Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |       radości. Bawiono się z pełnego serca, hulano z potrzeby dusznej,
 2  1,  2 |             Zdumienie przenikało ich serca aż do samej głębi i trwoga
 3  1,  2 |     Oprzytomniał. Krew zbiegła mu do serca. Głos zupełnie obcy, jakby
 4  1,  2 |              przez otwór w kształcie serca przymkniętej okiennicy.
 5  1,  3 |  westchnieniem modlitwy, która się z serca odrywała jak wonny dym,
 6  1,  4 |           ich mrącą jak echo w głębi serca. Kiedy znowu wzniósł oczy,
 7  1,  4 |            ohydną błonę przywarłą do serca. Ale nie chwile bieżące
 8  1,  4 |      słyszaną, dźwięki z samej głębi serca płynące tak bez woli i wiedzy,
 9  1,  5 |            okiści. Westchnął z głębi serca. Zatrzymał się tam i twarz
10  1,  5 |              promień wydzierał się z serca okiennicy i nikłym kręgiem
11  1,  5 |           napełniła i razem wyniosła serca obojga. Dokoła ich złączonych
12  1,  5 |            wspomnienia. Wchodziła do serca jej wesołość tak szczera
13  1,  5 |         Baśki. Słyszał w samej głębi serca i w szpiku kości jęki jej
14  1,  5 |          ucha nie mogą odlecieć, a z serca nie chcą się oddalić.~Miał
15  1,  5 |          światłem ostatnim dreszczem serca. Ciało jego ze drżeniem
16  1,  7 |           Były tak bolesne, tak spod serca, że je omijał, bał się na
17  1,  7 |             uśmiechem, przyciskał do serca wszystką mocą duszy, wszystkimi
18  1,  8 |             wydobył się uśmiech spod serca, coś jak przykre tchórzostwo.
19  1,  8 |              Wszystko ze wspaniałego serca... Każda do Rzeczypospolitej
20  1,  8 |              tajemnicze westchnienie serca, na rozstajne drogi zbłąkane...
21  1,  8 |           mrokach ostatnim dreszczem serca...~Nabożna trwoga odezwała
22  1,  8 |        wracają nie do mózgu, lecz do serca, i walą się w spracowane,
23  1,  8 |  podobieństwo westchnienia.~Wyrwij z serca westchnienie, które w nim
24  1,  8 |            to, coś uczynił, wyrwij z serca niewierną myśl i wlej w
25  1,  10|           tylko huk w głowie i bicie serca. Nierychło podniósł łyżkę
26  1,  11| niewysłowiona rozpacz wwaliła się do serca. To, co miał przed oczyma,
27  1,  13|             rękę. Poczciwy uśmiech z serca rozjaśnił jego twarz.~-
28  1,  15|           ciszy i rozpustnej nicości serca.~W tym czasie najbliższe
29  1,  15|           wierszami, ani nie brał do serca nauki o sylogizmach, więc
30  1,  16|            mówić do syta i z pełnego serca, nadto śmiać się raczył,
31  2,  2 |               Tak sądzę, tak w głębi serca mniemam. Nigdy sam nie byłem
32  2,  3 |             przyłóż koniec szpady do serca zuchwałego! Każ mu dla poszukiwania
33  2,  3 |           rękę. Niech koniec jego do serca swego przyłoży...~W tej
34  2,  5 |         śpiew ich wdzierający się do serca niewidzialnymi drogami,
35  2,  6 |             rękę jego przygarnęła do serca.~- Pojedziemy dalej... -
36  2,  6 |         ośmieli się powieść za sobą. Serca wołały na nią, gdy nagle
37  2,  9 |          nadzieje sączyły się z jego serca. Obiecywały przez mgnienie
38  2,  9 |        uśmierza...~Odejdźcie od mego serca! Niech spocznie w dobroci
39  2,  9 |         dźwięk i tętent rozszalałego serca, które teraz łoskotem swoim
40  2,  10|           osłupiałych wzdrygnieniach serca - inny głos, Tamten rozlegał
41  2,  10|         korzeni włosów:~- Wyrwę ci z serca ostatnią pociechę, jakobym
42  2,  10|          smak więziennej wilgoci. Do serca spływały krople gorzkie
43  2,  11|             chichotem drgający dech.~Serca biły przyśpieszonym tętnem,
44  2,  11|           spływa w zaskorupiałe rany serca.~- Bądź pozdrowione, drzewko...~
45  2,  13|             zdawały się przytulać do serca oddalone głowy dzieci.~Panna
46  2,  14|             najbliższego socjusza od serca, kolegę z lat szkolnych,
47  2,  15|           Skruszyła się odrętwiałość serca i oczy zaszły łzami ulgi.
48  2,  17|          wygrywaniu bitew, o sławie. Serca zlodowaciały, dusze się
49  2,  18|               Nie z głębi cielesnego serca, lecz z dna duszy wypłynęła
50  2,  19|         żelazną obręczą ściskającego serca słuchaczów w tym pokrzyku
51  2,  20|               Krew wolno spłynęła do serca.~W chwili gdy dwaj rozmawiający
52  2,  21|    przekleństwa, przywarło do uszu i serca w więzieniach orawskiego
53  2,  21|              ulgi. Kamień spadł mu z serca. Miałżeby jeszcze tylko
54  2,  21|           taniec. Wtedy z głębokości serca, targającego się w powrozach
55  2,  21|            Nic, tylko ciosy własnego serca... Mijała go w milczeniu.
56  2,  22|         zupełny. Trzeba było pychę z serca złożyć, porzucić miękkie
57  2,  23|         strzemionach, wytężyli oczy. Serca w nich stanęły jako i w
58  2,  24|            pałaszem ciąć z góry a od serca. Abo i ten mantelzak! Mantelzak
59  3,  2 |              napierśnicy w kształcie serca spajająca rzemienie... Zadzwoni
60  3,  2 |          Krzysztof ziewając z całego serca.~W tej samej chwili rozległ
61  3,  2 |          głowę, spojrzał mu w oczy z serca. Pokiwał głową, pokiwał
62  3,  3 |         głębi ducha, ze wszechwładzy serca, z całej piersi wołał w
63  3,  3 |            cisnęła coraz bardziej do serca kwiaty. Rozdzierała białe
64  3,  6 |          Żebym tak nie był miętkiego serca, tobym cię wziął i tu na
65  3,  7 |              swego ciała, po drżeniu serca, po dreszczu rąk i nóg niż
66  3,  9 |      obrazowi i odczuwali ściśnienie serca na widok tego ludu, który
67  3,  10|             zaśpiewał przejmująco, z serca:~ ~Ledwie twoje spotkam
68  3,  10|              było radość życia, siłę serca i żądzę szczęścia we wzroku