Tom, Rozdzial

1001  2,  3 |       obnażoną szpadę. Zbliżywszy się do Rafała ów mąż środkowy począł
1002  2,  3 |            Nim wszakże zdołał przyjść do siebie i uczuć przyjemność
1003  2,  3 |             pytanie: czy chce należeć do zgromadzenia praktykującego
1004  2,  3 |           jego towarzysze przystąpili do Rafała i zaczęli go rozbierać.
1005  2,  3 |         trzewik, pończochę i obnażyli do kolana lewą nogę. Szeroką
1006  2,  3 |           chcesz?~- Chcę być przyjęty do społeczności wolnych mularzów... -
1007  2,  3 |            trwa w zamiarze wstąpienia do towarzystwa? - a gdy udzielił
1008  2,  3 |           Rafał uczuł, że go prowadzą do sali wielkiej, ciepłej,
1009  2,  3 |        Dozorco! przyłóż koniec szpady do serca zuchwałego! Każ mu
1010  2,  3 |               go w te okropne strony, do których my sami zbliżamy
1011  2,  3 |               rękę. Niech koniec jego do serca swego przyłoży...~
1012  2,  3 |          Został tym dotknięciem jakby do ziemi przybity, jakby przykręcony
1013  2,  3 |     przykręcony mutrami. Wola zginęła do ostatniego źdźbła, do znaku.
1014  2,  3 |         zginęła do ostatniego źdźbła, do znaku. Tuż nad nim rozległ
1015  2,  3 |         przysięgi. Rafał uradował się do głębi, do cna, jak wówczas,
1016  2,  3 |          Rafał uradował się do głębi, do cna, jak wówczas, kiedy
1017  2,  3 |              z trwogą dochodzącą znów do szaleństwa, do furii, do
1018  2,  3 |        dochodzącą znów do szaleństwa, do furii, do zanikania tchu,
1019  2,  3 |              do szaleństwa, do furii, do zanikania tchu, jak wówczas
1020  2,  3 |          pierwszy raz miał przystąpić do konfesjonału.~- Przysięgam -
1021  2,  3 |             były, nie dopuszczę, żeby do wiadomości publicznej bądź
1022  2,  3 |              wnętrzności wyszarpane i do morskiej rzucone przepaści,
1023  2,  3 |         Poświęcicielu, przybliż czarę do krwi!~Rafał rozpoznał, że
1024  2,  3 |               przytknął ostrze cyrkla do lewej piersi nowego ucznia
1025  2,  3 |              radosnym głosem - jesteś do nas za ucznia przyjęty.
1026  2,  3 |               Wszyscy schowali szpady do pochew. Nareszcie zasłoniono
1027  2,  3 |         miejscach. Mistrz zwrócił się do niego z długą i serdeczną
1028  2,  3 |          ucznia, to jest przykładania do gardła ręki złożonej w kształt
1029  2,  3 |       Zgromadzeni przeszli korytarzem do innej sali, gdzie już były
1030  2,  3 |             zawiódł. Mistrz, zwrócony do dozorców, oświadczył uroczyście:~-
1031  2,  3 |        Fryderyka Wilhelma! Ręka prawa do strzelby, strzelba do lica,
1032  2,  3 |           prawa do strzelby, strzelba do lica, do ust, ognia!~Wszyscy
1033  2,  3 |           strzelby, strzelba do lica, do ust, ognia!~Wszyscy spełnili
1034  2,  3 |              komenderował:~- Strzelba do lewej piersi, do prawej,
1035  2,  3 |             Strzelba do lewej piersi, do prawej, do środka piersi,
1036  2,  3 |              lewej piersi, do prawej, do środka piersi, dwa razy
1037  2,  3 |          żyłach, ramiona dźwigały się do czynu, umysł był ostry jak
1038  2,  3 |        wszystkich masonów, od bieguna do bieguna ziemi, więc przed
1039  2,  3 |      urzędnicy między sobą wszyscy aż do Rafała, najnowszego ucznia.
1040  2,  3 |           ciałem Rafała, spadł powoli do jego stóp i zdało się, jak
1041  2,  4 |         został w surowe studia źródeł do tej pracy, począwszy od
1042  2,  4 |              a kończąc na materiałach do historii Jakuba Bernarda
1043  2,  4 |              się wieczorem w sekrecie do Jarzymka. Grał i hulał.
1044  2,  4 |             jego nocnych wycieczkach. Do loży uczęszczał jak najpilniej
1045  2,  4 |              towarzystwa. Wprowadzony do loży przez księcia poniekąd
1046  2,  4 |             Postanowiono tedy powołać do życia rozsypane loże Sióstr
1047  2,  4 |              nudów i dla mody wstąpić do loży, byleby się jaka otwarła,
1048  2,  4 |               i wnet był "afiliowany" do loży męskiej na wschodzie
1049  2,  4 |            katedry pragnie wprowadzić do loży swą młodą małżonkę,
1050  2,  4 |      Wielkiemu Przewodnikowi udać się do sali sąsiedniej i prosić
1051  2,  4 |              lóż polskich, aby weszły do świątyni. Nim się ukazały,
1052  2,  4 |         odbyciu ceremoniału wkroczyło do sali kilkanaście przekwitających
1053  2,  4 |            która pragnie być przyjętą do towarzystwa masonek. Na
1054  2,  4 |      przyłożyć nowy grymas zalotności do sumy wystudiowanych, ale
1055  2,  4 |         prawie całą twarz od czoła aż do ust zasłaniała. Złota frędzla
1056  2,  4 |               oczekiwaniu, tęsknym aż do boleści. Ani jedna myśl
1057  2,  4 |                Przewielebny mówił coś do profanki i plątał się w
1058  2,  4 |           Widział, że ktoś zbliża się do pani de With i odwiązuje
1059  2,  4 |               się, obszedłszy środek, do kolumny, w której na samym
1060  2,  4 |       miesiąca.~Usta jej zbliżyły się do warg Rafała i dotknęły ich
1061  2,  5 |         żelaza... Helena zbliżała się do okien, wychodziła na balkon
1062  2,  5 |          stęsknione usta, przycisnęła do pustki czoło pragnące wsparcia,
1063  2,  5 |             śpiew ich wdzierający się do serca niewidzialnymi drogami,
1064  2,  5 |              drogami, jak wdziera się do duszy zapach kwitnacego
1065  2,  5 |            oczy, które bym kochała aż do śmierci za dziewiczość moją?
1066  2,  5 |            Nie chcę, żebyś miał prawo do jednego palca mej ręki,
1067  2,  5 |               jednego palca mej ręki, do jednego włosa mej głowy.
1068  2,  5 |               wszystka jestem od stóp do głowy, od włosa na głowie
1069  2,  5 |             głowy, od włosa na głowie do małego palca u nogi, wszystkam
1070  2,  6 |       wyjechała z Warszawy na kurację do Bardyjowa. Do granicy austriackiej
1071  2,  6 |              na kurację do Bardyjowa. Do granicy austriackiej nad
1072  2,  6 |        płaciła pocztylionom od stacji do stacji, zmieniała konie
1073  2,  6 |             była okryta pyłem od stóp do głowy. Rozognione jej oczy
1074  2,  6 |           mocno rękę jego przygarnęła do serca.~- Pojedziemy dalej... -
1075  2,  6 |             Helena wyskoczyła, weszła do oberży i usiadła w kącie
1076  2,  6 |          kopyt końskich i hulaszczy a do gromu podobny turkot kół.
1077  2,  6 |               okrywał ją całą od stóp do szyi. Ręce leżały bezwładnie,
1078  2,  6 |               tak obca, a zarazem tak do jego istoty należąca, wydarta
1079  2,  6 |    karczmarzowi sztukę złota, wsiedli do kutej krakowskiej bryki.
1080  2,  6 |        Zakochani siedzieli przytuleni do siebie, czując, jak w ich
1081  2,  6 |              Ta jest droga prowadząca do szczęścia...~- Patrz, a
1082  2,  6 |          tylko głębokie westchnienie, do stworzenia sylaby niezdolne,
1083  2,  6 |          Helena przycisnęła ramię swe do ramienia kochanka i nachyliła
1084  2,  7 |             nabite kołkami prowadziły do tej świetlicy, gdzie się
1085  2,  7 |       przemokli i senni, przychodzili do nich z daleka i kołatali
1086  2,  7 |               kochane, prowadźcie nas do domu szczęścia, do świetlicy
1087  2,  7 |     prowadźcie nas do domu szczęścia, do świetlicy miłości... Odemknij
1088  2,  7 |        ciągnął się w dół smug łąki aż do potoku, który się pienił
1089  2,  7 |           sity. Na suchych wzgórkach, do których woda przystępu nie
1090  2,  7 |               słodyczą swoją i mówiły do niej, że dla nikogo, dla
1091  2,  7 |        kochankiem. To tylko, co miała do powiedzenia.~Częstokroć
1092  2,  7 |               rude swe światło wtrąca do ziemskiej ciemnicy, zbliżała
1093  2,  7 |      ziemskiej ciemnicy, zbliżała się do okna, by widzieć, co czyni
1094  2,  7 |           zelżywe tchnienie wieków...~Do dnia, w pogodne czasy, szli
1095  2,  7 |        jedwabiu, przeznaczone niby to do wód w Bardyjowie. Rafał
1096  2,  7 |           krwi. Przystępowali wówczas do rozkoszy najwyższych, jakoby
1097  2,  7 |          rozkoszy najwyższych, jakoby do początku szczęścia wiecznego,
1098  2,  7 |         początku szczęścia wiecznego, do granicy tamtego świata,
1099  2,  7 |               granicy tamtego świata, do namiętności niebieskiej.
1100  2,  7 |         wieczne kochają. Przyciskając do piersi schudłe w miłości
1101  2,  7 |         zapatrywali się w swe oczy aż do śmierci. Tylko uśmiech,
1102  2,  7 |           węgierską stronę. Wejdziemy do krainy szczęśliwości...~-
1103  2,  7 |             czystego obłoku, przywarł do niego ustami. Łzy spłynęły
1104  2,  7 |      wierzchołki obwieszone szyszkami do samych jej wysmukłych nóg,
1105  2,  7 |       porwania, stawali się podobnymi do świerków, jodeł i buków.
1106  2,  7 |           potężne świerki zwijały się do wewnętrz, wokoło pnia. Był
1107  2,  7 |              śpiew solowy, dostrojony do melodii szumnych poświstów,
1108  2,  7 |           melodii szumnych poświstów, do niezgłębionych akordów ryku
1109  2,  7 |             kolebie skalnej u wejścia do jaskini albo pod cieniem
1110  2,  7 |              się wszystek instynkt aż do korzenia. Stawała się wówczas
1111  2,  7 |        niespodziewanych wybuchach, aż do przepaści wodospadu... Czy
1112  2,  7 |          Wtedy wstawszy z miejsc szli do niego prędko w odwiedziny. "
1113  2,  7 |        zewsząd idącym lasem. Nie było do niego ani drogi, ani perci.
1114  2,  7 |              widma długie, niepodobne do niczego na ziemi, niby to
1115  2,  7 |              w nieruchomości i mówiła do wody:~- Cóż mu dziś zrobisz?
1116  2,  8 |            leżeli tego dnia u wejścia do pieczary. "Okno" skalne
1117  2,  8 |               otwór prowadził tamtędy do skalistego asylum, jakby
1118  2,  8 |           górze, na zrębach podobnych do piór skrzydła pancernego
1119  2,  8 |               szumem Dunajca, podobna do uśmiechu srogich i straszliwych
1120  2,  8 |         chichotem kryli się przed nim do wnętrza jaskini, zawierającego
1121  2,  8 |        najcudniejsza tej ziemi wracał do nich i owiewał radością
1122  2,  8 |  utwierdzeniem, hymn dusz wzruszonych do samej głębi, owo, jak mówi
1123  2,  8 |         Zostali tam na noc. U wejścia do pieczary rozłożyli ognisko
1124  2,  8 |       spętanymi powrozem, przywiązany do świerkowego pnia. Gdy to
1125  2,  8 |     przerażeniu, które mu język wbiło do gardzieli, nie chciał uznać
1126  2,  8 |           wysokim czapkom tych ludzi, do których jeden przyczepił
1127  2,  8 |               werznęły się w niego aż do kości, a same kości zatrzeszczały.
1128  2,  8 |          potężną dłonią przydusił łeb do ziemi. Nie słyszał już wtedy
1129  2,  9 |            przed wiekami, zastosowana do wszelkiego oporu w ludzkim
1130  2,  9 |        gatunku. Głos jej wdzierał się do skrytości duszy niepostrzeżenie
1131  2,  9 |          sposobem nie uczynił tego aż do tej chwili. Szedł wielkimi
1132  2,  9 |               gałęzie świerków, szedł do podnóża niebotycznej krzesanicy...~
1133  2,  9 |           istota osobna, nie należąca do człowieka, jakoby siła samoistna,
1134  2,  9 |            ścisnęły narzędzia służące do zadawania śmierci, a pełna
1135  2,  9 |             ręki obwisłej, niezdolnej do wywleczenia zza pasa sztyletu,
1136  2,  9 |        wywleczenia zza pasa sztyletu, do podźwignienia pałki. Z łatwością
1137  2,  9 |          ciało zabitej, przywiązawszy do szyi, do rąk, do nóg nadbrzeżne
1138  2,  9 |                przywiązawszy do szyi, do rąk, do nóg nadbrzeżne głazy
1139  2,  9 |        przywiązawszy do szyi, do rąk, do nóg nadbrzeżne głazy wielkości
1140  2,  9 |             nocy nie spał. Przytulony do skały czatował na zbójców.~
1141  2,  9 |              na jawie, że jest lisem, do którego jamy wdarły się
1142  2,  9 |           skacze na inną, na inną, aż do ostatniej. Nie opuszcza
1143  2,  9 |         przebiegłszy po nich, popędzi do wylotu jamy. W struchlałym
1144  2,  9 |               popędzało ognistą rózgą do pochodu. Stał się podobny
1145  2,  9 |             pochodu. Stał się podobny do czarnego cienia, do zgorzałych
1146  2,  9 |           podobny do czarnego cienia, do zgorzałych zwłok, w których
1147  2,  9 |          chciał. Wówczas przystawiono do niego kilkanaście bagnetów.
1148  2,  9 |              mu się ciekawie i mówili do niego po niemiecku. Rozumiał
1149  2,  9 |               jeźdźców przywiązało go do swych siodeł. Skoczyli na
1150  2,  9 |            słowo? skąd przyszedł taki do głowy dźwięk?... Gryzł oczy
1151  2,  9 |               dostęp prowadził konwój do jego żelaznych drzwi. W
1152  2,  9 |       przejścia, ganki, lochy podobne do kominów, wreszcie zimno
1153  2,  10|           kazały wierzyć, że to okno. Do tego źródła światłości prowadziła
1154  2,  10|              z żółci a octu przykłada do warg. W tej samej chwili
1155  2,  10|               Gdy oczy jego przywykły do mroku, zobaczył człowieka.
1156  2,  10|       siedział na ziemi. Przykuty był do swego miejsca, do haka,
1157  2,  10|        Przykuty był do swego miejsca, do haka, poza nim wbitego w
1158  2,  10|         słuchał zdrętwiały w sobie aż do ostatniej kropli krwi, aż
1159  2,  10|             ostatniej kropli krwi, aż do korzeni włosów:~- Wyrwę
1160  2,  10|          ślepcowi kij z ręki, gdy się do przepaści przybliża.~Otoczę
1161  2,  10|            smycz zgłodniałych nędz aż do nieznanej, aż do ostatniej,
1162  2,  10|              nędz aż do nieznanej, aż do ostatniej, której jeszcze
1163  2,  10|           jeden twój jęk nie doleciał do mego ucha.~Zapomnę, żeś
1164  2,  10|              smak więziennej wilgoci. Do serca spływały krople gorzkie
1165  2,  10|            nie wiedząc czemu, wymówił do Niego:~- Boże, bądź miłościw...~
1166  2,  10|               wędrowca przybywającego do głuchej mety, która gdzie
1167  2,  10|              radośnie. Wyciągnął ręce do góry i rozprostował zgięty
1168  2,  10|             krzyż. Dozorca cofnął sil do drzwi i zaparł je swoją
1169  2,  10|        Zawracał w miejscu i skakał aż do sufitu, zwinnie, pomimo
1170  2,  10|              w lewo, od jednej ściany do drugiej. Jego nogi w mgnieniu
1171  2,  10|  błyskawicznych skurczów i wygięć nie do uwierzenia. To elastycznie
1172  2,  10|       pozlepianymi kudłami, przywarła do żelaznej kraty, a całe ciało
1173  2,  10|              czarny policzek przywarł do zardzewiałych krat, włosy
1174  2,  10|          wtłoczony w obręcz, przykuty do haka, na swoim miejscu siedział
1175  2,  10|          twardymi krokami zbliżył się do górala. Czuł w garściach
1176  2,  10|           Czuł w garściach dziką siłę do zduszenia gardzieli, która
1177  2,  10|        portecki cyrwone dali i hybaj! Do pandurów. Pośli my we Węgry,
1178  2,  10|               na węgierskiej stronie, do mnie przyznali. Wzieni łapać.
1179  2,  10|          wąskiej ulicce, zaparłek sie do muru plecami byłek chłop! -
1180  2,  10|              odesłali me z wartownike do Preśburku, do regimenta.
1181  2,  10|              wartownike do Preśburku, do regimenta. Ale w drodze
1182  2,  10|           wiedzieli my ka! Dopadli my do hal, uzdobierali sie, Luptak
1183  2,  10|                bo to kansi idzie, aze do kraju świata. No, toz to
1184  2,  10|           koniowi zarucili i wprzągli do takiego sifu ze siaciem,
1185  2,  10|              ręce, na nogi włozyli, a do belki przykuli. I takeś
1186  2,  10|               telo, co kazdej biedzie do gardła skocys... A zdusis!
1187  2,  11|             Jakiż to urok!... - rzekł do towarzysza.~- Prawdziwie...~-
1188  2,  11|              Ruszyli dalej, ale tylko do Hospenthalu udało się im
1189  2,  11|             drzemaniu wersety litanii do Wszystkich Świętych, którymi,
1190  2,  11|          pobłażania. Na połowie drogi do szczytu puścili się piechotą.
1191  2,  11|          głosem, naraz zwróciwszy się do księcia, rzekł:~- Nie wiem.~-
1192  2,  11|            lotne zaspy przywlekli się do schroniska. Tam przewodnicy
1193  2,  11|               z równym mozołem zeszli do Airolo na włoskim zboczu
1194  2,  11|          stało drzewo oliwne, podobne do wierzb Północy. Ale już
1195  2,  11|        południowi. Wieśniak wychodził do pracy w polu i z uśmiechem
1196  2,  11|            jego dzieje. Przybiegliśmy do tych brzegów nie tylko cieleśnie,
1197  2,  11|              Zatoka... - mówił książę do siebie. - Melodią fal swoich
1198  2,  11|             jego młodocianych marzeń, do Indiów... My nędzni ledwie
1199  2,  11|              odkryte, przepłynione aż do ostatniej granicy, skąd
1200  2,  11|            granicy, skąd mógł napisać do królowej Izabeli te dumne,
1201  2,  11|           główny gościniec prowadzący do Genui. Wkrótce podróżni
1202  2,  11|         stanęli u wejścia.~Wpuszczeni do ogrodu przez starożytną
1203  2,  11|             wisząc soplami długimi aż do ziemi, uczyniły z tej drogi
1204  2,  11|            powikłanych gałęzi.~Weszli do parku. Stanął przed nimi
1205  2,  11|               odzież. Sięgnął od stóp do połowy, zda się, wysokości
1206  2,  11|          marmurze. Kiedy zbliżyli się do tego wizerunku, ujrzeli,
1207  2,  11|    kończystych listków, gdy się jedne do drugich z trwogą tuliły
1208  2,  11|              kielichów ciemniejąca aż do najtęższego karmazynu. Wytryskała
1209  2,  11|            jego wielkie ciało od stóp do głowy. Upuścił gałąź na
1210  2,  11|              kurczowo ręce przycisnął do piersi. Z niewidocznych
1211  2,  12|             jednak od razu, że należą do tajemniczego więźnia. Stwierdzenie
1212  2,  12|          wygnał. Oto wszystko. Poszła do miasta z płaczem. Gdzie
1213  2,  12|          przed siebie! Był zniszczony do ostatniej kości, zniweczony
1214  2,  12|           ostatniej kości, zniweczony do ostatniej żyły. Twarz miał
1215  2,  12|              z obrożami na łańcuchach do zamykania szyi a rąk skazanego
1216  2,  12|       ostatniej potrzebie zbliżał się do ludzi. Kilkakroć udało mu
1217  2,  12|              w jałowcowych gąszczach. Do chłopskich mieszkań wstępował
1218  2,  12|                Słowo prośby, zwrócone do pańszczyźnianego chałupnika,
1219  2,  12|         mlekiem, zapraszany życzliwie do misy. Rozpowiadał kmetonom
1220  2,  12|              radością. Jego nienawiść do gór równała się teraz ich
1221  2,  12|       przybite od deszczu, prowadziły do wsi dalekiej, z chatami
1222  2,  12|               i z wrzaskiem poszybuje do najbliższej kniei.~Ta chmurna,
1223  2,  12|              akcent, żeby tak dobrnąć do swego dnia i swojej nocy!~
1224  2,  12|         szparko, nóg nie żałując. Był do kolan zbłocony, schlastany
1225  2,  12|               przez wiatr, przeziębły do szpiku kości, a głodny jak
1226  2,  12|           bajora wejściowe i wkroczył do głównej stancji. Była to
1227  2,  12|               mu kiszki i doprowadzał do głodowych mdłości, a odor
1228  2,  12|                 jegomość, masz tam co do jedzenia?~Szynkarz zatrzymał
1229  2,  12|               wyszedł małymi drzwiami do tajemniczych ostępów swoich,
1230  2,  12|            szybkim ruchem zbliżył się do graczów i kiwnął głową na
1231  2,  12|              go, niedbale przepijając do oszołomionych dworaków.~-
1232  2,  12|                mruczał zabierając się do lepszej, tłuściejszej części
1233  2,  12|        dosłyszał pytania, zwrócił się do towarzysza:~- No, tera ty
1234  2,  12|              potrawy! Rafał zmiótł ją do ostatniej kruszyny, a tłuszcz
1235  2,  12|         ostatniej kruszyny, a tłuszcz do kropli wytarł chlebem, głodu
1236  2,  12|              zamiar znowu się zbliżyć do stangretów i skorzystać
1237  2,  12|              W tym celu przysuwał się do nich, gdy przed gospodą
1238  2,  12|              łeb na szyję rzucili się do drzwi.~Wędrowiec żywił marzenie,
1239  2,  12|              Nie pozostało nic innego do zrobienia, tylko zaszyć
1240  2,  12|              szeroko i z wolna wszedł do stancji wysmukły pan, modnie
1241  2,  12|             Rafała. Zwrócił się zaraz do oberżysty i zapytał, czy
1242  2,  12|      Karczmarz w podskokach przybiegł do Rafała i więcej niż dobitnie
1243  2,  12|               Co ci to po tym?~Odraza do tej nędzy zbudziła w piersi
1244  2,  12|             Potem wstał i zbliżył się do Cedry. Stanął w świetle
1245  2,  12|         kostium z góry na dół, z dołu do góry, unikając widoku twarzy.~-
1246  2,  12|            pewnej chwili odwrócił się do służących i namyślał...
1247  2,  12|         służących i namyślał... Rzekł do karczmarza:~- Nie macie
1248  2,  12|               zakrzyknął:~- Prosiłem, do pioruna! żeby stąd wszyscy
1249  2,  12|             Ciężko westchnął i wrócił do towarzysza. Ten już zabierał
1250  2,  12|      towarzysza. Ten już zabierał się do dalszej drogi.~- Mówiłeś
1251  2,  12|               pędzę wprost na Tarnów, do siebie. Kraków omijam. Ale
1252  2,  12|              czy miałeś zamiar wracać do domu, do Tarnin?~Rafał namyślał
1253  2,  12|         miałeś zamiar wracać do domu, do Tarnin?~Rafał namyślał się
1254  2,  12|              pewnie, że trzeba będzie do domu.~- Słuchaj!...~- Choć
1255  2,  12|              na myśli. Słuchaj - jedź do mnie!...~- Jak to? do Olszyny?~-
1256  2,  12|            jedź do mnie!...~- Jak to? do Olszyny?~- Do Olszyny nie
1257  2,  12|                 Jak to? do Olszyny?~- Do Olszyny nie do Olszyny,
1258  2,  12|             Olszyny?~- Do Olszyny nie do Olszyny, ale wprost do mnie.
1259  2,  12|            nie do Olszyny, ale wprost do mnie. Mam własny folwarczek.~-
1260  2,  12|              Boga... Wstyd mię wracać do rodzinnego domu, a jakże
1261  2,  12|               domu, a jakże ja pojadę do ciebie? Co na mój widok
1262  2,  12|           Przede wszystkim pojedziemy do Tarnowa. Tam się przedzierzgniesz
1263  2,  12|             nic nie wiedziała. Co zaś do ojca, to wierz mi, że przyjmie
1264  2,  12|          nawet wspominał, że należysz do kompanii spod Blachy.~-
1265  2,  12|            zamiar wracać tam kiedy?~- Do Warszawy? Przenigdy! - zawołał
1266  2,  12|           dopiero pomyślał, że powrót do Warszawy i w ogóle w granice
1267  2,  12|        prawdziwą rozkoszą pojechałbym do ciebie.~- Voilŕ. To lubię.
1268  2,  12|        kołysały się w prawo i w lewo, do taktu z wahaniami pojazdu.
1269  2,  12|            zewnątrz, od byle trącenia do taktu. Płynęły długimi smugami
1270  2,  12|              i szczery ił, przewracaj do ostatka drewnianą sochą!
1271  2,  12|               nakryta; podobna z dala do szarej skiby czy do kamienia
1272  2,  12|              dala do szarej skiby czy do kamienia polnego. Bose nogi,
1273  2,  12|          rozweseli, a oczy roześmieją do szczerozłotej dziewanny -
1274  2,  12|              jak śmiech obrzydły, nie do zniesienia...~Z obu stron
1275  2,  12|        wszystkich: furman coś szeptał do lokaja, Cedro przeciągnął
1276  2,  13|        obadwaj przyjaciele dojeżdżali do Olszyny. Zabawili dzień
1277  2,  13|             serce szczególną tęsknotą do rodzinnego domu, troską
1278  2,  13|              się w sobie.~Dojeżdżając do Olszyny, Cedro nie mógł
1279  2,  13|               familijnych od początku do końca...~Powóz stoczył się
1280  2,  13|               z latarniami biegnących do powozu. Wprędce obadwaj
1281  2,  13|                 Wchodźcież, wchodźcie do pokoju, bo zimno. A gdzieżeście
1282  2,  13|         stołów. Gdy przybyli zasiedli do wieczerzy w wąskim pokoju
1283  2,  13|           wąskim pokoju przylegającym do wielkiej sieni, z drzwiczek
1284  2,  13|                  Siadajcie, siadajcie do stołu!... - wołał ojciec. -
1285  2,  13|             wznosząc uroczyście palec do góry.~- Milczę, papo, gdyż
1286  2,  13|           sperką! - szepnął mu prawie do ucha ów najstarszy między
1287  2,  13|           gnuśnieć u rodziców zawitał do mnie, żeby poznał oryginała
1288  2,  13|            rzekł głośno zwracając się do lokajów:~- Od dnia dzisiejszego
1289  2,  13|               Krzysztof zwracając się do siostry. - Przynieś za to
1290  2,  13|               Nakaż Kurtiwronce, żeby do ciebie nie przystępowała
1291  2,  13|            wieczerzy wszyscy przeszli do pokojów paradnych, znajdujących
1292  2,  13|            brutalstwem. Wszedł prędko do sąsiedniej salki. Staremu
1293  2,  13|      stojących. Krzysztof obrócił się do pantaleonu stojącego w rogu
1294  2,  13|            ręce zdawały się przytulać do serca oddalone głowy dzieci.~
1295  2,  13|         Krzysztof przerzucił się wnet do innej melodii. Siostra z
1296  2,  14|       Olszynie. Krzysztof wyrywał się do swoich Stokłosów, folwarku
1297  2,  14|        niewielkiej rzeczki wpadającej do Wisłoki. Trudno było wyobrazić
1298  2,  14|         nogach grube buty z cholewami do kolan, dobrze łojem smarowane
1299  2,  14|           sarmackiego kroju.~- Upadam do nóg pana hrabiego!... -
1300  2,  14|              pan... cha, cha! - nigdy do nas nie zjedzie.~Było rzeczą
1301  2,  14|            rozumek. Nec sutor... A co do uporu, to może i prawda.
1302  2,  14|             lubelska. Proszę pokornie do pokojów...~Weszli do izb
1303  2,  14|         pokornie do pokojów...~Weszli do izb wybielonych wapnem,
1304  2,  14|             czule. Śmieli się obadwaj do rozpuku, leżąc w ramionach.~
1305  2,  14|           gospodarowali. Bierzemy się do roli.~- Pan hrabia także!~-
1306  2,  14|                że tylko ty masz prawo do gospodarki na roli dlatego
1307  2,  14|              włóczykiju, na rezydenta do Stokłosów... Poszedłem volens
1308  2,  14|           większa, fornalów posłał aż do Wólki i ze starego lamusa
1309  2,  14|        półkoszki druków oraz skryptów do tego oto Tusculum. Słyszane
1310  2,  14|           trza jeździć, żeby obaczyć? Do Paryża?~- Nie, na honor,
1311  2,  14|                  Nie, na honor, tylko do Puław, do Włostowic, do
1312  2,  14|             na honor, tylko do Puław, do Włostowic, do Pożoga, do
1313  2,  14|               do Puław, do Włostowic, do Pożoga, do Końskowoli, Celejowa...
1314  2,  14|              do Włostowic, do Pożoga, do Końskowoli, Celejowa...
1315  2,  14|           hrabiowski... - rzekł Cedro do Rafała.~- A waszmość również
1316  2,  14|             pan hrabia myśli brać się do roli, jeśli spytać wolno?~-
1317  2,  14|               Kiedyż znowu z powrotem do naddunajskiej stolicy?~-
1318  2,  14|                żebyś ty wiedział...~- Do diaska!... Cóż takiego?~-
1319  2,  14|            moje oko na tym padole! Co do mnie, to czytam sobie na
1320  2,  14|           zagrasz. Wezmę ja się teraz do ciebie, Szczepanku!~- Może
1321  2,  14|              Teraz dopiero widzę, żem do polityki od urodzenia był
1322  2,  14|               był dureń. Nie mam ucha do tej melodii. Sadzić ziemniaki,
1323  2,  14|              nie przeczę. A po co się do moich spraw wtrącasz! Ja
1324  2,  14|         nawozu i sterty żyta, tobyśmy do reszty zmarnieli.~- Racja!
1325  2,  14|                Racja! Powinniśmy leźć do Niemców.~- A tak! Tyś sam
1326  2,  14|       przypominaj mi waść dróg moich, do wszystkich diabłów! Nędza,
1327  2,  14|     europejskie życie. Powinniśmy iść do Niemców! Właśnie do nich,
1328  2,  14|               iść do Niemców! Właśnie do nich, do ich domu, przypatrywać
1329  2,  14|             Niemców! Właśnie do nich, do ich domu, przypatrywać się
1330  2,  14|          żebyś wiedział. Palce nieraz do krwi gryzłem czekając w
1331  2,  14|            młody Cedro otworzył drzwi do sąsiedniej stancji i ukazał
1332  2,  14|              Cedro zbliżając twarz aż do twarzy przyjaciela i wlepiając
1333  2,  14|    zorganizowany mądrze i bezwstydnie do wytępienia takich oto jak
1334  2,  15|             wszech sił przymuszał się do uśmiechu, do rozmowy, a
1335  2,  15|           przymuszał się do uśmiechu, do rozmowy, a szczególnie do
1336  2,  15|             do rozmowy, a szczególnie do tonu i trybu życia ludzi
1337  2,  15|        otwarto okiennice, wlewało się do bielonych izb roztopione
1338  2,  15|               Gałęzie sosen zaglądały do okna, kiwając się sennie
1339  2,  15|             wiewiórki przychodziły aż do futryn okiennych, zięby
1340  2,  15|              w uspokojeniu niemocy aż do nadejścia nowego powiewu.
1341  2,  15|          nieraz naprawić swoją odrazę do głosów życia, do barw roślin,
1342  2,  15|               odrazę do głosów życia, do barw roślin, do wdzięku
1343  2,  15|         głosów życia, do barw roślin, do wdzięku niewysłowionego
1344  2,  15|        nienasyconą, zbliżającą się aż do granic bólu, wlepił oczy
1345  2,  15|              z głębi, z gruntu duszy, do myśli nowej dla niego, nieznanej
1346  2,  15|           duszę słuchacza, na wskroś, do dna. Cisza już była zupełna,
1347  2,  16|          zabawa, zabawa co się zowie, do białego dnia, do ciemnej
1348  2,  16|               zowie, do białego dnia, do ciemnej nocy i znowu do
1349  2,  16|               do ciemnej nocy i znowu do białego dnia. Rafał był
1350  2,  16|               peregrynacje od chałupy do chałupy-to były jego rozrywki.
1351  2,  16|             woli ojca, znowu się udał do naddunajskiej stolicy. Trepka
1352  2,  16|               trudnych, nie włażących do głowy, aż do najbłahszych,
1353  2,  16|            nie włażących do głowy, aż do najbłahszych, a nawet do
1354  2,  16|              do najbłahszych, a nawet do rubasznie tłustych. We wszystkim
1355  2,  16|        długich butach, zachlastani aż do czapek, jechali wczesnym
1356  2,  16|        obsiąkły. Mieli zamiar dotrzeć do gościńca ciągnącego się
1357  2,  16|             wiadra przewróconego dnem do góry, chwiały się jak las.
1358  2,  16|               sukiennych kamaszach aż do kolana nurzały się miarowo
1359  2,  17|           droga w alei lip prowadząca do dworu, przyklepana od niedawnych
1360  2,  17|              całusy zawżdy nasamprzód do imaginacji przychodzą, kiedy
1361  2,  17|           Ciężko utykając zbliżał się do roztwartej bramy. Tam się
1362  2,  17|               swym popędliwie skoczył do ubogiego. Za nim dla rozerwania
1363  2,  17|              od niechcenia Rafał. Gdy do wrót dziedzińca podeszli,
1364  2,  17|              nogi pyłem były zasypane do cna. Patrzały na nich oczy
1365  2,  17|             nich oczy siwe, śmiałe aż do zuchwałości i czyste jak
1366  2,  17|           twarzy na drugą, badając je do głębi. Wreszcie dłużej spoczęły
1367  2,  17|           trzej otaczając go kołem.~- Do dom, do swego kukrzyska
1368  2,  17|         otaczając go kołem.~- Do dom, do swego kukrzyska idę z miejsca
1369  2,  17|          bracia.~- Braciszku! - rzekł do niego z pośpiechem Krzysztof
1370  2,  17|             wam wszystko, od początku do końca. Niech jeno myśli
1371  2,  17|              co my powiedzieli sobie: do dom wracać, półtorak broźnić,
1372  2,  17|               noc zszeptują, że jeden do drugiego niby to przypadkiem,
1373  2,  17|           frant szlusuje w bitwie, że do się z dala gadają oczyma
1374  2,  17|              modrego jeziora Garda aż do miejsca zwanego Mamalagna
1375  2,  17|               szło w budy, sięgało ci do gardła, jak we szkole. Dywizja
1376  2,  17|               legiony... Wliczyli mię do trzeciego, co był ostatkiem,
1377  2,  17|           Victor i Grenier od Marengo do Casteletto. A gdy armia
1378  2,  17|            główna siła naszych poszła do Mantui, zamknąć się w twierdzy
1379  2,  17|             my się tego dnia od świtu do późnej nocy we trzydzieści
1380  2,  17|               pierwsza pod Dąbrowskim do połowy wybita przyszła w
1381  2,  17|            chrobrych dni wkroczyli my do Genui miasta, a bramy jego
1382  2,  17|              doszło już od tej chwili do miasta. Zrazu dawali nam
1383  2,  17|                z żołnierzy wdrożonych do biedy i twardzizny żywota,
1384  2,  17|            śpilki - jakby już wszyscy do nogi wysnęli.~Gdy my się
1385  2,  17|             żeś właśnie szedł od nory do nory... Skutek zawżdy był
1386  2,  17|          szpagatem j ą przytwierdzało do stopy - i dalej. Gałgany
1387  2,  17|            Wszystko - bajki! Wąs drze do góry, nadął się jak po trzech
1388  2,  17|              wolność, od razu ruszyli do nas. Za nimi ściągnęli żołnierze,
1389  2,  17|      generała-porucznika i przyłączon do armiów włoskich, a drugi,
1390  2,  17|          komendą Kniaziewicza poszedł do armii nadreńskiej. Wkrótce
1391  2,  17|             Część naszej legii poszła do obwodu Peschiery, a ja w
1392  2,  17|              przemówią krótkim słowem do duszy wojska... Hańba by
1393  2,  17|            była myśl Fiszera. Wezwano do rady oficerów po kilku z
1394  2,  17|     najgorętszym oświadczyli gotowość do dzieła. Ale się oparł sam
1395  2,  17|             prawi, cichaczem z Modeny do Otranto, pochwyćmy statki,
1396  2,  17|              armia osiąść i czekać aż do czasu. Z tym planem udał
1397  2,  17|             się pan generał Dąbrowski do Pierwszego Konsula.~Kiedy
1398  2,  17|             przybył z kwatery głównej do Modeny generał Vignolle
1399  2,  17|       batalionów piechoty zredukowali do dziewięciu, to jest zmienili
1400  2,  17|            pułki przeznaczone zostały do służby cyzalpińskiej, a
1401  2,  17|         natychmiast kazano maszerować do Mediolanu... Tak to korpusy
1402  2,  17|               Dokąd? Zrazu mówili, że do Tulono, a wreszcie wyznali
1403  2,  17|           towarzyszom naszym w drodze do Genui, gdy szli naszymi
1404  2,  17|               Cedro.~- Jam ci należał do 113 półbrygady, co w dniu
1405  2,  17|              nas pierścieniem i pchał do portu, była całkiem zbyteczna.
1406  2,  17|       zaświszczą liny. Górne zwinięte do cna. Wielki żagiel, co go
1407  2,  17|               tylko zdołały na powrót do portu zawinąć. Trzy wpędzone
1408  2,  17|        zawinąć. Trzy wpędzone zostały do kanału Piombino między wyspą
1409  2,  17|            tego kapitan nie mógł brać do roboty, ale który mógł ustać
1410  2,  17|              nogach, tego na pokład i do lin! Niejednego bałwan huknął
1411  2,  17|              wieczne. Bosy, przemokły do ostatniej nitki, spracowany
1412  2,  17|            morze. Jeszcze mi w oczach do dziś dnia stoją one dwa
1413  2,  17|                 Nazajutrz zawinęli my do Kadyksu. Półbrygada, mająca
1414  2,  17|             straciła na przygotowania do odjazdu. W sierpniu dopiero
1415  2,  17|           Samana. Wkrótce wpłynęli my do zatoki Mancenilla i pod
1416  2,  17|           pochwycony został, odesłany do Francji i tam w jakimsi
1417  2,  17|            samym świtaniu, wszedł był do kajuty kapitańskiej, w której
1418  2,  17|             osłabienie, dochodzące aż do omdleń. Ręce i nogi przeszywał
1419  2,  17|         Jednego razu zawinął z oceanu do przystani Cap-Français okręt
1420  2,  17|              flańtać i zwisać, a nawa do nas wracała, bezradna jak
1421  2,  17|             sternik, wszyscy podróżni do ostatniego majtka, wszystko,
1422  2,  17|       Przeniósłszy się z Cap-Français do wiejskiego ustronia, wpośród
1423  2,  17|              sosny i świerki. Szli my do pierwszego miasta szerokimi
1424  2,  17|               drzewo manyles, podobne do blekociny. Te to smugowia
1425  2,  17|     całodziennym marszu, skoro ci się do łóżka dostaną, wstawaj,
1426  2,  17|               wodę. Człowiek, nawykły do jagłów a do żelaznej kaszy,
1427  2,  17|         Człowiek, nawykły do jagłów a do żelaznej kaszy, miał ci
1428  2,  17|            tak my tym żyli ciągle, aż do ostatka, bo nam chleb swojski,
1429  2,  17|      śmiertelnych bojów! Od pierwszej do ostatniej chwili... Pierwszy
1430  2,  17|          generała Klerwo, przyłączony do półbrygad murzyńskich, już
1431  2,  17|          godzin po wylądowaniu ruszył do boju. Wnet przecie ów murzyński
1432  2,  17|        wymknęli się z pułapki i uszli do fortecy pod Cap-Français.
1433  2,  17|          tysiąca ludzi, którzy weszli do miasta, w przeciągu jednego
1434  2,  17|           kloca mahoniu i przyszli my do miejsca St. Marc. W kilka
1435  2,  17|           utrzymać w karbach i zmusić do boju z rodakami kilkuset
1436  2,  17|             rozkazał czarnym wystąpić do apelu, jak co dnia. Zwyczaj
1437  2,  17|          Zwyczaj wojskowy każe stawać do apelu bez broni. Skoro na
1438  2,  17|              wszystkich czterystu, co do nogi. Nie upłynęło pół godziny,
1439  2,  17|              ścianę. - Milcz, nie mów do mnie!...~Żołnierz patrzał
1440  2,  17|            statki w Genui przypłynęła do Antylów. Pamiętam, jak zawijały
1441  2,  17|       Pamiętam, jak zawijały z oceanu do zatoki wolno idące okręty: ,,
1442  2,  17|      towarzyszami zwolnienie i wrócić do Europy. Wsiedli my na fregatę
1443  2,  17|           Wsiedli my na fregatę idącą do Brestu i dopiero w morzach
1444  2,  17|      westchnął. Szczęśliwie przybyłem do Francji. Wyznaczono nam
1445  2,  17|              skoro człowiek przyszedł do siebie, natura pociągnęła
1446  2,  17|              Wciągnęli my się w kilku do szeregów francuskich - i
1447  2,  17|      zawrociach świata. Bracia moi co do jednego prawie wwalili się
1448  2,  17|             Poznańskie, w Mazowsze... Do Warszawy! Przez żywy Bóg
1449  2,  17|         ciemnego rana jesieni buchnął do dusznego pokoju.~Młody Cedro
1450  2,  17|               Obadwaj uśmiechnęli się do siebie czy do jakiejś myśli
1451  2,  17|         uśmiechnęli się do siebie czy do jakiejś myśli nowej, nieznanej.~-
1452  2,  18|                strzelały bezwarunkowo do każdego, kto się do rzeki
1453  2,  18|      bezwarunkowo do każdego, kto się do rzeki zbliżał. Kara główna,
1454  2,  18|              się ośmielił przekradać "do Polaków", paraliżowała wykonanie
1455  2,  18|    lekkomyślni, zdążający na karnawał do Krakowa. Trepka zostawał
1456  2,  18|              już, jak mówił, za stary do tego rodzaju wypraw i coś
1457  2,  18|            wyjechał poprzedniego dnia do znajomego myśliwca pod Tarnów.
1458  2,  18|        węzłowaty rozkaz wyrznięcia co do nogi klanu jakich Kafrów
1459  2,  18|      Gutenberg?~Ostatni raz wniesiono do jadalnej komnaty winną polewkę
1460  2,  18|        polewkę i przyjaciele zasiedli do wspólnego stołu. Trepka
1461  2,  18|         Trepka odsunął kubek, poszedł do swej nory i wyniósł stamtąd
1462  2,  18|        dziejach świata racją bytu!... Do pioruna, głupio mówię...
1463  2,  18|             głupio mówię... Żebyście, do milion set nędz! nowej hańby
1464  2,  18|               siadaj na bryczkę i leć do Olszyny zawiadomić ojca.~-
1465  2,  18|     nikczemność.~- Powiem mu, powiem, do stu tysięcy...~- Szczepanie,
1466  2,  18|              powinienem robić. Pojadę do Olszyny i uniewinnię cię.
1467  2,  18|                Dajcież ludziom zjeść, do stu piorunów! Że sami się
1468  2,  18|        szeptał, dużymi kroki wracając do domu.~Usta jego drgnęły
1469  2,  18|               drogę, która prowadziła do szerokiego traktu. W dali
1470  2,  18|            śliskiej grudzie. Przybyli do miejsca, gdzie się drogi
1471  2,  18|              miejscu. Zwrócił go łbem do słupa. Zdjął czapkę i wzniósł
1472  2,  18|               w skok drogę prowadzącą do Olszyny. Z dala na uboczu
1473  2,  18|       gościniec, zbliżali się właśnie do skraju...~Wtem Rafał zdarł
1474  2,  18|   nieprzerwanie starzec przywlókł się do szyi końskiej, do strzemienia,
1475  2,  18|       przywlókł się do szyi końskiej, do strzemienia, w którym była
1476  2,  18|            obie i z jękiem przycisną) do piersi. Głowy ich zetknęły
1477  2,  19|              około południa, przybyli do Krakowa. Tęgie konie cugowe
1478  2,  19|               konie cugowe zaprzężone do kutej bryki krakowskiej
1479  2,  19|               niepostrzeżenie wjechać do miasta i stawić się u pewnego
1480  2,  19|           miał kierować.~Podjeżdżając do Bramy Floriańskiej, z dala
1481  2,  19|           dziwnym uśmiechem rzucił mu do ucha słowo:~- Ciotunia...~
1482  2,  19|               tylko ten, komu szeptał do ucha.~Usłyszeli jednak nazwiska.
1483  2,  19|              na śmierć za to, że się "do Polaków" przekraść usiłowali.
1484  2,  19|            gołymi szablami ściągnięci do Krakowa, w parę godzin osądzeni,
1485  2,  19|            się pali, mościpanku! Chuć do wojaczki gnała...~- Młode
1486  2,  19|            ludzkim jeziorem od brzega do brzega.~Ów człowiek zbliżył
1487  2,  19|               Ów człowiek zbliżył się do skazańców i pierwszemu z
1488  2,  19|             przed burzą, leciał z ust do ust, z końca w koniec placu:~-
1489  2,  19|       Wszystkie głowy drgnęły i z ust do uszu leciała błogosławiona
1490  2,  19|               Bogu!~- Pan z nami...~- Do wojska oddali!~- Na wieczny
1491  2,  19|               Głowa jego była zadarta do góry: Duże włosy czarnym
1492  2,  19|            Winowajca!~Kat zbliżył się do niego łagodnymi kroki. Bardziej
1493  2,  20|           możność uzyskania paszportu do Wiednia, dokąd obadwaj rzekomo
1494  2,  20|             Częste wyprawy Krzysztofa do stolicy naddunajskiej, zadokumentowane
1495  2,  20|          Wisłą i Pilicą. Najęli sanie do pierwszego popasu, który,
1496  2,  20|             skierował tak akcję, żeby do Jazu jechać naprzód i tej
1497  2,  20|                niby to zabierając się do noclegu w oberży, począł
1498  2,  20|            ostatnich dniach przysłano do Jazu oddział dragonów austriackich
1499  2,  20|         nazywa. Jeżeli się kto zbliża do rzeki z tej czy z tamtej
1500  2,  20|              święta, skoro już podróż do Wiednia w takim czasie odbywać