Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |            las na Łysicy będzie. Jak świat światem ludzie ze solą jedzą.
 2  1,  1 |           nadto. Skoro jedziesz tyli świat, to z byle czym wracać nie
 3  1,  2 |            zatoczono mazura, jakiego świat nie widział.~Matrony i starcy
 4  1,  2 |           dla braci, nie brakło, jak świat światem. Jakoś się rozsuniemy...~-
 5  1,  2 |             znowu! Miejsca dla nas - świat!~Muzyka, ustawioną za oknami,
 6  1,  4 |          których każda tworzyła nowy świat. Oto wszystko. Sam nie mógł
 7  1,  5 |           jego pracował wtedy, jakby świat ramieniem spychać mu przyszło
 8  1,  7 |         gumno. Stamtąd wyprawił go w świat podstarości.~Para starych,
 9  1,  7 |               A i po cóż my, tylośny świat?! Jak się wielmożny pan
10  1,  7 |     przynosił je całe, olbrzymie jak świat, aż do tej chwili i miejsca.
11  1,  7 |       wyrazie mieścił się cały jakiś świat, alfa i omega bytu. W mowie
12  1,  7 |          poza dom rodzinny gdzieś na świat się wyniósł szeroki i stał
13  1,  8 |             Nic, tylko - my! My - to świat! Reszta niech posłusznie
14  1,  8 |          padół. Ty sam, który jesteś świat, zamiast iść ku wyżynie,
15  1,  8 |           słowa. Gdy teraz spojrzę w świat, w mój świat, ogarnia mię
16  1,  8 |         teraz spojrzę w świat, w mój świat, ogarnia mię duma, że do
17  1,  8 |            Gdzież był kiedy na ziemi świat podobny? Samuel Zborowski,
18  1,  8 |      zewnętrznym świecie. Jestem jak świat sobie samemu nieznany, przemierzły
19  1,  8 |         rozumu człowieka. Jestem jak świat, który by się stał samym
20  1,  8 |           góry udręczenia. Ten cudny świat mojej młodości zmienił się
21  1,  10|           cały rozhukany, a tak nowy świat ciągnął ku sobie z nieprzełamaną
22  1,  12|             bezludny, zapadający się świat kamieni pełen był jeszcze
23  1,  12|       środkowym wspinają się i rwą w świat. Dokąd? Były już przy pogromie
24  1,  12|           symbol tryumfu rwały się w świat na tryumfalnych bramach
25  1,  13|              nie może być! Nigdy jak świat światem nie splamił się
26  1,  14|           kości i do głębi duszy. Ów świat, który teraz poznawał, a
27  1,  14|            jego celu mieści się nowy świat, nikomu nie znany. On do
28  1,  14|             sobie z boku i patrzę na świat jak na piękną operę, cokolwiek
29  1,  16|             A taki książę pojechał w świat - i znikł. Może przyjedzie,
30  1,  16|         sroka i tyle. Ty myślisz, że świat to akuratnie tyli, co Klimontów
31  1,  17|        jałowcem tam i sam porosła...~Świat zewnętrzny oddarty jest
32  2,  2 |            książę mówił do majora:~- Świat grecki... Co do mnie, nic
33  2,  2 |          Puścić samotne chłopiątko w świat owładnięty przez krokodyle
34  2,  6 |             ze sobą, ukazał się inny świat. Zdało się, że się odchyla
35  2,  8 |          największego na ziemi. Cały świat zewnętrzny przemienił swą
36  2,  9 |            potęgi. Rzucił w kamienny świat krzyk z całej piersi. Na
37  2,  11|         człowieka. W niej się zamyka świat i jego dzieje. Przybiegliśmy
38  2,  14|             myśl, że musimy poznawać świat, rozumieć europejskie życie.
39  2,  15|         niego, nieznanej jakoby obcy świat.~Zadumał się nad tym, jak
40  2,  15|             jest i jak niewysłowiony świat, jak wielkim a błogosławionym
41  2,  16|           Lwowie, gdzie panna Mery w świat wchodziła. Trepka nadrwił
42  2,  17|             o głodzie, ciągnęli my w świat francuskimi górami. Zima
43  2,  17|              szwajcarów nie poczytał świat, tedy on proponuje nam,
44  2,  17|            jeden jedyny, com obszedł świat czekając na tę chwilę, nie
45  2,  18|         głodny i zły, a klął na czym świat stoi. Trzy tygodnie czasu
46  2,  20|       ogarnął teraz pewien niepokój. Świat dawno zamarły, zdrętwiały,
47  2,  20| czarodziejskiego świata wyszło się w świat rzeczywisty... - marzył
48  2,  20|           lutni nikczemne jęki. Cały świat porywało mu co chwila sprzed
49  2,  20|            zamróz nocny i spojrzał w świat. Księżyc raz w raz wypływał
50  2,  21|        strony. Kalwicki klął na czym świat stoi. Krzysztof był już
51  2,  24|          wachmistrz Jacek Gajkoś, co świat obszedł, jak długi i szeroki -
52  3,  1 |               Kużden widział na oczy świat szeroki, ziemię włoską,
53  3,  1 |         wzgórza piasków zasłaniające świat, posępne półokrągłe zwały
54  3,  1 |            ląd, jak rodzic wydaje na świat ojcowica. Rzucił go nago
55  3,  2 |             przybyszów z Północy sam świat górski. Piorunem spadające
56  3,  2 |           żeby spać i nie patrzeć na świat.~
57  3,  6 |       ogromne powieki i klął na czym świat stoi. Jeszcze niezupełnie
58  3,  6 |               No, w drogę!~Wyszli na świat. Ciemne były jeszcze pola.
59  3,  9 |             Każde siedlisko było jak świat odrębny. Bielone chaty świeciły