Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           rozkwitły tego poranka... Cicho, cicho... W gąszczach rozlega
 2  1,  1 |    rozkwitły tego poranka... Cicho, cicho... W gąszczach rozlega się
 3  1,  1 |    Puściliśmy te pieski w zagajnik. Cicho, cicho... Aż jak wrzaśnie
 4  1,  1 |           pieski w zagajnik. Cicho, cicho... Aż jak wrzaśnie oto ten -
 5  1,  1 |             mgnieniu oka.~- Spał? - cicho szepnął urzędnik. - Co miał
 6  1,  2 |         waćpanna turonia? - zapytał cicho.~- Ależ nie... Co znowu!
 7  1,  2 |       przemówił przez jego usta tak cicho, że tylko ona mogła posłyszeć
 8  1,  3 |      wielkich, rozkosznych. Płynęła cicho, milczkiem, z wolna. Była
 9  1,  3 |       wiersze Horacego, zbliżył się cicho do szyb i długo, z wytężoną
10  1,  3 |         Rafał, gdzie my jesteśmy? - cicho spytał Krzysztof.~- Ty czasem
11  1,  3 |          zdumieniu-ustąpiły. Weszli cicho jak upiory i sunęli się
12  1,  3 |          Rafała, ja wymyśliłem...~- Cicho! Będziesz mi tu się stroił
13  1,  3 |         lepiej po dobroci... -rzekł cicho Filip uśmiechając się łagodnie. -
14  1,  5 |        świecę i na palcach wyszedł, cicho zamykając drzwi izby ojcowskiej.~
15  1,  5 |             co się to dzieje. Stała cicho, żując wędzidło i z lekka
16  1,  5 |              Rafał wszedł na nią i, cicho brodząc w puchu śniegowym,
17  1,  5 |          otwór okiennicy i trzykroć cicho stuknął w szybę. Z wyciągniętymi
18  1,  5 |          chwilę, a później szepnęła cicho, zemdlałymi słowami:~- Jakim
19  1,  7 |            jeszcze pierwociny chmur cicho i sennie przepływały między
20  1,  7 |     nieruchomych odmętach. Było tak cicho, że wzajem słyszeli, jak
21  1,  8 |           do mnie, mości panie... - cicho wykaszlał chory.~Książę
22  1,  8 |             Gintułt wszedł do izby. Cicho zbliżył się do zwłok kapitana,
23  1,  10|          dziewic z cudnymi włosami, cicho idące po twardej, gliniastej
24  1,  10|     diabłowi.~- Kto to jest taki? - cicho szepnął Rafał.~- Jakże,
25  1,  10|            w głąb tego szeregu sal, cicho, sennie drzemiących w rozkoszy.
26  1,  10|             w rozkoszy. Naokół było cicho jak w świątyni.~I oto niespodzianie
27  1,  10|              Kochałem go... - rzekł cicho. - Już go nie ma na świecie.
28  1,  14|             Wówczas gość jego rzekł cicho:~- W miarę jak tracę wszelki
29  2,  1 |           teki i zwoje. Rafał szedł cicho, rozglądając się po tych
30  2,  1 |             wszedł do sali służący, cicho wymieniając jakieś nazwisko.
31  2,  2 |       zapalił dwie woskowe świece i cicho oddalił się. Rafał czuł
32  2,  2 |          głosem przejmującym, a tak cicho, że ledwie go było słychać. -
33  2,  3 | jakiekolwiek masz przy sobie.~Drzwi cicho zaszemrały i dał się słyszeć
34  2,  5 |            szmeru. Było dokoła niej cicho, cicho i ciemno. Parna noc
35  2,  5 |             Było dokoła niej cicho, cicho i ciemno. Parna noc czerwcowa
36  2,  6 |        ściana domu... - mówił Rafał cicho, jakby zwierzał tajemnicę
37  2,  6 |            W cieniu śniące gałęzie, cicho zwieszone ku ziemi, wzdrygały
38  2,  7 |            boso i tak jak stała iść cicho, zrazu po kamiennych skrzyżalach,
39  2,  7 | niespodziany uśmiech wznosiły się i cicho gasły ruchome wełny.~I oto
40  2,  9 |     olbrzymiej a wszechmocnej sumy. Cicho w ostatnim blasku zorzy
41  2,  9 |             na powierzchni plusnęło cicho, że ucho ledwo mogło rozeznać
42  2,  12|             zawinął w płaszcz. Było cicho, chociaż górą, po szczytach
43  2,  17|              rzekł nierychło Trepka cicho i życzliwie - jeśli o nocleg
44  2,  17|             pokładu starą ziemię... Cicho było i pięknie. Ledwie się
45  2,  17|           przebiła, gdy naokół było cicho, a nieprzyjaciela nigdzie.
46  2,  21|         nocy.~Oto mówi do niego tak cicho, ciszej niż szelest jedwabiu:~-
47  2,  21|             się dobrodusznie. Rzekł cicho głosem spokojnym i łagodnym:~-
48  2,  21|       schody. Wszędzie było pusto i cicho. Daleki gwar zagłuszał odgłos
49  2,  21|                Potem wróciła jęcząc cicho i gryząc zębami chustkę...~
50  2,  21|      musnęła wodę koło burtu łodzi. Cicho i boleśnie jękła druga.
51  2,  21|            przez sekundę modlił się cicho.~Dzień wstawał. Wyszli z
52  2,  22|           nawet na najem parobka!~- Cicho, cicho, wodzowie!... - uspokajał
53  2,  22|             najem parobka!~- Cicho, cicho, wodzowie!... - uspokajał
54  2,  22|            Śmiech!~- Chyba płacz?~- Cicho tam, nie psuj mu porządku,
55  2,  24|      podlaskie i mazowieckie piachy cicho płyną. Gdzie to ta wlazł -
56  3,  1 |       podjesienne noce. Gdy kolumny cicho i bezpiecznie ciągnęły od
57  3,  1 |      Paniczu, chodźwa w lansjery!~- Cicho!~- Co nama! Abo nam to potrza
58  3,  3 |         oknach! Jacyś tam ludzie...~Cicho jak zmora szedł dookoła
59  3,  3 |             odrzucił zamknięcie tak cicho, że nie wywołał najlżejszego
60  3,  4 |                Wiwat Cesarz!~Chwila cicho... Oto znowu bucha ten szalejący
61  3,  6 |              zakomenderował kapitan cicho, sekretnie.~- Na koń!~Rafał
62  3,  6 |             pędy tataraku. Było tak cicho, że wojsko usłyszało daleki
63  3,  7 |            marmuru, gdy' zstępowała cicho jak duch. Prawdaż to, o
64  3,  9 |          czyli pierwszego batalionu cicho zakomenderował:~- Pierwszy
65  3,  10| nieprzyjacielem może trzymasz... ~- Cicho no, cicho, mości Olbromski...
66  3,  10|            trzymasz... ~- Cicho no, cicho, mości Olbromski... kapitanie...~-
67  3,  10|            kapitanie...~- Czemuż to cicho ma być porucznik Olbromski?~-
68  3,  10|        wstrzymywałem - mówił Trepka cicho, na poły do słuchacza, a
69  3,  15|       osypisk zwątlałej skały, było cicho i duszno. Wiatr tam nie
70  3,  15|          mną do kraju... - zagadnął cicho Wyganowski.~- Nigdy! Wołaj