Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        zamieszkach ten kraj używać nareszcie zaczął błogiej pomyślności
 2  1,  2 |         starego dworzyszcza. Kiedy nareszcie i pojazd Helenki ruszył
 3  1,  3 |            czasową siedzibą. Teraz nareszcie groza położenia zajrzała
 4  1,  3 |           jak cios kamiennej kuli. Nareszcie blady świt ukazał w mroku
 5  1,  9 |          tym, zatopiony w myślach. Nareszcie droga polepszyła się. Szła
 6  1,  10|           głównego wejścia pałacu. Nareszcie, a miało się już ku wieczorowi,
 7  1,  10|            śmierci brata? -zapytał nareszcie.~- Pisałem.~- Jednak nikt
 8  1,  10|     Młodzieniec zrozumiał, że może nareszcie odejść. Ukłonił się ruchem
 9  1,  12|            Drawę i Mur. Dostał się nareszcie w pustynię Krasu, między
10  1,  12|            dowcip gondolierski, że nareszcie po tylu latach złoty lew
11  1,  12|     żołnierstwa, książę spostrzegł nareszcie przyczynę. Na linach niezmiernej
12  1,  12|          stron, bezradnie patrząc. Nareszcie z dala, bez pośpiechu, wyszedł
13  1,  17|      Wszystko mi jedno. Teraz i ja nareszcie będę próżnował.~Owinął się
14  1,  17|          motłochu, książę zobaczył nareszcie i swoich. Szli w porządku
15  2,  1 |           dawno powziętej decyzji. Nareszcie wyrok został ogłoszony.
16  2,  2 |        rzewną wdzięczność. Był oto nareszcie sam w cichym i poważnym
17  2,  2 |         roboty, uszczęśliwiony, że nareszcie zyskuje w tym towarzystwie
18  2,  2 |            żaczek wydający lekcję. Nareszcie po nieskończenie długich
19  2,  3 |       ominięcia przeszkody. Gdy go nareszcie prowadzono, jak sądził,
20  2,  3 |         schowali szpady do pochew. Nareszcie zasłoniono nowemu uczniowi
21  2,  4 |            żaczek wydający lekcję. Nareszcie po nieskończenie długich
22  2,  9 |        widząc już skał ni drzew...~Nareszcie spotkał ludzi...~Szedł onego
23  2,  9 |          nagła otoczyli go ludzie. Nareszcie ich widzi! Porwał za sztylet,
24  2,  9 |           szkliwo wilgoci... Cisza nareszcie i legowisko...~
25  2,  11|         coraz bardziej skaliste...~Nareszcie po tylu dniach rozwarły
26  2,  12|  rozdziawionymi gębami słuchaczów.~Nareszcie wzgórza poczęły się zniżać,
27  2,  13|          niebu i zawołał:~- Garus! Nareszcie, nareszcie... O, Niemcy!
28  2,  13|       zawołał:~- Garus! Nareszcie, nareszcie... O, Niemcy! jeśli wam
29  2,  13|               Myślałam, że zgubisz nareszcie w Wiedniu swe furmańskie
30  2,  14|         życia we dworze.~Pojechali nareszcie. Folwark leżał w lasach,
31  2,  14|         bez zbytniego pośpiechu. - Nareszcie pan hrabia raczył sobie
32  2,  18|   przygotowaniach i przeszpiegach. Nareszcie w połowie grudnia nadeszła
33  2,  20|          dreptać i zaprowadził ich nareszcie do pokojów. Znaleźli się
34  2,  20|         znów fenomenalne?~- Oto tu nareszcie znajduję samego siebie!
35  2,  21|      przedzierał się ku niej, żeby nareszcie wyznać, co się z nim dzieje...
36  2,  21|           prawidłowo figury tańca.~Nareszcie...~Poznał ją po błękitnym
37  2,  21|             Trwało to dosyć długo. Nareszcie Rafał przypomniał sobie,
38  2,  21|             Mijała go w milczeniu. Nareszcie, kiedy się najmniej spodziewał,
39  2,  22|            czekali blisko godzinę. Nareszcie posługujący wiarus dał im
40  2,  24|     nasłuchiwania Rafał stwierdził nareszcie z radością, że gwar cichnie
41  2,  24|           wszystek ogień obrońców. Nareszcie porucznik Charelot zbliżył
42  3,  1 |         połączenia się z Cesarzem.~Nareszcie i legia północna ruszyła
43  3,  3 |      skalnych i w dołach górskich. Nareszcie transport ściągnięto pod
44  3,  3 |          pierwszy plac.~Engracia! ~Nareszcie włamali się do tego wściekłego
45  3,  3 | płomieniste, czarne oczy.~Przyszli nareszcie do rogu ulicy. Ich droga
46  3,  3 |          leżał dość jeszcze długo. Nareszcie dźwignął się z ziemi jak
47  3,  3 |       wszystko raz skończyć, ażeby nareszcie do licha usnąć. Runąć na
48  3,  3 |          Dość długo je wyważali... Nareszcie wyrwali zawiasy wraz z odrzwiami.
49  3,  3 |           rękoma, zarzynali nożem. Nareszcie rozjuszeni napastnicy dosięgli
50  3,  3 |     rzężenie, trzask i rzężenie... Nareszcie jeden z nich został na wierzchu
51  3,  3 |           jeszcze były w tchawicy. Nareszcie wymierzył zabitemu ostatni
52  3,  3 |         jakby w tej chwili oszukał nareszcie ród ludzki, gwizdnął przeciągle
53  3,  3 |  zaszeleścił pałasz. Przywlókł się nareszcie. Pierwsze, półotwarte okno
54  3,  4 |    ucałujesz me usta, żółta bryło?~Nareszcie głębokie westchnienie. Cóż
55  3,  5 |           kiedy Krzysztof docierał nareszcie do wsi Val de Penas, gdzie
56  3,  5 |            a nawet bezptasie gaje. Nareszcie wjechał w ulicę wiejską.
57  3,  6 |         komendą Jana Kamieńskiego.~Nareszcie klucz zgrzytnął w zamku
58  3,  6 |      stołkami i stolikiem, zasiadł nareszcie. Na jedynym stoliczku, jaki
59  3,  6 |           ciemności.~- Vite, vite!~Nareszcie, rozespany, porwał się na
60  3,  6 |          prawie z rozkoszą:~- Aha! Nareszcie!~Drugi huk, trzeci. Potem
61  3,  6 |           wielkim trudzie dosięgli nareszcie twardego wybrzeża przed
62  3,  9 |             Było po północy, kiedy nareszcie rozległy się daleko głosy
63  3,  9 |         kołki ostro zaciosane. Ale nareszcie pokonali i te szykany. Usłyszeli
64  3,  12|       marzył jak o szczęściu, żeby nareszcie bez szwanku dopaść do domu.
65  3,  14|             spodlałaś i ty! Leżysz nareszcie w gruzach, a gardziel twoja
66  3,  15|            armii generała Sucheta. Nareszcie oddziałek uwolniony został
67  3,  15|             ilu ich jest naprawdę.~Nareszcie, po długich jazdach naprzód
68  3,  17|            tym stragarzu wydłubał. Nareszcie wyniosły dach z kupy rozrzuconych