, i koniec końców do garnka nie miał co włożyć.~
 502  1,  10|                jak i co.~- Zabierzemy do domu.~- A to zabierajcie
 503  1,  10|             Polińca. Tak waran napisz do swoich, że Nikodem Chłuka
 504  1,  10|          Chłopa zepsuł na nic, ale to do odrobienia, to ta już moja
 505  1,  10|             ta już moja rzecz. Co zaś do ziemi, to nie można powiedzieć:
 506  1,  10|           wzdychania, a w końcu rzekł do Rafała:~- Ta się śmieje,
 507  1,  10|         dryblasy Myślałby kto, że się do korda porwie, tak się przecie
 508  1,  10|      przypadkiem w smutku zasłyszaną.~Do samego końca obiadu Rafał
 509  1,  10|               na Rafała, przywołał go do siebie i oświadczył, że
 510  1,  10|           zaprowadzić młodego panicza do gabinetu, gdy się tam książę
 511  1,  10|       pięknych pań, poszedł na spacer do parku i znikł między drzewami.
 512  1,  10|              wyfraczony sługus wszedł do stancji z grubiańskim prawie
 513  1,  10|        spostrzegał coś, co przykuwało do miejsca, chwytało za ramiona,
 514  1,  10|                Rafał czuł bolesną, aż do zemsty podniecającą mękę-uwielbienie.
 515  1,  10|            wówczas niewymowna awersja do własnej postury, rozpaczliwa
 516  1,  10|              Spojrzeniami sięgającymi do dna przejrzał wszystko,
 517  1,  10|            już. Rysy jej zmieniły się do niepoznania. Twarz przybrała
 518  1,  10|          wolna odwróciła się i wyszła do sąsiedniego pokoju zamykając
 519  1,  10|             dużej nudy, wezwał Rafała do pokoju, z którego wyszedł
 520  1,  10|             sam.~- Czy waćpan pisałeś do rodziców o śmierci brata? -
 521  1,  10|            rzeczy pozostałe po bracie do domu...~- Tak, tak! To będzie
 522  1,  11|       zjeżdżano olbrzymią hurmą ludzi do pierwszego lepszego dworku
 523  1,  11|            żywności i, naśmiawszy się do sytu z prostactwa, co koń
 524  1,  11|               grywano w karty, nieraz do późna. Siostry księcia Gintułta
 525  1,  11|                Dopuszczano go z lekka do towarzystwa, ale czasami
 526  1,  11|          wiedział jedno, że nie wróci do domu z Grudna! Przenigdy!
 527  1,  11|         jakiegoś jej przymiotu i mógł do woli wyśmiewać z niego w
 528  1,  11|        stawało na samą myśl o tym, co do niej mówił.~Widział wówczas
 529  1,  11|          udało mu się nigdy przemówić do niej jednego wyrazu. Z dala
 530  1,  11|             namiętności wybujałych aż do szaleństwa, piął się coraz
 531  1,  11|          wewnętrznych szlochań wracał do izby, kąsał poduszkę, dusił
 532  1,  11|          Rafał niechętnie zbliżał się do tych miejsc; które mu przypominały
 533  1,  11|         żądaniem towarzyszenia jej to do tego, to do owego z jeźdźców.
 534  1,  11|      towarzyszenia jej to do tego, to do owego z jeźdźców. Ale młodzi
 535  1,  11|               drogę, która prowadziła do brzozowego lasu. Rafał począł
 536  1,  11|               na gościńcu, zaczął się do niej zbliżać. Ale szybkobiegacz
 537  1,  11|              Wściekły ból od czoła aż do brody w pobliżu nosa targał
 538  1,  11|         męstwo. Toteż wolno podjechał do zbliżającej się czeredy.
 539  1,  11|        obcasem i przysunął się bliżej do kłamcy. Wtedy krew z wolna
 540  1,  11|             pokój! Skocz, proszę cię, do Chłuki, wszak go znasz?~-
 541  1,  11|         języki i wyśmieją. My wracamy do Grudna. Powiem wszystkim,
 542  1,  11|            Gdy Rafał blisko podjechał do końca wioszczyny, ujrzał
 543  1,  11|            lud i konie. Pilno mu było do dworu, ale zmuszony był
 544  1,  11|      podźwignięciem ramienia i, jakby do niego tylko kierując mowę,
 545  1,  11|             wszystkich rzeczy świata, do tego chłopa, do siebie,
 546  1,  11|               świata, do tego chłopa, do siebie, owionęła go od stóp
 547  1,  11|           siebie, owionęła go od stóp do głowy jak fetor nie do zniesienia.
 548  1,  11|           stóp do głowy jak fetor nie do zniesienia. Wspomnienie
 549  1,  11|     niewysłowiona rozpacz wwaliła się do serca. To, co miał przed
 550  1,  11|             pomnażało tylko od chwili do chwili bezdenne i głuche
 551  1,  11|         rozjuszone skamłanie, jęk nie do zniesienia. Fizyczny ból
 552  1,  11|               w policzku przypiekł go do żywego niby rozpalonym żelazem.
 553  1,  12|       nauczycielek, dwu braci odwiózł do szkół publicznych w Krakowie,
 554  1,  12|               udzielił pełnomocnictwa do działania folwarcznego komisarzowi,
 555  1,  12|       Olbromski zdał wymagany egzamin do klasy piątej i umieszczony
 556  1,  12|         uzyskanie w Wiedniu paszportu do Włoch, a mianowicie do krajów
 557  1,  12|      paszportu do Włoch, a mianowicie do krajów Rzeczypospolitej
 558  1,  12|           Weneckiej, na dwór papieża, do krajów króla Piemontu, wielkiego
 559  1,  12|             przywaleni kurzem od głów do stóp, jak ruchome jego słupy.
 560  1,  12|             Gdy książę wzwyczaił oczy do kurzu, ujrzał, że ci ludzie
 561  1,  12|             dokuczliwy ból zarznął go do żywego... Widok kroju mundurów
 562  1,  12|             mundurów tych grenadierów do złudzenia przypominał dawne
 563  1,  12|              łachmany łudząco podobne do regimentu marszałkowskiego
 564  1,  12|               idących miarowo, brnęły do taktu chude konie oficerów
 565  1,  12|              na odchodzący tegoż dnia do Wenecji dwumasztowy okręt
 566  1,  12|               grobli Lido i u wejścia do portu Malamocco okręt poddany
 567  1,  12|              tibi, Marce... - szeptał do świątyni z najgłębszą czcią. "
 568  1,  12|               i o całuny uczuć, co je do snu wiecznego otuliły. Przywarł
 569  1,  12|             otuliły. Przywarł plecami do muru Kampanili obok białej
 570  1,  12|             pięćset lat...~Nim wszedł do bazyliki, książę miał pod
 571  1,  12|         skrzydlatego lwa...~Poruszony do samej głębi ducha wyszedł
 572  1,  12|        niezliczony poczet artystów aż do wielkiego Tycjana, byli
 573  1,  12|            posiedzenie Wielkiej Rady, do sali, skąd słuchały wyroków
 574  1,  12|             wolności, doża chroni się do swego domu, a patriarcha
 575  1,  12|    zniszczenia ustaw Wenecji i zanosi do Boga modły...~Wyszedłszy
 576  1,  12|           Piazetty popłynął w gondoli do hoteliku, dokąd już był
 577  1,  12|               francuska zabierała się do odwrotu... Sceny paryskie
 578  1,  12|    rozpowiadali. Dawało to sposobność do niezrównanych dowcipów,
 579  1,  12|  rozsiadającego się w pałacu, a nawet do rzewnych legend. Jakże doskonale
 580  1,  12|       odwołaniu ministrów i wysyłaniu do dworów monarszych... demokratów...
 581  1,  12|          partii ludowej, przywiązanej do świętego Marka, drugi szeptał
 582  1,  12|        oparcia... w ludzie! Wzdychali do jego wierzeń. Budowali nową
 583  1,  12|             wiary w jego przywiązanie do skrzydlatego lwa. Jedna
 584  1,  12|            mówiła:~- "Złodziej wszedł do dzwonnicy Świętego Marka
 585  1,  12|               zabrał. Udał się prosto do bazyliki i porachowawszy
 586  1,  12|           porachowawszy słupy zaszedł do kaplicy sobie wiadomej.
 587  1,  12|               jasność słońca. Użył go do oświetlenia i ciasnymi zeszedł
 588  1,  12|       powierzchnią morza, zbliżył się do wielkiej sali, dokąd wiodły
 589  1,  12|               Marka od Aleksandrii aż do tajemniczego grobowca. Widać
 590  1,  12|       wylądowali w Wenecji, wchodzili do kościoła, do podziemnego
 591  1,  12|                wchodzili do kościoła, do podziemnego grobowca. Widać
 592  1,  12|          złotym kluczem i oto wchodzi do bazyliki na balustradę nawy,
 593  1,  12|              motłochu, odwoływali się do motłochu, gdy przyszło karę
 594  1,  12|           swojego kraju przyłączą się do nieprzyjaciela. Ten, kto
 595  1,  12|            ktoś z gości przysiadł się do niego i zaczął rozmowę.
 596  1,  12|       olbrzymie" i na "złote" schody, do sali Cedrowej, gdzie zasiadała
 597  1,  12|               twardego lądu od Fesine do Mestre. Codziennie pozdrawiał
 598  1,  12|          Jakuba Foscari, kiedy wracał do swego więzienia... Nad swobodnymi
 599  1,  12|              zastygłe, przejrzyste aż do samego dna, jak niezmierzony
 600  1,  12|          kaczek miotały się u wejścia do wielkiego kanału i tłukły
 601  1,  12|                omami. Kazał podjechać do brzegu i wysiadł. Ale gdy
 602  1,  12|     zbiegowiska. Przed samym wejściem do katedry stały tęgie słupy
 603  1,  12|           zaułki Prokuracjów wtargnął do środka. Teraz miotał się
 604  1,  12|             tysiące centnarów, bokiem do ludu zwrócony, posłusznie
 605  1,  12|            śmiesz żołnierza polskiego do takich dzieł!...~- Kto wasan
 606  1,  13|       poganiał swego woźnicę, ale nim do Padwy dotarł, już zaczął
 607  1,  13|              drogą, wysadzoną lipami, do Werony. Nim rozpoczął kroki
 608  1,  13|        którego nie znał. Łatwo trafił do amfiteatru rzymskiego, na
 609  1,  13|           dziedzińce dei~Signori oraz do grobów Scaligerowskich.
 610  1,  13|           szczególniejsze utęsknienie do Werony. Z głębi myśli wzburzonych,
 611  1,  13|              mi, że to był słowik"...~Do niego wyrzeczone są te słowa
 612  1,  13|         wkrótce przyprowadzony został do jego bram. Zaśmiał się szyderczo
 613  1,  13|              gnoju szerzące fetor nie do zniesienia.~"Błogosławiona,
 614  1,  13|             oddziału coś zaczął mówić do niego. Książę nie zrozumiał
 615  1,  13|          środek kolumny i przymuszono do marszu pospołu z nią. Zaledwie
 616  1,  13|               szept jednego źołnierza do drugiego w najczystszej
 617  1,  13|            wre. Toż w kwietniu, od 17 do 24, wyrznęli pięciuset Francuzów.
 618  1,  13|            broń i przeszli wszyscy co do nogi przez Porta Vescovo.
 619  1,  13|          generał Chabran. Wnet szturm do bramy San-Zeno, bo miał
 620  1,  13|             rodu...~- Nie przemawiają do mnie rody książęce, com
 621  1,  13|          rzekł ze srogością oficer.~- Do licha! Idę posłusznie.~Ruszono
 622  1,  13|           szczęk broni... Wprowadzony do koszar w cytadeli, znalazł
 623  1,  13|             drodze łaski, jako rodak, do sali oficerskiej. Był to
 624  1,  13|                Mieściły się tam stoły do kart, fajezarnie i bilardy.
 625  1,  13|             wrzaskiem i plastyczną aż do zbytku mimiką ktoś opowiadał
 626  1,  13|           pałaszów, walenie pięściami do taktu... Gdzieś za fajczarniami,
 627  1,  13|         notował. Książę przysunął się do nich, znalazł kącik za wszystkimi
 628  1,  13|              nienawidzenie tyranów...~Do stu tysięcy bomb!-myślał
 629  1,  13|             potężnie, żeby mieć prawo do wstąpienia w szeregi tych
 630  1,  13|          rodaka... Czy może kandydata do stanu wojskowego?~- Właśnie,
 631  1,  13|        Właśnie, właśnie...~- A no! Co do broni, to najświeższa formacja.
 632  1,  13|        załatwić swą sprawę. U wejścia do jakiegoś korytarza na górze
 633  1,  13|             otwarł drzwi i wpuścił go do pokoju o niskim stropie.
 634  1,  13|                Dziś jeszcze mam sporo do załatwienia, toteż mów prędko,
 635  1,  13|   obojętnością swą kurtę. Zbliżył się do księcia i rzekł twardo:~-
 636  1,  13|              i rzekł twardo:~- Waćpan do mnie w jakim charakterze
 637  1,  13|           książę, tej szlachty, która do złotej księgi pisała się
 638  1,  13|      kupionego szlachectwa mieć prawo do plucia z loży w teatrze
 639  1,  13|                Azaliż Wenecjanie mają do nich prawo? Skąd je wzięli?
 640  1,  13|          konie Lisippa należą z prawa do wielkiego wodza, Buonaparty.
 641  1,  13|            Prawie siłą odprowadził go do drzwi otwartych na balkon
 642  1,  13|             wtrącił. Tymczasem weszli do pokoju sztabsoficerowie
 643  1,  13|       szańcach i mostach, zbliżył się do wodza z ukłonem. Już rozeszła
 644  1,  13|               i zwrócił z pożegnaniem do swoich. Wszyscy zaraz wyszli.
 645  1,  13|               Eliasz, obudź mię jutro do dnia...~Za chwilę był we
 646  1,  13|          przedramieniem przycisnął go do swego boku. Zaczął szeptać:~-
 647  1,  13|           później! Ale moja dusza nie do żalu destynowana, moje oczy
 648  1,  13|            destynowana, moje oczy nie do łez. Wszystko w sobie trza
 649  1,  13|          wyczynić wielkiego ducha. Co do mnie, znajdą mię wszędzie
 650  1,  13|           sprawiać i jak wojsko wieść do batalii. Ba, żonę mam Niemkę!
 651  1,  13|               odzież byle jaką, prawo do walki i prawo do śmierci.
 652  1,  13|                prawo do walki i prawo do śmierci. Rozkosz to nie
 653  1,  14|        spłakane. Sam książę przeziąbł do szpiku kości i do głębi
 654  1,  14|           przeziąbł do szpiku kości i do głębi duszy. Ów świat, który
 655  1,  14|            pierwszy rzut oka, męczyły do gruntu. Rodził się, prawda,
 656  1,  14|       sylogizmy obronne, doskonałe aż do tej chwili niby szpady wyborowe,
 657  1,  14|               siepaczom walić z armat do ludu nie dalej jak dwa lata
 658  1,  14|             przekręcił. Książę wszedł do ciemnego pokoju i ledwie
 659  1,  14|              rzekł Gintułt podchodząc do stołu. Sułkowski zbliżył
 660  1,  14|          stołu. Sułkowski zbliżył się do niego z uśmiechem szczerej
 661  1,  14|           wszak z zamiarem wstąpienia do wojska? Do legiów czy może
 662  1,  14|        zamiarem wstąpienia do wojska? Do legiów czy może na ochotnika?
 663  1,  14|         zrozumiał. Straciłem zaufanie do wojny nie z lenistwa, a
 664  1,  14|        samotnej deliberacji doszedłem do wniosku, że każda władza
 665  1,  14|             kochałem.~- Mylisz się co do mnie. Chciałem być przy
 666  1,  14|               a, to jest od przybycia do Paryża po zawarciu pokoju
 667  1,  14|               Ajaccio - i musi wrócić do roli żołnierza, która mocniejsza
 668  1,  14|             żądza sławy. Ale wracając do rzeczy... Teraz całe dni
 669  1,  14|           tych dni czołga się od mapy do mapy z kompasem, cyrklem
 670  1,  14|             specjalnych, taktycznych, do obliczeń, zestawień... Widziałem
 671  1,  14|                obrońca rewolucji, raz do mnie rzekł w zaufaniu, z
 672  1,  14|              Poniekąd dlatego idziemy do Egiptu, dlatego zarzniemy
 673  1,  14|           Iles Sanguinaires u wejścia do portu Ajaccio. Mary mu chodzą
 674  1,  14|           świat, nikomu nie znany. On do niego zmierza bez przerwy,
 675  1,  14|               bez przerwy, jak Kolumb do swej Ameryki. Tam się poczynają
 676  1,  14|               Tak niegdyś rzekł Cezar do Metellusa, gdy mu ten zabronił
 677  1,  14|      zamierzył. Inaczej - nic! Jestem do tego stworzony, tak samo
 678  1,  14|               stworzony, tak samo jak do tego, żebym jadł i pił.
 679  1,  14|          miarę jak tracę wszelki gust do wojny, zaczynam go nabierać -
 680  1,  14|           nabierać - czy uwierzysz? - do dyplomatyki.~- Dyplomacja -
 681  1,  14|            dyplomatą. Nie sądzę, żeby do tego przyszło. Mówiłem tylko,
 682  1,  14|     dziewczynki, która zbliżywszy się do niego ze drżeniem i przyjrzawszy
 683  1,  14|             się szczegółowo, zawołała do swej matki, pełna głębokiego
 684  1,  14|            mężów w białych spódnicach do samej ziemi, w płaszczach
 685  1,  14|         wszech stron, zdołał wtargnąć do kraju nieprzyjaciół i' otworzyć
 686  1,  14|       nieprzyjaciół i' otworzyć drogę do stolicy, wart porównania
 687  1,  14|          wiersza Dantego.~- Ciesz się do woli tą pewnością! Cha-cha!
 688  1,  14|           hieroglifów. Czuję tęsknotę do powiewów słonego wiatru
 689  1,  14|  niezrozumiała, pełna trwogi tęsknota do straszliwej, beznosej czaszki
 690  1,  14|           zaciskał pięście i mamrotał do siebie jakieś wyrazy urwane,
 691  1,  15|               zdobył prawo wstąpienia do Akademii. W rzeczy samej,
 692  1,  15|            Ten jego niepośledni zapał do nauk austriackich oraz umiejętności
 693  1,  15|                Rafał został na ulicy. Do dom wracać nie miał ochoty
 694  1,  15|              ani możności, a udać się do Grudna nie śmiał. Młodzi
 695  1,  15|            politycznych, uczęszczając do szkół, rzadko go widywali.
 696  1,  15|       zamożniejszych kolegów, i hulał do upadłego. Umiał już prowadzić
 697  1,  15|            uczęszczających za kulisy.~Do ostatniej kategorii Rafał
 698  1,  15|         począł wymykać się za miasto, do okolicznych lasów, na górę
 699  1,  15|           czekał tylko chwili dojścia do pełnoletności, żeby się
 700  1,  15|          Jarzymskiego prośbą i groźbą do wstąpienia na Akademię i
 701  1,  15|              wstąpienia na Akademię i do słuchania lekcji prawa natury,
 702  1,  15|              dla towarzystwa i Rafała do składania egzaminu z pięciu
 703  1,  15|      składania egzaminu z pięciu klas do Akademii. Pod jesień, spędziwszy
 704  1,  15|        upoważniające ich jako alumnów do słuchania filozofii. Rafała
 705  1,  15|             się z liceum świętej Anny do kolegium. Znudzony już był
 706  1,  15|            kolegium. Znudzony już był do syta łaciną, niemczyzną,
 707  1,  15|               wierszami, ani nie brał do serca nauki o sylogizmach,
 708  1,  15|              z obojętnością i wzgardą do paplania belfrów. Niektórzy
 709  1,  15|             pisywali nawet wierszydła do bogdanek, rymy okaleczałe
 710  1,  15|            ławy. Pan Lody zwracał się do nich z miłością i często
 711  1,  15|      zachodnich i wschodnich Galicjan do pięknego kunsztu władania
 712  1,  15|              Pierwiastki Anuli itd.). Do grona zajętych grą w karty
 713  1,  15|        znacznej mierze przyczynił się do tego Jarzymski zdradzieckim
 714  1,  15|       dowodzenie, że zapomniawszy się do żywego, machnął ręką, w
 715  1,  15|              jeszcze nie mógł przyjść do słowa. Pierś jego falowała
 716  1,  15|               znakomicie nadawały się do uzmysłowienia filozofom
 717  1,  15|           fizyka. Kanonik zbliżył się do ławek i wdał w dyskurs zajadły.
 718  1,  15|             zdumieniem, zwracając się do audytorium.~Jarzymski otarł
 719  1,  15|         stomachum.~Ponieważ materiału do doświadczeń nie stało, kanonik
 720  1,  15|               godziny, ruszył na kawę do domu.~
 721  1,  16|         mieszkanie, zgrał się w karty do nitki, spadło nań tyle od
 722  1,  16|             mu obmierzło uczęszczanie do kolegium, że postanowił
 723  1,  16|               słowa nie mówiąc ruszył do domu. Zjawił się tam w pierwszych
 724  1,  16|                kazał furmanowi wracać do siebie, a nawet dołożył
 725  1,  16|        chmurny, pozwalał synowi mówić do syta i z pełnego serca,
 726  1,  16|         dziwną, że pragnął rzucić się do nóg rodzicielskich, wyznać
 727  1,  16|         Chwila ta przeminęła szybko i do wyznań nie przyszło.~Po
 728  1,  16|        pończochy eks-filozofa schować do szafy, a do narożnej izby
 729  1,  16|      eks-filozofa schować do szafy, a do narożnej izby zanieść strój
 730  1,  16|           przynajmniej dobry pretekst do pośmiania się prawdziwego...~
 731  1,  16|       krajobrazie kępy drzew, podobne do obłoków. Kępy te miały zawsze
 732  1,  16|            sobą i dać folgi tęsknocie do kwiatów, które się tam rozwijały
 733  1,  16|               Zawracał konia i jechał do domu spokojny i pewny siebie.
 734  1,  16|                ze drżeniem przygarnął do ust jej widok... Za wrzeciądzami
 735  1,  16|        niezgłębioną odpłynęło.~Wrócił do roboty i w ciągu wielotygodniowych
 736  1,  16|             na kilka łokci, podobnych do mieczów, a spośrodka nich
 737  1,  16|             kruchą łodygę, przycisnął do warg subtelny kielich i
 738  1,  16|            która chyłkiem szła w górę do skrytej w gąszczach altanki.
 739  1,  16|        praktyczna gospodyni, od świtu do nocy zajęta krowami, cielętami,
 740  1,  16|           dziewek zobaczy i woła a to do obory, a to do piekarni...~
 741  1,  16|              woła a to do obory, a to do piekarni...~Rafał umilkł.
 742  1,  16|              przysiągł, że dolatujący do ucha łoskot-to echo Urysiowego
 743  1,  16|          ruszył w pole, postanawiając do tej dziury nigdy już nie
 744  1,  16|               jeżeli kto wyjeżdża, to do Klimontowa albo do Sandomierza.
 745  1,  16|       wyjeżdża, to do Klimontowa albo do Sandomierza. Wszystkie chałupy
 746  1,  16|             wiedzą wtedy, że wyjechał do Klimontowa czy do Sandomierza,
 747  1,  16|            wyjechał do Klimontowa czy do Sandomierza, wróci nad wieczorem
 748  1,  16|               Raz tatuńcio jeździł aż do Opatowa, tośmy się do tego
 749  1,  16|              aż do Opatowa, tośmy się do tego zdarzenia tydzień przygotowywali,
 750  1,  16|                Cóż ci znowu strzeliło do głowy?~- Nic nadzwyczajnego.
 751  1,  16|            gdy siostra mówiła na poły do niego, a właściwie do siebie
 752  1,  16|            poły do niego, a właściwie do siebie te słowa, uczuł w
 753  1,  16|       powiedział - mógłby przyjeżdżać do pomiernej szlachty jak my?
 754  1,  16|              da mu sposobność powrotu do altanki. Ona tymczasem poczęła
 755  1,  16|        szczególnym entuzjazmem wołała do siebie półgłosem:~- Książę,
 756  1,  17|         promień słońca włamał się już do wnętrza i, pełzając po wydeptanych
 757  1,  17|              i całkowite, od początku do końca, brzmi w uchu. Książę
 758  1,  17|          pierwsza chwila po przybyciu do tego miasta, że to jeszcze
 759  1,  17|               przez groblę prowadzącą do szańców przedmostowych San-Giorgio,
 760  1,  17|             murach. Ze drżeniem pędzą do portu Catena i do portu
 761  1,  17|               pędzą do portu Catena i do portu Ankony. Ciekawie zajrzą
 762  1,  17|              pamięć ni myśl. Tulą się do sennych wspomnień. Nazwa
 763  1,  17|      czekającej go pracy. Był znużony do cna, pełen głębokości smutku.
 764  1,  17|            Świętej i Grecji. Śpieszył do kraju. Do życia, do życia!
 765  1,  17|            Grecji. Śpieszył do kraju. Do życia, do życia! Rozpoczynać
 766  1,  17|          Śpieszył do kraju. Do życia, do życia! Rozpoczynać pracę
 767  1,  17|              Prawe skrzydło udało się do Mantui. Cała armia francuska
 768  1,  17|              część wojska na garnizon do Mantui, a sam pośpiesznie
 769  1,  17|            bitwach, które owo wejście do fortecy poprzedziły, legion
 770  1,  17|              pola. Dogorywał w drodze do Mediolanu generał Rymkiewicz,
 771  1,  17|          żyjący, że nie na zabawę idą do Mantui. Załoga spędzona
 772  1,  17|             stanowi rzeczy, przyszedł do przeświadczenia, że na nic
 773  1,  17|             wojskowe. Powołany został do boku generała Bortom, naczelnika
 774  1,  17|         artylerii, później wyznaczony do biura Jakubowskiego, starego
 775  1,  17|             przejścia Molini, wiodące do cytadeli, pogrążyły się
 776  1,  17|                pogrążyły się w wodzie do połowy, a powyżej kół młyńskich -
 777  1,  17|               się w interesach służby do środka miasta.~Miglioretto
 778  1,  17|                docierał częstokroć aż do Angeli na wybrzeżu Lago
 779  1,  17|             pod samymi bramami miasta do śluz wyjściowych.~Kiedy
 780  1,  17|           obronie. Przyzwyczajono się do jego zabiegliwych, pośpiesznych
 781  1,  17|               pośpiesznych czynności, do jego figury, przymkniętych
 782  1,  17|            Sopra, a otwarto wyjściowe do Mincio dla utworzenia z
 783  1,  17|         jeziora Payolo trzęsawisk nie do przebycia. Przyszły straszliwe
 784  1,  17|                Książę wziął się teraz do roboty z całego ramienia,
 785  1,  17|         gdzieś go nie posiał. Należał do rzędu tych oficerków polskich,
 786  1,  17|             Dzień w dzień szedł teraz do pugilaresu tego finansisty
 787  1,  17|        wpośród worków mąki na promie, do dnia między jaszczykami
 788  1,  17|          gdzieś pod platanem w drodze do Redela, który ze swymi rył
 789  1,  17|              przez Simeone i Valle aż do Sparavera i, zatrudniając
 790  1,  17|              swe baterie od pierwszej do ósmej, prace i czuwania
 791  1,  17|           wszystko niechęć śmiertelna do jadła i napoju, do świata,
 792  1,  17|         śmiertelna do jadła i napoju, do świata, słońca i powietrza.
 793  1,  17|               Ręka skostniała podnosi do oczu szkła perspektywy,
 794  1,  17|         łachman ciężki i bolesny, nie do odtrącenia, a nad siły,
 795  1,  17|              ludzie przyzwyczaili się do posługi. Żądali jej natarczywie,
 796  1,  17|               kobieta. Przyzwyczajony do codziennego huku armat od
 797  1,  17|           lane walce knyplów, służące do targania wiązań wszelkiego
 798  1,  17|      Bombardują miasto... - wymiamlał do siebie, brnąc dalej spłoszonymi
 799  1,  17|            jeszcze głębiej, przylgnął do niego jak płaskorzeźba.
 800  1,  17|               prędzej... - szepnął mu do ucha jego własny duch. Myśl
 801  1,  17|          urwanych. Przycisnął płaszcz do piersi i wśród wzmagającej
 802  1,  17|            czy otwór wyłamany. Wszedł do ogrodu. Ujrzał dokoła siebie
 803  1,  17|        zgrabiałymi palcami przyciskał do piersi, coraz mocniej, coraz
 804  1,  17|            kilku miejscach, przyszedł do bramy Pradelli. Z tyłu,
 805  1,  17|        Pradelli. Książę musiał stanąć do roboty u boku Czechowskiego,
 806  1,  17|            celował chodząc od jednego do drugiego. Gdy Gintułt stanął
 807  1,  17|              drgawkami. Książę wrócił do roboty, między kanonierów,
 808  1,  17|              Ludność, schroniwszy się do piwnic i lochów, nie ratowała
 809  1,  17|           przed samym zachodem słońca do Miglioretto, gdzie było
 810  1,  17|               Miglioretto. Przybywszy do strzałczanu, dwuramnika
 811  1,  17|         Groblę prowadzącą przez błota do wioski Cerese na zajezierzu
 812  1,  17|          prośbę i zaprowadził księcia do baraku w głębi sąsiedniego
 813  1,  17|      całkowite życie od jego początku do końca. Zapamiętał niektóre
 814  1,  17|        szorstkimi skrzydłami było nie do zniesienia. Z przezsennym
 815  1,  17|          drągami, bagnetem, darli się do armat. Gintułt nie mógł
 816  1,  17|     Infanteria austriacka, prowadzona do szturmu przez pułkownika
 817  1,  17|                znalazł szpadę i biegł do szeregu. Szerokie bagnety
 818  1,  17|            Gintułt szedł z nimi. Broń do ataku, krok żelazny, oko
 819  1,  17|            rozkazy oficerów szczujące do rzezi, przekleństwa, skomlenie
 820  1,  17|            gardła i spychali na wieki do jam śmierci. Coraz już rudziej,
 821  1,  17|             Mróz go przenikał od stóp do głów. Nogi się gięły. Ledwo
 822  1,  17|          przedmioty, zawlókł się rano do swej w mieście izby i nieprzytomny
 823  1,  17|               Piątego dnia Żyd wbiegł do izby w popłochu i z krzykiem.
 824  1,  17|           polską, a potem wzięli broń do nogi. Nikt z Polaków nie
 825  1,  17|           armii zdobyli, wiążą dłonie do lufy karabina, żeby puszczać
 826  1,  17|           żeby puszczać przez kije.~- Do broni! - rozległ się krzyk.~
 827  1,  17|         osobna pułkowi i batalionowi, do którego należą.~Tknął konia
 828  1,  17|         Foissac-Latour. Zbliżając się do końca mostu zamknął oczy.
 829  2,  1 |    wszechwładnej woli. Nie otrzymywał do ręki na swe osobiste potrzeby
 830  2,  1 |    rozpaczliwe postanowienie. Napisał do księcia obszerny list, niby
 831  2,  1 |            Olbromskiego. Książę pisał do cześnika, nie wspominając
 832  2,  1 |            prosił, żeby Rafał przybył do Warszawy jeszcze tej samej
 833  2,  1 |           przy tym setnie, jako taki, do którego książęta familiariter
 834  2,  1 |     reparowanie i starania o paszport do Prus Południowych.~W listopadzie
 835  2,  1 |             granicę pruską, a stamtąd do Warszawy pędził dyliżansem
 836  2,  1 |           Wprost z pocztamtu udał się do pałacu księcia Gintułta.
 837  2,  1 |                ów człowiek powiódł go do bocznych skrzydeł pałacu.
 838  2,  1 |           przy sobie. Kiedy napisałeś do mnie, ucieszyłem się prawdziwie.
 839  2,  1 |               słysząc, że książę mówi do niego: ty.~- Musisz jednak
 840  2,  1 |         Gintułt - że się zaprzęgniesz do pracy niemałej i ciągłej.
 841  2,  1 |          podoba. Więc jakże?~- Jestem do dyspozycji księcia pana.~-
 842  2,  1 |           polskie tłumaczył.~- Jestem do usług.~- I jeszcze jedno.
 843  2,  1 |               chwili przyzwyczaił się do tego, że nic o mnie nie
 844  2,  1 |            wyśpisz po drodze, przyjdź do mnie...~Rafał, oszołomiony
 845  2,  1 |             Idąc tak naprzód z pokoju do pokoju, Rafał trafił na
 846  2,  1 |              z kutego żelaza i wszedł do sali olbrzymiej, wysokiej
 847  2,  1 |               mam chwilę czasu i chęć do gawędy. Więc siałeś na wsi
 848  2,  1 |             jest.~- I znudziło cię to do cna?~- Znudziło.~- I zatęskniłeś
 849  2,  1 |             Znudziło.~- I zatęskniłeś do świata?~- A zatęskniłem.~-
 850  2,  1 |             Trzeba koniecznie tęsknić do czegoś innego, przenosić
 851  2,  1 |          miejsca na miejsce, z zawodu do zawodu, odmieniać same pożądania,
 852  2,  1 |               i żąłeś, nabrałem manii do czytania książek. Dawniej
 853  2,  1 |        Waszmość, mości cześnikowiczu, do książek nie masz gwałtownej
 854  2,  1 |               rzucił Rafał, dotknięty do żywego.~- Udałem się w tę
 855  2,  1 |           generał, zginął, ledwie się do niego zbliżyłem i ledwiem
 856  2,  1 |              Listu świętego Hieronima do Heliodoru: ~"O puszczo!
 857  2,  1 |      szczęknęły i bez szelestu wszedł do sali służący, cicho wymieniając
 858  2,  1 |               uchylił drzwi i wpuścił do sali wysokiego, barczystego
 859  2,  1 |                 Po chwili zwrócił się do Rafała:~- Możesz teraz iść
 860  2,  1 |         wszystkim siadaj no, jedziemy do krawca.~- Ależ zaraz...~-
 861  2,  1 |               ale nie tutaj. Jedziemy do krawca i do szewca.~- Nie,
 862  2,  1 |           tutaj. Jedziemy do krawca i do szewca.~- Nie, stanowczo!
 863  2,  1 |              inaczej sobie życzysz... Do domu! -rzucił rozkaz stangretowi.~
 864  2,  1 |               mógł się oprzeć i siadł do powozu. Rumaki powodowane
 865  2,  1 |            który mimo woli bokiem się do niego usadowił. Wówczas
 866  2,  1 |         dziwak i nudziarz. Nie należy do towarzystwa, a nawet do
 867  2,  1 |               do towarzystwa, a nawet do żadnego z tutejszych towarzystw
 868  2,  1 |          podobno we Włoszech, jeździł do Egiptu, tłukł się po Arabiach
 869  2,  1 |          owdzie porozrzucane przybory do czarnej kawy, tace i butelki.
 870  2,  1 |              były porozstawiane stoły do kart i kilkunastu młodych
 871  2,  1 |          niespanej, inni porozbierani do koszul. Były wpośród nich
 872  2,  1 |                a zarazem wstrząśnięty do gruntu. Coś go ściskało
 873  2,  1 |       Jarzymski wrócił. Przysiadł się do Rafała i oparł się o niego
 874  2,  1 |                nie wchodzilibyśmy też do gry tych ichmościów. Ja
 875  2,  1 |            przecie nie przysiadam się do nich. Masz najzupełniejszą
 876  2,  1 |            grube sumy. Każdy należący do motii musi przynieść spory
 877  2,  1 |       Warszawie. Zasiedli we czterech do stolika i, gdy dano kartę,
 878  2,  1 |             nachylił się i szepnął mu do ucha:~- Nie turbuj się o
 879  2,  1 |            Gdy od niechcenia zgarniał do kieszeni ów stosik złota,
 880  2,  1 |            przebrać. Dziś mamy jechać do klubu i na teatr. Mógłbyś
 881  2,  1 |              i poszedł za gospodarzem do garderoby. Wypłynął stamtąd
 882  2,  1 |              dopóki nie założono koni do karety. Wkrótce mała, wygodna
 883  2,  1 |            wygodna karetka niosła ich do perukarza, a stamtąd, wyświeżonych
 884  2,  1 |             według ostatniego wzoru - do klubu. Rafał, wyczuwając
 885  2,  1 |               tak pewny siebie, jakby do owego klubu jeździł codziennie
 886  2,  1 |               pewności upodobniło się do uczuć Jarzymskiego i przemocą
 887  2,  1 |         wrzaskliwie było za drzwiami, do których właśnie zmierzał
 888  2,  1 |          czerwonym nosem. Kłaniał się do samej ziemi, nie spuszczając
 889  2,  1 |         boleścią, przyciskając dłonie do piersi.~- Mój przyjaciel.
 890  2,  1 |            Słyszysz chyba przecie, co do ciebie mówię. Ja prowadzę!~
 891  2,  1 |            stole.~- Mówimy tu - wołał do Jarzymskiego przez stół
 892  2,  1 |      Woysiatyczu, co to pragnął wejść do najpierwszego towarzystwa,
 893  2,  1 |              z przyrodzenia pamięć co do hołoty.~- Osobliwie, gdy
 894  2,  1 |               wiele gadasz... - rzekł do owego modnisia o szyderczej
 895  2,  1 |              jego rękę i przydusił ją do serwety. Całe towarzystwo
 896  2,  1 |         devise...~- Jarzymski, to się do ciebie nie stosuje... -
 897  2,  1 |               gadał rotmistrz niby to do przyjaciela zwanego "Szpicem",
 898  2,  1 |               kąta - że Benedykt dąży do absolutum dominium.~- Nikt
 899  2,  1 |            jest mieszczaninem, należy do stanu trzeciego, nie do
 900  2,  1 |               do stanu trzeciego, nie do nas, którzy tyle win dźwigamy
 901  2,  1 |       warszawskim w poczet mieszczan, do cechu cnotliwych szewców
 902  2,  1 |          cnotliwych szewców czy nawet do grona arcywymownych krawców.~-
 903  2,  1 |         sprawiedliwość?~- Wrzucimy go do otchłani białoskórników,
 904  2,  1 |              wlepione w Rafała.~Rzekł do niego:~- A waszmość z jakich
 905  2,  1 |        sprowadzali sobie guziki modne do fraków, szlaczki do kamizelek,
 906  2,  1 |             modne do fraków, szlaczki do kamizelek, sprzążki do trzewików,
 907  2,  1 |       szlaczki do kamizelek, sprzążki do trzewików, paryskie trzewiki
 908  2,  1 |             paryskie trzewiki i worki do włosów od Carpentiera, kiedyśmy
 909  2,  1 |                Tak. Jeździłem tamtędy do brata pod Małogoszcz.~-
 910  2,  1 |             wychylając wielki kielich do ostatniej kropelki.~- Iterum,
 911  2,  1 |             nie pobeczeli. Chociaż co do szermierki, to nie. Nigdym
 912  2,  1 |   Poszatkowałbym go na kapustę, gdyby do rzeczy przyszło, bo ręki,
 913  2,  1 |              Niemiłe rozczarowanie co do brata, obrzydliwe rozstrzygnięcie
 914  2,  1 |             uroczyście wznosząc szkło do góry:~- Wnoszę ten toast
 915  2,  1 |             wołał zezowaty naśladując do złudzenia drżący nieco głos
 916  2,  1 |      pięściami zaczął się przedzierać do zezującego prześmiewcy,
 917  2,  1 |         wszystkich:~- Czy tu myślicie do rana siedzieć? Teatr!~-
 918  2,  1 |        Idziemy na théâtre de société, do Radziwiłłowskiego pałacu...~-
 919  2,  1 |              między ludźmi należącymi do socjety. I tam chodzi wprawdzie
 920  2,  1 |         wprowadzony na schody wiodące do sali teatralnej - przyszedł
 921  2,  1 |          teatralnej - przyszedł nieco do siebie. Banda tłoczyła się
 922  2,  1 |          Rafał za innymi wtłoczył się do sali, spostrzegł, że była
 923  2,  1 |              myśl: chodźmy in corpore do budy Bogusławskiego. Tam
 924  2,  1 |            rozmawiając na głos weszli do sali. Było tam pełno, tylko
 925  2,  1 |            nieprawdaż? - mówił głośno do kolegów rotmistrz, ledwie
 926  2,  1 |           scenę.~- Jesteśmy poruszeni do głębi żołądków...~- Mnie
 927  2,  1 |                 Nie po to przyszedłem do tej otchłani z zapłaconym
 928  2,  1 |             tej chudej aktorki, która do reszty zgłupiała ujrzawszy
 929  2,  1 |            spokoju, jak gdyby pobudką do czynu. Opanowała wszystkich
 930  2,  1 |           ściany szyld przytwierdzony do żelaznej sztaby nad zamkniętymi
 931  2,  1 |        potężnych rąk szarpało sztangę do góry i na dół. Gruz sypał
 932  2,  1 |                jęki i przekleństwa.~- Do kupy! - wołano.~- Do kupy,
 933  2,  1 |                  Do kupy! - wołano.~- Do kupy, mości panowie! - komenderował
 934  2,  1 |        ukropem kipiał w nim i gnał go do boju. Szukając tak w mrokach
 935  2,  1 |           mizerne drzewko przywiązane do wysokiego i tęgiego kołka.
 936  2,  1 |         którym się zmagał, płatnął go do krwi raz i drugi pałaszem
 937  2,  1 |              To podnieciło animusz aż do wściekłości. Wymacawszy
 938  2,  2 |          przymkniętymi, pełen takiego do siebie wstrętu, że z najgłębszą
 939  2,  2 |              i kazało się odprowadzić do pałacu księcia Gintułta.
 940  2,  2 |              nad wszelki wyraz. Wypił do dna.~Zaledwie zgasił świecę,
 941  2,  2 |             struchlałe usta przywarły do jego ust. Słyszał w głębi
 942  2,  2 |            dłoniach. I tak już prawie do samego rana trwało bezkształtne
 943  2,  2 |               się wczoraj. Dolatywało do niego z próżni niewysłowione
 944  2,  2 |           zrozumiały. Obojętnie szedł do sali, gdzie poprzednio zastał
 945  2,  2 |            księcia. Już zbliżając się do drzwi żelaznych usłyszał
 946  2,  2 |         uśmiech dobry, głęboki, jakby do dna rozwidniał całe jego
 947  2,  2 |          mniemam. Nigdy sam nie byłem do tyla szczęśliwy, żeby tej
 948  2,  2 |            cudu?~Rafałowi nie trafiał do przekonania ten wywód. Toteż
 949  2,  2 |               ciąży, jakby się kłonił do snu. U pelazgijskich, pono,
 950  2,  2 |          która była, jest i będzie aż do skończenia świata. Ja...
 951  2,  2 |               Eumolpidów, wlewały się do serc i otaczały czcią należną
 952  2,  2 |                a dziesiątego przybywa do Eleuzis... - mówił major,
 953  2,  2 |               coraz bardziej zwrócony do księcia i zapominając zupełnie
 954  2,  2 |              się prawie ze szczęściem do jakichś myśli, Rafałowi
 955  2,  2 |             sekretarz... wrócimy może do Augustyna... - Ach, tak...
 956  2,  2 |          wreszcie rzekł obracając się do Rafała:~- Chciałem cię właśnie
 957  2,  2 |             samej chwili książę mówił do majora:~- Świat grecki...
 958  2,  2 |          majora:~- Świat grecki... Co do mnie, nic mi jeszcze nie
 959  2,  2 |          Straszny, a jednak... Ja się do tej wysokości wznieść nie
 960  2,  2 |             jest przekonany w duchu i do katolików się nie przyłącza.
 961  2,  2 |         którzy odtrącili wszystko, aż do napoju i jadła - żyją wiecznie.~
 962  2,  2 |              i Niepewny bardziej, niż do miasta przyszedł, Fortunatus
 963  2,  2 |             We dnie pali go słońce aż do śmierci, a w nocy udręcza
 964  2,  2 |        wyschłe i spalone, wznoszą się do niebios szukając tego, który
 965  2,  2 |              jeden wybuch namiętności do cna łamie i niweczy przez
 966  2,  2 |          dziejów pierwszej miłości aż do dziejów ostatniego złudzenia.
 967  2,  2 |             przed resztą ludzi kłonił do snu wiecznego i chętnie
 968  2,  2 |         świecącym po nocach. Przytula do ust jasne czółeczko, w którym
 969  2,  2 |               tonią jeziora w górach, do kości piersiowych przyciska
 970  2,  2 |      pieszcząc rękoma, mówił modlitwę do Zeusa i bogów: "Niech o
 971  2,  2 |               nie widzące, skierowane do wewnątrz. W pewnej chwili
 972  2,  2 |            bukowego drzewa, i wyszedł do sąsiedniego pokoju. Była
 973  2,  2 |    tłumaczeniem łaciny, pójdzie znowu do Jarzymskiego. Nic to, że
 974  2,  2 |       największą niechęcią zabrał się do przekładu. Przyszło mu to
 975  2,  2 |       przewidywał. Nawykły w szkołach do zagadnień sofistycznych,
 976  2,  2 |           świeżo powstałe wlewało się do głębi. Chłód zimny powiewał
 977  2,  2 |         został w surowe studia źródeł do tej pracy, począwszy od
 978  2,  2 |              a kończąc na materiałach do historii Jakuba Bernarda
 979  2,  2 |              się wieczorem w sekrecie do Jarzymka. Grał i hulał.
 980  2,  2 |             jego nocnych wycieczkach. Do loży uczęszczał jak najpilniej
 981  2,  2 |              towarzystwa. Wprowadzony do loży przez księcia poniekąd
 982  2,  2 |             Postanowiono tedy powołać do życia rozsypane loże Sióstr
 983  2,  2 |              nudów i dla mody wstąpić do loży, byleby się jaka otwarła,
 984  2,  2 |               i wnet był "afiliowany" do loży męskiej na wschodzie
 985  2,  2 |            katedry pragnie wprowadzić do loży swą młodą małżonkę,
 986  2,  2 |      Wielkiemu Przewodnikowi udać się do sali sąsiedniej i prosić
 987  2,  2 |              lóż polskich, aby weszły do świątyni. Nim się ukazały,
 988  2,  2 |         odbyciu ceremoniału wkroczyło do sali kilkanaście przekwitających
 989  2,  2 |            która pragnie być przyjętą do towarzystwa masonek. Na
 990  2,  2 |      przyłożyć nowy grymas zalotności do sumy wystudiowanych, ale
 991  2,  2 |         prawie całą twarz od czoła aż do ust zasłaniała. Złota frędzla
 992  2,  2 |               oczekiwaniu, tęsknym aż do boleści. Ani jedna myśl
 993  2,  2 |                Przewielebny mówił coś do profanki i plątał się w
 994  2,  2 |           Widział, że ktoś zbliża się do pani de With i odwiązuje
 995  2,  2 |               się, obszedłszy środek, do kolumny, w której na samym
 996  2,  2 |       miesiąca.~Usta jej zbliżyły się do warg Rafała i dotknęły ich
 997  2,  3 |           saniami na ulicę Mazowiecką do pełnego tajemnic "czerwonego
 998  2,  3 |              przewodnik jego zastukał do pierwszych drzwi, otworzył
 999  2,  3 |         wszystkie guziki i przyciskał do boku kapelusz.~Napotkane
1000  2,  3 |           wprowadził swego sekretarza do małej salki i wyszedł. Gdy