Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |          strony Kielc, była krajem dawno uprawnym, zaludnionym, poprzerzynanym
 2  1,  1 |            dziecięcych lat. Był tu dawno, dawno, wiosną... Zielone
 3  1,  1 |     dziecięcych lat. Był tu dawno, dawno, wiosną... Zielone smugi
 4  1,  5 |        cmentarzysko cholerycznych, dawno, dawno, przed wieloma laty
 5  1,  5 | cmentarzysko cholerycznych, dawno, dawno, przed wieloma laty tu schowanych.
 6  1,  5 |         dalej, to znowu, że go już dawno minął. Tymczasem wyciągniętą
 7  1,  7 | zarzecznych pagórków, które w nocy dawno zginęły, dolatywało czasami
 8  1,  7 |           powiedzieć, dlaczego tak dawno u was nie byłem, żebyś nie
 9  1,  10|            He, opiekun! Faworyt... Dawno ja na tego draba mam chrapkę.
10  1,  10|         była widać Rafała dość już dawno, ale nie przestawała śmiać
11  1,  12|           swej duszy szelest sukni dawno zmarłych rodziców, echo,
12  1,  12|         wysuwała obraz albo dźwięk dawno umarły. Jakże straszliwie
13  2,  1 |         odwlekał chwilę ogłoszenia dawno powziętej decyzji. Nareszcie
14  2,  1 |     mieszkam.~- Tu? W Warszawie? I dawno?~- Od lat trzech, to jest
15  2,  1 |             taka konfidencja?~- Ja dawno już znam tego Gintułta.~-
16  2,  1 |        ściskało za gardło. Tak już dawno nie grał, a podobnych gór
17  2,  1 |         procesu gry wiało na niego dawno, dawno zapomniane upojenie.
18  2,  1 |          gry wiało na niego dawno, dawno zapomniane upojenie. Jakoby
19  2,  1 |           na wylot zatrutą kulą.~- Dawno ci się to, kochanku, należy
20  2,  2 |         wlepiły się w je-go sen, i dawno struchlałe usta przywarły
21  2,  2 |           sumy wystudiowanych, ale dawno bezskutecznych uśmieszków.
22  2,  4 |           sumy wystudiowanych, ale dawno bezskutecznych uśmieszków.
23  2,  7 |           chroniący. Ściany domowe dawno sczerniały: były ciemnobrązowe
24  2,  7 |            ją od wieczności, która dawno przeminęła, i kiwały ku
25  2,  7 |     smerekami, otacza pniaki drzew dawno ściętych i niebieskawoszare
26  2,  7 |          zamieszkały na nowo małe, dawno wygasłe, dobre dusze dziecięce.~
27  2,  9 |          drugiego człowieka, który dawno, przed secinami, zdawało
28  2,  9 |           świeciło, szedł naprzód. Dawno zjadł resztkę chleba i okruchy
29  2,  10|       nicości. Tymczasem drzwi się dawno otwarły i dozorca więzienny,
30  2,  10|       stalowymi oczyma. Milczał.~- Dawno tu siedzisz?~- Musi dawno!~-
31  2,  10|          Dawno tu siedzisz?~- Musi dawno!~- Ile czasu?~- Od siedmi
32  2,  12|        koleiny, wyorane w piasku i dawno przybite od deszczu, prowadziły
33  2,  14|          kulturę... Warsztat pracy dawno już rozpoczęty, a sprawki
34  2,  14|      ukazał ją Rafałowi. Pokój ten dawno, widać, nie był bielony,
35  2,  16|            kopytami koni, szemrały dawno spadłe. Cały las pełen był
36  2,  17|             noce, noce!~Nieraz już dawno wiater począł wiać od lądu,
37  2,  17|           okiennic. Woskowe świece dawno pogasły. Trepka pchnął okno
38  2,  18|    paraliżowała wykonanie zamiaru, dawno powziętego przez Cedrę i
39  2,  18|          się z powrozów nocy, choć dawno już był poranek. Zdawało
40  2,  19|     więzienny uśmieszek, który już dawno, dawno znikł był z nich,
41  2,  19|        uśmieszek, który już dawno, dawno znikł był z nich, czasu
42  2,  20|           pociąg, żeby spojrzeć na dawno nie widzianą twarz... Obadwaj
43  2,  20|       teraz pewien niepokój. Świat dawno zamarły, zdrętwiały, odtrącony
44  2,  20|          on to samo głosił tak już dawno! Już to wszystko przemierzył
45  2,  21|          księżniczką, mości panie. Dawno już przeminęły tamte czasy...~-
46  2,  21|        przeminęły tamte czasy...~- Dawno już przeminęły tamte czasy,
47  2,  21|           wierz mi, powinieneś był dawno wstąpić do baletu w Krakowie...
48  2,  22|           Ujrzawszy przed sobą tak dawno nie widzianego a tak zmienionego
49  3,  1 |          zdawało mu się, że go zna dawno. Ów wielki Cesarz, jak w
50  3,  1 |          jawie. Śniły mu się słowa dawno zapomniane, z kraju niewiadomego
51  3,  1 |         splątana badylów i kłączów dawno uschłych i zaginionych porostów
52  3,  2 |      pancerz i stopy - wszystko to dawno już było start podeszwami
53  3,  3 |         est triste...~- Już bardzo dawno nie spałem.~- Ależ to doprawdy
54  3,  3 |       siebie nieznajomych rycerzy. Dawno im się to nie zdarzało na
55  3,  3 |       brama była wyrwana z zawias. Dawno już spłonęła w ogniu ulicznym.
56  3,  5 |     oficerka, o którym sądzono, że dawno ziemię gryzie, wiarus wyjął
57  3,  6 |         bez końca, gdy już oddział dawno w lesie utonął.~Rafał wywiódł
58  3,  6 |            i ciszy. Rafała ogarnął dawno nie uczuwany lęk i smutek
59  3,  11|            stare, toteż mieszkańcy dawno z niego uciekli. Olbromski
60  3,  12|      głęboko, głęboko się biedził. Dawno nie golony, siwiejący zarost
61  3,  12|         siebie te wargi, że to już dawno słyszała, że wie doskonale...~
62  3,  15|      Burgos. Takiego kwiatka jużem dawno między naszymi nie widział.