Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         przeistoczył w narzędzie śmierci. Tęsknota, jaka mogłaby
 2  1,  3 |   dzisiaj zobaczę, czy boisz się śmierci, czy nie. - Rafałku, nie
 3  1,  4 |        śmierć. To znowu marzył o śmierci, o zgubie, o zbrodni, o
 4  1,  4 |        uczynków, unikać chorób i śmierci - jakież to nędzne i głupie!
 5  1,  5 |         wilka ozionęło go mrozem śmierci. Wtedy obie ręce wydarł
 6  1,  6 |       oćmy i przerażenia, u boku śmierci. Aż oto dobrotliwy, łaskawy
 7  1,  6 |          obfity deszcz ratuje od śmierci zgorzałe ziele.~Serce uciszyło
 8  1,  7 |      część maja trzymała u drzwi śmierci, Rafałek wychudł do cna
 9  1,  7 |     sercu, lecz tylko pragnienie śmierci. Zachwycających spojrzeń
10  1,  7 |      cierpienia i nie wyłączając śmierci. Rafał tknięty został widokiem
11  1,  7 |       raniony ciężko, bliski był śmierci i że później osiadł w owej
12  1,  8 |         sen przeszło w dziedzinę śmierci. Nie ma nic... Pamiętasz
13  1,  8 |      twoje oczy szczęśliwe aż do śmierci, zapalane po dawnemu, bo
14  1,  8 |         w twarz przeciwko idącej śmierci obrócił. Tyś włożył w jego
15  1,  10|     waćpan pisałeś do rodziców o śmierci brata? -zapytał nareszcie.~-
16  1,  12|      traktat" za zniesienie kary śmierci, tamci za otwarcie więzień,
17  1,  12|       droga wzdychania w obliczu śmierci - między tym, co jest najbardziej
18  1,  13|        prawo do walki i prawo do śmierci. Rozkosz to nie byle jaka:
19  1,  14|       wszechmoc naszej, ludzkiej śmierci. Toteż życie bez wielkiego
20  1,  17|         jedyny na świecie bełkot śmierci miasta. W dymie, pod sklepieniem
21  1,  17|          rozprysłych kul. Smutek śmierci ściskał serce żelaznymi
22  1,  17|         spychali na wieki do jam śmierci. Coraz już rudziej, ale
23  2,  2 |          budowie, w swym życiu i śmierci, jak kłos pszeniczny, nie
24  2,  2 |        dnie pali go słońce aż do śmierci, a w nocy udręcza zimno,
25  2,  2 |    chętnie marzył o wypoczynku w śmierci, nad którym unaszać się
26  2,  5 |          które bym kochała aż do śmierci za dziewiczość moją? Czy
27  2,  7 | zapatrywali się w swe oczy aż do śmierci. Tylko uśmiech, kiedy niekiedy
28  2,  9 |          zmartwienia wiadomość o śmierci własnej. Ujrzał dokoła siebie
29  2,  9 |   narzędzia służące do zadawania śmierci, a pełna żaru głowa o czymś
30  2,  12|   nieszczęścia, wykryć tajemnicę śmierci Heleny de With, opowiedzieć
31  2,  12|     opowiedzieć dzieje miłości i śmierci. Musiałby był wydobyć z
32  2,  12|       cały sekret, zniesławić po śmierci tę, która z jego winy zginęła,
33  2,  16|         już zarażone żółtą barwą śmierci, inne tknięte dopiero szarą
34  2,  17|  oficerów naszych kilkunastu.~Po śmierci Leklerka przyszedł nad nami
35  2,  17|       drogi. Wnet usłyszeli my o śmierci porucznika Weigla i dzielnego
36  2,  20|    zaczarowanym dni, kiedy to po śmierci brata sam jeden był na świecie,
37  2,  21|          wiatru, a raczej pewnej śmierci - na szczerym polu? Będzie
38  2,  21|       tylko zadźwiękło jak dzwon śmierci. Ciekli jeszcze w milczeniu
39  2,  21|       Oczy już zaszklone bielmem śmierci patrzały w nich spojrzeniem
40  2,  22|        szynkowni. Żyd pod groźbą śmierci nabijał strzelbę, gdy Rafał
41  3,  2 |     wszystkiego gorzkim śmiechem śmierci.~Spostrzegłszy, że nigdzie
42  3,  3 |     aragońskich, którzy pod karą śmierci musieli budować narzędzia
43  3,  3 |        musieli budować narzędzia śmierci dla swych współrodaków.
44  3,  3 |      Byli jak jednoosobowe widmo śmierci nawiedzające cichy dom.
45  3,  3 |      napotkała ręka. Zapomniał o śmierci wiszącej, o nożu na sercu.
46  3,  3 |    ciebie, ślepego, od haniebnej śmierci wybawił, babów za ciebie
47  3,  3 |       krwi, kształt rany i obraz śmierci. Zadawał sobie wciąż pewne
48  3,  3 |     arenie walki? Strzeż się jak śmierci wypuszczenia raz z ręki
49  3,  3 |       spokojowi grobu i władaniu śmierci jeszcze się nie poddała.
50  3,  3 |       straszniejszy niż widzenie śmierci.~Żołnierze zlękli się i
51  3,  4 |         z kwiatami w dniu ucisku śmierci!~- Tyżeś to jest ze mną -
52  3,  4 |     przyszła na martwe ugory mej śmierci? Bógże ci zapłać... Jesteś
53  3,  6 |       miejscu i biłbym się aż do śmierci.~Pelletier usłyszawszy z
54  3,  6 |      trzcin, powłóczyła te głosy śmierci niby całun dobrotliwy.~Na
55  3,  11|       przepatruje tajemne szlaki śmierci i bada przyszłe dzieje zgasłego
56  3,  11|         wydane na łup, ginęły od śmierci nagłej i równie strasznej
57  3,  11|     powietrze. Posępny był rumor śmierci tego miernika czasu. Dzwoniły
58  3,  15|          Było mi trzy ćwierci do śmierci.~- No, żartuj zdrów! Wyglądasz
59  3,  16|    wydobywać zaczęło z trupa woń śmierci.~Ten i ów z wiarusów zakopcił