Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       kłębami jak wyprężone mięśnie człowieka, zdał się być duchem mrozu.
 2  1,  2 |             pociechą dojrzał żywego człowieka. Poznał go nawet. Był to
 3  1,  5 |          drzwi. Bez pomocy drugiego człowieka, który by sztabę dźwignął
 4  1,  8 |        jeśli człowiek tak patrzy na człowieka. Z przeproszeniem panicza,
 5  1,  8 |           za bramy cmentarne zwłoki człowieka.~Oto w mrokach nocy kołatała
 6  1,  8 |        myśli, niby kroki obłąkanego człowieka, idąc i powracając od ściany
 7  1,  8 |              przemierzły dla rozumu człowieka. Jestem jak świat, który
 8  1,  11|    powracające:~- Szanuj mię, psie, człowieka wolnego!~Żyły Rafała uległy
 9  1,  12|             dostrzega blade oblicze człowieka, który tak poznał sprawy
10  1,  12|      zawołał książę w kierunku tego człowieka.~- Ja dowodzę. O co idzie?~-
11  1,  13|           tak nieomylne, że każdego człowieka dzieje w sobie zawierają.
12  1,  14|       dostrzec przed sobą stojącego człowieka.~- Chcę się widzieć z obywatelem
13  1,  14|  zamordowanie wpośród tłumu jednego człowieka wskutek tego, że był złym
14  1,  14|             pewnością zajęcie godne człowieka o ćwiczonym i wyższym rozumie:
15  1,  16|             traw i zatapiał w duszy człowieka cudnej siły niezwalczony
16  1,  17|          zewnętrzny oddarty jest od człowieka, zwisa z duszy jak łachman
17  1,  17|           ziemię krew zastrzelonego człowieka.- i zginie. Śladu nie będzie.
18  1,  17|           nim, gdzieś u stóp, krzyk człowieka na ziemi.~Rzucił okiem na
19  1,  17|             wyraźnie jak głos owego człowieka, który się wił coraz ciszej
20  2,  1 |        Rafał uczuł od razu dla tego człowieka niewytłumaczoną życzliwość
21  2,  2 |           obcym, jakby ręką mocnego człowieka. Łzy płynęły z jego oczu,
22  2,  2 |        Polemos propater, jest losem człowieka, a ginie w niej słabszy
23  2,  6 |          miejsc nie zdobytych przez człowieka, ni to przestrach pustyni
24  2,  9 |             osobna, nie należąca do człowieka, jakoby siła samoistna,
25  2,  9 |            i z trzeźwością drugiego człowieka, który dawno, przed secinami,
26  2,  9 |           jak gdyby chęć rozrywki u człowieka, który się nudzi. Wtedy
27  2,  10|       przyniesionego pracowitą ręką człowieka, światło dnia pełzło niepewne,
28  2,  10|        przywykły do mroku, zobaczył człowieka. Nieznany towarzysz siedział
29  2,  11|            rzekł:~- Nie wiem.~- Dla człowieka, ażeby człowiek...~- Nic
30  2,  11|      kolebkę! Oto jest ziemia godna człowieka. W niej się zamyka świat
31  2,  11|         zrzuca korę na podobieństwo człowieka pod zwrotnikiem, zrzucającego
32  2,  11|      ramiona. Ale była to podobizna człowieka wykuta w marmurze. Kiedy
33  2,  11|            nie przechodzące wzrostu człowieka. Cała jego korona była w
34  2,  12|    pierwszego rzutu oka poznał tego człowieka, ale jeszcze pocieszał się,
35  2,  13|            eleganta pierwszej wody, człowieka najlepszego towarzystwa.
36  2,  14|             się nim ze starannością człowieka zdrowego, który baczy na
37  2,  17|          Otwarte pola ciągnęły oczy człowieka w daleki, daleki widnokres.
38  2,  17|        dziedzińca podeszli, ujrzeli człowieka w łachmanach, z sakwami
39  2,  17|          desperacka fantazja pchała człowieka, żeś właśnie szedł od nory
40  2,  17|             a i tej tylko kwartę na człowieka dziennie dawali. Par stał
41  2,  17|        zaczyna czerwienić się jak u człowieka mocno spitego winem. Myśli
42  2,  17|         koniec świata. Rzuca się na człowieka kleszcz zaskórny, zwany
43  2,  17|          ścianach, po stołach i tną człowieka. Żebyś umierał ze strudzenia
44  2,  17|              Niemca tam już jednego człowieka nie masz! Ja tylko jeden
45  2,  22|          razu zabrali nas około stu człowieka wraz z pocztowymi i pośli
46  2,  24|           podsłuchy polskie. Żywego człowieka nie było w całej okolicy.
47  3,  1 |           ludu prężyły się niby moc człowieka w jednej rozpętanej prawicy,
48  3,  2 |   wielkością przewyższającej wzrost człowieka. Wykute na niej było niezgrabne
49  3,  3 |           drzwi! Ani jednego żywego człowieka! Nieprzyjaciela jak gdyby
50  3,  3 |             rzeczywiście widzi tego człowieka, czy to może mu się przypomina
51  3,  3 |     zamordowałem dzisiaj niejednego człowieka... - rzekł Krzysztof, tępo
52  3,  4 |            niemu? Zna przecież tego człowieka... Widział go, na żywy Bóg!
53  3,  6 |         pustce i ciszy. Ani jednego człowieka... Dziwnie bolesny żal tknął
54  3,  10|         przyjdzie taki wiek w życiu człowieka, że go już żadna nie nęci.~-
55  3,  11|            przyszłe dzieje zgasłego człowieka... Rozkosz znajdował w tych
56  3,  11|           dać nie mogę, ani jednego człowieka. Rozumiesz?~Rozumiem.~-
57  3,  11|      pociski. Wokoło nigdzie żywego człowieka... Rafał, a za nim żołnierz
58  3,  13|              Widzi oto w tej chwili człowieka, co kraty wyłamał i święte
59  3,  13|        Wszędzie pustka. Ani jednego człowieka. Ze dworu została tylko
60  3,  13|  straszliwie, że z niego tylko ślad człowieka pozostał. Twarz była zmasakrowana,
61  3,  13|     Wypatrzono siedzącego w dymniku człowieka. Ściągnięty na dół, stawiony
62  3,  14| przystawiwszy lufę niemal do piersi człowieka, który go chwytał rękoma.
63  3,  15|            twardym, jakby to innego człowieka był dźwięk mowy. Po załatwieniu
64  3,  15|     Wyganowski.~- Nigdy! Wołaj tego człowieka.~Kapitan skinął głową i
65  3,  18|         niską, krępą postać szarego człowieka z ramionami wzniesionymi