Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |        już widać?~- Ledwo, ledwo! Światła się daleko w nim błyszczą.~-
 2  1,  2 |         dolinie Wisły, paliły się światła w oknach starego dworzyszcza.
 3  1,  2 |           i zgasła.~Nikły promień światła wpadł przez otwór w kształcie
 4  1,  3 |        się wyniośle. Błyskały już światła na przedmieściu zwanym Rybitwy
 5  1,  3 |        dom się poruszył. Zabłysły światła. W sąsiedniej izbie ktoś
 6  1,  4 |     rozbijały się o jeden promień światła, o jedną smugę błękitnego
 7  1,  5 |       wspomnienia jasnego pokoju, światła, które go oślepiło, szczęścia,
 8  1,  5 |         na widnej jeszcze wstędze światła. Bezmierne obrzydzenie,
 9  1,  7 |      pylny brzask, srebrny posiew światła. Białe smugi pary, mgławice
10  1,  7 |           dalekim dworze wybłysły światła w trzech oknach. Rafał dziwnego
11  1,  7 |       Chodkiewicza, to były jakby światła pochodni w noc ciemną. Dam
12  1,  17|        Coraz mniej mając w oczach światła, coraz słabiej rozróżniając
13  2,  1 | zasłonione okna nie przepuszczały światła. Meble były obszyte pokrowcami,
14  2,  1 |       ciemności swój nagły strzał światła ślepa latarnia.~- Zybenknopfy! -
15  2,  1 |      gęstą kupę. Gdy nowy sztylet światła latarni przebił mroki głębokie,
16  2,  2 |           oczu, kształtny gzygzak światła:~Cóż mi to jest?~Ale odpowiedź
17  2,  2 |           Damy ci pierwszy promyk światła, który ma kierować twoimi
18  2,  2 |           de With pierwszy promyk światła.~Mgła łez zasłoniła oczy
19  2,  3 |           ciepłej, pełnej ludzi i światła. Ustawiony twarzą w jakimś
20  2,  3 |           Każ mu dla poszukiwania światła odbyć drogę z Zachodu na
21  2,  3 |       dostąpić pierwszego stopnia światła?~- Pragnę... - rzekł Rafał.~
22  2,  3 |           daj mu pierwszy stopień światła.~Wówczas odsunięto nieco
23  2,  3 |      Czego chcesz, mości panie?~- Światła - rzekł Rafał.~- Dozorcy!
24  2,  3 |    udzielcie przyjętemu wielkiego światła!~Za trzecim uderzeniem zdjęto
25  2,  4 |           Damy ci pierwszy promyk światła, który ma kierować twoimi
26  2,  4 |           de With pierwszy promyk światła.~Mgła łez zasłoniła oczy
27  2,  6 |           taki sposób, żeby ją od światła i żydowskich oczu zasłonić.
28  2,  6 |           miejsca. Odsunął się od światła i zajrzał w oczy. Siedziała
29  2,  6 |        jego duszy smuga łaskawego światła, ciepła i wonna myśl, że
30  2,  7 |        zasłona z rosy i z nikłego światła utkana, tuwalnia cieńsza
31  2,  7 |       nieporównanych wypełzała na światła całkowita jej natura, dobywał
32  2,  9 |         oczyma nikły jakiś brzask światła, nad głową strop półokrągły,
33  2,  10|          w jednym miejscu promień światła padając spod sklepienia.
34  2,  10|        dół. Stanęli obaj w smudze światła, tuż nad głową Rafała. Góral
35  2,  12|        tępiła wypieki schorzałego światła, co się gdzieniegdzie chyłkiem
36  2,  12|      nakrył, bywało, ręką oczy od światła i patrzał. Czuł pieszczotę
37  2,  13|           wiejskie raptowne smugi światła. Widzieli wtedy ogromne
38  2,  13|           się widzieć w oddaleniu światła.~- Nie śpią! - zawołał Krzysztof
39  2,  15|           wdzięku niewysłowionego światła i cienia. Na próżno! Ustał
40  2,  17|        zginęło, blady, sinawy pas światła zodiaku. Dygotał wtedy każdy,
41  2,  20|          których właśnie tu i tam światła błyskać poczęły. Główne
42  2,  20|           w poszukiwaniu lepszego światła wstał ze swego miejsca i
43  2,  20|         nich długie, drżące smugi światła spadały na wodę. Rafał roześmiał
44  2,  21|         ręki. Widziało mu się, że światła gasną, muzyka niemieje i
45  2,  21|         sobą, w słabych brzaskach światła węgli, jej twarz, szyję,
46  2,  21|      Rafał widział ją w promykach światła padającego ze szczelin w
47  3,  2 |  odległości rzuciły mu się w oczy światła. Wymacawszy ręką przykopę
48  3,  2 |          to wcale okno płonące od światła, nie drzwi otwarte, lecz
49  3,  3 |      idących znalazł się w sferze światła, zezem padającego z góry,
50  3,  3 |      wnękach czarnej nocy, jakoby światła żałosne, zwisłe girlandy
51  3,  6 |       przed oczyma pełgający krąg światła, czarną, zwichrzoną, kędzierzawą
52  3,  7 |    Wiosenne słońce płonęło. Potok światła wlewał się do ogrodu. Długa
53  3,  9 |        gdzieś za Wisłą, tliły się światła zamglone i długimi iglicami
54  3,  9 |        poprzez łozy ostre płomyki światła lśniące na wodzie. Generał
55  3,  9 |         na tle bardzo słabej łuny światła wychodzącej zza przedpiersiów
56  3,  11|     wiedziony przez ruchliwy krąg światła, przez bojaźliwą smugę pochodni,
57  3,  11|       przyzwolenie na prawdziwość światła, które tylekroć w ciemne
58  3,  12|    Krakowską bramę. Dość już było światła, żeby Rafał mógł dojrzeć,
59  3,  14|     wstąpił w trzecią. Nigdzie tu światła nie było, nigdzie śladu