Tom, Rozdzial

 1  2,  13|  wojewodzie. Posłuchaj, co mówi Trepka. Nieprawdaż, kuzynie?~Rafał
 2  2,  14|        imć pan Szczepan Nekanda Trepka, ci-devant posiadacz wielkiej
 3  2,  14| zmniejszył usque ad absurdum...~Trepka cmokał ustami.~- Ale co
 4  2,  14|        cha, cha!... - śmiał się Trepka.~- Cóż bym zobaczył w owej
 5  2,  14|           Charty! - zapalił się Trepka, aż mu oczka zabłysły -
 6  2,  14|            Sztucer... - szepnął Trepka przymrużając oko -to mogłoby
 7  2,  14|         hrabią!..~- Albowiem?~- Trepka! Żebym ja ci kości nie nadwerężył...~-
 8  2,  14|  musiałem... Ma, czego pragnął.~Trepka spuścił głowę i spode łba
 9  2,  14|    kołowaciźnie... - odciął się Trepka.~Rafała na widok tych książek
10  2,  14|     Uczuł duszenie jak we śnie. Trepka, bystry spostrzegacz, nie
11  2,  14|         Wytępienia! - śmiał się Trepka - zagłady... Mnie tu kto
12  2,  14|    polityka tak daleko sięga...~Trepka śmiał się wesoło.~
13  2,  15|        próżniactwie. Był chory. Trepka, który wśród mnóstwa wiadomości
14  2,  16|      tymczasem bawił jak nigdy.~Trepka polubił go bardzo. Na wiosnę,
15  2,  16|         Mery w świat wchodziła. Trepka nadrwił się niemało z tego
16  2,  16|       do naddunajskiej stolicy. Trepka i Olbromski spędzali dni
17  2,  16|        szachy albo na czytaniu.~Trepka wywierał duży wpływ na towarzysza.
18  2,  16|  większą znajdował satysfakcję. Trepka był miłym człowiekiem, ciekawym
19  2,  16|      rozstania, rozłąki i żalu.~Trepka jechał przodem i nucił,
20  2,  16|        jej słuchał... Gdyby był Trepka przestał ją śpiewać dla
21  2,  16|    Jakieś wojska... - wyszeptał Trepka osadzając wierzchowca.~Po
22  2,  17|     ciepły.~Trzej przyjaciele - Trepka, Cedro i Olbromski - siedzieli
23  2,  17|         nami Favoni?... - rzekł Trepka.~- Iście całuje... - szepnął
24  2,  17|         przepływała nad ziemią. Trepka nakrył oczy dłonią od blasku
25  2,  17|       rynkę warzy... - dorzucił Trepka. Niech dziadowina podje
26  2,  17| rozerwania monotonii ruszył się Trepka, wreszcie od niechcenia
27  2,  17|   bierzesz na spytki? - mruknął Trepka.~- Chciałem zapytać się... -
28  2,  17|         Ta... - rzekł nierychło Trepka cicho i życzliwie - jeśli
29  2,  17|     swoją z pośpiechem spożyli. Trepka wydał rozkaz, żeby służba
30  2,  17|    przeżył i widział - nastawał Trepka - bo my tutaj na zagonie
31  2,  17|       się nie ważył doskwierać.~Trepka chodził po izbie cichymi
32  2,  17|         Na Antyle?... - mruknął Trepka.~- Tak jest, panowie bracia.~-
33  2,  17|      zipał.~- Milcz! - wrzasnął Trepka zataczając się na ścianę. -
34  2,  17|         mówisz... -rzekł twardo Trepka. -Niegodne były wasze nogi,
35  2,  17|   Woskowe świece dawno pogasły. Trepka pchnął okno jedno i drugie.
36  2,  17|     wszyscy diabli! - zgrzytnął Trepka wychodząc z izby i z trzaskiem
37  2,  18|   Rafała. Wielokrotnie Szczepan Trepka wymykał się bryczką to tu,
38  2,  18|         na karnawał do Krakowa. Trepka zostawał w domu. Był już,
39  2,  18|     pieścił ukrytą krótką broń.~Trepka był zły, rozjątrzony, dokuczliwy.
40  2,  18|    zasiedli do wspólnego stołu. Trepka odsunął kubek, poszedł do
41  2,  18|         zgonicie.~- Proszę cię, Trepka...~- Wielkie mecyje... Moje-że
42  2,  18|  wybiegli i skoczyli na siodła. Trepka z odkrytą głową szedł za
43  2,  18|    przechodzące w zimny deszcz. Trepka chwilę przystanął i słuchał,
44  2,  21|       zostanie? Wyłżą się przed Trepką trudnościami... Bo czyliż
45  3,  1 |      cichych, rolniczych prac z Trepką, do pracowitego snycerstwa
46  3,  4 |        węgiel wargi szeptają:~- Trepka... Szczepan... dajże mi
47  3,  4 |       Skądże tu, u Boga, ma być Trepka? Gdzie?~Wracają trzeźwe
48  3,  4 |               śmieje się w ucho Trepka czy diabeł z obrazu w bocznej
49  3,  10|    martwe przebiega ściany...~ ~Trepka wsadził głowę jeszcze bardziej
50  3,  10|        gdzież tam... - mamrotał Trepka z uprzejmym, z uniżonym
51  3,  10|    tworzyły obraz zachwycający. Trepka stał na koniu prawie na
52  3,  10|          słowo żywiącej otuchy. Trepka przeczuł niejako jego zamiar.
53  3,  10|         razu. Zamilkł i razem z Trepką ruszył cwałem za oficerskim
54  3,  10|         Krzysztofa padło, stary Trepka zmarszczył się i zmarniał
55  3,  10|        przyległe pokoiki. Kiedy Trepka prowadząc pod rękę Rafała
56  3,  10|         Pojechał szukać - mówił Trepka z uśmiechem dobrotliwym
57  3,  10|       Nie wstrzymywałem - mówił Trepka cicho, na poły do słuchacza,
58  3,  14|   chwilę powitania, prowadził z Trepką rozkoszne spory o tego gościa