Tom, Rozdzial

1501  3,  4 |             Tak nam sądzono...~Alboż to prawda?... - śmieje się
1502  3,  4 |         Jakuba w Saragossie. - Alboż to prawda? Nikomu nic nie sądzono.
1503  3,  4 |              i rozkazanie. Chce żyć, to żyje, a chce umierać, tak
1504  3,  4 |             głupio i po zwierzęcemu, to umiera...~W piersiach wyważa
1505  3,  4 |           wiem.~- Nie poznajecie mię to, panie podporuczniku?~-
1506  3,  4 |          odchowam. Wiecie?...~- A co to za miejsce?~- Napijcież
1507  3,  4 |            gębą, bo dobry!~- A gdzie to my jesteśmy? - Już my minęli
1508  3,  4 |             jakoś nacichło.~- A skąd to my jedziemy?~- O, la Boga
1509  3,  4 |                 Już tydzień...~- Nic to nie pamiętacie?~- Może i
1510  3,  4 |             ciemnego motłochu. Naszą to krwią pisana twoja konstytucja,
1511  3,  4 |             wokół spojrzenie...~Któż to się zbliża? Któż to idzie
1512  3,  4 |             Któż to się zbliża? Któż to idzie ku niemu? Zna przecież
1513  3,  4 |           zagmatwane latają, latają, to znowu w cienie swe cofną
1514  3,  5 |      odpowiedzi zasypały Krzysztofa. To o jakichś haniebnych przejściach
1515  3,  5 |        przejściach w górach Juvenes, to o zgubieniu sztandarów,
1516  3,  5 |         pułkownika fortragowany...~- To któż wami dowodzi?~- Sam
1517  3,  5 |            plastronach znakami.~- Co to jest? - krzyknął.~- To jest
1518  3,  5 |            Co to jest? - krzyknął.~- To jest mundur Pęczkowskiego
1519  3,  5 |         dzień i noc.~- Te kandelabry to także muzealne?-pytał Cedro,
1520  3,  5 |            szynki z chrzanem.~- Ależ to wy tu wielkanocne święta,
1521  3,  5 |          takich, ani owakich, ale za to kiełbasy Skarzyński takie
1522  3,  5 |         Skądżeście świń nabrali?~- A to się tam Skarzyńskiego pytaj...~-
1523  3,  5 | Skarzyńskiego pytaj...~- Myślisz, że to już wszystko! Pełne ma chlewy
1524  3,  5 |            czarnymi od prochu.~- Kto to? - krzyczał Niezabitowski.~-
1525  3,  5 |              Bogu dziękować.~- Jakże to było? Gadajże, nie stój!~-
1526  3,  5 |            brzega półmisek.~- Gdzież to było?~Mikułowski ruchem
1527  3,  5 |        drugim:~- A no, w Mora.~- Cóż to za Mora? - zapytał Cedro.~
1528  3,  5 |             niego z ukosa i rzekł:~- To acan żyjesz? Mora to taki
1529  3,  5 |                 To acan żyjesz? Mora to taki zamek jak w Chęcinach
1530  3,  5 |     Stokowski, jucha, wojował! Bodaj to!~- Któż zginął? - po długim
1531  3,  5 |          ogień. Jak my dopadli koni, to się tam jeszcze kotłowało.
1532  3,  6 |             daleko, daleko...~Skądże to ten dziwaczny, niezgruntowany
1533  3,  6 |   niezgruntowany żal?~Zda mu się, że to nie on myśli o ojcu, lecz
1534  3,  6 |              jak się roją i cierpią. To nie jemu żal, och, nie!
1535  3,  6 |              nie jemu żal, och, nie! To starca nęka ów ciemny, niepowrotny,
1536  3,  6 |              się rodzi. Tyle już lat to samo życie się rodzi...
1537  3,  6 |         niego nie została. Żeby choć to wiedzieć, ile z niego jeszcze
1538  3,  6 |           tego próchna ocalało! żeby to choć ręką pomacać! Gdyby
1539  3,  6 |             i rozkaz. A tak... Jakaż to straszna rzecz przeżyć dziecko!
1540  3,  6 |      wszystka z szablami. Rafał czuł to doskonale, jak roztrącone
1541  3,  6 |          obłąkane ślepie. Uczyniwszy to rzucił. okiem na swe spodnie
1542  3,  6 |          stopy zalane są krwią.~Któż to, u stu diabłów, tak mię
1543  3,  6 |            Jak oszalały wywrzaskiwał to samo wachmistrz starszy.
1544  3,  6 |            Gdy go ranny zapewnił, że to rana nie z postrzału, przemyto
1545  3,  6 |              skudłanych włosach.~- A to tak gadaj! - rzekł wachmistrz. -
1546  3,  6 |            kapcanie! Gibnij chustkę, to ci łeb zdrutuję, fersztanden?
1547  3,  6 |        pazury weźmie, mów pacierz, i to prędki! Tylko że ty i o
1548  3,  6 |              psubraty jedne? Cóż wam to zawinili? Skrzywdzili was
1549  3,  6 |          rangi, salutowali.~Pierwszy to raz w życiu Rafał uczuł,
1550  3,  6 |           haftowanych poduszek.~- O, to włośnic! 'Tego nam brakowało! _
1551  3,  6 |       puścisz, wasan?~- Nie puszczę. To jest łóżko samej pani dziedziczki. -
1552  3,  6 |            rozkaz strictissime zaraz to łóżko wywieźć.~- To ja strictissime
1553  3,  6 |            zaraz to łóżko wywieźć.~- To ja strictissime kasuję tamten
1554  3,  6 |            światło. Rafał nie miał o to pretensji: prawdziwie wypoczywał
1555  3,  6 |            Przeszedł do innych. Ach, to on, mistrz de With! Ujrzał
1556  3,  6 |            szeptać się zdaje: Ciebie to poznał wtedy...~Zraniona
1557  3,  6 |             mruknął przez zęby.~Była to twarz długa, wygolona, o
1558  3,  6 |      Chwilami coś do siebie mruczał, to znowu coś zapisywał na kartkach
1559  3,  6 |        chirurg, że cię ranili. Gdzie to?~- Mam ranę w boku.~- Pytam
1560  3,  6 |            nie ja!~- Pod Nadarzynem. To jest...~- Co jest?~- To
1561  3,  6 |              To jest...~- Co jest?~- To jest pod lasem helenowskim.~-
1562  3,  6 |             ostatecznie? Bo Nadarzyn to mieścina, a las to las.~-
1563  3,  6 |          Nadarzyn to mieścina, a las to las.~- Pod lasem, panie
1564  3,  6 |              pierwszej stancji. Byli to starsi oficerowie, zachlastani
1565  3,  6 |       niekiedy sekretnie ziewał. Był to wysoki mężczyzna lat czterdziestu
1566  3,  6 |        Piaseczna. Obejść nas...~- Co to znaczy! Te brygady mogą
1567  3,  6 |           chwili zaczął mówić prawie to samo co Sokolnicki. Wywodził
1568  3,  6 |           przybycia nowej osoby.~Był to Fiszer. Na jego widok książę
1569  3,  6 |         spytki, bom podejrzewał, czy to czasem nie jaki znawca,
1570  3,  6 |                 Jeden na czterech.~- To niemożliwe! - krzyknął Sokolnicki.~-
1571  3,  6 |              wyszło już z Nadarzyna. To znaczy: trzy działa na nasze
1572  3,  6 |      spokojnie:~- Gdyby tak na mnie, to stanąłbym w tym miejscu
1573  3,  6 |           konający przekona się, jak to tam zdradnie a głęboko.
1574  3,  6 |              się na śmierć. Grobla - to będzie drugi etap, a Raszyn
1575  3,  6 |            brygady, zdaje mi się, że to do ciebie pito mówiąc o
1576  3,  6 |             przecie. Co do grobli... to zapewne... Ale będziemy
1577  3,  6 |             Właśnie tego nie wiem.~- To się dowiedz i kwita!~- Panie
1578  3,  6 |              Bandaż... Pokaż no się. To szósty pułk. Z pierwszej
1579  3,  6 |             Właściwie...~- Rozumiem! To wiedz, że ja cię kurować
1580  3,  6 |            do słuchacza mówił:~- Toż to bateria artylerii konnej,
1581  3,  6 |           cztery konie. Na prawo cóż to tam śpi w tych wściekle
1582  3,  6 |      Michałowicom działa... Widzisz? To kompania młodych frantów,
1583  3,  6 |          wzajem szerzyły w pustce ni to skrzeczenie, ni to śpiew.
1584  3,  6 |         pustce ni to skrzeczenie, ni to śpiew. Chwiały się ostre
1585  3,  6 |              wtedy oczy i myślał:~Ja to was wiodę w to miejsce zgniłe,
1586  3,  6 |            myślał:~Ja to was wiodę w to miejsce zgniłe, ja to was
1587  3,  6 |              w to miejsce zgniłe, ja to was wiodę...~Ja to waszymi
1588  3,  6 |        zgniłe, ja to was wiodę...~Ja to waszymi trupami zapełnię
1589  3,  6 |             Kownie przysięgi!~Kiedyż to ja cię wyrąbię, ziemio!~
1590  3,  6 |              spalę wieś ze szczętem. To im powiedz. Wszystko masz
1591  3,  6 |            snu, wyległa z chat. Były to wszystko domostwa drewniane,
1592  3,  6 |           schorzali starcy. Wszystko to skamlało jednym głosem:~-
1593  3,  6 |        dobytku, nie wypędzi gadziny, to już straci na zawsze. Za
1594  3,  6 |            wzdłuż całej wsi, zajrzał to tu, to tam i w skok wrócił
1595  3,  6 |            całej wsi, zajrzał to tu, to tam i w skok wrócił do dowódcy.
1596  3,  6 |             i oszalałych ludzi. Niby to jest żal, strach, boleść,
1597  3,  6 |             się, że nie przelezą, bo to głęboko, a wtedy runą na
1598  3,  6 |            drżały jak wczoraj, kiedy to osłabł w lesie nadarzyńskim.
1599  3,  6 |         ciebie. Nie lubisz tego? Cóż to będzie, jeśli zapolują na
1600  3,  6 |              uzbrojenia - i ognie. W to miejsce zaraź skierowały
1601  3,  6 |         przez mrok dymu zobaczyć, co to za jedni, gdy wtem koń jego
1602  3,  6 |            prawie na oko. Działo się to o kilkadziesiąt kroków przed
1603  3,  6 |           wystraszonymi oczyma. Były to bataliony Wukasowicza pod
1604  3,  6 |             siły w ramionach. Za nim to samo uczynili inni. Widząc
1605  3,  6 |              pożarze: A bijże! A dyć to Niemcy! A nie dajta się! -
1606  3,  6 |         chłopa, zwartą i grubą. Były to bataliony Weidenfelda, batalion
1607  3,  6 |          kogo widzi. Baczył tylko na to, żeby nie być zepchniętym
1608  3,  6 |       szczędzić żołnierza. Ale kiedy to spełnił i kiedy infanteria
1609  3,  6 |           grad kul sześciofuntowych.~To nadchodzący korpus armii
1610  3,  6 |           zalewała wzniecone pożary. To tu, to tam buchał ogień.
1611  3,  6 |             wzniecone pożary. To tu, to tam buchał ogień. Gdy artyleria
1612  3,  6 |          żałuj! A zasie, pludry! Tuś to przywędrował, niemiecki
1613  3,  6 |           jeden z drugim, nie żałuj!~To tu, to tam wzmagał się wrzask
1614  3,  6 |            drugim, nie żałuj!~To tu, to tam wzmagał się wrzask niebezpieczeństwa,
1615  3,  6 |          wszystkich kierunkach. Były to wielkie wydrążone kule z
1616  3,  7 |              u idących piechurów, że to nasi odstępują na całej
1617  3,  7 |            generał zażartował:~- Tak to się sprawiasz, panie adiutancie?
1618  3,  7 |       zdziwieniem dowiedział się, że to już popołudnie. Mówiono
1619  3,  7 |            na ziemi. Wspominał sobie to głód, to pragnienie, ale
1620  3,  7 |             Wspominał sobie to głód, to pragnienie, ale przede wszystkim
1621  3,  7 |       ogrodzenia i patrzał uważnie w to miejsce. Tu za lustrzanymi
1622  3,  7 |              cicho jak duch. Prawdaż to, o mocny Boże, że już jej
1623  3,  7 |       oślepły Andrzej. Rafał widział to wszystko jakby we śnie.
1624  3,  7 |             głowę i skierował oczy w to miejsce. We drzwiach stał
1625  3,  7 |       odcieniem zdumienia.~- Przecie to jest Rafuś Olbromski... -
1626  3,  7 |            wykrztusić: ~- Ale co też to książę pan!... Przecież
1627  3,  7 |              książę pan!... Przecież to jakiś oficer.~Rafał dźwignął
1628  3,  7 |             Przyszedłem tutaj nie po to, żeby ci robić jakiekolwiek
1629  3,  7 |         wówczas do nagłego wyjazdu - to tylko wyznać jestem zdolny...~-
1630  3,  7 |             Jeżeli wiedziałeś o tym, to dlaczegoż trudzisz mnie
1631  3,  7 |              przypatrywania się, jak to mam zwyczaj, biegowi rzeczy
1632  3,  7 |          potrzebnym. Kto by szedł po to, żeby patrzeć, jak inni
1633  3,  7 |              sumienia.~- Nie pora na to.~- Mnie zawsze pora.~- Nie!
1634  3,  7 |           miejsca:~- Nie pora już na to, co tak ordynarnie zalecasz
1635  3,  7 |            dla nas zyskowna.~- Jakże to?~- Masa wojska cesarskiego
1636  3,  8 |            ktoś może podsłuchać - że to jest wcale godny szańczyk!
1637  3,  8 |        zwrócony w rogatkę Ząbkowską? To tęga sztuka. Albo i tamta
1638  3,  8 |              Nowego Dworu. Właściwie to ona jedna, sierota, i ku
1639  3,  8 |         zagadnął go z konia:~- Jakim to prawem, mości książę, na
1640  3,  8 |              moje podwórko?~- Tak-że to szerokie zatoczyło płoty?
1641  3,  8 |         dotrzeć.~- Nie wiem, czy się to uda, bo właśnie zdążam na
1642  3,  8 |              na radę wojenną.~- Och, to nie mam po co się śpieszyć...~-
1643  3,  8 |            lepiej urządzonych, niżem to widział w Warszawie po akcji
1644  3,  8 |    zgromadzonym. Mało kto zwrócił na to uwagę. Widać było od rzutu
1645  3,  8 |             czasów w Weronie, kiedyś to mię tradował o szkapy Aleksandra
1646  3,  8 |              radę, co dalej czynimy.~To mówiąc podniósł spłoszone
1647  3,  8 |        dywizji.~Zaległo milczenie.~- To, co przedstawiłem, nie jest
1648  3,  8 |        jadowitej złości.~Wódz zniósł to spokojnie. Blady z ran Fiszer
1649  3,  8 |            łacha przed przypływem.~- To wiemy, ale jakiż wniosek? -
1650  3,  8 |        Zajączek - tylko moje zdanie, to znaczy racja wojskowa. Jestem
1651  3,  8 |             mówię o wyjściu z kraju, to w tej chwili żywię nadzieję
1652  3,  8 |              powtarzam, kantonistów, to tylko powinno zachęcać do
1653  3,  8 |       pruskich karabinów. Powtarzam: to nie nasz żołnierz, tylko
1654  3,  8 |                wtrącił Sokolnicki.~- To ostatnie jest szczególnie
1655  3,  8 |          jego kraju, pod jego okiem. To przynajmniej po polsku! -
1656  3,  8 |         Zajączek.~- Rzeczywiście, że to po polsku! - ozwał się z
1657  3,  8 |            do mnie, na moje śmiecie, to ja, Rakoczeńku, do ciebie!
1658  3,  8 |             w jego oblicze. - "Ja" - to znaczy ów pułk jeszcze nie
1659  3,  8 |           patrząc na niego.~- "Ja" - to znaczy my wszyscy, żołnierze,
1660  3,  8 |              jak tu jesteśmy! - Zbyt to dla mnie enigmatyczne.~-
1661  3,  8 |             dla mnie enigmatyczne.~- To jasne jak słońce. Waćpan
1662  3,  8 |             Jestem rangą najstarszy, to niewątpliwa. Nie dlatego
1663  3,  8 |             obcy nam naród obrócą.~- To samo mogliby zrobić bez
1664  3,  8 |               Jeśli tedy ją przejdą, to w bród albo na krypach,
1665  3,  8 |              w bród albo na krypach, to znaczy garstką. Tę zgnieść
1666  3,  8 |          skrzyknąć i podnieść. Nasza to ziemia rodzona. Od wieków...
1667  3,  8 |       rozkazu ciężki. Rogata dusza - to darmo. Co robię, to robię
1668  3,  8 |          dusza - to darmo. Co robię, to robię sam ze siebie i wtedy
1669  3,  8 |            jechać w Poznańskie. Moja to dziedzina. Nim dojdziesz
1670  3,  9 |              spomiędzy drzew. Ile na to pozwalały siły koni ciągnących
1671  3,  9 |            roty piesze i konne. Była to kolumna generała Dąbrowskiego
1672  3,  9 |       chodziły z miejsca na miejsce. To wstawały jak widma, to nagle
1673  3,  9 |               To wstawały jak widma, to nagle przed idącym nikły
1674  3,  9 |         idzie? Stój! Daj hasło!~Była to pierwsza pikieta obozowa.
1675  3,  9 |              go jednak nadzieje: był to konny goniec z pismem do
1676  3,  9 |              panie generale...~- Czy to jest rédan, barkan, czy
1677  3,  9 |             zdążyli darnią odziać... To dobra wróżba...- mruknął
1678  3,  9 |       pociskami krwawych oczu. Długo to trwało. Oficerowie, wyprostowani
1679  3,  9 |             zniszczyć, chociażby nas to miało diablo kosztować.
1680  3,  9 |             most nie jest skończony, to nie może być w tym barkanie
1681  3,  9 |           dyle, deski, żerdzie. Byli to chłopi z Kępy Glinieckiej.
1682  3,  9 |             powziął wiadomości ponad to, co sam wiedział, gdyż furmanki
1683  3,  9 |              A szaniec?~- Widziałem. To luneta.~- A most?~- Mam
1684  3,  9 |            nie jest skończony.~- No, to dawajcie co do jedzenia.
1685  3,  9 |           most skończony.~- Jakże on to zobaczy?~- Może zmiarkować
1686  3,  9 |         Wisłę.~- Jeżeli ją przeszli, to tak daleko, że dziś mię
1687  3,  9 |      bijących w ciemności, czuli, że to ich do boju wzywa ten srogi
1688  3,  9 |              za wsią Ostrówek. Miała to być pierwsza linia. W drugiej
1689  3,  9 |              Prowadzono mię umyślnie to tu, to tam, żeby mi w głowie
1690  3,  9 |       Prowadzono mię umyślnie to tu, to tam, żeby mi w głowie zamącić.
1691  3,  9 |            tęgi, starszy oficer. Był to właśnie pułkownik Czerwinek.
1692  3,  9 |       niemiecku wcale nie umieją. Są to ludzie wykwintni, robią
1693  3,  9 |       gałęziami w dół zwrócone. Były to jakby potworne łapy i pazury,
1694  3,  9 |         żywcem, generale...~- Czemuż to żywcem?~- To moi rodacy,
1695  3,  9 |                  Czemuż to żywcem?~- To moi rodacy, emigranci, nieprzejednani...~-
1696  3,  10|             pół szyderczy i owo niby to tępe gapiostwo prostaka...
1697  3,  10|              pochlebstwem.~- Przecie to widać...~- Krótki mam wzrok,
1698  3,  10|                kapitanie...~- Czemuż to cicho ma być porucznik Olbromski?~-
1699  3,  10| nieprzyjaciel do ciebie, przyjdzie i to niezadługo.~- Widzisz -
1700  3,  10|             Wiecznie się strachasz o to, co być może...~- Wiecznie
1701  3,  10|         zadumy. Wspomniał sobie, jak to jesienią przed laty patrzali
1702  3,  10|            głową... Zapytał nagle:~- To i Sandomierz oddacie, czy
1703  3,  10|              oddacie, czy jak?~- Jak to oddamy?! - wrzasnął na niego
1704  3,  10|           zdobyciu miasta - wszystko to jak wielki skarb duszy ukazało
1705  3,  10|             w stronę Olszyny.~- Czyż to do Olszyny jedziemy? - spytał
1706  3,  10|               Daleko zajedziesz! No, to i dobrze.~- A cóż waszmość
1707  3,  10|              stała obok instrumentu. To samo pochylenie głowy, ten
1708  3,  10|        chantoit Amélie...~ ~Nie było to śpiewanie podlotka, które
1709  3,  10|           Mery. Uczuł z rozkoszą, że to jego właśnie wita i pozdrawia
1710  3,  10|            siedzącego Trepkę.~- Ach, to waćpan!... - wysyczał ze
1711  3,  10|           czerstwy i wesół.~- Skądże to wiesz?~- Tylu ich idzie
1712  3,  10|        powrócić?~- Tyle wiesz! Jużem to sobie tysiąc tysięcy razy
1713  3,  10|             w siebie stokroć wmawiał to wszystko. Czekam i czekam...~
1714  3,  10|       bezsilnie narzekać:~- Wszystko to jego, wszystko to miał...
1715  3,  10|           Wszystko to jego, wszystko to miał... Dla niego rośnie
1716  3,  10|             miał... Dla niego rośnie to zboże, dla niego dojrzewają
1717  3,  10|            już żadna nie nęci.~- Tyś to go wywiódł z mojego domu
1718  3,  10|        winien, żem go nie wstrzymał, to prawda. Alem go nie wstrzymywał,
1719  3,  10|             Alem go nie wstrzymywał, to wyznaję.~- Wiedziałem, żeś
1720  3,  10|           wyznaję.~- Wiedziałem, żeś to ty sprawił! Ty, nie kto
1721  3,  10|              co opowiadasz! Kłamstwa to twoje...~- A w tej Galicji...~-
1722  3,  10|              smutku.~- Na cóż mi się to wszystko zda w mojej niedoli?... -
1723  3,  10|              w krwawą kąpiel. Mógłże to on spać w domu i władać
1724  3,  11|           Tarninach. Gnał tedy konno to na Góry Pieprzowe, gdzie
1725  3,  11|             słowiańskiego zgliszcza, to na pola folwarku kapitulnego
1726  3,  11|          stronę Chwałek i Strochcic, to znowu ku Lenarczycom i Kobiernikom,
1727  3,  11|             i na piechotę zdążać już to ku baszcie nad Rybitwami,
1728  3,  11|       osobliwie się przydał. Za jego to staraniem i nieprzerwaną
1729  3,  11|           fos, resztki palisad. Może to były wały sypane przeciw
1730  3,  11|       szarzały wzgórza kostne.~Byłyż to jaskinie, w które przywiodła
1731  3,  11|          Któż bo mógł zgadnąć? Byłyż to kości Jadźwingów czy Tatarów,
1732  3,  11|             szczerze, słuchając, jak to pułkownik szwedzki uciekał
1733  3,  11|      powznoszono koszokopy. Wszystko to działo się pod ogniem bombardowania
1734  3,  11|      stojącym w głębi podwórza. Całe to domostwo było spróchniałe
1735  3,  11|       leniwie pytając siebie: co też to być może?... Nierychło pojął,
1736  3,  11|       wiadomości z baterii czwartej, to jest od kościoła Świętego
1737  3,  11|          ktoś go zawołał po imieniu. To książę Gintułt stał przy
1738  3,  11|           tam i zachęć do wytrwania! To klucz naszych wąwozów. Dasz
1739  3,  11|            kaplicy Świętego Jacka.~- To go sobie waćpan zamykaj!~
1740  3,  11|            ostry i wyzywający: czemu to zamiast ludzi pędzić na
1741  3,  11|             w nich trzymać!~- Czemuż to ma z tych murów kamień na
1742  3,  11|              sobie myśl, że musi być to bardzo źle, że to, widać,
1743  3,  11|           musi być to bardzo źle, że to, widać, zwiastun nieszczęścia.
1744  3,  11|             Powiódł oczyma po ziemi. To książę Gintułt... Nad nim
1745  3,  11|             żołnierz austriacki. Cóż to ma znaczyć'?... Po chwili
1746  3,  12|           swoje położenie. Jakże się to stało, że z oficera pełnego
1747  3,  12|            swego generała? Jakże się to stać mogło, że zamiast krzyża
1748  3,  12|              na haniebną śmierć? Sam to uczynił, o dziwo... Wraca
1749  3,  12|              z list pułkowych... Sam to uczynił... Myślał o tym
1750  3,  12|           głowie ręką miętosił, niby to z gotowością do ukłonu.
1751  3,  12|            nią jej "książę"... Tenże to jest człowiek, którego we
1752  3,  12|            dziewiczych widywała? Toż to jest marzenie jej spełnione?
1753  3,  12|      szeptają do siebie te wargi, że to już dawno słyszała, że wie
1754  3,  12|        zabieraj! Żywo! Nie stój! Tyś to mi syna Piotra tratował.:.
1755  3,  13|         Austriaków. Zsiadł z konia i to samo kazał uczynić dziesiątkowi
1756  3,  13|         alejek, widniały białe mury. To, co niegdyś tak uderzyło
1757  3,  13|      kamienie, co od zwietrzenia już to stały się czarne i okryte
1758  3,  13|            oblało duszę... Toż przez to okienko wdarł się ciemną
1759  3,  13|         kraty, wszystkie się oczy na to okno obrócą, wybladłe milczenie
1760  3,  13|          ciszy jakowyś szept... Jest to może ćwierkanie piskląt
1761  3,  13|           przed oblicze oficera. Był to stary Nardzewskiego strzelec,
1762  3,  13|           była i piechota.~- Jak się to stało?~- Kazały wielmożnemu
1763  3,  13|          śpichlerz otwierał, stodoły to samo, żeby im od śpiżarni
1764  3,  13|           sadek do dworu przyleciał, to już szły na niego ze siablami.
1765  3,  13|              wynieść torby z prochem to samo do onego. Wszystkie
1766  3,  14|          juchę.~- Doprawdy? A czegoż to, stary, tak ją poniewierasz?~-
1767  3,  14|             ją poniewierasz?~- Jucha to jest, panie podporuczniku!
1768  3,  14|             mnie Hiszpanie! Mało ich to? Naszych garsteczka. Gdzie
1769  3,  14|             dziura na zawsze. Czymże to ją zatkać? Ich kupa zginie,
1770  3,  14|           zginie, zaraz druga kupa w to miejsce wyrasta.~Po chwili
1771  3,  14|            prawdę.~- No?~- Ony, choć to i chrześcijanie są, i katoliki
1772  3,  14|            inaczej być, tylko, musi, to są Żydy chrzczone.~- Cóż
1773  3,  14|     woltyżerów w Toledo gwarzył, jak to tam z nimi było, tylko żem
1774  3,  14|       wschodu przedmieścia. Wszystko to leżało teraz zaniedbanym
1775  3,  14|     utwierdzając w sobie pewność, że to jednak spełnione zostało
1776  3,  14|            przed wiekami! Strzaskali to, co przetrwało wszystkich
1777  3,  14|         spokojnością słowiańską. Ona to będzie żarem i zapałem pod
1778  3,  14|             Przyszedł do wniosku, że to nędznicy odzierający trupy
1779  3,  14|   napastników.~Przyszło z nich dwu w to miejsce i zaświecili mu
1780  3,  14|             dosiągł jego szyi. W tym to momencie, tarzając się w
1781  3,  14|          szloch. Wtedy drugą bryłę w to samo miejsce, trzecią, czwartą!
1782  3,  15|           wyśledzić, zbadać i, jeśli to możliwe, drogi oczyścić.
1783  3,  15|             ludzkie mieszkanie. Były to przeważnie chaty pasterskie
1784  3,  15|       godzinie nocy i mroku brali za to zapłatę i znikali w szczelinach
1785  3,  15|        dosięgli bram Morelli. Radość to była istotna, kiedy ujrzeli
1786  3,  15|             durch przeszła.~- Kula - to głupstwo. To jakby cię febryczny
1787  3,  15|      przeszła.~- Kula - to głupstwo. To jakby cię febryczny dreszcz
1788  3,  15|          sobie.~- Co? Dreszcze?~- Co to gadać! Wiesz ty? -- rzekł
1789  3,  15|               Nie mogę! Zarznęło mię to, zadusiło. Ja nie po to
1790  3,  15|              to, zadusiło. Ja nie po to do wojska poszedł, żeby
1791  3,  15|             jestem po ich stronie.~- To źle!~- Toteż dwa lata temu
1792  3,  15|         podłym ludzkim pachołkiem... To mię omija! Teraz już dłużej
1793  3,  15|        nieubłaganym i twardym, jakby to innego człowieka był dźwięk
1794  3,  15|               Konie wytchną...~Mówił to już prawie we śnie pogrążony,
1795  3,  15|             przypiekać kazał. Jeżeli to prawda, co on tam moim Wickom
1796  3,  15|             sobą przednie wino.~- O, to wiadomo...~- Minę ma jak
1797  3,  15|            chodząc po izbie. - Alboż to i ja nie mam pod swoją komendą
1798  3,  15|              każą iść gdzie indziej. To chyba jasne. Może się przecie
1799  3,  15|              sobą rację i entuzjazm. To mówiłem w oczy wszystkim
1800  3,  15|            wcale racji nie mają.~- A to ciekawe!~- Więc tak nadzwyczajnie
1801  3,  15|           szlakiem do Tortozy.~- Cóż to za człowiek? Żeby mię tylko
1802  3,  15|           takich między nimi, co się to Francuzów trzymają dla zysku,
1803  3,  15|              w stu okazjach. Hiszpan to prawdziwy, ale szaławiła
1804  3,  15|           nowoczesne. Nie myśl, żeby to był płatny zdrajca. Mówię,
1805  3,  15|            płatny zdrajca. Mówię, że to Hiszpan, ale ma kulturę
1806  3,  15|             mi ją przyniesie.~Mówiąc to wsparł ręce na ramionach
1807  3,  15|       powiedział Krzysztof - spełnię to wszystko. A jakże myślisz
1808  3,  15|            rodzony.~- Ha, skoro tak, to dawaj go żywo. Dziś na noc
1809  3,  15|        powiedział wachmistrzowi, kto to jest i co ma za misję. Gajkoś
1810  3,  16|      niedaleko między krzewy. Czynił to w takim widocznie pośpiechu,
1811  3,  16|       Czasami jego oczy wałęsały się to tu, to tam. Wyschły piach,
1812  3,  16|             oczy wałęsały się to tu, to tam. Wyschły piach, sypki
1813  3,  16|             i gadał do trupa:~- Taki to jest nasz Roncevalles, towarzyszu...~
1814  3,  17|       najmizerniejszego bytu... Mimo to ochotnie pośpieszył na miejsce.
1815  3,  17|              raz wkroczył w te góry, to już i został.~W tym czasie
1816  3,  17|             objął gospodarstwo, niby to chwilowo, niby to dla ulżenia
1817  3,  17|               niby to chwilowo, niby to dla ulżenia staremu. Rafał
1818  3,  17|             Rafał przeżył duszą całe to budowanie. Sam każde z drzew,
1819  3,  17|             Ejże, Michcik, ejże! Czy to tylko nie pan Cedro do nas
1820  3,  17|           wielką wyprawę.~- Na jakąż to znowu wielką wyprawę?~Krzysztof
1821  3,  17|             żem ledwo się dopytał.~- To ty idziesz znowu?~- Kpisz,
1822  3,  17|    rozłożystymi drzewami...~- Kiedyż to ty chcesz jechać? - zawołał.~-
1823  3,  17|               według rozkazu.~- Któż to jest? Twój koniuszy? - spytał
1824  3,  17|          koniuszy? - spytał Cedro.~- To jest taki Michcik, jeszcze
1825  3,  17|              brata Piotra famulus.~- To Michcik... - rzekł Cedro
1826  3,  17|            Skoro panicz...~- A cóżeś to w tych czasach porabiał?~-
1827  3,  17|          przedmiot rozmowy. - Wielka to będzie wojna. Wojna nad