Tom, Rozdzial

 1  1,  7 |         między trupami. Ten oto żołnierz, coś go widział, wrócił
 2  1,  7 |        nie przerywając rozmowy.~Żołnierz znowu wyjąknął swoje: "Według!" -
 3  1,  8 |     ochotą... O cóż to idzie?~- Żołnierz, który mię z pola wyniósł
 4  1,  8 |          darował ci...~Zaledwie żołnierz zdążył schylić się i objąć
 5  1,  8 |     Rzekł jeszcze z cicha:~- To żołnierz...~Wtem głowa jego upadła
 6  1,  8 |      nawet za odchodzącymi. Gdy żołnierz wszedł do pierwszej stancji
 7  1,  8 |        stękają, a zdrowy i tęgi żołnierz dygoce na całym ciele.~Gdy
 8  1,  9 |      szczegóły, dawał zlecenia. Żołnierz podnosił wówczas głowę i
 9  1,  11|   ucichł. Na dany znak pierwszy żołnierz z brzegu chwycił Michcika
10  1,  12|       wstąpić na plac, pierwszy żołnierz z brzegu kolumny skierował
11  1,  12|      nastawił uszu. Słyszał, że żołnierz naokół słucha rozkazów polskich,
12  1,  13|        Oto masz moją rezolucją: żołnierz nasz musi zajaśnieć cnotą
13  1,  14|   ciemne pokoje. Ostatnie drzwi żołnierz otwarł i cofnął się zabierając
14  1,  14|     wiem. Ale uwielbiasz go jak żołnierz żołnierza, co częstokroć
15  1,  17|        doskonały półgłodek, gdy żołnierz z dobrawoli oddał ze swego
16  2,  1 |     wziął walić z sandomierska. Żołnierz, z którym się zmagał, płatnął
17  2,  17|    dziwne zdarzenie - śmiał się żołnierz kiwając głową. - Zważcie
18  2,  17|       francuskie. Młode bestie, żołnierz z pieluch, toteż to szło
19  2,  17|       dawali się zjeść w kaszy. Żołnierz stary, wyćwiczony, w stu
20  2,  17|        na ochotnika jako prosty żołnierz w tym samym co i ja szeregu
21  2,  17|        mężny Joubert, prawdziwy żołnierz, gdy rankiem o godzinie
22  2,  17|     tryumfu.~Nie sprzeciwił się żołnierz legionowy swemu dowódcy.
23  2,  17|        Wielki wódz słowo dał. A żołnierz wodzowe słowo na czułej
24  2,  17|       wysechł na suchą drzazgę. Żołnierz jako to żołnierz. Skakał
25  2,  17|       drzazgę. Żołnierz jako to żołnierz. Skakał z pokładu w morze
26  2,  17|      było z przewlekłą chorobą. Żołnierz czuł w marszu jakoby cios
27  2,  17|         żółtoróżowe... Ale nasz żołnierz i tego nie czynił. Jak my
28  2,  17|      Milcz, nie mów do mnie!...~Żołnierz patrzał na niego chłodnym,
29  2,  17|     mówi Pan... - głucho odparł żołnierz.~- Na skinienie uzurpatora,
30  2,  17|       Cesarz!~Rzekłszy te słowa żołnierz wsunął głowę w ramiona i
31  2,  20|        tyle ich, takie hordy... Żołnierz żołnierza widzi, niemal
32  2,  24|     nastarczyć, nad siodlarzami żołnierz stał dzień i noc. Ściągały
33  2,  24|  szablami na odlew, z ramienia. Żołnierz polski walczył przeważnie
34  3,  1 | rozgarnął:~- A no i jakże! Toby żołnierz żołnierza nie rozumiał...
35  3,  1 |  zamieszkać w owym Kaliszu jako żołnierz czy wreszcie oficer-bałaguła
36  3,  1 |          z białym kołnierzem, a żołnierz ma płaszcz biały, obfity,
37  3,  1 |    Strasznie to piękny strój... Żołnierz ma ci akselbanty z lewego
38  3,  1 |    trawy. Krzysztof Cedro, jako żołnierz władający doskonale. językiem
39  3,  2 |      tylko kto miał. Więc każdy żołnierz kładł codzienne ubranie
40  3,  2 |      często rozkładano ogniska.~Żołnierz szedł od strony przepaści
41  3,  3 |        kilka kroków przed nitu. Żołnierz pchnął w to miejsce bagnetem,
42  3,  3 |         Co? Powiedz szczerze... Żołnierz żołnierza rozumie jak baletnica
43  3,  3 |      przez okienka we drzwiach: żołnierz hiszpański krył się tuż
44  3,  3 |  cielistych róż w mroku nocnym.~Żołnierz wstał ze swego miejsca po
45  3,  5 |     Dysa wołać!...~Wszedł zaraz żołnierz stary, niewielkiego wzrostu,
46  3,  6 |        stary, ćwiczony i zwinny żołnierz palatyński dosięga nowo
47  3,  6 |        błyskawiczną prędkością. Żołnierz ów odparował ciosy i pozornie
48  3,  6 |         wachmistrz. - Boli cię? Żołnierz coś wymamrotał po węgiersku
49  3,  6 |      bój się, jak łeb naprawię.~Żołnierz powtórnie wskazywał, jako
50  3,  6 |        z miejsca.~Z nagła jakiś żołnierz w bermycy z białymi kordonami
51  3,  6 |         chwilę musieli ustąpić. Żolnierz austriacki szedł na nich
52  3,  6 |     szeregu, walcząc jak prosty żołnierz. Nigdy furia bojowa nie
53  3,  6 |     pewien czas ładunków. Każdy żołnierz wypalił ich po sześćdziesiąt.
54  3,  6 |         zwróciły się na groblę. Żołnierz austriacki musiał przebyć
55  3,  7 |      zostanie w stolicy, a nasz żołnierz wyruszy w pole...~
56  3,  8 |          Powtarzam: to nie nasz żołnierz, tylko posiłkowy, więc cesarski.~
57  3,  11|         go na ziemię. Oniemiały żołnierz stał bez ruchu. Książę przypadł
58  3,  11|      się i twarz mu wodą ociera żołnierz austriacki. Cóż to ma znaczyć'?...
59  3,  11|       znaczyć'?... Po chwili ów żołnierz bierze księcia za bary,
60  3,  11|    człowieka... Rafał, a za nim żołnierz niosący księcia, biegną
61  3,  11|  zakratowane okienko. Strudzony żołnierz złożył księcia na ziemi.
62  3,  12|     Olbromski, książę Gintułt i żołnierz Michcik cichaczem wymknęli
63  3,  15|     sentymentalizm!~- Mówię jak żołnierz żołnierzowi, na honor ci
64  3,  16|        mu sam wykop. Już on nie żołnierz i nie towarzysz. Przypatrz
65  3,  17|  porucznika... -począł bełkotać żołnierz - sześć razy dezer... dezerto...