Tom, Rozdzial

 501  1,  12|                   kończyn ziemi. Zdawało się, że głębokie łuki, arkady, sklepienia
 502  1,  12|               zarzewiem złotym, które wybucha ze ścian, gdzie w czworograniastych
 503  1,  12|                        Jakże się to dokonało, że wszystko naokół jest takie
 504  1,  12|                     słupy z mistycznym pismem ze świątyni Saba w Akrze. Wydali
 505  1,  12|                 świątyni Saba w Akrze. Wydali ze , swego łona niezliczony
 506  1,  12|               stokrotnie dowcip gondolierski, że nareszcie po tylu latach
 507  1,  12|                 pałacu Morosini. Zdawało się, że pozbawieni władzy chlubią
 508  1,  12|                Gintułt doświadczał złudzenia, że już raz widział takich ludzi
 509  1,  12|                      był posąg świętego Marka ze lwem przy nogach. Lew miał
 510  1,  12|                      ty albo ja, wystrzeliłby ze straszliwym hukiem, a przez
 511  1,  12|                Machiavellego. Zdawało mu się, że śni, że dostrzega blade
 512  1,  12|                       Zdawało mu się, że śni, że dostrzega blade oblicze
 513  1,  12|                  wcale. Morze było tak ciche, że tworzyły się na nim w matowych
 514  1,  12|             ostrzeżony był przez gondolierów, że na plac wysiadać nie można.
 515  1,  12|                 nazywa.~- Miło to zetknąć się ze swoimi... Może byście waćpanowie
 516  1,  12|                       nastawił uszu. Słyszał, że żołnierz naokół słucha rozkazów
 517  1,  12|                  ekonoma, dławiąc się słowami ze wściekłości, idąc nań z
 518  1,  12|                 piersi przyduszonej kolanami, ze ściśniętej gardzieli, krzyczał
 519  1,  13|                        Powziął był wiadomość, że wódz legiów w Weronie albo
 520  1,  13|                    prawdziwe i tak nieomylne, że każdego człowieka dzieje
 521  1,  13|                    jak okrutną jest igraszką, że to jego samego czeka w czarodziejskim
 522  1,  13|                 ciemnego granatu. Wierzaj mi, że to był słowik"...~Do niego
 523  1,  13|                   barwy jak on. Przysiągłbyś, że je wykuto ze skamieniałej
 524  1,  13|                    Przysiągłbyś, że je wykuto ze skamieniałej światłości
 525  1,  13|                   kilku żołnierzy otoczyło go ze wszech stron i siłą pociągnęło
 526  1,  13|               włóczykijów...~- Spać się chce, że to nosem się podpierasz,
 527  1,  13|                     tych słów było tak mocne, że kolumna bez rozkazu stanęła.
 528  1,  13|                  siedzącej. Z nich to załoga. Że wódz zabrał oficerów zdatnych,
 529  1,  13|                          Radość was ogarnęła, że pokój... - zaśmiał się książę
 530  1,  13|                 książę szyderczo.~- Zaraz też ze szczytu fortu Saint-Felix
 531  1,  13|                     Liberadzkim na czele. Ale że mu prorok w Awinionie śmierć
 532  1,  13|                     miejsce na gawędę. Proszę ze mną. Taki rozkaz!~- Może
 533  1,  13|                nienawidzenia tyranów! - rzekł ze srogością oficer.~- Do licha!
 534  1,  13|                    potężnie, ale nie żałował, że się tak stało. Maszerował
 535  1,  13|                   Scaligerów tak był znużony, że na nikogo nie patrząc rozsiadł
 536  1,  13|                        Ale już z dala poznał, że nie grają. Doszły jego ucha
 537  1,  13|                      Te anegdoty, swada, żart ze wszystkiego, owo tęgie oficerskie
 538  1,  13|                    diabląt.~Kiedy spostrzegł, że wykład z zakresu fortyfikacji,
 539  1,  13|                  przerwany został, a ten i ów ze słuchaczów nachyla ku swej
 540  1,  13|                    Był tak wielkiego wzrostu, że jego ogromna, dług, wygolona
 541  1,  13|                   takim uczynkiem. W nadziei, że pan generał mocą i władzą
 542  1,  13|                      mię książę obrażasz, ale że cię pamiętam z pola, więc
 543  1,  13|                     powiem, jak jest. Mówisz, że ja i moi idziemy drogą hańby.
 544  1,  13|                      swych dowódców.~- Widzę, że moja sprawa przegrana. Nie
 545  1,  13|                      marszami, ślepo wierząc, że Wiedeń jest ich drogą...
 546  1,  13|                      tobie kipi na samą myśl, że oni w służbie Buonaparty
 547  1,  13|                odgadnie? Ale zostanie reszta. Ze wszystkich rozstajnych dróg
 548  1,  13|                       by mi nie zadali. Wiem, że zedrą ze mnie ostatni strzęp
 549  1,  13|                    nie zadali. Wiem, że zedrą ze mnie ostatni strzęp dobrego
 550  1,  13|                      ten stokroć mądry poetą, że gorzki to chleb pono, "lepiej
 551  1,  14|                     sieni odnalazł portiera i ze swą zwykłą, wyniośle grzeczną
 552  1,  14|                      w sposób tak oryginalny, że książę zbudził się jak ze
 553  1,  14|                     że książę zbudził się jak ze snu.~- Książę Sułkowski? -
 554  1,  14|                   wrogów.~- A niech on zginie ze swymi zwycięstwami! Cztery
 555  1,  14|               Transpadańskiej.~- Przepraszam, że cię od razu zapytam: wszak
 556  1,  14|                       rzekł:~- Nie.~- Żałuję, że z równą siłą nie powiedziałeś:
 557  1,  14|             deliberacji doszedłem do wniosku, że każda władza ma swoje wady,
 558  1,  14|                       człowieka wskutek tego, że był złym zwierzchnikiem,
 559  1,  14|                      zdzierstwo i oszustwo. A ze złego, które jest większe
 560  1,  14|                         Słyszałem - zapytał - że w ostatniej kampanii byłeś
 561  1,  14|                  bardzo często wydaje mi się, że go nie znam wcale.~- Czy
 562  1,  14|                    zaślepiamy się tak dalece, że widzimy w pięknej kobiecie
 563  1,  14|                  takich...~- Ta jest różnica, że ja nie kocham Buonapartego.
 564  1,  14|                    wyczuwać.~- Czy to prawda, że ufał ci tak dalece, iżeś
 565  1,  14|               stosowne`? Mówiono mi w Mantui, że podpisywałeś z jego zezwolenia
 566  1,  14|                      małej wagi. Więc mówisz, że dość masz już wojny? - rzekł
 567  1,  14|                    książek?... Jestem pewien, że w apartamencie Buonapartego
 568  1,  14|                      lud, któremu wydaje się, że jest wolny, dlatego że mu
 569  1,  14|                        że jest wolny, dlatego że mu to wmawiają. Teraz już
 570  1,  14|                    pozostaje... Mam nadzieję, że zatrzymasz wszystko, co
 571  1,  14|                  czasu krucjat. Tego się uczę ze wściekłością, dniami i nocami.~-
 572  1,  14|                      awansowałem Sułkowskiego ze stopnia kapitana, że od
 573  1,  14|             Sułkowskiego ze stopnia kapitana, że od pierwszego dnia pod Mantuą
 574  1,  14|                     pół-Francuza z "Ażaksiô", że trzeba, by ta sama Francja
 575  1,  14|                    rzekł.~- Czy sądzisz może, że to jest w nim tylko pospolita
 576  1,  14|                    nadludzka potęga. Ja wiem, że on kocha siebie samego tak.
 577  1,  14|                  Antoni Padewski kochał Boga, że dla własnego celu napełnia
 578  1,  14|                   publicznego. Dodał jeszcze, że na wojnie prawo jest próżnym
 579  1,  14|                    fizyki, chemii, twierdząc, że to czas zabiera i że powinna
 580  1,  14|               twierdząc, że to czas zabiera i że powinna mi wystarczać tak
 581  1,  14|                      przyszło. Mówiłem tylko, że mi się to podoba. Ja stoję
 582  1,  14|                       zbliżywszy się do niego ze drżeniem i przyjrzawszy
 583  1,  14|                    Nadzwyczajne! Zaręczyłbym, że ty sam, który dzieckiem
 584  1,  14|                   pewnością przewróciłbym się ze strachu. Są oni przecie
 585  1,  14|                     nasi patrzeli na te trupy ze czcią. Starzy wojacy nasi
 586  1,  14|                    Starzy wojacy nasi mówili, że porozszarpywane bagnetami
 587  1,  14|                  bagnetami ciała ich wylewały ze siebie nadnaturalną, jakby
 588  1,  14|                   Gintułt w milczeniu słuchał ze zwieszoną głową. Gdy Sułkowski
 589  1,  14|                 Słuchając tego, zdaje mi się, że czytam historię dzikich
 590  1,  14|                      Joubert, który, otoczony ze wszech stron, zdołał wtargnąć
 591  1,  14|                       z mądrości cudzej, lecz ze siebie, ze swego własnego
 592  1,  14|                       cudzej, lecz ze siebie, ze swego własnego przejrzenia,
 593  1,  14|                   swego własnego przejrzenia, że wszelkie słowo w istocie
 594  1,  14|                    Czuję radość na samą myśl, że wciągnę w płuca ten wicher,
 595  1,  14|                       ulicę, deszcz zmieszany ze śniegiem ćwiczyć go zaczął
 596  1,  15|                       ani tym mniej konduitą. Ze swej izdebki obok kuchni
 597  1,  15|                     na czatach nie dała znać, że nadciąga "Himcio" lub którykolwiek
 598  1,  15|                        o czym miasto szeptało ze zgrozą, uczęszczających
 599  1,  15|                       w piersi. Zdarzało się, że szedł polami o niczym nie
 600  1,  15|                        wyrzut tak dokuczliwy, że stawał zdjęty trwogą najgłębszą,
 601  1,  15|                  butelek doskonałego węgrzyna ze składu Kraussa, on dla studentów
 602  1,  15|                 uczynił to bez namysłu, dość, że zadał nagle Rafałowi kwestię:~-
 603  1,  15|                  sylogizm i dowiódł wreszcie, że koń Aleksandra był obdarzony
 604  1,  15|                    wzbudziło jego dowodzenie, że zapomniawszy się do żywego,
 605  1,  15|                    Ubi est mea caffa?- spytał ze zdumieniem, zwracając się
 606  1,  16|                     uczęszczanie do kolegium, że postanowił emigrować...
 607  1,  16|                 emigrować... Ale dokąd? Długo ze sobą walczył, aż wreszcie
 608  1,  16|                       Miał chwilę tak dziwną, że pragnął rzucić się do nóg
 609  1,  16|                     Bartek. Powiedział sobie, że wszystko, co było dotychczas,
 610  1,  16|                    miłostce dla Heleny, która ze swą opiekunką bawiła wciąż
 611  1,  16|                   sobie obojętność, śmiał się ze siebie, drwił dowcipnie
 612  1,  16|                       siebie, drwił dowcipnie ze swej głupoty i rozumował
 613  1,  16|                        z krzykiem uniesienia, ze drżeniem przygarnął do ust
 614  1,  16|                      sama jedna, pustelnicza, że się jej przeląkł. Ale nim
 615  1,  16|                  zwisał mech barwy tak żywej, że zacierał rozkoszny błękit
 616  1,  16|               chropawych kolców. Zdawało się, że te żywozioła wciąż syczą
 617  1,  16|                     drżą w bezsilnym gniewie, że trupie ziewy chuchają spod
 618  1,  16|                    nagle mu przyszło na myśl, że ten kwiat to księżniczka.
 619  1,  16|                     Dziwnym mu się to wydało, że siostra mogła wejść z taką
 620  1,  16|                   przekroczył. Udał się tam i ze zdumieniem zobaczył głęboko
 621  1,  16|               siedzisz!~- Nie mów! Zobaczysz, że nie będziesz żałował. Nieraz
 622  1,  16|                 Zdawało mu się jak przez sen, że jest w Wygnance. Zapomniał
 623  1,  16|                      marzeń. Byłby przysiągł, że dolatujący do ucha łoskot-to
 624  1,  16|                       echo Urysiowego kilofa, że słychać wołanie Michcika...~
 625  1,  16|                       mówiła patrząc w ziemię ze zmarszczonymi brwiami -
 626  1,  16|                     nie ma go. U nas - rzekła ze wzgardą - jeżeli kto wyjeżdża,
 627  1,  16|               Wszystkie chałupy wiedzą wtedy, że wyjechał do Klimontowa czy
 628  1,  16|              nadzwyczajnego. Mnie się wydaje, że i ty sam chciałbyś tak skoczyć
 629  1,  16|                     sroka i tyle. Ty myślisz, że świat to akuratnie tyli,
 630  1,  16|                straszyć. - A żebyś wiedziała, że nie zobaczysz!~- Ech, co
 631  1,  16|                     wiesz... Mnie się wydaje, że on musi być jakiś... puszysty,
 632  1,  16|                    racji?...~- A z tej racji, że chciałabym go zobaczyć.
 633  1,  16|                śmiechem - więc cóż mi z tego, że ty wiesz!~- Cały taki dwór,
 634  1,  16|                   odwrócił się, choć słyszał, że Zofka idzie za nim podśpiewując.
 635  1,  16|                     nim podśpiewując. Sądził, że go wyminie, pójdzie sobie
 636  1,  16|                       nie jest najpiękniejszy ze wszystkich kwiatów? Cudniejszy
 637  1,  16|                      mój kwiat... Cóż z tego, że nie pachnie? Cóż z tego,
 638  1,  16|                      nie pachnie? Cóż z tego, że nie ma żadnego zapachu?...~
 639  1,  17|                   rozkosz! Cisza tak zupełna, że smętne nucenie mantuańskich
 640  1,  17|                    Gintułt, przebudziwszy się ze snu, odczuwał trwanie tej
 641  1,  17|                   szyby, nie sypią się pacyny ze ścian i sufitu. Pogrążonemu
 642  1,  17|                       drzemanie widziało się, że to jest pierwsza chwila
 643  1,  17|                     przybyciu do tego miasta, że to jeszcze kwiecień. Wystawiał
 644  1,  17|                    kwiecień. Wystawiał sobie, że wolno idzie z Porta del
 645  1,  17|                     pianami po rudych murach. Ze drżeniem pędzą do portu
 646  1,  17|                     tam.~Książę otwarł oczy i ze wstrętem myślał o czekającej
 647  1,  17|                    długą i twardą, zmagać się ze sprawami wiecznymi! Kaprys
 648  1,  17|                    północ dyliżansem, pewien, że legalny paszport ułatwi
 649  1,  17|                  innych. Wiedzieli to żyjący, że nie na zabawę idą do Mantui.
 650  1,  17|                      de corps króla Sardynii, ze Szwajcarów, dezerterów Niemców,
 651  1,  17|                       przedmostowymi Pradelli ze strony zachodniej i południowej.
 652  1,  17|                     republikańskich szeptano, że 600 dział ma ze sobą, że
 653  1,  17|                     szeptano, że 600 dział ma ze sobą, że idą z nim wszyscy
 654  1,  17|                      że 600 dział ma ze sobą, że idą z nim wszyscy znaczniejsi
 655  1,  17|                 przyszedł do przeświadczenia, że na nic mu się nie przyda
 656  1,  17|                     pilnie wizowany paszport, że wbrew chęci trzeba wdziewać
 657  1,  17|                  ogniem. Sądzono powszechnie, że atak może nastąpić tylko
 658  1,  17|                       i di Sotto, tak dalece, że grobla San-Giorgio znikła
 659  1,  17|                    żołnierz z dobrawoli oddał ze swego żołdu dwie części
 660  1,  17|                       drodze do Redela, który ze swymi rył wciąż rowy i bił
 661  1,  17|                     wtulony w siebie, myślał, że musi wstać i iść na służbę.
 662  1,  17|                odróżnił drzewo czerpiące soki ze dżdżu od drzewa wyhodowanego
 663  1,  17|                  dżdżu od drzewa wyhodowanego ze krwi? Czyjeż oczy wyleją
 664  1,  17|                        zależnym od oddalenia, że wnet odróżnił baterię Redela
 665  1,  17|                miesięcy, książę szedł ospale, ze zwieszoną głową. Nagle osobliwy,
 666  1,  17|                     sążni. Szczęście chciało, że książę stał o pięćdziesiąt
 667  1,  17|                         Karkas... - wyszeptał ze drżeniem.~Ale nim spojrzał,
 668  1,  17|                     najzacieklej biły pociski ze wszystkich baterii austriackiej
 669  1,  17|                  mokrych szuwarów i tataraku, że oczu nie można było oderwać.
 670  1,  17|                     kanonierów, których białe ze zgrzebnego płótna lejbiki
 671  1,  17|                      Nadjechał generał Borton ze sztabem. Już wówczas słabła
 672  1,  17|                     szefowi baterii polskiej, że nazajutrz całe przedmieście
 673  1,  17|             kanonierowie byli tak spracowani, że drzemali stojąc, półleżąc,
 674  1,  17|                    tak przecież był zmęczony, że ledwie spostrzegał i słyszał,
 675  1,  17|                      ludzie. Posłaniec uczuł, że jest tu między wszystkimi
 676  1,  17|                pieczary smutku, dano mu znać, że szef wstał i czeka.~Książę
 677  1,  17|               wyrzucić, uciekał przeczuwając, że znowu padnie, odbije się
 678  1,  17|                    von Lattermann, pchała się ze wszech stron na okopy. Olbrzymi
 679  1,  17|                   polskich. Książę zerwał się ze swego miejsca, znalazł szpadę
 680  1,  17|                   linii. Grenadierowie wlekli ze sobą gromadę niewolnika
 681  1,  17|                     Książę widział w półśnie, że lichwiarz przeszukuje kieszenie
 682  1,  17|                      kieszenie jego płaszcza, że przewraca w tualetce, gdzie
 683  1,  17|                      wrzeszczał przeraźliwie, że Francuzi poddali miasto
 684  1,  17|                    poddali miasto i wychodzą, że Miglioretto już obsadzone
 685  1,  17|                       ostatku. Oznajmiono mu, że garnizon poddał się i z
 686  1,  17|                        tak były pełne wojska, że noga ludzka wcisnąć by się
 687  1,  17|                  paragraf wszem wobec głosił, że wojska cisalpińskie, szwajcarskie;
 688  1,  17|                     artylerii. W tejże chwili ze wszystkich zaułków, z dziedzińców,
 689  1,  17|                       nogi. Ujrzeli wreszcie, że zdzierają mundury oficerskie
 690  1,  17|                      Królikiewicz bez czapki, ze skrwawioną szpadą w ręce,
 691  1,  17|                   Gintułt złamał swą szpadę i ze wzgardą cisnął mu ją w piersi.~
 692  1,  17|                       przysięgą.~- Mówiliśmy, że gdy jawnie nam wyznasz,
 693  2,  1 |                      Rafał powziął wiadomość, że książę Gintułt jest w kraju,
 694  2,  1 |                  książę Gintułt jest w kraju, że przesiaduje bądź u siebie
 695  2,  1 |              przedsięwzięcia, wiedział nawet, że nic z niego wyniknąć nie
 696  2,  1 |                     może, a jednak sama myśl, że list ten dojdzie rąk księcia,
 697  2,  1 |                 sposób jak najpochlebniejszy, że postara się godnie wynagrodzić
 698  2,  1 |                       wyrok został ogłoszony. Ze wzdychaniem i rozkładaniem
 699  2,  1 |                    zgiełku. Opuszczony pałac, ze ścianami, z których tynk
 700  2,  1 |                      się, z radością słysząc, że książę mówi do niego: ty.~-
 701  2,  1 |                  wiedzieć - ciągnął Gintułt - że się zaprzęgniesz do pracy
 702  2,  1 |                 zmuszony kilka godzin spędzić ze mną na robocie. Później
 703  2,  1 |                     przyzwyczaił się do tego, że nic o mnie nie wiesz, nic
 704  2,  1 |                     liście. Gruby mur otaczał ze wszech stron ten osamotniony
 705  2,  1 |                   panowała cisza tak głęboka, że słychać było szelest liści
 706  2,  1 |                    szmeru. Na palcach wyszedł ze swej sypialni. Sąsiednie
 707  2,  1 |                     tak mię, uważasz, wzięło, że zacząłem z książek dochodzić,
 708  2,  1 |                   umarł tak młodo w sprzeczce ze mną... Tamten, generał,
 709  2,  1 |                      i przyjaźń. Książę wstał ze swego miejsca, skłonił się
 710  2,  1 |                 kamieniach, wiedział o sobie, że jest niezgrabny, sztywny,
 711  2,  1 |                    ale jeśli przeprosiłeś się ze mną w myśli, to spadam w
 712  2,  1 |                       chodź! - krzyknął Rafał ze szczerą radością. Jarzymski
 713  2,  1 |                       czy Sandomierza wnoszę, że przyjeżdżasz wprost ze swego
 714  2,  1 |                        że przyjeżdżasz wprost ze swego dystryktu.~- Nie inaczej,
 715  2,  1 |               Jarzymski tak bardzo i głęboko, że aż wyprostowany usiadł. -
 716  2,  1 |                      u licha sekretnie pisze, że aż ty musisz mu pomagać?
 717  2,  1 |                     efronterii i wyniosłości, że każdy gorętszy kipi. Toteż
 718  2,  1 |           sandomierskie. Wiesz co?... szkoda, że ty jesteś tym jakimś tam
 719  2,  1 |             sekretarzem. To tak głupio brzmi, że aż abominacja bierze. Ale
 720  2,  1 |                       sytuacją, tym snadniej, że nikt nań uwagi nie zwracał.
 721  2,  1 |              pogrzebane w ziemi, dźwigały się ze swoich łożysk i grunt drżał
 722  2,  1 |                    tak pewny swego szczęścia, że gotów był stawiać jak największe
 723  2,  1 |                    najzupełniejszą pewnością, że je w trójnasób odbierze.
 724  2,  1 |                   wówczas dopiero spostrzegł, że cały prawie dzień spędza
 725  2,  1 |                          Boję się! Wyznaję to ze skruchą. Na miły Bóg, boję
 726  2,  1 |                       Trzymajcie mię!... umrę ze śmiechu...~- Ty go musisz
 727  2,  1 |                        Masz słuszność. Ja nie ze wszystkimi zabierać zwykłem...
 728  2,  1 |                atelier...~- Dowiedziałem się, że atelier Jarzymskiego mieści
 729  2,  1 |                      rotmistrz-rzecz wiadoma, że ma dwa, ale mówię o karcianym.~
 730  2,  1 |                       Baudouin. Jeżeli mówię, że baronowa...~- Szczęśliwy! -
 731  2,  1 |                 porwał wielki, obmokły bukiet ze stołu. Ktoś z boku siedzący
 732  2,  1 |                   zwanego "Szpicem", ale tak, że wszyscy słyszeli - na pewno...
 733  2,  1 |                Wyrabia szlacheckie piwo, jako że i sam jest szlachcic z prapradziada.
 734  2,  1 |                     zaczął ryczeć rotmistrz - że chcecie wybić ostatnią źrenicę
 735  2,  1 |                       przynajmniej słyszałem, że w Borchowskim Ogródku na
 736  2,  1 |                        ale ci wystawię pomnik ze stosownym napisem w języku
 737  2,  1 |                       innych zezowaty wyłażąc ze swego kąta - że Benedykt
 738  2,  1 |                       wyłażąc ze swego kąta - że Benedykt dąży do absolutum
 739  2,  1 |                   Przypominam tu bladookiemu, że jest mieszczaninem, należy
 740  2,  1 |                  jeśli łaska?...~- Słyszałeś, że z Sandomierszczyzny - burknął
 741  2,  1 |                       Umarł... - rzekł tamten ze spokojem, jakby się dowiadywał,
 742  2,  1 |               spokojem, jakby się dowiadywał, że brat Rafałów inny folwark
 743  2,  1 |                  wasze twardą drogę wybrał... Ze Staszowa na Brody, co?~-
 744  2,  1 |                psiarnię puszczać. Ty myślisz, że ci psy nie zależą pola,
 745  2,  1 |                       ci psy nie zależą pola, że ty godnego psa możesz latami
 746  2,  1 |                   dziękować Bogu, nie składał ze zwady i w kolerze, alem
 747  2,  1 |                         Rafał pomyślał sobie, że pewnie dlatego nieboszczyk
 748  2,  1 |                    Zląkł się walki na szpady. Ze strachu umarł... Niemiłe
 749  2,  1 |                  nadzwyczajnej wrzawie. Rafał ze ściśniętymi pięściami zaczął
 750  2,  1 |                      A no...~- Wiedzże o tym, że tamto jest buda, o której
 751  2,  1 |                  Nigdy się z tym nie odzywaj, że chcesz to widzieć, bobyś
 752  2,  1 |                      się do sali, spostrzegł, że była pełna po brzegi. Znalazłszy
 753  2,  1 |                     powozy, karykle i lokajów ze światłem, ruszono tedy na
 754  2,  1 |                     Podejrzewam cię od dawna, że jesteś owładnięty przez
 755  2,  1 |                       rymowanym rozlegało się ze sceny, słabo rozwidnionej
 756  2,  1 |                     pił dużo. Słabo wiedział, że czegoś krzyczano, a sam
 757  2,  1 |                  Świstały w powietrzu zerwane ze ścian blaszane szyldy, dudniły
 758  2,  1 |                      Rafał podziwiał czterech ze swych nowych towarzyszów,
 759  2,  1 |                     wspólnymi siłami wyrywano ze ściany szyld przytwierdzony
 760  2,  1 |                      dobre omdlał, powlókł go ze sobą po błocie, mamrocząc
 761  2,  2 |                     liczyć czas i spostrzegł, że okna stancyjki nie były
 762  2,  2 |                    takiego do siebie wstrętu, że z najgłębszą wdzięcznością
 763  2,  2 |                  chwili Rafał zdecydował się, że musi wyjść z tego lokalu.
 764  2,  2 |                  księcia Gintułta. Był pewny, że go tam już wcale nie wpuszczą,
 765  2,  2 |                     się to rzeczą tak głupią, że kazał służącemu Jarzymskiego
 766  2,  2 |                 czekać na siebie. Był pewien, że go krótko i węzłowato wyprawią
 767  2,  2 |                       owego napoju i znalazł, że jest dobry nad wszelki wyraz.
 768  2,  2 |                       Ręce drętwiały z ohydy, że się nimi dotykał tych ran
 769  2,  2 |                   rozlegała. Książę rozmawiał ze swoim towarzyszem, owym
 770  2,  2 |                    lecz przyjętą być pragnie, że Rafał znowu uczuł się wzruszonym.
 771  2,  2 |                    Waćpan przyjeżdżasz wprost ze wsi? - spytał major.~- Tak,
 772  2,  2 |                    Widziałem... - rzekł Rafał ze drżeniem.~W myśli jego jak
 773  2,  2 |                       chwila. Zdawało mu się, że wypukłe, przymglone oczy
 774  2,  2 |                      chwilę, jakby zapomniał, że ma słuchaczów, i z uśmiechem
 775  2,  2 |                  ogrodnik! On, który sprawia, że owoc gruszki dojrzewa, że
 776  2,  2 |                     że owoc gruszki dojrzewa, że jabłka wonne wyciekają z
 777  2,  2 |                       wyciekają z żył prętów, że czerwienieją pod zwiędłymi
 778  2,  2 |               czerstwego synka... On sprawia, że ciemne śliwki okrywa cudowna,
 779  2,  2 |                    świata. Ja... przepraszam, że nadużywam waścinej cierpliwości...
 780  2,  2 |                    uroczystościach w Eleuzis, że często - może zbyt często? -
 781  2,  2 |                  Dionizosem. Ziarno wypuszcza ze siebie kieł, przebija ziemię,
 782  2,  2 |                 siebie uśmiechając się prawie ze szczęściem do jakichś myśli,
 783  2,  2 |                       roboty, uszczęśliwiony, że nareszcie zyskuje w tym
 784  2,  2 |                    przejmującym, a tak cicho, że ledwie go było słychać. -
 785  2,  2 |                      manichejski, po dyspucie ze świętym Augustynem odchodzi
 786  2,  2 |                   krynica w górach, twierdzi, że złe urodziło się w człowieku
 787  2,  2 |                 przychodzień z pustyni, gdzie ze swej pieczary w ciągu wielu
 788  2,  2 |                 rozważał, ośmiela się głosić, że natura złego współwieczna
 789  2,  2 |                  brzemię myśli,- tak ciężkie, że, zda mi się, ziemia pod
 790  2,  2 |              publicznych, Fortunatus wyznaje, że nie znalazł dostatecznych
 791  2,  2 |                       przez biskupa. Wyznaje, że jest zwalczony w słowie.
 792  2,  2 |                     Zarazem wszakże zaznacza, że nie jest przekonany w duchu
 793  2,  2 |                  mucha roznosi śmierć wyssaną ze zwierzęcego trupa i zaszczepia
 794  2,  2 |              wiekuiście zdeptany duch. Widzi, że wszystko, co jest, jest
 795  2,  2 |                       swaru, przyczyną bitwy, że zaiste wojna bez końca,
 796  2,  2 |                  wszystko złe? Któż je wysnuł ze swego łona? Skąd się poczęło
 797  2,  2 |                 Fortunata... Oto wpatruje się ze swej pieczary w najwyższą
 798  2,  2 |                  suchym. Mówią dawne legendy, że pelikan krwią żył swoich
 799  2,  2 |                      wskrzesza zabite dzieci, że rozdziera dziobem pierś
 800  2,  2 |                       kata... Myśleć konając, że pójdzie samo jedno pomiędzy
 801  2,  2 |                       pomiędzy zbiry ludzkie, że je bezbronne otoczą przemądrze,
 802  2,  2 |                      i syfilis, ospa i tyfus, że stokroć gorsze od chorób
 803  2,  2 |                      chuci i brudy... Myśleć, że czystymi oczyma, w których
 804  2,  2 |                    widziało ową walkę zbójców ze zbójcami, że z czasem stanie
 805  2,  2 |                    walkę zbójców ze zbójcami, że z czasem stanie się samo
 806  2,  2 |                      w duchu swym Fortunatus, że złem jest ojcostwo i rodzenie.
 807  2,  2 |                Zaprzysiągł przed swoją duszą, że nie chce mieć syna, że zamordowałby
 808  2,  2 |                        że nie chce mieć syna, że zamordowałby zrodzonego
 809  2,  2 |                  rozmową naszą. Zdaje mi się, że wygodniej ci będzie w pokoju,
 810  2,  2 |                   fotelu. Skoro tylko poczuł, że jest sam, zaraz upadł w
 811  2,  2 |                    nawet przez chęć. Czuł to, że skoro się tylko obłatwi
 812  2,  2 |                      do Jarzymskiego. Nic to, że przychodzi w nocy obmierzłe
 813  2,  2 |                     uczuciem.~Zdawało mu się, że myśli, które przełożył,
 814  2,  2 |                      które przełożył, ożyły i że się weń wpatrują zastygłymi
 815  2,  2 |              sekretarstwo. Wszyscy wiedzieli, że jest to rola przygodna,
 816  2,  2 |                   masońskim. Szeptano ciągle, że Mistrz katedry pragnie wprowadzić
 817  2,  2 |                       ceremonii odpowiedział, że. jest profanka, która pragnie
 818  2,  2 |                    trwały dziesięć lat, Rafał ze drżeniem usłyszał te jego
 819  2,  2 |               zasłoniła oczy Rafała. Widział, że ktoś zbliża się do pani
 820  2,  2 |                świętego dla kobiety uczciwej, że dochowa tajemnic pod karą
 821  2,  2 |                  ślepiów ozionął go wychodząc ze strasznej nocy. Przecudny
 822  2,  2 |                      zgięły się. Zdawało się, że padnie w tył. Wolno udźwignęła
 823  2,  3 |                       gorąca. Zdawało mu się, że konie biegną za prędko,
 824  2,  3 |             pończochach i płytkich trzewikach ze stalowymi klamrami. Spod
 825  2,  3 |                 drgawek gniewu. Wściekał się, że oto zostawiono umyślnie
 826  2,  3 |                        Po chwili Rafał uczuł, że stoi między dwoma ludźmi,
 827  2,  3 |                     stoi między dwoma ludźmi, że ktoś jest przed nim i dotyka
 828  2,  3 |                          Wówczas Rafał uczuł, że go prowadzą do sali wielkiej,
 829  2,  3 |                  których my sami zbliżamy się ze drżeniem. Każcie mu doświadczyć
 830  2,  3 |                   niego krążącą!~Rafał uczuł, że około jego twarzy płonie
 831  2,  3 |                       sucha żywica, to znowu, że z dwu stron leci nań wiatr
 832  2,  3 |                      jego przetrąciło. Uczuł, że w tej samej chwili na ciemieniu
 833  2,  3 |                    wówczas, kiedy spostrzegł, że uratuje Krzysia Cedrę. Zaczął
 834  2,  3 |                     do krwi!~Rafał rozpoznał, że to książę stoi obok niego
 835  2,  3 |                      książę stoi obok niego i że on nosi miano Poświęciciela.
 836  2,  3 |                     żywicy. Zarazem usłyszał, że wszystkie kroki kierują
 837  2,  3 |                  słowa głosem tak niegroźnym, że Rafał pełen był wesołości
 838  2,  3 |             niebieskim. W głębi jej stał tron ze złotymi ozdobami. Przed
 839  2,  3 |                      był ołtarz, a wyżej stół ze świecznikiem trójramiennym.
 840  2,  3 |                      nieokreślonym. Wiedział, że jest już z nimi złączony
 841  2,  3 |                  oświadczże w rzędach swoich, że zamyślam tę sprawiedliwą
 842  2,  3 |                 podkowę i nowy mularz widział ze swego miejsca wszystkich
 843  2,  3 |                wszystkich współbraci. Sądził, że teraz skończą się już obrzędy,
 844  2,  3 |                    okrągłe dziwnego kształtu, ze rzniętymi symbolami, a dnami
 845  2,  4 |              sekretarstwo. Wszyscy wiedzieli, że jest to rola przygodna,
 846  2,  4 |                   masońskim. Szeptano ciągle, że Mistrz katedry pragnie wprowadzić
 847  2,  4 |                       ceremonii odpowiedział, że. jest profanka, która pragnie
 848  2,  4 |                    trwały dziesięć lat, Rafał ze drżeniem usłyszał te jego
 849  2,  4 |               zasłoniła oczy Rafała. Widział, że ktoś zbliża się do pani
 850  2,  4 |                świętego dla kobiety uczciwej, że dochowa tajemnic pod karą
 851  2,  4 |                  ślepiów ozionął go wychodząc ze strasznej nocy. Przecudny
 852  2,  4 |                      zgięły się. Zdawało się, że padnie w tył. Wolno udźwignęła
 853  2,  5 |                    biodrach, cisnęły ją ciżmy ze śliskiego atłasu, dolegało
 854  2,  5 |                  brylantowe. Zdawało się oku, że widzi ich bryły i ostre
 855  2,  5 |                      szukania po ziemi prawdy ze zmarszczkami na czole! Głowa
 856  2,  5 |             wszystkimi słowy twoimi wysnutymi ze starych ksiąg, wspaniałym,
 857  2,  5 |                     jak krew, kiedy wytryśnie ze świeżej rany i uchodzi.
 858  2,  6 |                     jak to miała we zwyczaju, że stara Balbisia, ochmistrzyni,
 859  2,  6 |                     Rafał uczynił znak głową, że już czas. Ale jego towarzyszka
 860  2,  6 |                       wydarta z głębi piersi, że jak skamieniały nie mógł
 861  2,  6 |                  powtarzał stokroć ów pewnik, że ona jest na pewno tu, gdzie
 862  2,  6 |                 światła, ciepła i wonna myśl, że to jest pierwsza chwila,
 863  2,  6 |                     godzina i pierwszy dzień, że nastanie szereg godzin błogosławionych,
 864  2,  6 |                  zbocza. Tu i owdzie wyzierał ze szczytu góry kadłub skalisty
 865  2,  6 |                 zapowiadało w nich życia. Psy ze wściekłością odpędzające
 866  2,  6 |                  wyginały ku światłu, łudząc, że to one szemrzą tak głośno.~
 867  2,  6 |                 cienie tak głębokie i czarne, że zdały się być otchłaniami
 868  2,  6 |                     Oczy wierzyć nie chciały, że ta jasna, srebrnolita wstęga
 869  2,  6 |               srebrnolita wstęga tam pójdzie, że tam właśnie ośmieli się
 870  2,  6 |                      ni to przestrach pustyni ze snu ocknionej. W cieniu
 871  2,  6 |                    czarne puszcze zlewały się ze sobą, ukazał się inny świat.
 872  2,  6 |                    się inny świat. Zdało się, że się odchyla kraina księżyca...~
 873  2,  7 |               płynących w niebie obłoków, coś ze spienionej wody. Leżała
 874  2,  7 |                  bratki. Pozdrawiały wstającą ze snu Helenę słodyczą swoją
 875  2,  7 |                       swoją i mówiły do niej, że dla nikogo, dla samych siebie
 876  2,  7 |                       kwitły przez wieczność, że nieskończone szeregi wiosen,
 877  2,  7 |                     nim przyszła w to miejsce ze swym kochankiem. Pozdrawiały
 878  2,  7 |                       mogła nic... Mówiła im, że jest grzesznicą, przytakiwała
 879  2,  7 |                      nie przyjść w to miejsce ze swym kochankiem. To tylko,
 880  2,  7 |                       suszę i wodę, strząsali ze stóp proch ziemski, ale
 881  2,  7 |                       tracił wiadomość o tym, że sam jest drugim duchem,
 882  2,  7 |                 uściskiem zwarte przypominał, że nie są odłamami góry, obłokami
 883  2,  7 |                   dwiema falami lecącej Wody, że jeszcze żyją na ziemi. Wtedy
 884  2,  7 |                       jak przez sen, wstała i ze swym spokojnym uśmiechem
 885  2,  7 |                     Zdarzyło się innym razem, że halny wiatr zastał ich na
 886  2,  7 |                     wokoło pnia. Był to znak, że idzie podmuch-moc, powiew-wódz.
 887  2,  7 |                 poświstów. Zdało się wówczas, że góra rusza się w swoich
 888  2,  7 |                     naprawdę, co przeczuwali, że z pewnością będzie. Z tym
 889  2,  7 |                 wytryskujące spomiędzy pniów, ze mchu, jakby z przebitego
 890  2,  7 |              wielkości. Zwierzali sobie myśl, że ta dziwna woda rodzi się
 891  2,  7 |                     niczego, a zjawia znikąd, że jest od początku rozdzielona
 892  2,  7 |                      a później łączy się sama ze sobą, ażeby gnać w kamiennym
 893  2,  7 |                   woda czyniła sobie igraszkę ze wszystkiego, co wolność
 894  2,  7 |                     co wolność jej krępowało: ze świerków, kosówek, brzegów
 895  2,  7 |                nieskończenie niskiej granicy, że ją ludzkie oko ledwie mogło
 896  2,  8 |                    leżał lód ziemią okryty, a ze ścian sączyła się wilgoć
 897  2,  8 |                       lodu. Śmieli się w głos ze słońca, wyczuwając plecami
 898  2,  8 |                        niewiarogodnie piękne, że Helena załamywała ręce i
 899  2,  8 |                        Wydawało się im wtedy, że to góry wołają same, że
 900  2,  8 |                       że to góry wołają same, że się góry i rzeki tak sama
 901  2,  8 |                        W mgnieniu oka poczuł, że jest związany. Chciał prawą
 902  2,  8 |                 ruszyła się z miejsca. Uczuł, że sztyletu już nie ma. Leżał
 903  2,  8 |                      jęk Heleny. Szarpnął się ze wszech sił, wygiął jak żmija
 904  2,  8 |                      się raptem, z taką mocą, że postronki werznęły się w
 905  2,  8 |                      dźwignąć głowę. Dojrzał, że Helena z rąk drugiego zbója,
 906  2,  9 |                      niedbałością tak wielką, że nie sprawiłaby mu zmartwienia
 907  2,  9 |                   brunatną cuchę, spostrzegł, że jest odziany w jakieś cudackie
 908  2,  9 |                        a pomacawszy rozeznał, że głowę ma obmytą i rany jej
 909  2,  9 |                        uczuł po raz pierwszy, że Heleny nie ma. Boleść runęła
 910  2,  9 |                      Nieszczęśliwy zerwał się ze swego posłania. Wyszedł
 911  2,  9 |                       spostrzegł natychmiast, że jest w bliskości podnóża
 912  2,  9 |                 przesycone tak obficie krwią, że uwierzył. Znikło ostatnie
 913  2,  9 |                      Słuchał. Łudziło mu się, że jest przed sądem, że mu
 914  2,  9 |                     się, że jest przed sądem, że mu czytają wyrok. Słyszał
 915  2,  9 |                       dziwił się i zdumiewał, że w żyłach jego nie płynie
 916  2,  9 |                      zdrowa krew ludzka, lecz że błyskają i trzeszczą pryskając
 917  2,  9 |                       iskrami gibkie płomyki, że w kościach głowy buzuje
 918  2,  9 |                   dopóki nie zaczął śmiać się ze swych kroków, ze swej ręki
 919  2,  9 |                    śmiać się ze swych kroków, ze swej ręki obwisłej, niezdolnej
 920  2,  9 |                       w którym banda zboczyła ze ścieżki, i nie mógł go już
 921  2,  9 |                  otaczających, powiedział mu, że w tę wodę musieli wrzucić
 922  2,  9 |                       zbiegająca szybką stopą ze szczytów górskich! Wietrzyk
 923  2,  9 |                   powierzchni plusnęło cicho, że ucho ledwo mogło rozeznać
 924  2,  9 |                Obiecywały przez mgnienie oka, że z fal tej wody wyjdzie utopiona,
 925  2,  9 |                    tej wody wyjdzie utopiona, że się na płaskiej tafli zakołysze.
 926  2,  9 |                      uczuł w sercu i w mózgu, że nie słyszy go nikt i nic.
 927  2,  9 |                     zwoje. Drżą i stulają się ze wstydu a trwogi okrągłe
 928  2,  9 |                   czoła turni wdziały diademy ze złotych blach, uwieńczone
 929  2,  9 |                 wróciło z północy i południa, ze wschodu i zachodu. A później
 930  2,  9 |                zielone i litworowe jeziora... Ze żlebów, rozpadlin wdzierał
 931  2,  9 |                        Nieraz zdawało mu się, że już te same turnie widział,
 932  2,  9 |                       te same turnie widział, że już je deptał i przeklinał,
 933  2,  9 |                       je deptał i przeklinał, że z ich wierzchołków strącał
 934  2,  9 |                        Śniło mu się na jawie, że jest lisem, do którego jamy
 935  2,  9 |                     od otaczających granitów, że w nich ani na sekundę nie
 936  2,  9 |                 wydarło nóż zza pasa. Poczuł, że mu ręce skrępowano na plecach,
 937  2,  9 |                     jego duszą. Cieszyli się, że pojmali zbójnika... Sześciu
 938  2,  9 |                     bielonymi chaty o dachach ze słomy albo sczerniałego
 939  2,  10|                  Kraty w niej kazały wierzyć, że to okno. Do tego źródła
 940  2,  10|               prowadziła framuga tak głęboka, że zdała się być drugą izbą.
 941  2,  10|                       się i odpowiadał sobie, że pewno kierdele zeszły w
 942  2,  10|                       tak silny, tak potężny, że zdawał się huczeć pod sklepieniem
 943  2,  10|                     świata, przepłyną dookoła ze śpiewem i zginą. Oto dźwięk
 944  2,  10|                   przez niewyraźne drzemanie, że owa meta to wąskie, długie,
 945  2,  10|                     Zdawało mu się za chwilę, że on sam to jest nie co innego,
 946  2,  10|               napełnił ten głos. Zdawało się, że zatrząsł jego podmurowaniami
 947  2,  10|                      dawna ocknął się już był ze swego upadku, widział taniec
 948  2,  10|                    waliła się olbrzymia myśl, że to jest może jeden z tych,
 949  2,  10|                dymiącym napełniła żyły. Wstał ze swego barłogu i twardymi
 950  2,  10|                       śtukom wzieni. Zaśli me ze zadku, postronek na syfie
 951  2,  10|                      wprzągli do takiego sifu ze siaciem, psenicom - jako
 952  2,  10|              młacyskak, kie sie zmirkało, sła ze ziemie taka mgła gęsta,
 953  2,  10|                       rzekł Rafał śmiejąc się ze swej doli gorzkim, ostatnim
 954  2,  11|                    olbrzymich jak same skały. Ze drżeniem, odsłoniwszy głowy,
 955  2,  11|                   Prawdziwie...~- Mówiłeś mi, że miejsce bitwy. Lecourbe?...~-
 956  2,  11|                       w próżni i powlokły się ze wstrętem na kulach niedoli,
 957  2,  11|                      się zamieć tak straszna, że obaj podróżni zwątpili o
 958  2,  11|                widzieli, gdy zlatała potokiem ze śnieżnych jaskiń Gothardu.
 959  2,  11|               ciągnęły barbarzyńskie plemiona ze wszelkich obszarów i stron
 960  2,  11|                     obszarów i stron Północy, ze Wschodu i Zachodu. Nie mogę
 961  2,  11|               śpiewające pieśń morza.~Daleko, ze skalistych w dole brzegów,
 962  2,  11|                      błękitne morze wyrzuciło ze swoich pian na ląd starego
 963  2,  11|                     tam na południowym stoku, ze wszech stron okolony ścianami
 964  2,  11|                 wskutek osobliwego złudzenia, że widzi jasną, niewinną, zawstydzoną
 965  2,  11|                      liście. Już figa puściła ze swego szczytu nowotne, wątłe,
 966  2,  11|                      liśćmi jakby wyciskanymi ze skóry - bukszpan, dziwny
 967  2,  11|                       cedru o korze brunatnej ze srebrzystą tam i sam poświatą
 968  2,  11|                      tam i sam poświatą mchu, ze złotymi bulwami żywicznego
 969  2,  11|                   pochyłe trawniki, zamknięte ze wszech stron łączki, usiane
 970  2,  11|                      tego wizerunku, ujrzeli, że źrenice jego i powieki były
 971  2,  11|                      na ziemię i stał nad nią ze zwieszaną głową jak nad
 972  2,  12|                obmierzło... Powiedział sobie, że lepiej tak, jak jest. Leżeć
 973  2,  12|                  domyślił się jednak od razu, że należą do tajemniczego więźnia.
 974  2,  12|                       zarosłą. Był tak słaby, że nogi w goleniach wyginały
 975  2,  12|                     grał w zatłuszczone karty ze sługusem w liberii, drąc
 976  2,  12|             potyfusowegó głodu. Domyślał się, że za chwilę coś przedsięweźmie:
 977  2,  12|                     szklankę.~- Myślisz może, że nie mam czym zapłacić za
 978  2,  12|                      zgoła nie wiedząc o tym, że nie ma przy duszy jednego
 979  2,  12|                     też smakuje. Okazało się, że owszem, jako tako. Wobec
 980  2,  12|                     chwilę, a później udając, że nie dosłyszał pytania, zwrócił
 981  2,  12|                    Karczmarz wyniósł wreszcie ze swego Laboratorium żelazną
 982  2,  12|                       tyle pewniejszy siebie, że mógł pomyśleć, co przedsiębrać
 983  2,  12|                     Wędrowiec żywił marzenie, że uda mu się skorzystać z
 984  2,  12|                       oczyma i zaczął jednego ze służących rozpytywać się
 985  2,  12|                tysiące drobiazgów. Znać było, że wraca z dalekiej podróży
 986  2,  12|                      pocieszał się, ile mógł, że go oczy mylą. Był to Krzysztof
 987  2,  12|                    Krzysztof Cedro, towarzysz ze szkoły sandomierskiej, powiernik
 988  2,  12|                  głowę i rzekł mu przez zęby, że nie myśli wychodzić.~- Zapłacę
 989  2,  12|               karczmarza w brodę z taką siłą, że ten odleciał aż pod szynkwas.
 990  2,  12|                   człowiek i furman widzieli, że przebierasz się w moje suknie.
 991  2,  12|                          Mówiłeś mi - rzekł - że dążysz w stronę Krakowa.
 992  2,  12|                  Zlituj się!~- Juścić pewnie, że trzeba będzie do domu.~-
 993  2,  12|                     zaś do ojca, to wierz mi, że przyjmie cię jak rodzonego
 994  2,  12|                  rozważam. Przecież mówię ci, że mam swój własny folwark.
 995  2,  12|                        Dochodziły nas wieści, że bawisz w Warszawie, że się
 996  2,  12|                        że bawisz w Warszawie, że się ocierasz o najlepsze
 997  2,  12|            towarzystwo. Ktoś nawet wspominał, że należysz do kompanii spod
 998  2,  12|                       Teraz dopiero pomyślał, że powrót do Warszawy i w ogóle
 999  2,  12|                 pragnienia. Znużenie wyciągał ze strudzonych kości miarowy,
1000  2,  12|                       i bunt. Z całej duszy i ze wszystkich sił szukał winowajcy,