Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |           Krakowa - i wszystkiego świata!~- To wszystko bardzo być
 2  1,  2 |        było. Jeżdżono od początku świata w bród. Pierwsze sanie,
 3  1,  5 |      Dzień biały, święty, z końca świata wstający począł gasnąć...
 4  1,  6 |         zbiegają z czterech stron świata zamiecie, chery, nawiewy
 5  1,  7 |          być może, jak na zaraniu świata, były bliskie jego duszy,
 6  1,  7 |            żywym, twórczym głosom świata.~Miało się już pod zachód
 7  1,  7 |         Już zorza rdzawą łuną zza świata idąc obejmowała rąb ziemi.
 8  1,  8 |          miejscu. Bliżej Grudna i świata! Chciałbym częściej być
 9  1,  8 |           nie poznawaliśmy dworu, świata, cudnych kobiet?~Rozmowa
10  1,  8 |         to znieważyli pamięć tego świata, mędrkowie. Co gorsza, wyzwoliliście
11  1,  10|          pobawisz i poznasz nieco świata, sam się przekonasz, żem
12  1,  11|        względem wszystkich rzeczy świata, do tego chłopa, do siebie,
13  1,  12|           wyjawić wieść z tamtego świata, wyznać straszliwe ostrzeżenie,
14  1,  12|        gibkie, znawcy rzeczy tego świata, czciciele faktu dokonanego,
15  1,  14|    olbrzymi skok z końca w koniec świata uczynił! Chwilami wlokły
16  1,  15|        zdumieniu kolegów i reszty świata, zapisał się na filozofię.
17  1,  16|      najwyższy cud wszystkich sił świata, na rodzenie się, na wschód
18  1,  17|  śmiertelna do jadła i napoju, do świata, słońca i powietrza. Ręka
19  1,  17|         ułamki, blaski widzianego świata i jego mglistą całość. Kilkakroć
20  1,  17|           niesłychanej w dziejach świata. Bili się w szale. Gintułt
21  1,  17|        szale. Gintułt nie widział świata. Werznął się sam między
22  2,  1 |      Znudziło.~- I zatęskniłeś do świata?~- A zatęskniłem.~- Masz
23  2,  2 |       sama, wielki duch Budownika świata, nie objawia się bardziej
24  2,  2 |           będzie aż do skończenia świata. Ja... przepraszam, że nadużywam
25  2,  2 |       ziemi, w najzawilszą sprawę świata, w sprawę odrodzenia rodu
26  2,  2 |           świętej zgody~Dla dobra świata zdziałały!~Wznoście z bratnimi
27  2,  3 |         Bogiem Najwyższym, całego świata Budowniczym, na zbawienie
28  2,  3 |           po wszystkich częściach świata od wiatru rozproszone. Niechaj
29  2,  3 | rozproszone. Niechaj mi Najwyższy świata Budowniczy udziela swej
30  2,  3 |        imię Najwyższego Budownika świata...~Nacisnął mocno cyrkiel
31  2,  3 |            Wzgardziwszy przesądem świata,~Cnocie stawiają ołtarze,~
32  2,  4 |           świętej zgody~Dla dobra świata zdziałały!~Wznoście z bratnimi
33  2,  7 |     wiecznego, do granicy tamtego świata, do namiętności niebieskiej.
34  2,  8 |         nad najpiękniejszą doliną świata. Ociężałymi źrenicami wodzili
35  2,  10|         daleka, nadciągną z końca świata, przepłyną dookoła ze śpiewem
36  2,  10|         kansi idzie, aze do kraju świata. No, toz to nas hań przywiedli,
37  2,  11|           idący bez celu szlakami świata. Książę zamilkł.~Ruszyli
38  2,  11|        schodziły z czterech stron świata. Jechali zrazu konno, potem
39  2,  11|        swoich pian na ląd starego świata Korsykanina, pierwszego
40  2,  14|     przybywasz z jednej ze stolic świata i mnie, chudeusza, wypytujesz
41  2,  14|        sobie, a i napatrzyłem się świata. Widziałem duchy czyste,
42  2,  16|          przedmioty i sprawy tego świata, że się wydawały zupełnie
43  2,  17|          stron, z czterech końców świata. Wilkiem patrzał jeden na
44  2,  17|        idą stamtąd we dwie strony świata, na wschód i na zachód słońca,
45  2,  17|           złożoną w cztery strony świata. Dwa tylko zdołały na powrót
46  2,  17|       Nastaje taki par, że koniec świata. Rzuca się na człowieka
47  2,  17|      przelewali krew w zawrociach świata. Bracia moi co do jednego
48  2,  18|         na starą naszą w dziejach świata racją bytu!... Do pioruna,
49  2,  18|     rozstają idąc w cztery strony świata. Stał na rozdrożu spróchniały
50  2,  20|        oblatywać z czterech stron świata? Może chcesz wrócić?~- Za
51  2,  20|        Tamtędy z czarodziejskiego świata wyszło się w świat rzeczywisty... -
52  2,  20|       obszedłszy tak wielki kawał świata. Dziwił się wewnątrz siebie
53  2,  21|          nich spojrzeniem tamtego świata: Ujrzawszy niewysłowioną
54  3,  1 |              Dopókąd on, paniczu, świata jak się patrzy nie oporządzi,
55  3,  1 |           gdzie ino trza? Z końca świata my przyśli, bo słowem wodzowym
56  3,  1 |   poczwarne koczujących w zaraniu świata plemion ziemi, ni to groty
57  3,  3 |       widząc drogi, murów, ulicy, świata, ludzi, którzy go kłuli
58  3,  3 |         kobieta nie należy już do świata żywych. Tylko jeszcze tchnienie
59  3,  6 |          jakby wśród młodocianego świata schorzałe i opuchłe, ale
60  3,  13|           twarze, jakoby widm zza świata...~Wstał ze swego miejsca
61  3,  15|       wychodzącymi we dwie strony świata. Widać było stamtąd miasteczko
62  3,  15|   Przeszedłem z tą szpadą niemało świata, widziałem ludy walczące.