Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |  sentyment. Amicus Plato...~- No, niech tam, ale żeby tak wuj na
 2  1,  1 |         ostatni raz, ostatni... I niech go tam jasne pioruny spalą,
 3  1,  1 |  miłościwy panie, z łaski swej... Niech i moje serce napoi się po
 4  1,  1 |        mówił z uśmiechem ironii - niech płaci od każdego zagona
 5  1,  1 |         oczyma i z cicha mówił:~- Niech mi Jawór obębni po wsi,
 6  1,  6 |        króla ino trzy dukaty, hal niech ta, dam woma jednego". A
 7  1,  8 |          Czy Uryś wierzy w Jahwe? Niech mu powie... Uryś się bardzo
 8  1,  8 |         też mniej. I to wszystko. Niech inni podnoszą głowy - i
 9  1,  8 |         my! My - to świat! Reszta niech posłusznie milczy. Takiż
10  1,  8 |       piersi i wydzierał serce.~- Niech sobie patrzy... - zdołał
11  1,  8 |          potęgę ciszy i zaufania.~Niech się raz jeszcze rozraduję
12  1,  8 |         jednej, pospólnej z Tobą, niech wyznam na łonie Twoim krzywdę
13  1,  12|         trafił rzekł po polsku:~- Niech będzie pochwalony Jezus
14  1,  13|         talary. Ale niechże tarn! Niech się Chadzkiewicz wygada!
15  1,  14|          cztery armie wrogów.~- A niech on zginie ze swymi zwycięstwami!
16  2,  1 | Nasamprzód za tamtego, za Piotra. Niech sobie odpoczywa w pokoju
17  2,  1 |    odpoczywa w pokoju wiecznym!~- Niech odpoczywa... w pokoju wiecznym... -
18  2,  2 |       modlitwę do Zeusa i bogów: "Niech o nim kiedyś powiedzą: O
19  2,  2 |          kierować twoimi krokami. Niech dadzą pani de With pierwszy
20  2,  3 |            daj mu cyrkiel w rękę. Niech koniec jego do serca swego
21  2,  4 |          kierować twoimi krokami. Niech dadzą pani de With pierwszy
22  2,  9 |          Odejdźcie od mego serca! Niech spocznie w dobroci nocnej,
23  2,  9 |        spocznie w dobroci nocnej, niech wytchnie na posłaniu lasów,
24  2,  9 |        lasów, na wodzie cichości, niech się spłacze i ukoi w niebie
25  2,  10|       Zapomnę, żeś jest na ziemi.~Niech cię upadającego potrąca
26  2,  11|         Tak żywej jako i umarłej. Niech będzie błogosławione szczęście
27  2,  12|           na rozstajnych drogach! Niech się serce twoje rozweseli,
28  2,  14|       podrygi mody wiedeńskiej?~- Niech sobie będzie...~- Pewnie
29  2,  14|            Ale gdzież on jest?... niech go obejrzy moje oko na tym
30  2,  14|       dworze, zatarasować gumno i niech się wali! Alboż to moja
31  2,  17|       warzy... - dorzucił Trepka. Niech dziadowina podje i przed
32  2,  17|   wszystko, od początku do końca. Niech jeno myśli pozbieram. Ha,
33  2,  17|           owo zgoła, co mówisz... Niech żyje Cesarz! Po stokroć!
34  2,  17|        zasypie dowiem się reszty. Niech żyje Cesarz!~Rzekłszy te
35  2,  18|       alterować.~- Wściekłeś się! Niech słońce wzejdzie! Będziesz
36  2,  18|      jeszcze hrabiemu skaleczysz. Niech się rozwidni.~- Nie marudź!~-
37  2,  18|       mecyje... Moje-że wojaki!~- Niech podają - mruknął Cedro.~
38  2,  20|          uwielbiam tylko jednego. Niech żyje Cesarz!~- Słyszałam
39  2,  20|          nogi w niej zostaną.~- A niech sobie zostają waścine nogi,
40  2,  21|            Krzysztof, jeśli chce, niech idzie sam. Ależ owszem,
41  2,  21|           idzie sam. Ależ owszem, niech idzie, nawet niech się przeprawi
42  2,  21|        owszem, niech idzie, nawet niech się przeprawi szczęśliwie
43  2,  21|          myśl swoich modlitw albo niech z chwałą zdechnie od kul
44  2,  21|         dragońskich! Ależ owszem, niech - cha, cha! - idzie za Wisłę,
45  2,  21|           zaraz i już na wieki. - Niech się tak stanie.~- Ani jednego
46  2,  21|          zaczynać, ja nie jadę. I niech was diabli!... Jestem stary
47  2,  21|      bacie!~Rafał zaciął konie.~- Niech się pan porucznik niczego
48  2,  21|     rozkraczył nogi i wrzasnął:~- Niech żyje Cesarz! Przyjdę ja
49  2,  22|         grać, a nie mają na czym. Niech zdejmą mundury, odepną pióra,
50  2,  22|    zdrowie starego Wosińskiego.~- Niech żyje! - huknął cały tłum.~-
51  2,  22|           zdrowie Trembeckiego.~- Niech żyje!~Wyjął z kieszeni papier
52  2,  22|          chwacko, to wyśmienicie! Niech żyje Trembecki!~- Ten trzeci
53  2,  22|       którzy już rany ponieśli!~- Niech żyją! - wykrzyknięto.~-
54  2,  22|    Wszystko pospolite rycerstwo - niech żyje!~- Niezmordowany!...~-
55  3,  3 |     trzaskiem rozwarli podwoje.~- Niech żyje Cesarz! - wrzasnęli
56  3,  3 |    dumnych, wrzeszczących swoje: "Niech żyje Ferdynand siódmy!" -
57  3,  5 |         wołał.~- Pan podporucznik niech żyje!~- Teraz dopiero będziemy
58  3,  5 |             krzyczał Prendowski - niech jucha śpiewa, bo markotno...
59  3,  6 |      daruje, nigdy nie przebaczy! Niech ginie! niech przepada! Choćby
60  3,  6 |           przebaczy! Niech ginie! niech przepada! Choćby jak kundel
61  3,  6 |         jakiej potrzebie? Chirurg niech się pieści twoją raną, nie
62  3,  6 |         milcz z łaski swojej i... niech cię wszyscy diabli!~Za chwilę
63  3,  8 |      tylko dla pospolitego dobra. Niech książę Ferdynand pójdzie
64  3,  13|       leciał we wieś po chłopach. Niech mi, pada, kto żyje, idzie
65  3,  17|      wydarł.~- Ależ wałacha masz, niech go pioruny! Cóż za koń! -