Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |            Wszyscy ruszyli się do swoich sanek. Powstał ścisk, gwar,
 2  1,  6 |    gwoździe skowyczą, wyważane ze swoich szczelin. Co pewien czas
 3  1,  7 |    wiosennego ognia pławiły czuby swoich gałązek w powiewach, omglone
 4  1,  8 |         kamienistym wzgórku nędzą swoich przegniłych dachów i ścian
 5  1,  8 | mocniejszą mieli śmierć. Trzeba w swoich wnętrznościach nosić potęgę
 6  1,  10|      Polińca. Tak waran napisz do swoich, że Nikodem Chłuka z Polińca
 7  1,  11|    wlepiając bielma zabitych oczu swoich, zaczął jąkać się z przeraźliwym
 8  1,  13|          zwrócił z pożegnaniem do swoich. Wszyscy zaraz wyszli. Kiedy
 9  1,  14|              Tak jest. On strzeże swoich piorunów! Czujnie je trzyma
10  1,  14|     Phasis, a na długich okrętach swoich wziął w posiadanie morze
11  1,  16|           W głębi parowu,, u stóp swoich, Rafał ujrzał przezroczystą,
12  1,  17|    tysięcy chłopów z okolicy oraz swoich własnych żołnierzy, wznosili
13  1,  17|       książę zobaczył nareszcie i swoich. Szli w porządku z obnażoną
14  2,  1 |          w ziemi, dźwigały się ze swoich łożysk i grunt drżał wokoło.
15  2,  2 |     legendy, że pelikan krwią żył swoich wskrzesza zabite dzieci,
16  2,  2 |         powrót we wnętrzności żył swoich, wtulić całego w serce rozszarpane
17  2,  3 |        ostrza wszystkich szpad na swoich piersiach. Znowu Meister
18  2,  3 |      północ, oświadczże w rzędach swoich, że zamyślam tę sprawiedliwą
19  2,  6 |    macierzystych, Dersławic, dóbr swoich w Sandomierszczyźnie. Ochmistrzyni
20  2,  7 |      wówczas, że góra rusza się w swoich posadach, chwieje z wolna
21  2,  11|          do siebie. - Melodią fal swoich wykołysała dziecięce i młodzieńcze
22  2,  11|       błękitne morze wyrzuciło ze swoich pian na ląd starego świata
23  2,  12|         prawo austriackie żegnało swoich pupilów więziennych. Z całego
24  2,  12|           do tajemniczych ostępów swoich, a jego miejsce zajęła blada
25  2,  13|         rodzinnego domu, troską o swoich.~Krzysztof opowiadał przyjacielowi
26  2,  14|          Krzysztof wyrywał się do swoich Stokłosów, folwarku odległego
27  2,  14|         Thurn-Taxis zakopał się w swoich folwarkach i teraz moda
28  2,  14|        zakonne statuta, jeśli sam swoich nie tworzysz? Czy myślisz,
29  2,  16|        oczy świeciły się dziko ze swoich szparek. Puścił wolno konia.
30  2,  17|      widziało się, paplali my, we swoich ścianach. Aż oto jednej
31  2,  17|      Bataliony pierwszy i drugi w swoich dywizjach, trzeci z półbrygadą
32  2,  18|      względem sąsiada w swoim czy swoich interesie, ale przezornie
33  2,  20|      chwilę zniknąć w podziemnych swoich cieśniach i łożyskach, skąd
34  2,  21|      przeprawi szczęśliwie w myśl swoich modlitw albo niech z chwałą
35  2,  22|   jedzenia ani picia. Cedro wśród swoich nieśmiałych ukłonów zapytał
36  2,  22|          Ci młodzieńcy nie żałują swoich ognisk domowych, narażają
37  2,  24|            prawi, stąd wygonię, a swoich Michałków na twoją ziemię
38  2,  24|            którzy się zachowają w swoich domach spokojnie, żadnego
39  2,  24| wyznawaniu swojej religii, obrony swoich osób, majątków i uważani
40  2,  24|     chmura. Pułkownik, trzymający swoich w pogotowiu i czuwaniu od
41  3,  1 |  dwanaście, a oprócz tego huzarów swoich tabaczkowych szwadron, a
42  3,  1 |     wystawił na pagórku dwanaście swoich armat i dawajże w drugi
43  3,  1 |            ja ta idę do wiary, do swoich. Co mi tu za niewola ziewać
44  3,  2 |        jedzenia... W trakcie tych swoich zabiegów usłyszał szczęk
45  3,  3 |      skromny, a najpiękniejszy ze swoich eks-ukłonów i gestem uprzejmym
46  3,  3 |           nadwiślańskie ujrzawszy swoich u mety rzuciły się na barykadę
47  3,  5 |       stołem zerwali się z miejsc swoich.~- Witajże, witaj! - wołali.~-
48  3,  6 |      między dwoma ramionami wojsk swoich, na suchym wzgórku, a w
49  3,  6 |       grzmiącym głosem zawołał na swoich:.~- Baczność!~Każdy drugi
50  3,  7 |           mieszkańcy zabierali do swoich domów nieszczęśliwych, odstawionych
51  3,  9 |     Świdrów stali na wzgórku obok swoich chat ze słomianymi strzechy
52  3,  9 |          ta Kępa odmienna była od swoich siostrzyc na płaskowyżu
53  3,  9 |          wyznaczyła czwartą część swoich ludzi do wsi okolicznych
54  3,  11|         batalion ludzi, których w swoich przeważnie majątkach zgromadził
55  3,  13|           polanki. Rafał na czele swoich przeskoczył przez wysoki
56  3,  13|          mury kościoła w posadach swoich drżą. Któż by się zdziwił,
57  3,  13|         zipał, powywłóczyli trupy swoich kamratów za próg, zakopali
58  3,  15|           zysku, ale zarazem i od swoich radzi biorą.~- Człowiek
59  3,  15|        wyszedł. Cedro udał się do swoich ludzi z rozkazami:~- Konie
60  3,  17|    bywałem... Nie udało mi się do swoich dostać.~- Przeszedł na polską